Αλεξανδρής: «Στον Πανιώνιο ο Σακελλαρίου σούταρε μόνος του!»
Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής μοιράζεται στο Onsports άγνωστες ιστορίες από την καριέρα του στους πάγκους της Α1
Αν υπάρχει κάποιος που έχει «φάει με το κουτάλι» την Α1 είναι ο Βαγγέλης Αλεξανδρής. Ο «τίγρης» του ελληνικού μπάσκετ και κάτοχος δυο ευρωπαϊκών τίτλων, θυμάται ιστορίες από την 24ετη παρουσία του στους (13) πάγκους της Basket League και θα σας τις παρουσιάσει το Onsports σε τρεις ενότητες.
Η αφήγηση του Βαγγέλη Αλεξανδρή, ξεκινάει από το προπονητικό του φινάλε στον Πανιώνιο, όπου συνάντησε το χειρότερο κλίμα εσωτερικά που έχει βρει σε ομάδα και επαναφέρει στην μνήμη του ένα δεκαήμερο που ήταν από τα πιο έντονα της ζωής του, καθώς μπορεί να έχασε και τα τρία ματς, αλλά ο «Ιστορικός» έμεινε στην κατηγορία (έπεσε ο Κόροϊβος Αμαλιάδας) όμως, ο ίδιος έφυγε χωρίς να χαιρετήσει κανένα πλην του συνεργάτη του Δημήτρη Μισιακού και του προέδρου Σταύρου Αλευρογιάννη.
Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής θυμάται…
Η τελευταία χρονιά που εργάστηκα στην Α1 ήταν πριν από τρία χρόνια, όπου κλήθηκα να αναλάβω τον Πανιώνιο για τρία παιχνίδια στο τέλος της σεζόν! Τα ματς ήταν Σάββατο, Τετάρτη και Σάββατο. Στην προπόνηση πήγα την Πέμπτη δυο ημέρες πριν το πρώτο ματς. Μπαίνοντας στο γήπεδο βλέπω στο ένα καλάθι όλους τους παίκτες και στο άλλο να σουτάρει μόνος του ο Βαγγέλης Σακελλαρίου!
Δεν τον συμπαθούσαν. Δεν ήξερα τον λόγο που συνέβαινε αυτό και ρώτησα τον άμεσο συνεργάτη μου τον Δημήτρη Μισιακό και μου είπε: «Κόουτς δεν τον γουστάρουν και είναι έτοιμοι να πλακωθούν μαζί του». Αυτό προέκυπτε από το γεγονός ότι ο πρόεδρος της ομάδας ήταν γαμπρός του ο κ. Αλευρογιάννης και υποτίθεται πως τύγχανε ειδικής μεταχείρισης από τον προηγούμενο προπονητή και αυτό δεν άρεσε στους υπόλοιπους. Δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοιο κλίμα στην καριέρα μου.
Έχω διαχειριστεί όλα μου τα χρόνια στην Α1 όχι πλημμελήματα, αλλά κακουργήματα και αυτό με βοήθησε να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη. Στην παρουσίαση μου ήθελα να δώσω το στίγμα μου. Ενώ, λοιπόν, με παρουσίαζε ο πρόεδρος κ. Αλευρογιάννης, ένας από τους ξένους μας ο Κάμινγκς, έδειχνε ότι μας είχε όλους γραμμένους στα… παπούτσια του. Κοιτούσε αλλού, πάταγε την μπάλα με το πόδι, είχε ένα μειδίαμα, μια ειρωνεία στο πρόσωπο του. Εμένα μου έκανε εντύπωση που δεν αντιδρούσε κανείς από την ομάδα και όσο περνούσε η ώρα φούντωνα. Ήταν πρώτη ημέρα, δεν ήθελα με το καλημέρα να γίνω αντιπαθής.
Είμαι της άποψης ότι πρέπει να κερδίζεις τους παίκτες, ειδικά όταν σε δυο ημέρες παίζεις αγώνα ζωής η θανάτου και τρία ματς σε μια εβδομάδα. Κρατήθηκα όσο μπορούσα, αλλά στο τέλος δεν άντεξα, κάποια στιγμή ξέσπασα και τα έβαλα μαζί του. Τον ρώτησα, με γνωρίζεις; Με παρουσιάζει ο πρόεδρος και εσύ μας έχεις όλους γραμμένους; Μόνο από σεβασμό, έπρεπε να ρωτήσεις ποιος είμαι, ποια είναι η ιστορία μου. Να δείξεις σεβασμό… Αυτό λειτούργησε θετικά.
Την άλλη μέρα στην προπόνηση ήρθε μόνος του και μου είπε «κόουτς ας τα αφήσουμε όλα αυτά που έγιναν, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε». Τους έβαλα όλους στην θέση τους. Μου έκανε μάλιστα εντύπωση το γεγονός πως ο συνεργάτης μου ο Μισιακός ήρθε και μου είπε «κόουτς, αν δεν ερχόσουν εσύ, ήμασταν έτοιμοι να πλακωθούμε στις μπουνιές!». Σε δυο ημέρες τα έβαλες όλα σε μια σειρά. Αυτό βέβαια, δεν βγήκε στο γήπεδο, καθώς τα αποτελέσματα δεν ήρθαν. Ήταν μια θλιβερή παρουσία η ομάδα στα τρία παιχνίδια. Σαν να μην θέλανε να παίξουν, να υπερβάλουν εαυτόν βρε παιδί μου για τα αποτελέσματα!
Στο τελευταίο παιχνίδι με το Ρέθυμνο εκτός έδρας, μου έκανε εντύπωση και έχω αρκετή εμπειρία να καταλαβαίνω τι συμβαίνει, το γυρίσαμε τρεις φορές το ματς και μετά ξαναέφευγε ο αντίπαλος. Πριν τελειώσει η αναμέτρηση δεν άντεξα και γύρισα για πρώτη φορά στον πάγκο και τους είπα τι με φέρατε εδώ, αφού δεν θέλετε να παίξετε, γιατί με ρεζιλεύετε; Έδειξα γενναιοψυχία, δεν φοβήθηκα να πάω να τσαλακωθώ για τρία παιχνίδια. Παρόλο που τα χάσαμε και τα τρία η ομάδα τελικά σώθηκε.
Κι ενώ όλοι πανηγυρίζανε, ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα μου που δεν μπήκα στα αποδυτήρια και δεν μίλησα σε κανέναν, παρά μόνο στον συνεργάτη μου. Χαιρέτισα τον πρόεδρο με τον οποίο βγήκαμε και για φαγητό μετά το τέλος του πρωταθλήματος, αλλά στα 24 χρόνια που ήμουν στους πάγκους της Α1 και σε 13 ομάδες, ήταν η πρώτη φορά που το έκανα αυτό. Να μην μιλήσω στο ταξίδι της επιστροφής και να μην χαιρετίσω κανέναν από την ομάδα!
