Μίμης Δομάζος: Ένας «στρατηγός»… στρατιώτης

Ο Μίμης Δομάζος δεν είναι πια εδώ. Δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ο μεγάλος «Στρατηγός» του Παναθηναϊκού και του Ελληνικού ποδοσφαίρου άφησε την τελευταία του αναπνοή, λίγες ημέρες μετά τη συμπλήρωση 83 ετών ζωής, βυθίζοντας στο πένθος όχι μόνο την οικογένεια του Παναθηναϊκού, αλλά και ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού.

Ο Μίμης Δομάζος δεν ήταν απλά ένας πρόσωπο – σύμβολο του Παναθηναϊκού. Ο Μίμης Δομάζος ήταν ένα σύμβολο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κατά πολλούς ο κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής που πάτησε το χόρτο των ελληνικών και ευρωπαϊκών γηπέδων.

Σε εποχές που ο κόσμος δεν είχε αντιληφθεί τη δυναμική αλλά και την εξέλιξη του αθλήματος, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, ο άνθρωπος που έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία της ομάδας του «τριφυλλιού» έβαλε το ποδόσφαιρο σε όλα τα ελληνικά σπίτια.

Ο Μίμης Δομάζος με τη ποδοσφαιρική του χάρη, με το αδιανόητο ταλέντο του, με την… καλλιτεχνική του φύση μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, έκανε τη φίλαθλη Ελλάδα να δει το ποδόσφαιρο από μια άλλη οπτική. Έκανε τον κόσμο να αγαπήσει τη μπάλα.

Ο Μίμης Δομάζος δεν είναι πια εδώ. Ο «Στρατηγός» απόθεσε οπλισμό και… αναπαύεται. Μετά από μια ζωή σαν… παραμύθι που ξεκίνησε από το μηδέν και έφτασε στην κορυφή. Μετά από μια ζωή που ο Μίμης Δομάζος κέρδισε τα πάντα, εντός και εκτός γηπέδων, ήρθε η στιγμή να φύγει από κοντά μας και να αφήσει πίσω του μια τεράστια παρακαταθήκη. Μια ιστορία που θα μνημονεύεται για πολλές, πολλές δεκαετίες…

Ο Μίμης Δομάζος ήταν γεννημένος νικητής. Γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε όλα τα εμπόδια που βρήκε στο διάβα του. Από τότε που ήταν ένα μικρό παλικαράκι με κοντά παντελονάκια και έπαιζε την αγαπημένη του μπάλα στις αλάνες πέριξ του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Από την Άμυνα Αμπελοκήπων το 1953 κατάφερε να… μαγέψει συμπαίκτες και αντιπάλους και 18 ολόκληρα χρόνια μετά να έχει «ενηλικιωθεί» και να «οδηγεί» τον Παναθηναϊκό στο «Έβερεστ» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στον ιστορικό τελικό του 1971 στο Γουέμπλει, κόντρα στον τεράστιο Άγιαξ, «αναγκάζοντας» ολόκληρη την Ευρώπη να μάθει τι εστί Παναθηναϊκός και να υποκλιθεί στα «παιδιά» του αξέχαστου Φέρεντς Πούσκας.

Τον Μίμη Δομάζο μπορεί να τον αποκαλούσαν «Στρατηγό». Λόγω των τεράστιων ηγετικών του προσόντων, λόγων του ανυπέρβλητου ταλέντου του, λόγω της ανεπανάληπτης αποφασιστικότητάς του.

Ο Μίμης Δομάζος όμως ήταν… στρατιώτης. Ήταν ο άνθρωπος που έβγαινε μπροστά. Που ήταν πρώτος στη «μάχη» και ανάγκαζε και τους υπόλοιπους να ακολουθήσουν. Ο Μίμης Δομάζος ξεχώρισε ακόμα περισσότερο γιατί περιβαλλόταν από τεράστιους συμπαίκτες.

Από «Ιερά τέρατα» του ελληνικού ποδοσφαίρου εκείνης της εποχής. Και οι ποδοσφαιριστές αυτοί τον «αναγνώρισαν» ως τον αρχηγός του. Ως τον ηγέτης, με τον μεγάλο Μίμη να κερδίζει τον σεβασμό συμπαικτών και αντιπάλων. Το ποδόσφαιρο είναι κατά πολύ φτωχότερο. Ο ελληνικός αθλητισμός το ίδιο. Το κενό που αφήνει ο «Στρατηγός» πίσω του μοιάζει αδύνατο να καλυφθεί…

Και όσοι από την «ΕΣΣΟ» του έχουν μείνει πίσω, είναι αναγκασμένοι να σηκώσουν το κεφάλι τους ψηλά και να θρηνήσουν για ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής τους. Αθάνατος…