Τα… μαθήματα του Γιοάν Μολό: «Η ζωή δεν είναι νυχτερινά κέντρα και κορίτσια, είναι αξίες, σεβασμός»!

Μεγάλη συνέντευξη σε Γαλλικό περιοδικό παραχώρησε ο Γιοάν Μολό. Ο έμπειρος ακραίος που μένει ελεύθερος απ’ το «τριφύλλι», μίλησε πριν περίπου από ένα μήνα (τότε δόθηκε η συνέντευξη) στο περιοδικό «Caviar». Εκεί, ανέλυσε όλη τη φιλοσοφία του. Τόσο ως άνθρωπος, όσο και ως ποδοσφαιριστής.

Αναφέρθηκε στις δυσκολίες της ζωής και της καριέρας του, την πορεία του στο ποδόσφαιρο, αλλά και στον Παναθηναϊκό όπως είναι λογικό. Μίλησε μέχρι και για το Instagram, το οποίο βλέπει διαφορετικά απ’ ότι οι περισσότεροι!

Αναλυτικά η συνέντευξη του Γιοάν Μολό:

-Έχεις εκπαιδευτεί στη Μονακό, ποιες αναμνήσεις έχεις κρατήσει;

«Μόνο θετικές. Ήταν ο Λάζλο Μπόλονι που άρχιζε να με υπολογίζει στην προπόνηση. Έπρεπε να παίξω το πρώτο μου παιχνίδι σύμφωνα με τις εντολές του, αλλά είχα πάρει… κόκκινο από την Ομοσπονδία και στο τέλος δεν μπόρεσα να παίξω. Αλλά είχα την ευκαιρία μου δύο χρόνια αργότερα, με τον Ρικάρντο και μετά ήρθε η έκρηξη!».

-Ωστόσο, θυμόμαστε μια κάπως θυελλώδη δήλωση εναντίον του προπονητή ύστερα από ένα ματς με την Κάεν...

«Όχι. Στην πραγματικότητα... όταν είσαι νέος θα πούμε ότι υπάρχουν προβλήματα με την επικοινωνία. Είσαι λίγο αδέξιος και αυτή η αδεξιότητα μπορεί να σας οδηγήσει σε λάθη επειδή δεν έχεις πλήρη επικοινωνία. Ειλικρινά νομίζω ότι είναι ευλογία τώρα για τους νέους να κάνουν επικοινωνία για να εκφραστούν καλά. Μπορούν να τους πουν ότι υπάρχουν πράγματα να πουν στα Μέσα Ενημέρωσης και πράγματα που δεν πρέπει να πουν. Εγώ έκανα το λάθος να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί από τα συναισθήματά μου, γιατί είχα ζήσει μια συναισθηματικά δύσκολη σεζόν με τον προπονητή μου. Οπότε όχι, δεν είχα κακή σχέση μαζί του, απλώς ήμουν λίγο αδέξιος».

-Αυτές οι δηλώσεις έχουν αμαυρώσει την εικόνα σου στη Γαλλία;

«Α, φυσικά. Εντελώς! Επειδή το γαλλικό κοινό δεν συγχωρεί. Δεν είναι κοινό που προσπαθεί να καταλάβει. Βλέπει μόνο έναν ποδοσφαιριστή να βγάζει λεφτά και δεν είμαστε ποτέ χαρούμενοι για κάποιον που είναι καλύτερος από εμάς. Εμείς συκοφαντούμε, ζηλεύουμε, ζηλεύουμε… Νομίζω ότι οι Γάλλοι δεν είναι άνθρωποι που συγχαίρουν την πρόοδο του άλλου. Όταν κάποιος είναι επιτυχημένος, υπάρχει πάντα μια κριτική που πρέπει να γίνει. Δεν υπάρχει ποτέ το: “χρησιμοποιώ ως παράδειγμα τον άλλον για την πρόοδο μου”. Όχι, είναι πάντα: “αν είναι καλύτερος από εμένα, θα πρέπει να υπάρχει πρόβλημα κάπου”.

-Προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτήν την ατμόσφαιρα στη Γαλλία και συνδέεσαι με τη Γρανάδα;

«Καθόλου! Ψάχνω απλώς μια άλλη εμπειρία. La Liga… Ισπανικό πρωτάθλημα… το έχω… γιατί όχι;».

-Γιατί όμως συγκεκριμένα η Γρανάδα;

«Πολύ απλά επειδή με ενδιέφερε το πρότζεκτ. Ηταν μια ομάδα που πήγε από το D2 στο D1 και είπα στον εαυτό μου ότι θα έπαιρνα περισσότερο χρόνο παιχνιδιού».

-Μένεις μόνο για έξι μήνες, πριν επιστρέψεις στη Γαλλία. Νοσταλγία;

«Έκανα ακόμα ένα μικρό λάθος: πριν υπογράψω δεν είχα συζητήσει με τον προπονητή. Και χωρίς να το γνωρίζω, υπήρξε μια μικρή σύγκρουση μεταξύ του αθλητικού διευθυντή και του προπονητή της ομάδας. Ο αθλητικός διευθυντής έπαιρνε παίκτες χωρίς την έγκρισή του. Και ξαφνικά όλοι οι παίκτες που υπογράφηκαν από τον αθλητικό διευθυντή δεν υπήρχαν και πάρα πολύ στα μάτια του προπονητή. Αυτός έκανε τα πάντα για να διατηρήσει τον δικό του πυρήνα παικτών».

-Αναζωογονείσαι όμως στη Νανσί και τη Σεντ Ετιέν, όπου έχεις μία σημαντική επιτυχία στο Κύπελλο μετά από μόλις έξι μήνες στο κλαμπ. Τι αναμνήσεις κρατάς;

«Ειλικρινά, νομίζω ότι είναι η καλύτερη μου αθλητική σεζόν. Είχα μια έκρηξη μέσα μου, αισθανόμουν ότι έπαιζα με παίκτες ανώτερου επιπέδου!».

-Διατηρείς επαφή ακόμα με τους οπαδούς της Σεντ Ετιέν;

«Α ναι! Συνειδητοποίησα ότι όταν κερδίζεις έναν τίτλο, το θυμάσαι για πάντα. Όταν παίζεις σε ένα ιστορικό κλαμπ όπως η Σεντ Ετιέν κι έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το κλαμπ κέρδισε οτιδήποτε, είσαι χαρούμενος για εσένα, αλλά είσαι ιδιαίτερα χαρούμενους και για τους οπαδούς γιατί είναι ένα τεράστιο κοινό και το αξίζουν».

-Το καλοκαίρι του 2015, πηγαίνεις στην Κρίλια. Τι σε παρακινεί να πας στη Ρωσία;

«Γιατί επέλεξα τη Ρωσία; Για άλλη μια φορά για το πρότζεκτ! Επειδή ήθελα να παίξω και να βελτιωθώ. Είπα στον εαυτό μου: “πηγαίνω σε μια μικρή ομάδα και θα έχω ευθύνες και προκλήσεις”. Μου άρεσε η πρότασή τους. Μπορούσα να παίξω σε ένα μεγαλύτερο κλαμπ, αλλά επειδή δεν είμαι κάποιος που φοβάται τις προκλήσεις, δοκίμασα την τύχη μου».

-Και αποδείχθηκε μια μεγάλη επιτυχία αφού εκεί σε εντοπίζει η Ζενίτ…

«Ναί! Βασικά ο προπονητής της με ήθελε, γιατί μου τηλεφώνησε, μου τηλεφώνησε, μου τηλεφώνησε… Μου τηλεφωνούσε κάθε μέρα, για να μου εξηγήσει το πρότζεκτ, πώς ήθελε να με χρησιμοποιήσει, σε ποιο σύστημα. Μου είπε ότι βασίζεται σε εμένα, ότι ήξερε τις ιδιότητές μου… Κι έτσι με τα λόγια του με παρέσυρε».

-Είχες τον Λουτσέσκου και τον Μαντσίνι ως προπονητές εκεί. Πώς ήταν η σχέση σου με αυτούς;

«Ακούστε. Θα σας διδάξω κάτι. Στο ποδόσφαιρο μερικές φορές υπάρχουν μέρη που δεν πρέπει να μιλάς πολύ. Μιλούσαμε πριν για επικοινωνία, υπάρχουν σημεία όπου μιλάς κι άλλα που δεν μιλάς. Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό που έζησα, γιατί δεν θέλω να αηδιάσω τη μελλοντική γενιά! Θέλω οι νέοι να διατηρήσουν τα όνειρά τους και να πολεμήσουν για αυτά. Ελπίζω ότι στο μέλλον θα έχουν καλύτερη τύχη από εμένα. Ήταν μια… επαγγελματική σχέση, το μόνο που μπορώ να πω γι’ αυτό».

-Αν διαβάσουμε πίσω τις γραμμές, ο Μαντσίνι είναι ο λόγος που φεύγεις για τη Φούλαμ;

«Του είχαν δώσει να διαχειριστεί ένα μπάτζετ 100 εκατομμυρίων ευρώ, οπότε, ας πούμε ότι ταίριαζε με τους παίκτες που πραγματικά ήθελε».

-Ακούω τη φωνή σου ότι εξακολουθείς να είσαι λίγο δυσαρεστημένος με τον Μαντσίνι…

«Όχι ιδιαίτερα. Αν κατηγορώ κάποιον ποδοσφαιρικά, αυτός είναι ο Λουτσέσκου. Κάθε εβδομάδα στην προπόνηση μου έλεγε ότι επρόκειτο να παίξω, με έβαζε στην αρχική ομάδα και μετά την επόμενη μέρα του αγώνα ήμουν εκτός. Όταν έπαιζα και σκόραρα, έρχονταν σε μένα και μου έλεγε: “Τώρα θα σε βάλω στην 11άδα, Γιοάν θα παίξεις!”. Αλλά πέντε λεπτά πριν τον αγώνα μου έλεγε ότι ήμουν ξανά αναπληρωματικός. Συναισθηματικά ήταν δύσκολο γιατί προερχόμουν από μια σεζόν όπου ήμουν καλός. Σκέφτηκα ότι τώρα θα εκραγώ και θα αποδείξω πράγματα, και ήταν μια απογοήτευση γιατί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Ακόμα και με τα… ψίχουλα που έπαιζα, έπαιζα καλά».

-Για δύο χρόνια στη Ρωσία, πώς ήταν η προσαρμογή σου;

«Ω, μου άρεσε! Υπάρχουν μερικοί που μιλούν για τη Ρωσία λέγοντας ότι έχει κρύο ή οτιδήποτε άλλο. Συνιστώ, ειλικρινά, τη Ρωσία! Είναι ένα πρωτάθλημα με καλό επίπεδο. Και αυτό που μου αρέσει με τους Ρώσους είναι ότι είναι δίκαιοι! Αν είσαι καλός σε βάζουν σε θρόνο, αν είσαι κακός… πληρώνεις μετρητά».

-Σου άρεσε ο ρωσικός πολιτισμός;

«Οτι είναι κρύοι άνθρωποι κι όλα αυτά νομίζω ότι είναι ψέμα. Είναι κλειστοί ναι, αλλά επιζητούν να αγαπηθούν. Στη Ρωσία, μπορεί να είσαι πλούσιος, μπορεί να είσαι φτωχός και για μερικούς δεν είναι σίγουρα εύκολο να επιβιώνουν κάθε μέρα. Αλλά αν τους δώσεις αγάπη, θα σου το επιστρέψουν».

-Είδα στις συνεντεύξεις σου ότι μιλάς και λίγο ρωσικά;

«Ναι. Ηταν δύσκολο, αλλά όπως σας είπα, αγάπησα τη χώρα τόσο πολύ, που ήθελα να μάθω και τη γλώσσα».

-Στη Φούλαμ δεν πηγαίνεις πολύ καλά. Γιατί;

«Λοιπόν. Παίζω τα δύο πρώτα ματς, είμαι από καλός έως πολύ καλός. Πάω στην προπόνηση, ο προπονητής έρχεται να με δει και μου λέει: “Γιοάν, εκτιμώ τις δυνατότητές σου. Αρχίζεις να γίνεσαι σημαντικός για την ομάδα”. Δύο μέρες μετά με βάζει πιο πολύ και μετά από τρεις ημέρες ο αθλητικός διευθυντής έρχεται και μου λέει: “πρέπει να βρεις ομάδα!”. Του απάντησα: “περίμενε περίμενε! Πες μου ότι είμαι σημαντικός για την ομάδα και την επόμενη μέρα ξεκινώ να ψάχνω. Δηλαδή με βάζετε στην ενδεκάδα για να βρω ομάδα. Λοιπόν, τελικά μάλλον εγώ είμαι πολύ περίεργος…”».

-Η αναχώρησή σου για το Κατάρ το 2018, ήταν ποδοσφαιρική επιλογή;

«Η πρόταση ήταν καλή, ήταν μια όμορφη ατμόσφαιρα και είπα στον εαυτό μου γιατί όχι! Δεν υπάρχει λόγος να λέμε ψέματα, ήταν πολύ δελεαστικό! Αν σας πουν πήγαινε στο Κατάρ, σίγουρα δεν σας προσφέρουν ως αμοιβή φιστίκια!».

-Επιστρέφεις στη Σοσό, πίσω στο σπίτι, σε κάνει να νιώθεις καλά αυτό;

«Σου λείπει ένα άλλο επεισόδιο. Γιατί εν τω μεταξύ βρέθηκα για λίγο στην Κρίλια και τον Δεκέμβριο επιστρέφω στη Σοσό. Ειλικρινά, ήταν πάλι για το πρότζεκτ! Ήταν επίσης και για κάτι άλλο, αλλά αυτό άφησε το. Νομίζω ότι τα επόμενα χρόνια, όλες τις επιλογές που έκανα στην καριέρα μου, θα τις ξεκαθαρίσω γιατί δεν είμαι ούτε υποκριτής, ούτε ψεύτης. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μου συνέβησαν και δεν τα ήθελα και μερικά άλλα που έκανα επειδή ήθελα απλώς να βοηθήσω την οικογένειά μου. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι, για 12 χρόνια, υπήρχε δίπλα μου ένα άτομο που δούλεψε μόνο για τον εαυτό του! Με χειρίστηκε και κατέστρεψε κυριολεκτικά τη ζωή μου. Αλλά αυτό είναι το επόμενο κεφάλαιο!».

-Σκέφτεσαι να γράψεις ένα βιβλίο για αυτό;

«Ναι, ίσως. Επειδή χρειάζεται οι άνθρωποι να γνωρίζουν. Αυτό που μου συνέβη, δεν θα το ήθελα ούτε καν για τον χειρότερο εχθρό μου».

-Μου έλεγες για την οικογένειά σου. Οταν είσαι επαγγελματίας παίκτης, σημαίνει ότι έχεις λίγο ασταθή ζωή;

«Δεν μπορείτε να ξέρετε! Δεν μπορείτε να ξέρετε πόσο υπέφερα συναισθηματικά! Υποφέρω εδώ και 13 χρόνια! Πιστεύεις ότι είναι εύκολο για μένα να είμαι πάντοτε μακριά από την οικογένειά μου; Ξοδεύοντας το χρόνο μου σε αθλητικές αίθουσες, φτάνοντας τέσσερις ώρες πριν από όλους τους άλλους στο προπονητικό κέντρο, δουλεύοντας σκληρά, γιατί ξέρω ότι δεν θα με βοηθήσει τίποτα άλλο και θέλω να είμαι πάντα στην κορυφή, γιατί ξέρω ότι θα κριθώ, θα κριθώ…
Δεν μπορώ να τα παρατήσω, γιατί πρέπει να φροντίσω την οικογένειά μου! Μεταφέρω μια εικόνα όπου είμαι πολύ ισχυρός σωματικά και διανοητικά, αλλά αυτό είναι ένα κέλυφος. Στο τέλος, ακόμη και όταν δίνω το μάξιμουμ, πάντα έχω τις παρενέργειες ότι δεν είμαι μαζί με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Σε όλη την καριέρα μου, ακόμη και όταν οι πόρτες μου έκλεισαν, εγώ τις έσπασα. Δεν περιαυτολογώ, ούτε προσποιούμαι που το λέω, αλλά είμαι πρότυπο αποφασιστικότητας! Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που ήταν ψυχικά δυνατοί, αλλά στο τέλος του κύκλου ήμουν μόνο εγώ. Γι’ αυτό σας λέω ότι στο ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου είναι ωραίο να έχεις ταλέντο, αλλά αν στο μυαλό σου δεν είσαι τέρας, δεν μπορείς να κρατήσεις! Αυτός ο κόσμος είναι τόσο ανθυγιεινός που αν δεν είσαι επαγγελματίας και δεν μείνεις ταπεινός, δεν θα διαρκέσεις πολύ…».

-Πήγες στον Παναθηναϊκό τον Ιούλιο του 2019, με κάποιες δυσκολίες στην αρχή. Δόθηκες δανεικός, δεν υπολογιζόσουν. Πώς κατάφερες να επιστρέψεις στα πλάνα;

«Πώς το έκανα; Λοιπόν, απλώς, έκανα τον Γιοάν! Για 34 εβδομάδες προπονήθηκα μόνος μου, δύο φορές την ημέρα και μόνο μία μονή προπόνηση την εβδομάδα. Τότε επέστρεψα στην ομάδα, αλλά ο προπονητής είχε τους παίκτες του. Οι άνθρωποι μου έλεγαν: “είσαι τρελός, πηγαίνεις στην παραλία, διασκεδάζεις, δεν θα παίξεις ούτως ή άλλως, ό, τι κι αν συμβεί, θα πάρεις τα χρήματά σου στο τέλος του έτους…”. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι εγώ δεν είμαι έτσι. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν να είναι επαγγελματίες, αλλά όταν τα πράγματα δεν πάνε με τον τρόπο τους, τα παρατάνε. Εγώ είμαι το αντίθετο: μπορεί να πονάω, να υποφέρω, αλλά δεν θα αφήσω ποτέ τον εαυτό μου να εγκαταλείψει. Δούλεψα σκληρά και μετά υπήρξε ήττα, ήττα, αλλαγή προπονητή και η μοίρα έφερε μπροστά μου τον πρώην προπονητή μου…».

-Λάζλο Μπόλονι;

«Αυτός με φέρνει πίσω στις προπονήσεις με την ομάδα και λέω στον εαυτό μου ότι “ίσως αυτή να είναι η ευκαιρία σου, γι 'αυτό τα δώσεις τα πάντα”. Εντάξει, είμαι έτοιμος σωματικά και διανοητικά γιατί προπονούμαι σκληρά για 34 εβδομάδες, αλλά δεν έχω αγωνιστικό ρυθμό. Πρέπει να είσαι πανέτοιμος νοητικά. Με βάζει στη θέση μου 2 ή 3 φορές, είμαι αποτελεσματικός, αλλά αποφασίζει να με απορρίψει. Τα περίεργα του ποδοσφαίρου! Στη συνέχεια, υπάρχει πρόβλημα στη δεξιά πλευρά της άμυνας, αποβάλλεται παίκτης εκεί και δεν υπάρχει κανένας. Έτσι με δοκιμάζει. Έχω ένα καλό παιχνίδι, αλλά μετά αφήνει εκτός. Λέω στον εαυτό μου: “δεν είναι κάτι σημαντικό, μην τα παρατάς”. Τα προβλήματα συνεχίζονται στη θέση αυτή και βλέπω ότι υπάρχει ακόμα η ευκαιρία μου. Ο προπονητής με ξαναδοκιμάζει, με βάζει να παίξω και είμαι πολύ καλός! Για οκτώ συνεχόμενα παιχνίδια κρατάμε το μηδέν, δίνω ασίστ και έχω έξοχες επιδόσεις. Εχουμε κάνει τόσες πολλές νίκες στη σειρά που έρχεται και μου λέει: “Δεν μπορώ πλέον να σε αποχωριστώ”. Για 24 παιχνίδια είμαι ένα ισχυρό μέρος της ομάδας. Ο στόχος μου σήμερα είναι να ανανεώσω τον σύλλογο και να μείνω».

-Τι γίνεται αν προκύψει μία δελεαστική πρόταση;

«Είναι οκ αν σας πω ότι στο Κατάρ δεν θα μου προσφέρουν φιστίκια;».

-Και γιατί ο αριθμός 58 στη φανέλα; Είδα σε μια από τις αναρτήσεις σου στο «insta» ότι δεν σου έδωσαν επιλογή. Είναι αλήθεια;

«Ναι, ναι, είναι. Όπως λέει και η παροιμία: δεν είναι ο αριθμός που κάνει τον παίκτη. Λοιπόν, μετέτρεψα αυτόν τον αριθμό σε πολύτιμο αριθμό, γιατί τώρα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που το θέλουν!».

-Είναι ο παίκτης που κάνει τον αριθμό;

«Σε αυτό, θα πούμε ναι! Ο αριθμός δεν έχει νόημα».

-Με δεδομένο τον πολιτισμό της χώρας, μήπως έμαθες να μιλάς ελληνικά;

«Καθόλου! Με τίποτα. Ειλικρινά, δεν απολαμβάνω να μιλάω ελληνικά. Ο στόχος μου είναι να είμαι αποτελεσματικός, αυτό είναι όλο».

-Είσαι επίσης πολύ ενεργός στο «insta»…

«Λοιπόν, ειλικρινά για μένα είναι σαν μια μορφή θεραπείας. Είναι σημαντικό να μοιραστώ την καθημερινή μου ζωή, τα χάλια μου, τα μειονεκτήματά μου… Και πάνω απ 'όλα για να δώσω δύναμη στα άτομα που τη χρειάζονται. Στη ζωή, ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ερωτήσεις, που μερικές φορές προσπαθούν να μάθουν απ’ όσους έχουν εμπειρίες. Προσπαθώ να τους ενθαρρύνω… αλλά και να ενθαρρύνω μαζί τον εαυτό μου, γιατί θέλω να μεταφέρω μια καλή εικόνα και να προσπαθώ να βελτιώνομαι. Να εξηγήσω ότι οι οικογενειακές αξίες είναι καλύτερες από τις υλικές. Είναι σημαντικό να μοιραστείς όλες αυτές τις στιγμές. Γι’ αυτό κάνω αναρτήσεις μόλις βιώσω δύσκολες στιγμές σε αθλητικό επίπεδο. Επειδή δεν θέλω οι άνθρωποι να πιστεύουν ότι είμαι εδώ τυχαία».

-Κυρίως καταθέτεις απόψεις για κίνητρα και φιλοσοφικές σκέψεις…

«Θα σου εξηγήσω κάτι: όλες οι σκέψεις μου προς το παρόν, αφορούν το τι μου συνέβη. Όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν την ιστορία μου, νομίζω ότι θα πουν στον εαυτό τους αυτός ο τύπος, διανοητικά είναι τέρας. Με ό, τι μου συνέβη, υπάρχουν δύο επιλογές: αυτός που οδηγείται σε κατάθλιψη, που λέει στον εαυτό του είναι το τέλος της ζωής μου, κι αυτός ο τύπος που λέει στον εαυτό του θα πολεμήσω θα εξαντλήσω τα πάντα».

-Μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να είναι ο φιλόσοφος της σύγχρονης εποχής; Θα ήθελες να καθοδηγήσεις τη νεολαία;

«Όχι, δεν είναι θέμα καθοδήγησης της νεολαίας. Αλλά τι είναι η νεολαία σήμερα; Η νεολαία είναι το Instagram, είναι κορίτσια, είναι το Ντουμπάι, είναι αυτοκίνητα, είναι ρούχα… Αξίες, σεβασμός, πειθαρχία, αποφασιστικότητα, δουλειά, γι’ αυτά πρέπει να μιλήσουμε! Η ζωή δεν είναι μόνο νυχτερινά κέντρα και κορίτσια, που εμφανίζονται… Πώς μπορείς να εκτιμήσεις το άτομο σου με ρούχα ή με ταξίδια ή με οτιδήποτε είναι αλλοιωμένο; Όλα αυτά είναι χάλια. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς από πού ήρθες και πρέπει να γνωρίζεις ότι το να προπονείσαι είναι προνόμιο. Έχεις την ευκαιρία για μια καλή διαβίωση και πρέπει να δείχνεις σεβασμό».

-Μερικές φορές χρησιμοποιείς πολύ περίπλοκες φράσεις. Δημοσιεύεις όπως σου έρχεται ή μετά από πραγματικό προβληματισμό και σκέψη;

«Οχι, καθόλου. Ξέρετε, μερικές φορές είναι δύο το πρωί, είμαι στο κρεβάτι, είχα έναν πολύ δύσκολο χρόνο και θυμάμαι πράγματα. Με εμπνέει, γιατί η καλύτερη εκπαίδευση είναι η ζωή. Δεν είμαι εδώ με στυλό και χαρτί. Απλώς γράφω ό,τι νομίζω».

-Στις αναρτήσεις σου υπάρχουν και κάποιες απαντήσεις σε μορφή παρεξήγησης. Γιατί;

«Καθόλου. Όταν παίζεις σε ένα μεγάλο κλαμπ, δεν μπορείς να είσαι σε σύγκρουση με κανέναν. Μερικές φορές πρέπει απλώς να αποδείξω πράγματα στον εαυτό μου. Ξέρω ότι το Σάββατο θα είμαι καλός, οπότε θα το πω. Θα το πω, αλλά και θα το κάνω. Δεν λέω θα γίνω καλός και όταν φτάνει η ώρα τα πόδια μου τρέμουν. Ξέρω την πίεση που ασκώ στον εαυτό μου, αλλά το κάνω επίτηδες. Δεν είμαι ο τύπος του παίκτη που κρύβομαι, βρίσκω δικαιολογίες ή λέω ότι πρόκειται για λάθος κάποιου άλλου. Εάν ο ανταγωνιστής δίπλα μου τρέχει λιγότερο, πρέπει να τον τρέξω, πρέπει να τον αντιμετωπίσω. Στο τέλος, δεν υπάρχει διέξοδος: πρέπει να είμαι καλός».

-Είχες γράψει «μην αγγίζετε τους συμπαίκτες μου». Από ποιον τους υπερασπίζεσαι;

«Ήταν μια σκηνή μετά από ένα ματς όταν είδα κάποιους υποστηρικτές μας να μιλούν άσχημα σε έναν συμπαίκτη μου και δεν μου άρεσε. Και το κάνω γιατί είμαι έτοιμος να πάω σε πόλεμο για την ομάδα μου, για τους συμπαίκτες, τους συνεργάτες, τους οπαδούς και το γνωρίζουν».