Αν δεν ψηλώσει το ταβάνι του, τσάμπα συζητάμε…

Από τη μέρα που ο Παναθηναϊκός βρήκε προπονητή, έχει περάσει μισός μήνας. Οκ, είναι τυπικό θέμα η ανακοίνωση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και του επιτελείου του, το οποίο έχει «κλειδώσει». Αυτό το διάστημα των 17 ημερών, κυλά με την ελπίδα πως ο Σέρβος επιτέλους θα… στρώσει την κατάσταση σε μια ομάδα που ήταν σκορποχώρι! Θα συμμαζέψει, θα σουλουπώσει, θα «φτιάξει» κάτι καλό.

Θαυματοποιός κανείς δεν είναι, όμως είναι θεμιτή η ελπίδα. Άλλωστε ο Γιοβάνοβιτς έχει καλές συστάσεις να τον συνοδεύουν, πέρα απ’ το τι είχε κάνει στην αρχή της προηγούμενης δεκαετίας στον ΑΠΟΕΛ. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο Παναθηναϊκός έχει απίστευτα πολλές ελλείψεις, απίστευτα πολλά επίπεδα να καλύψει, για να κρέμεται πάνω σε έναν προπονητή και να ελπίζει απλά και μόνο σε αυτόν! Κάτι τέτοιο θα είναι απλά τραγικό λάθος και ταυτόχρονα δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα, με τον Σέρβο να μπαίνει αδίκως στη λίστα των πολλών αποτυχημένων αυτής της ομάδας.

Ένα πρόβλημα που δεν φαίνεται να λύνεται, αφορά την ίδια τη στελέχωση της ΠΑΕ. Βασικά… δεν υπάρχει στελέχωση επιπέδου Παναθηναϊκού. Και ειδικά σε μια εποχή που πρέπει να «τρέξουν» ζητήματα αποδεσμεύσεων, παραχωρήσεων, αποκτήσεων, ομάδας Β κτλ, δυσκολεύεται ο καθένας να σκεφτεί αν υπάρχουν αριθμητικά οι άνθρωποι για να «τρέξουν» όλα αυτά τα ζητήματα. Ταυτόχρονα, υποτίθεται πως ο Παναθηναϊκός θα ενισχυόταν με περισσότερα άτομα που ξέρουν το σύλλογο και έχουν και την ικανότητα να στελεχώσουν διάφορα πόστα. Στα λόγια έμεινε κι αυτό, με τη δικαιολογία πως ο Γιοβάνοβιτς δε θέλει κανέναν να μπλέκεται στα πόδια του.

Τέλος πάντων είναι σοβαρότατο ζήτημα η στελέχωση μιας ΠΑΕ που έχει μείνει με υπερβολικά λίγους (αριθμητικά) ανθρώπους, αλλά αυτό μπορεί να πάει και το Φθινόπωρο. Για τώρα όσο περνούν οι μέρες και δεν υπάρχουν εξελίξεις σε επίπεδο ρόστερ, η ανησυχία είναι λογικό να μεγαλώνει. Διότι ναι μεν δεν υπάρχει πίεση χρονική λόγω μη Ευρωπαϊκής συμμετοχής, αλλά αυτό δε σημαίνει «εντάξει μωρέ θα πάρουμε Αύγουστο παίκτες τι σκάτε;». Γιατί ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός δεν έχει Ευρώπη, πολλές ομάδες έχουν. Κι αυτές οι ομάδες θέλουν τους ίδιους παίκτες υποτίθεται. Άρα όταν αυτές οι ομάδες «κλείσουν» τα ρόστερ τους για να παίξουν Ευρώπη, σε σένα θα μείνουν τα… σάπια στη λαϊκή. Έτσι θα φτιάξεις την ομάδα που θες για να ανέβεις επίπεδο;

Πάνω απ’ όλα, όμως, παρατηρείται μια γενική καθυστέρηση σε όλα. Οι εβδομάδες περνούν και συνεχίζουμε να έχουμε αξιολόγηση έμψυχου υλικού! Και οι μόνες εξελίξεις είναι η συμφωνία με τον Αλεξανδρόπουλο για νέο συμβόλαιο (η πρόταση και οι διαπραγματεύσεις είχαν προχωρήσει πολλές εβδομάδες πριν) και η αρχική συμφωνία για παραχώρηση με πολύ καλό ποσό του Καμπετσή στην Τουρκία, που όμως αφού ακόμη δεν τελείωσε το θέμα, το ναυάγιο είναι πιθανή εξέλιξη. Με 500.000 που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε αποδεσμεύσεις, να μην μπαίνουν στα ταμεία τελικά.

Έπρεπε ήδη να έχουν αρχίσει να «τρέχουν» σημαντικά ζητήματα. Να ήξερε η ομάδα τι θα γίνει με τον Σαβιέρ για παράδειγμα. Τι θα γίνει με τον Ενγκμπακοτό. Να έχουν προχωρήσει οι συζητήσεις για να φύγουν Αγιούμπ, Μπεκ για παράδειγμα, να έχει αποφασιστεί τι θα πράξει το «τριφύλλι» με τους δανεικούς που επιστρέφουν. Διότι αυτές οι κινήσεις είναι που θα αποτελέσουν το σωστό… σκάψιμο για να βάλεις μετά τα ποιοτικά σου θεμέλια.

Αλλά ξέρει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός μέχρι πόσο βαθιά θα μπορέσει να σκάψει; Ξέρει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός, ποιο θα είναι το ταβάνι του; Γιατί αν μπαίνουμε στη διαδικασία να θεωρούμε πως εντάξει καλός ο Ενγκμπακοτό επειδή θα πάρει περισσότερα απ’ αυτόν ο Γιοβάνοβιτς, ή ο Σαβιέρ, ή ο Αϊτόρ, ή ο Χουάνκαρ αντίστοιχα, πρέπει να καταλάβουμε πως το ταβάνι του «τριφυλλιού» είναι χαμηλό. Κυρίως πως σε καμία περίπτωση δε φτάνει εκεί που αρμόζει στην ιστορία του. Με απλά λόγια, ουτοπική και μόνο η σκέψη πως θα τεθεί θέμα Πρωταθλητισμού. Με αυτά τα δεδομένα και με μερικές καλές προσθήκες, απλά ίσως μπορέσεις να περάσεις τον Άρη. Οτιδήποτε παραπάνω θα είναι… υπέρβαση!

Γιατί και στα μεταγραφικά, οκ προφανώς δεν κρίνει κανείς απ’ τα ονόματα που γράφονται επειδή τα περισσότερα (αν όχι όλα) δεν ισχύουν κιόλας. Όμως στην ατμόσφαιρα υπάρχει ένα κλίμα που δείχνει κάτι. Για παράδειγμα ο Μπατάγλια. Ο Αργεντινός δεν υπάρχει, δεν απασχόλησε μεταγραφικά τους «πράσινους» παρά τα Πορτογαλικά δημοσιεύματα. Αλλά με το που βγήκε το όνομα, το πρώτο που ακουγόταν είναι πως «έχει κασέ πάνω από 1.000.000 ευρώ ετησίως, άρα είναι απίθανο, ο Παναθηναϊκός δε δίνει τόσα λεφτά για συμβόλαιο».

Δηλαδή, ο Παναθηναϊκός που θα ανεβάσει το μπάτζετ του, πόσα λεφτά θα δώσει; Και με αυτά που θα δώσει, τι πιστεύει πως θα βρει σε ποιοτικό επίπεδο παικτών; Γιατί καλά τα περασμένα μεγαλεία και τα brand name που κάποτε υπήρχαν, όμως τώρα όποιον παίκτη πλησιάσεις ουσιαστικά του ζητάς να έρθει σε ένα κλαμπ που είναι 5ο στην Ελλάδα, που δεν έχει Ευρώπη, που δεν είναι και… παράδεισος ποδοσφαιρικής λογικής, που μέχρι πριν 2-3 χρόνια είχε σοβαρά θέματα με τα οικονομικά των αθλητών του. Για να φέρεις τον καλό παίκτη λοιπόν, θα πρέπει να δώσεις υπεραξία σε σχέση με τις Ελληνικές ομάδες (δε λέμε για τις ξένες) που τερμάτισαν πάνω από σένα.

Αν λοιπόν δεν μπορείς να πληρώσεις καλά συμβόλαια για καλούς παίκτες, αν το ταβάνι σου αναφορικά με την ποιοτική σου αναβάθμιση είναι χαμηλό, πώς θα μπορέσεις να φτιάξεις μια ομάδα που θα σε πάει απ’ το 5 στο 1-2; Και όλο αυτό τη στιγμή που το 1, το 2, το 3, το 4, δείχνουν διάθεση να δώσουν περισσότερα λεφτά (μέχρι και ο Άρης αν μπορεί να κάνει μεταγραφές ακούγεται πως αυξάνει μπάτζετ και θα κάνει ορισμένες κινήσεις του μισού εκατομμυρίου). Δείτε την ΑΕΚ που πήρε κι αυτή καλό προπονητή, ενώ μεταγραφικά μοιάζει να αναζητά σημαντική αναβάθμιση ποιοτικά (να γίνει πράξη κι εκεί βέβαια, αλλά μιλάμε πάντα σύμφωνα με τα δεδομένα που υπάρχουν).

Είναι νωρίς προφανώς, έχει ακόμη πολύ δρόμο η ιστορία του προγραμματισμού. Όμως πρέπει ο Παναθηναϊκός να κάνει… δήλωση επιστροφής. Και με μετρημένα κουκιά, με ανικανότητα να πληρώσει αρκετούς παίκτες που θα του δώσουν ποιότητα και ηγετική φυσιογνωμία επιπέδου πρωταθλητισμού, απλά το «τριφύλλι» θα συνεχίζει να είναι σε μια κατάσταση ελπίδας με το ζόρι που απλά θα κρύβει την μιζέρια η οποία θα επανεμφανιστεί με τα πρώτα επίσημα ματς…

Υ.Γ. Πολλοί επιμένουν (εκτός ομάδας) πως ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος κάνει για τον Παναθηναϊκό. Το γιατί δεν μπορούμε να το «δούμε». Όπως επίσης είναι δύσκολο να κατανοηθεί πώς επιμένουν να αποκτηθεί ένα παιδί που πριν λίγο καιρό διαφήμιζε το πόσο Ολυμπιακός είναι (δικαίωμά του βέβαια). Ο Παναθηναϊκός είναι χαμηλά. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να χαμηλώνουν τόσο τα συνολικά του στάνταρ και αυτό δεν αφορά την αξία του Λάζαρου ή το χαρακτήρα του… Επιτέλους, όμως, πρέπει να υπάρχουν όρια!

Υ.Γ.1: Πάλι συζητάμε για Έλληνες που χρειάζεται η ομάδα. Αν θέλει Έλληνες, γιατί είναι τόσο έντονη η αίσθηση πως ο Παναθηναϊκός δε… θα χαλαστεί αν φύγει ο Διούδης; Επίσης, απ’ την περασμένη σεζόν, θεωρείται πως ο Διούδης ποιοτικά δεν κάνει για την ομάδα; Σεβαστό, η ομάδα αποφασίζει αν αυτό ισχύει, αλλά να δούμε και ποιον θα φέρει!