Δύο εκατομμύρια δολάρια για ένα Tucker Torpedo

Το Tucker έφτασε στην τιμή των 2.004.000€ ($2.650.000) η οποία διαμορφώθηκε με φόρους και προμήθειες στα 2.201.000 € ($2.910.000).

Στην Αμερική είναι πολύ δύσκολο να βγει προς πώληση ένα από τα 47 Tucker που έχουν μείνει (από τα 50 που παράχθηκαν). Τα αυτοκίνητα παραμένουν ακριβά και μοντέρνα (για την εποχή που κυκλοφόρησαν) έτσι δεν είναι τυχαίο το ότι σε αυτή τη δημοπρασία το Tucker «διπλασίασε» την τιμή του από το προηγούμενο που πουλήθηκε στα 872.874€ ($1.127.500).

Αν και είναι νωρίς ακόμη για προβλέψεις, τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που υπάρχουν (46) θα αποκτήσουν μεγαλύτερη αξία, ενώ πολύ πιθανόν να ανοίξει περισσότερο η αγορά και να βγουν κάποια προς πώληση στους επόμενους μήνες.

Η ιστορία των πρωτοποριακών αυτοκινήτων ξεκινά όταν ο Πρέστον Τάκερ και ο Χάρι Μίλερ έθεσαν τις βασικές προδιαγραφές του αυτοκινήτου: αερόψυκτος κινητήρας πίσω τοποθετημένος, αεροδυναμικό αμάξωμα, τελική ταχύτητα πάνω από 100 μίλια /ώρα (160 χλμ. / ώρα), κατανάλωση 35 μίλια /γαλόνι και τιμή κοντά στα 1.500 δολάρια.

Τη σχεδίαση ανέλαβε αρχικά ο Τζορτζ Λόουσον, ένας καλλιτέχνης, που έφτιαξε και το πρώτο πήλινο μοντέλο σε κλίμακα 1:4. Στις 2 Μαρτίου του 1947 εμφανίστηκε στους Times της Ν. Υόρκης μια ολοσέλιδη διαφήμιση του μοντέλου «Tucker '48». Στην καταχώρηση δημοσιευόταν μια εικονογράφηση του αυτοκινήτου που είχε σχεδιάσει ο ελληνικής καταγωγής, Άλεξ Σαράντος Τρεμούλις.

Ο Τάκερ και ο Τρεμούλις συναντήθηκαν για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα του '46. Εκεί συζήτησαν τις βασικές προδιαγραφές του αυτοκινήτου. Λίγες μόλις μέρες μετά, την παραμονή του νέου έτους, ο Τρεμούλις του έδειξε μερικές προτάσεις του. Βλέποντας τα σχέδια, ο Τάκερ ενθουσιάστηκε. Υποστήριξε, ότι δεν χρειάζονταν βελτιώσεις μια και οι αρχικές ιδέες είναι και οι καλύτερες. Στη συνέχεια του έδωσε διορία 60 μέρες να ετοιμάσει το τελικό πρωτότυπο!

O Τρεμούλις πράγματι ακολουθώντας τη συμβουλή του Τάκερ έβαλε το κεφάλι κάτω και σχεδίασε ένα αυτοκίνητο με τον κινητήρα τοποθετημένο πίσω. Η λύση αυτή έδινε πολλά πλεονεκτήματα, επιτρέποντας την αύξηση των εσωτερικών χώρων, το χαμήλωμα του αμαξώματος και το ελάφρωμα του τιμονιού. Το τμήμα για τις πωλήσεις επέμενε ότι το ύψος του αυτοκινήτου δεν θα έπρεπε να είναι μικρότερο από 64 ίντσες, τη στιγμή που ο Τρεμούλις υποστήριζε ότι 56 ήταν υπεραρκετές. Μάλιστα, για να τον πείσουν γέμισαν το γραφείο του με κομμάτια ταινίας μήκους 64 ιντσών για να συνηθίσει το μάτι του τη συγκεκριμένη διάσταση! Τη λύση έδωσε ο Τάκερ κάνοντας ένα συμβιβασμό, καταλήγοντας στις 60 ίντσες.

Η τοποθέτηση του κινητήρα πίσω μείωνε τόσο την απαιτούμενη δύναμη για την περιστροφή του τιμονιού (η υποβοήθηση δεν είχε ακόμα εφαρμοστεί) ώστε να αρκούν δυο μόνο δάχτυλα για να το χειριστούν. Ακόμη το σύστημα διεύθυνσης σχεδιάστηκε έτσι που σε περίπτωση ατυχήματος, η δύναμη της κρούσης να μη μεταφέρεται από την κολόνα του τιμονιού.

Ο Τάκερ είχε ψύχωση με το θέμα της ασφάλειας. Κάποτε μάζεψε όλους τους μηχανικούς του στο σεμινάριο ενός πλαστικού χειρουργού που παρουσίασε περιπτώσεις θυμάτων αυτοκινητιστικών ατυχημάτων που τραυματίστηκαν από τα διάφορα σκληρά αντικείμενα (διακόπτες, κονσόλα κ.λπ.) που υπάρχουν στο ταμπλό.

Έτσι ο πίνακας οργάνων καλύφθηκε από ένα μαλακό υλικό, το παρμπρίζ έφευγε σε περίπτωση σύγκρουσης, ενώ υπήρχε η σκέψη το ταχύμετρο να τοποθετηθεί απ' έξω στο καπό για να μην αποσπάται το βλέμμα του οδηγού ή να προβάλλεται πάνω στο παρμπρίζ, λύση όμως που απέρριψε το τμήμα πωλήσεων γιατί απογύμνωνε σε μεγάλο βαθμό τη διακόσμηση του εσωτερικού!

Οι επεμβάσεις του τμήματος για τις πωλήσεις ήταν πολλές φορές αστείες, όπως όταν ειπώθηκε ότι ο κόσμος θα θεωρήσει πως το αυτοκίνητο είναι ανασφαλές εάν διατίθεται με ζώνες ασφαλείας!

Σε κάποια στιγμή ευθυμίας ο Τρεμούλις τοποθέτησε μέσα στο σαλόνι του πρωτότυπου δύο κράνη από ράγκμπι λέγοντας στον Τάκερ, ότι βρήκε την οριστική λύση στο θέμα της ασφάλειας. Ο τελευταίος δεν φάνηκε να το βρίσκει αστείο και απείλησε να τον αναγκάσει να παρακολουθεί την κηδεία κάθε οδηγού που θα σκοτωνόταν μέσα σ' ένα Τάκερ, αν δεν έφτιαχνε το ασφαλέστερο αυτοκίνητο στον κόσμο.

Η τοποθέτηση του κινητήρα στο πίσω μέρος είχε ευεργετικές επιδράσεις και στο φρενάρισμα, όπου δεν γινόταν το σύνηθες βύθισμα, που έχει σαν αποτέλεσμα οι μπροστινοί τροχοί να αναλαμβάνουν το 75% του έργου της επιβράδυνσης. Το αρχικό πρωτότυπο ήταν τόσο βαρύ που λύγισαν οι αναρτήσεις του και κατέρρευσε λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα του αυτοκινήτου! Επιπλέον, το ημιαυτόματο κιβώτιο δεν διέθετε όπισθεν, γεγονός που προξένησε έντονη φημολογία, ότι το αυτοκίνητο δεν θα μπορεί να κινείται προς τα πίσω.

Για κινητήρα διάλεξαν τον επίπεδο αλουμινένιο αερόψυκτο εξακύλινδρο που «φορούσαν» τα ελικόπτερα της Μπελ. Ο αρχικός κυβισμός των 9.660 κ.εκ. μειώθηκε στα 5.494 που έδινε μέγιστη ισχύ 166 ίππους, ροπή 50 Kg.m και διόλου ευκαταφρόνητες επιδόσεις παρά το βάρος του αμαξώματος (0-100 χλμ. / ώρα σε 10” και τελική πάνω από 160 χλμ. / ώρα). Μια άλλη καινοτομία του αυτοκινήτου ήταν το «μάτι του κύκλωπα», ένα φωτιστικό σώμα τοποθετημένο στο μέσο του ρύγχους, όπου ο προβολέας περιστρεφόταν στη διεύθυνση των τροχών. Η ιδέα για την αντικατάσταση του μεσαίου καθρέφτη με ένα… περισκόπιο δεν εφαρμόστηκε σαν ανέφικτη από κατασκευαστική άποψη.

Οι δοκιμές του αυτοκινήτου έγιναν αναγκαστικά στο δρόμο, αφού η εταιρία δεν διέθετε δικό της αυτοκινητοδρόμιο. Το αποτέλεσμα ήταν σε κάθε έξοδό τους να προκαλούν την αγανάκτηση της τροχαίας, που προσπαθούσε να τους κυνηγήσει, χωρίς όμως επιτυχία.

Όλες αυτές οι καινοτομίες που εισήγαγε το αυτοκίνητο του Τάκερ λέγεται ότι τρόμαξαν τους τρεις μεγάλους του Ντιτρόιτ. Πέρα από τις διάφορες συκοφαντικές ιστορίες, που διοχετεύονταν κατά καιρούς στον Τύπο, ξέσπασε ένα σκάνδαλο που αφορούσε κάποιες οικονομικές ατασθαλίες της επιχείρησης. Η έρευνα που ξεκίνησε η επιτροπή προστασίας εθνικού νομίσματος προκάλεσε μεγάλο κακό, ενώ τα πορίσματά της διέρρεαν κάθε τόσο στον κίτρινο Τύπο της εποχής που είχε εξαπολύσει ένα πόλεμο εναντίον του Τάκερ. Η αλήθεια είναι, ότι ο Τάκερ δεν είχε «καθαρή τη φωλιά» του, αφού όπως είχαν επισημάνει πολλά στελέχη του είχε διαπράξει αρκετά διαχειριστικά σφάλματα. Η έρευνα της επιτροπής υποτίθεται, ότι θα ολοκληρωνόταν μέσα σε δέκα ημέρες.

Για την περίοδο της έρευνας η εισαγγελία ζήτησε να προσκομισθούν όχι μόνο τα οικονομικά βιβλία της εταιρίας, αλλά και τα σχέδια του αυτοκινήτου, για τα οποία δεν υπήρχαν αντίγραφα. «Μόνο τις γραφομηχανές και τα γραφεία μας δεν ζήτησαν να τους πάμε», είπε ο Τάκερ. Η έρευνα κράτησε τελικά έξι μήνες, και μέσα σ' αυτό το διάστημα οι δραστηριότητες της εταιρίας κυριολεκτικά νέκρωσαν.

Τον Ιανουάριο του 1950 ο Τάκερ και οι συνεργάτες του αντιμετώπισαν 31 συνολικά κατηγορίες για απάτη και οικονομικά σκάνδαλα που αντιστοιχούσαν σε 155 χρόνια φυλακής και χρηματική ποινή 160.000 δολαρίων. Η έμμεση όμως κατηγορία ήταν, ότι τα Τάκερ δεν ήταν πραγματικά αυτοκίνητα, αλλά μια πρόφαση με την οποία θα κατάφερνε ο εμπνευστής της «κομπίνας» να θησαυρίσει.

Οι δικηγόροι του Τάκερ δεν κάλεσαν ούτε ένα μάρτυρα υπεράσπισης, αφού θεώρησαν ότι δεν υπήρχε αδίκημα για το οποίο να χρειάζεται υπεράσπιση. Τελικά το δικαστήριο μετά από συνεδρίαση 28,5 ωρών βρήκε τον Τάκερ αθώο από τις κατηγορίες. Ήταν όμως πολύ αργά. Ο στόχος των εχθρών του Τάκερ είχε επιτευχθεί. Το εργοστάσιο έκλεισε και μόνο 50 αυτοκίνητα πρόλαβαν να βγουν από τη γραμμή παραγωγής. Το αμερικάνικο όνειρο έγινε εφιάλτης για κάποιον άνθρωπο που τόλμησε να εφαρμόσει τις ιδέες του.

Στο video που ακολουθεί δείτε τον Ντέιβιντ Κάμακ, συλλέκτη πραγμάτων και αυτοκίνητων της εταιρίας Tucker, ο οποίος έχει 3 μοντέλα στην κατοχή του να περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτόν η εταιρία αυτή.