Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα: Τρια χρόνια που ο «Θεός» της μπάλας έφυγε από τη Γη
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα: Η «μαύρη» 25η Νοέμβρη του 2020 μας «πήρε» το πολυτιμότερο στολίδι που ανέδειξε ποτέ το ποδόσφαιρο - Δύο χρόνια χωρίς τον κορυφαίο όλων.
«Μαμά, είδα τον Μαραντόνα. Μαμά, είμαι ερωτευμένος»… Τραγουδούσαν οι Ναπολιτάνοι. Τραγουδούν όσοι είχαν την ευλογία να παρακολουθήσουν τον κορυφαίο όλων. Τον πιο ταλαντούχο, τον πιο βιρτουόζο, τον μεγαλύτερο ηγέτη, τον πιο «αλήτη» ποδοσφαιρικά, αυτόν που δε «μάσησε» ποτέ και πουθενά. Μπροστά σε τίποτα. Άλλωστε, ο «Θεός» τι μπορεί να φοβηθεί;
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα εδώ και ακριβώς τρία χρόνια, δεν είναι ανάμεσά μας. Εκείνο το πρωινό (ώρα Αργεντινής) της 25ης Νοεμβρίου του 2020 στην περιοχή Τίγκρε του Μπουένος Άιρες, αποφάσισε πως βαρέθηκε τον πλανήτη μας. Αυτόν που περπάτησε για 60 χρόνια. Δοξάζοντας το ποδόσφαιρο στον ύψιστο βαθμό. Μετατρέποντας τον εαυτό του σε κάτι μεταφυσικό, για δισεκατομμύρια ανθρώπους. Όσους δεν έπαψαν ποτέ να θρηνούν εδώ και τρία χρόνια…
Η ανακοίνωση πως «έφυγε» το «χρυσό αγόρι» της λατινικής Αμερικής, του πλανήτη ολόκληρου, συγκλονιστική. Οι δρόμοι στην Αργεντινή παρότι τα μέτρα για την πανδημία ήταν αυστηρά, δε γινόταν να μην πλημμυρίσουν από πένθος και λατρεία, θλίψη και χαρά για το γεγονός πως πρόλαβαν όλοι τον «Θεό» πάνω σε αυτή τη γη. Περπάτησαν στα ίδια χώματα, τον είδαν με τα μάτια τους να κάνει θαύματα. Έχοντας την μπάλα στα πόδια…
Ένα «χτύπημα» για όσους τον λάτρεψαν και ποτέ δε θα πάψουν να τον λατρεύουν. Μια απώλεια που ξεπερνά τα στενά πλαίσια του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού. Όπως είχε πει ο Μαρσέλο Μπιέλσα, ο Μαραντόνα ήταν η ελπίδα για τους αποκλεισμένους, τους αδύναμους, τους φτωχούς… Ελπίδα πως μπορούν να πετύχουν. Πως μπορούν να αγγίξουν τον ουρανό μια μέρα. Κοντούλης, χοντρούλης, χωρίς πτυχία. Αλλά με Θεϊκό ταλέντο. Με μυαλό… ξυράφι. Με καρδιά γιγάντια, πάνω απ’ το ίδιο το μπόι του.
Ακόμη και στις άσχημες στιγμές του, απλά υπενθύμιζε σε όλους πως είναι… γήινος. Δεν είναι «απόμακρος Θεός». Είναι δίπλα στους πιστούς τους! Ένας απ’ αυτούς. Οι εποχές των καταχρήσεων με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τη σχέση με τη Μαφία. Μέχρι τα παιδιά που απέκτησε εκτός γάμου και τα αναγνώρισε με μεγάλη καθυστέρηση. «Θεός» παραδομένος στις ανθρώπινες αδυναμίες.
Τα άσχημα των 60 ετών που επέλεξε να βρίσκεται σε αυτό τον κόσμο, δεν ήταν παρά μόνο οι παρενθέσεις του μύθου του. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ήταν, είναι και θα είναι, αιώνια έμπνευση. Αιώνια ώθηση. Το σκίρτημα που προκάλεσε στις καρδιές όλων. Όχι μόνο των Αργεντινών, όχι μόνο των οπαδών της Μπόκα ή της Νάπολι, των βασικών ομάδων που… σήκωσε στις πλάτες του. Για να τις οδηγήσει σε στιγμές που ούτε ονειρεύονταν.
Αυτός ο τύπος που εκεί που όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές αισθάνονταν τα πόδια τους να τρέμουν και το στομάχι να σφίγγεται, με λυμένα κορδόνια… χόρευε το live is life. «Μιλώντας» στην στρογγυλή Θεά. Τη μόνη σύντροφο στη ζωή του, που δεν απάτησε ποτέ!
