Πού χάθηκε το... joga bonito; (photos+videos)

Κάποτε, ο ερχομός ενός Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστής στην Ευρώπη αποτελούσε πόλο έλξης για όλους τους οπαδούς του αθλήματος. Ο βασικότερος λόγος που συνέβαινε αυτό, ήταν το γεγονός πως παλιότερα ο Βραζιλιάνος που θα ερχόταν στην Ευρώπη να παίξει μπάλα, κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν κάποιος αρτίστας της μπάλας, ένας βιρτουόζος που χορεύει στο χορτάρι και «μιλάει» στη στρογγυλή θεά.

Στις μέρες μας, πολλά χρόνια μετά την πρώτη μεταγραφή Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή σε ευρωπαϊκό σύλλογο, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά από ότι ήταν μέχρι και πριν 5-6 χρόνια. Το Onsports θυμάται τους μεγάλους Βραζιλιάνους αρτίστες που έπαιξαν στην Ευρώπη και επιχειρεί να εξηγήσει πως φτάσαμε στο σημείο όπου οι κορυφαίοι Βραζιλιάνοι παίκτες στον κόσμο, είναι αμυντικοί!

Ντιντί, ο πρώτος «Ευρωπαίος»

Το καλοκαίρι του 1959 ο Βαλντίρ Περέιρα, που έμεινε γνωστός στην ιστορία ως Ντιντί, μεταγράφηκε από την Μποταφόγκο στην Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτή η μετακίνηση τον έκανε τον πρώτο μεγάλο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή που ήρθε στην Ευρώπη για να παίξει ποδόσφαιρο. Έχοντας κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του ’58 με τη Βραζιλία, της οποίας ήταν και ο κορυφαίος παίκτης. Η θητεία του στην Ευρώπη δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη, καθώς ο μεγάλος αστέρας της Ρεάλ, Αλφρέδο ντι Στέφανο ενοχλήθηκε με το... σχίσμα που προκλήθηκε ανάμεσα στους οπαδούς της «βασίλισσας» όταν ο Ντιντί ήρθε στην Ευρώπη. Οι δυο τους διαπληκτίστηκαν αρκετές φορές και ο Ντι Στέφανο κατάφερε να θέσει εκτός ομάδας τον κεντρικό χαφ, ο οποίος έμεινε μόλις μια σεζόν στη Ρεάλ Μαδρίτης, πριν επιστρέψει στη Βραζιλία. Το πρώτο βήμα όμως είχε γίνει.

Η «χρυσή» γενιά

Ο δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ Ευρώπης και Βραζιλίας είχε εγκαθιδρυθεί και δεν άργησε να αποτελέσει την απόλυτη γραμμή παραγωγής αστέρων για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Παίκτες όπως ο Καφού, ο Ρονάλντο, ο Ριβάλντο, ο Ρομπέρτο Κάρλος και πολλοί άλλοι ήρθαν στα μεγάλα ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και απέδειξαν τι εστί... joga bonito, με το «άστρο» τους να οδηγεί πολλούς μεγάλους συλλόγους της «γηραιάς ηπείρου» σε τίτλους και διακρίσεις.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 σε Κορέα και Ιαπωνία, που είναι και το τελευταίο που κατέκτησε η Βραζιλία, δέκα από τους 23 ποδοσφαιριστές της ομάδας αγωνίζονταν στην Ευρώπη. Αυτοί οι δέκα ήταν οι εξής: Καφού, Λούσιο, Ρόκε Ζούνιορ, Εντμίλσον, Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο, Τζούνιορ και Ντενίλσον!

Μια χρονιά αργότερα ο 21χρονος Κακά υπέγραψε στη Μίλαν από τη Σάο Πάολο, όπως και ο Ντίντα, με τους Ζιλμπέρτο Σίλβα, Κλέμπερσον και Μπελέτι να ακολουθούν, υπογράφοντας επίσης σε ευρωπαϊκούς συλλόγους.

Ρομπίνιο: η αρχή της πτώσης

Αναζητώντας το σημείο όπου οι Βραζιλιάνοι βιρτουόζοι, οι επιθετικοί και οι μέσοι δηλαδή, άρχισαν να... δύουν στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, καταλήξαμε στον Ρομπίνιο. Ένας ποδοσφαιριστής που χρίστηκε αρκετές φορές «Νέος Πελέ», απέδειξε από νωρίς ότι αυτή η σύγκριση δεν έχει καμία βάση μιας και ο ίδιος ήταν εντελώς διαφορετικός ποδοσφαιριστής από τον «βασιλιά» του ποδοσφαίρου της χώρας του. Η καριέρα του Ρομπίνιο στην Ευρώπη όμως, είναι χαρακτηριστική της πορείας κάθε Βραζιλιάνου που αγωνίστηκε στην Ευρώπη στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας. Παίκτες όπως ο Αντριάνο, ο Ζούλιο Μπαπτίστα και ο Λουίς Φαμπιάνο έκαναν ένα μεγάλο ταξίδι σε διάφορες ευρωπαϊκές ομάδες, πριν επιστρέψουν στην πατρίδα τους ως... μέτριοι.

Ο ρόλος της «σελεσάο»

Τεράστιο ρόλο σε αυτή την αλλαγή έπαιξε και η τεράστια –και ξαφνική- αλλαγή φιλοσοφία της εθνικής ομάδας της Βραζιλιάς. Από τη μια σεζόν στην άλλη, η «σελεσάο» υιοθέτησε ένα πιο... Ευρωπαϊκό αγωνιστικό προφίλ, παίζοντας πραγματική άμυνα με τέσσερα μπακ, ορθόδοξο ποδόσφαιρο που θύμιζε κάτι μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας, ποντάροντας πολλά στους αμυντικούς της.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ότι από τους Βραζιλιάνους που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, μεταξύ των κορυφαίων είναι οι Νταβίντ Λουίς (στόπερ), Τιάγκο Σίλβα (στόπερ), Ντάνι Άλβες (μπακ-χαφ), Μαρσέλο (μπακ-χαφ), Ραμίρες (αμυντικό χαφ), Μάξουελ (μπακ), Μαϊκόν (μπακ-χαφ), Ντάντε (στόπερ).

Μοναδικοί επιθετικοί που ξεχωρίζουν σαν... τις μύγες μέσα στο γάλα, είναι οι Νεϊμάρ και Χουλκ των Μπαρτσελόνα και Ζενίτ αντίστοιχα, με τον πρώτο να ξεκινάει τώρα την καριέρα του στην Ευρώπη και τον δεύτερο να έχει αποδείξει πως είναι επιθετικός με... ευρωπαϊκό καλούπι, αποτελεσματικός αλλά σίγουρα όχι στο επίπεδο του Ρονάλντο!

Υ.Γ. Μια από τις πλέον σημαντικές ατάκες που έχουν ακουστεί σχετικά με το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, αναφέρει: «Βραζιλία χωρίς τερματοφύλακα, σημαίνει ομάδα χωρίς επιθετικό». Μια φράση που επιβεβαιώνεται σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι μετά τους Κλαούντιο Ταφαρέλ και Ντίντα, τη σκυτάλη πήραν ο Ζούλιο Σέζαρ και ο Ντιέγο Άλβες, των ΚΠΡ και Βαλένθια αντίστοιχα. Δυο τερματοφύλακες που σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνονται με τους προαναφερθέντες «πορτιέρε» και ιδιαίτερα με τον επιβλητικό Ταφαρέλ, του οποίου η παρουσία κάτω από τα δοκάρια ήταν αρκετή για να κάνει τους Βραζιλιάνους αμυντικούς να νιώθουν ασφάλεια και βεβαιότητα.