Αλεξανδρής: «Το σχέδιο… διαφυγής ήταν έτοιμο, αν έπεφτε ο ΓΣΛ»!

Αν υπάρχει κάποιος που έχει «φάει με το κουτάλι» την Α1 είναι ο Βαγγέλης Αλεξανδρής. Ο «τίγρης» του ελληνικού μπάσκετ και κάτοχος δυο ευρωπαϊκών τίτλων, θυμάται ιστορίες από την 24ετη παρουσία του στους (13) πάγκους της Basket League και θα σας τις παρουσιάσει το Onsports σε τρεις ενότητες.

Η αφήγηση του Βαγγέλη Αλεξανδρή, ξεκινάει από το προπονητικό του φινάλε στον Πανιώνιο και συνεχίζεται με μια χορταστική ιστορία από το Μαρούσι το 2010. Τελειώνει με την πρώτη παρουσία του Γυμναστικού Συλλόγου Λάρισας στην Α1, όταν έμαθε πως σώθηκε η ομάδα του από τα ερτζιανά και απετράπη το σχέδιο της μεγάλης… φυγής!

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής θυμάται…

Την πρώτη χρονιά με τον Γυμναστικό Σύλλογο Λάρισας στην Α1 παίζαμε στο κλειστό του Αλκαζάρ. Έκανα εκείνο το καλοκαίρι κάτι που μου βγήκε, αλλά έχασα τα μαλλιά μου από το άγχος. Έπεφταν τούφες! Τα παιδιά που αποτελούσαν την ομάδα μετρούσαν τρεις σεζόν, τρεις ανόδους! Με το Νίκο Παύλου ήταν πρωταθλητές Γ’ Εθνικής, με εμένα ανέβηκε ο ΓΣΛ στην Β’ Εθνική, μετά στην Α2 και ως πρώτοι στην Α1Και για να τιμήσω όλα αυτά τα απιδιά, δεν φρόντισα να κάνω μεταγραφές, τους κράτησα σχεδόν όλους και απλά πήραμε δυο ξένους. Και είπα θα παλέψουμε για να μείνουμε στην κατηγορία. Βέβαια, είχα πλάνο. Έλεγα, με ποιους θα παλέψω για την παραμονή, με τον Απόλλωνα Πάτρας, την Δάφνη, τον Πειραϊκό και τον Σπόρτιγκ. Αυτούς είχα στοχεύσει και δεν έκανα λάθος.

Έκανα προετοιμασία και μόνο τέσσερα φιλικά. Πήραμε το πούλμαν από την Λάρισα και βρεθήκαμε στην Αθήνα. Παίξαμε τρία φιλικά στην Αθήνα με τον Σπόρτιγκ, την Δάφνη και τον Πειραϊκό και μετά πήγαμε στην Πάτρα παίξαμε με τον Απόλλωνα και γυρίσαμε πίσω. Σε όλα τα ματς… αγόραζα. Δεν άνοιξα τα χαρτιά μου, απλά έβλεπα τι παίζουν οι αντίπαλοι μας και στα τέσσερα παιχνίδια διασυρθήκαμε σε βαθμό κοροϊδίας. Εγώ όμως είχα τον στόχο μου.

Ξεκινήσαμε το πρωτάθλημα με 0-5 και παίζαμε στην συνέχεια εκτός με τον Πειραϊκό και τον κερδίσαμε με 107-88, γιατί δεν μας περίμεναν και είχαν μείνει στην εντύπωση που τους δώσαμε στα φιλικά. Παίζουμε στην συνέχεια με τον Σπόρτιγκ στα Πατήσια, όπου κερδίσαμε με έναν πόντο, ενώ χάσαμε πολύ δύσκολα στην παράταση με τον Απόλλωνα στην Πάτρα και με λίγους πόντους στην Δάφνη.

Όλους τους κερδίσαμε στην Λάρισα. Με έξι νίκες και την ισοβαθμία με τον Σπόρτιγκ μείναμε στην κατηγορία. Το ιδιαίτερο όμως που συνέβη ήταν ότι την τελευταία αγωνιστική εμείς παίζαμε εντός έδρας με τον μεγάλο ΠΑΟΚ του Ντούσαν Ίβκοβιτς και ενώ ήμασταν ένα καλάθι μπροστά χάσαμε τελικά με έξι πόντους τον αγώνα.

Την ίδια στιγμή το αδιάφορο Παγκράτι υποδέχονταν τον Σπόρτιγκ. Στην κανονική διάρκεια οι Παγκρατιώτες ήταν μπροστά με 3 πόντους, ο Αβδάλας κάνει μπάσιμο για το Σπόρτιγκ και στην προσπάθεια για κάρφωμα αστοχεί, όμως η μπάλα φτάνει λίγο πριν το κέντρο του γηπέδου και με ένα μεγάλο τρίποντο ο Αστεριάδης ισοφαρίζει και στέλνει τον αγώνα στην παράταση.

Εάν ο Σπόρτιγκ κέρδιζε θα έπεφτε η Λάρισα! Στο Αλκαζάρ μόλις τελείωσε το ματς έβαλαν στα ραδιόφωνα δυνατά την μετάδοση του αγώνα από το Παγκράτι. Ο κόσμος που όλη την χρονιά ήταν sold out τα ματς για την Λάρισα δεν έφευγε και άκουγε την περιγραφή. Δεν άντεχα να περιμένω μέσα στο γήπεδο, βγήκα και πήγα έξω από το κλειστό στο αυτοκίνητο μου και περίμενα.

Έλεγα μέσα μου, αν ακουστούν φωνές από το γήπεδο θα σήμαινε ότι σωθήκαμε, εάν επικρατούσε βουβαμάρα, θα σήμαινε ότι θα είχε σωθεί ο Σπόρτιγκ. Οπότε θα έμπαινα στο αυτοκίνητο και θα έφευγα για την Θεσσαλονίκη χωρίς να χαιρετήσω κανέναν!

Ήμουν ακουμπισμένος στην πόρτα του αυτοκινήτου μου και περίμενα. Έχει περάσει λίγο η ώρα και ακούω ταυτόχρονα πανηγυρισμούς από το γήπεδο, αλλά και κόρνες από τα αυτοκίνητα, από κόσμο που πέρναγε έξω από το γήπεδο. Θα πρέπει να πω ότι υπήρχε τότε πολύ μεγάλη απήχηση στο μπάσκετ. Ο κόσμος στην πόλη ζούσε για τον Γυμναστικό…

Ήταν μια ξεχωριστή στιγμή, γιατί μπήκα μετά στο γήπεδο και γίναμε όλοι μια αγκαλιά. Από τις πολύ δυνατές και έντονες στιγμές στην καριέρα μου.