Έμερσον Φιτιπάλντι, ο ήρωας της δεκαετίας του '70 (photos+video)

Ο Βραζιλιάνος  γεννήθηκε στις  12/12 του 1946 στο Σάο Πάολο. Η όψη του ήταν και είναι χαρακτηριστική  με τα σγουρά, μακριά μαλλιά και τις μεγάλες  φαβορίτες, όπου ταίριαζε απόλυτα με την εποχή του πρώτου μισού της δεκαετίας του '70.

Ο «Emmo», όπως τον φώναζαν οι συμπατριώτες του έγινε ο πρώτος και νεότερος  Βραζιλιάνος παγκόσμιος πρωταθλητής, που πήρε τίτλο μόλις στα 25 του... και στη δεύτερη ολοκληρωμένη του χρονιά στη Formula 1. Μάλιστα, πήρε την πρώτη του νίκη στην πρώτη του χρονιά.

Στο τέλος, κατάφερε να γίνει πρωταθλητής και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, τόσο στη Formula 1, όσο και στα IndyCars των ΗΠΑ. Κάτι που έχουν επιτύχει ελάχιστοι ως τώρα, όπως οι Μάριο Αντρέτι, Νάιτζελ Μάνσελ και Ζακ Βιλνέβ.

Το μικρό του όνομα προέρχεται από τον Αμερικανό συγγραφέα και φιλόσοφο Ραλφ Γουάλντο Έμερσον, ενώ και οι δύο του γονείς είχαν συμμετάσχει σε αγώνες με αυτοκίνητα παραγωγής, με τον πατέρα του να εργάζεται ως δημοσιογράφος του χώρου.

Στα 14 του χρόνια αγωνίζεται με μοτοσυκλέτες και μετά από δύο χρόνια με.... υδροπτέρυγα, αλλά ένα επικίνδυνο ατύχημα που έχει με τον αδερφό του (ανατροπή με 110 χλμ) του αλλάζει γνώμη και έτσι τα δύο αδέρφια στρέφονται στους αγώνες στους τέσσερις τροχούς. Οι πολλές επιτυχίες στις μικρότερες κατηγορίες φέρνουν τον Φιτιπάλντι στη Formula 1 και στην ομάδα της Lotus, το 1970, όπου οι συγκυρίες (το μοιραίο δυστύχημα του Γιόσεν Ριντ και η απόφαση του Τζον Μάιλς να σταματήσει τους αγώνες) τον φέρνουν στη θέση του νούμερο ένα πιλότου της ομάδας.

Εως το 1980 συμμετέχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και κατακτά τους τίτλους το 1972 και το 1974, οδηγώντας Lotus και McLaren αντίστοιχα. Οι τελευταίες του προσπάθειες γίνονται με μονοθέσιο της ομάδας που δημιουργεί ο ίδιος, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Το  1980 αποχωρεί και για τέσσερα χρόνια δεν συμμετέχει σε σημαντικούς αγώνες, επιστρέφοντας το 1984 στο αμερικανικό πρωτάθλημα CART, όπου κατακτά τον τίτλο το 1989, κερδίζοντας τα 500 μίλια της Ινδιανάπολης δύο φορές (1989, 1993). Τη δεύτερη φορά, μάλιστα, η απόφασή του να μην γευθεί το παραδοσιακό γάλα του νικητή, τον έκανε μαύρο πανί στα μάτια των Αμερικανών θεατών, οι οποίοι τον αποδοκίμαζαν για αρκετό καιρό μετά. Το 1996, όντας 50 ετών, συνεχίζει τη συμμετοχή στα Champ Cars (τα CART με άλλο όνομα),  αλλά ένα τρομακτικό ατύχημα τελειώνει την καριέρα του, που είχε το 1995 στην εκκίνηση των 500 μιλίων του Μίτσιγκαν τον ανάγκασε να σταματήσει οριστικά τους αγώνες.

Όμως, το 1997 παραλίγο να χάσει τη ζωή του σε ένα δυστύχημα με το ιδιωτικό του αεροπλανάκι. Καθώς πιλοτάριζε προς τη φάρμα του στη Βραζιλία, το μικρό αεροσκάφος έπεσε από ύψος 91 μέτρων με αποτέλεσμα ο «Emmo» να τραυματιστεί πολύ σοβαρά. Για λίγο διάστημα έμεινε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι,  αλλά ευτυχώς κατάφερε να περπατήσει ξανά.

Το 2005 επιστρέφει στους αγώνες και στη σειρά Grand Prix Masters, ενώ το 2008 αυτός και ο αδερφός του, Wilson συμμετέχουν στο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα GT3.

Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ F1

Ενεργά χρόνια: 1970 – 1980

Ομάδες: Teams Lotus, McLaren, Fittipaldi Automotive

Αγώνες:  149 (144 εκκινήσεις)

Παγκόσμια Πρωταθλήματα: 2 (1972, 1974)

Νίκες: 14

Πόντιουμ: 35

Pole positions: 6

Ταχύτεροι γύροι:  6

Πρώτος αγώνας: 1970 Βρετανικό γκραν πρι

Πρώτη νίκη: 1970 γκραν πρι ΗΠΑ

Τελευταία νίκη: 1975 Βρετανικό γκραν πρι 

Τελευταίος αγώνας: 1980 γκραν πρι ΗΠΑ