Αλεξανδρής: «Οι μπουνιές Κόμματου-Χουέρτας»!

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής μοιράζεται στο Onsports άγνωστες ιστορίες από την καριέρα του στους πάγκους της Α1

Αν υπάρχει κάποιος που έχει «φάει με το κουτάλι» την Α1 είναι ο Βαγγέλης Αλεξανδρής. Ο «τίγρης» του ελληνικού μπάσκετ και κάτοχος δυο ευρωπαϊκών τίτλων, θυμάται ιστορίες από την 24ετη παρουσία του στους (13) πάγκους της Basket League και θα σας τις παρουσιάσει το Onsports σε τρεις ενότητες.

Η αφήγηση του Βαγγέλη Αλεξανδρή, ξεκινάει από το προπονητικό του φινάλε στον Πανιώνιο και συνεχίζεται με μια χορταστική ιστορία από το Μαρούσι το 2010 σε μια χρονιά όπου η ομάδα των βορείων προαστίων τερμάτισε στην 3η θέση του πρωταθλήματος έχοντας φτιαχτεί την τελευταία στιγμή και εκτός από νίκες και καλό μπάσκετ είχε άρωμα από αγώνες … μποξ.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής θυμάται…

To 2010 ήταν μια χρονιά πολύ δύσκολη, καθώς ο Άρης Βωβός είχε φύγει από το Μαρούσι, δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα. Ο σχεδιασμός της ομάδας ήταν πολύ δύσκολος. Με φωνάξανε μια εβδομάδα πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα και πήγαμε στην παρουσίαση όλων των ομάδων εγώ και ο Γκαγκαλούδης, τον οποίο έχρισα αρχηγό. Εκεί, ρώτησαν οι δημοσιογράφοι τον Γιάννη, πως θα προλάβουμε να συμπληρώσουμε το ρόστερ σε δυο-τρεις ημέρες και εκείνος απάντησε: «Έχω εμπιστοσύνη στον κόουτς Αλεξανδρή. Μέχρι το Σάββατο θα είμαστε έτοιμοι». Βέβαια, μας βοήθησε το γεγονός ότι λόγω απεργίας των παικτών το πρωτάθλημα καθυστέρησε κατά μια εβδομάδα. Και στο διάστημα αυτό προλάβαμε να συμπληρώσουμε βιαστικά είναι η αλήθεια το ρόστερ μας, με παίκτες όπως ο Χαριτόπουλος, ο Κογιαντίνοβιτς και ο Κόμματος. Ήταν παιδιά που τα ήξερα και είχαμε δουλέψει μαζί. Γενικά κάναμε μια αξιόμαχη ομάδα και στην πρεμιέρα παίξαμε με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη και κερδίσαμε με δέκα πόντους.

Ήρθε, λοιπόν, ο πρόεδρος του Πανιωνίου, ο κ. Λιανός μετά το τέλος του ματς και μου λέει: «Θα μας τρελάνεις κόουτς; Έχουμε πάει με τον Μάρκοβιτς προετοιμασία, πληρώνω δυο μήνες για να ετοιμαστεί η ομάδα και εσύ μας κέρδισες με μια εβδομάδα προετοιμασία;». Τι να κάνουμε του απάντησα και έφυγα… Ήταν μια μαγική χρονιά, ειδικά όταν πήραμε και τον Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς και φτάσαμε στην 3η θέση στην κανονική περίοδο. Ένα γεγονός που θα μου μείνει από εκείνη την χρονιά είναι ένα περιστατικό που συνέβη στο εκτός έδρας παιχνίδι μας με τον Ίκαρο Καλλιθέας που αγωνίζονταν στην Γλυφάδα και είχε τον Καναδό Άαρον Μπέινς. Πολύ δυνατή ομάδα. Ήμασταν όμως σε καταπληκτική βραδιά και στο τέλος κερδίσαμε εύκολα. Συνέβη όμως ένα απίστευτο περιστατικό. Οι παίκτες που είχα στην ομάδα ήταν παιδιά όχι εύκολα. Δεν θα τους έλεγα προβληματικούς, όπως κάνουν ορισμένοι που βάζουν ταμπέλες, αλλά παιδιά που για να τους κερδίσεις έπρεπε να έχεις επιχειρήματα. Ο Νταβίντ Χουέρτας από το Πουέρτο Ρίκο ήταν ένας λατινοαμερικάνος που είχε ταμπεραμέντο, αλλά ήταν και ψυχάκιας! Το σώμα του ήταν σημαδεμένο όλο με χαρακιές. Όταν τον ρώτησα σε μια προπόνηση τι είναι αυτά μου απάντησε: «Μαχαιριές! Ξέρεις που μεγάλωσα κόουτς; Στον δρόμο!».

Κάποια στιγμή μέσα στο παιχνίδι είδα τον Κόμματο και τον Χουέρτας να έχουν μια διένεξη για μια πάσα. Πήρα τάϊμ άουτ για να ηρεμήσω τα πράγματα και όπως έρχονταν στον πάγκο οι παίκτες είχα μπροστά μου τους δυο συνεργάτες μου τον Μανωλόπουλο και τον Λινοξυλάκη και δεν έβλεπα καλά. Ξαφνικά άκουσα θόρυβο από τις διαφημιστικές πινακίδες που έπεσαν κάτω και τον Κόμματο με τον Χουέρτας να παίζουν μπουνιές. Δεν μου είχε ξανασυμβεί τέτοιο πράγμα. Πήγα και τους είπα σταματήστε. Βγείτε στο κέντρο του γηπέδου και πλακωθείτε να σας βλέπει όλος ο κόσμος, όχι στην άκρη του πάγκου και να ρεζιλεύετε όλη την ομάδα. Μετά το ματς βέβαια και τη νίκη ήταν όλοι αγκαλιές και φιλιά, αλλά ήταν ένα απίστευτο περιστατικό που δεν μου έχει ξανασυμβεί εν ώρα αγώνα.