Ιγκόρ Σιπνιέφσκι: Ποδοσφαιρική «ομορφιά», ζωή γεμάτη ουσίες και «κατάρα» (videos)

Γεμάτος μελαγχολία. Το έδειχναν τα μάτια του. Όποιον κι αν κοιτούσε ήταν σα να του ζητά βοήθεια. Ακόμη κι όταν χαμογελούσε, έβγαζε μελαγχολία. Ο Ιγκόρ Σιπνιέφσκι δεν πρόλαβε να φτάσει ούτε τα 50 του χρόνια. Τόσο πρόωρα, τόσο κρίμα για έναν νέο άνθρωπο ακόμη. Που όμως ήταν σα να «φωνάζει» πως βαρέθηκε να ζει. Εδώ και πολλά χρόνια.

Λες και ήθελε να έρθει ο θάνατος για να λυτρωθεί. Από τους δαίμονές του, από τις κακές επιλογές που τον «κυνηγούσαν» από μικρό. Αλκοόλ, ουσίες, όσα μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Για να «γιατρέψει» τη μελαγχολία του. Την κατάθλιψη που είχε ακόμη κι όταν έπαιζε ποδόσφαιρο. Πρόσφερε χαρά στους θεατές, αλλά η ψυχή του ήταν βασανισμένη και «άρρωστη». Δυστυχώς δε γιατρεύτηκε ποτέ.

Πριν μερικά χρόνια, αφού είχε συλληφθεί, αφού είχε φυλακιστεί στην πατρίδα του, η Πολωνική τηλεόραση έκανε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. Ήταν η τελευταία φορά που επέστρεψε στην Ελλάδα. Πήγε στο ΟΑΚΑ ξανά. Δεν χαιρόταν. Ακόμη και τότε φοβόταν. Είχε άγχος. Ρωτούσε τους γύρω του «λες να με θυμούνται; Αν δε με θυμούνται;». Για τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Μια στιγμή χαράς όταν χειροκροτήθηκε. Ίσως απ’ τις τελευταίες φορές που χαμογέλασε, πριν βυθιστεί ξανά στα σκοτάδια του.

Από μικρό παιδί γνώρισε το αλκοόλ. Παρότι ήταν ανέκαθεν τεράστιο ταλέντο. Παίκτης που μπορούσε να «ρεζιλέψει» κάθε αντίπαλο. Γρήγορος, εξαιρετική τεχνική. Μανία με τις ντρίπλες. Μπορούσε να περάσει κάποιον παίκτη και να γυρίσει να τον ξαναπεράσει, έτσι για πλάκα. Η μόνη πλάκα της ζωής του.

Παρά τις καταχρήσεις που δυστυχώς τον οδήγησαν σε επιθετικές τάσεις ακόμη και σε άτομα του οικογενειακού του περιβάλλοντος, όσοι τον γνώριζαν δε μιλούσαν για κακό παιδί. Δεν έδειχνε τέτοιο τουλάχιστον. Παρότι η μόνιμη μελαγχολία του προβλημάτιζε τους πάντες. Δυστυχώς, τίποτα και κανείς δεν μπόρεσε να τον γιατρέψει.

Κορυφαία στιγμή στην ζωή του, η τριετία στον Παναθηναϊκό. Έζησε το όνειρο. Η μόνη περίοδος που χαμογέλασε η καρδούλα του. Το γκολ στην Άρσεναλ, η επική εμφάνιση στο «Ολντ Τράφορντ» με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι στιγμές ποδοσφαιρικής «μαγείας» επί ημερών Γιάννη Κυράστα. Οι στιγμές που τον συντρόφευαν μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή. Οι μόνες που έβλεπε μπροστά του, όταν η ζωή περνούσε σαν ταινία απ’ τα μάτια του. Βουτηγμένος σε καταστάσεις που δε θύμιζαν σε τίποτα το τεράστιο ταλέντο που είχε τις βλέψεις να αφήσει εποχή. Σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.

Είχε δύο παιδιά, με τα οποία δεν διατηρούσε ιδιαίτερη σχέση. Χωρισμένος, παραδομένος στο ποτό και στις παραβατικές συμπεριφορές. Είχε «χάσει» τους γονείς του. Δεν του είχε μείνει καμία Ιθάκη να κυνηγήσει. Ούτε έβαλε κερί στα αυτιά του για να μην ακούει το «τρελό» τραγούδι που πάντα τον οδηγούσε σε λάθος αποφάσεις. Μέχρι να έρθει ο θάνατος να τον «λυτρώσει» απ’ την καθημερινή ταλαιπωρία για αναζήτηση ποτού και τσιγάρων.

Γεννημένος στο Λοτζ της Πολωνίας το 1974. Από παιδί σε τοπικές ομάδες της πόλης. Μέχρι που ο δρόμος τον έφερε απ’ την Κεράμικα Οπότσνο στην Καβάλα. 18 ματς 7 γκολ και «μυθικά» πράγματα στους αγωνιστικούς χώρους. Ένα εξάμηνο ήταν αρκετό για να σπεύσει να τον αποκτήσει ο Παναθηναϊκός.

Από τον Ιανουάριο του 1998 μέχρι τον Γενάρη του 2001, φόρεσε τη φανέλα με το «τριφύλλι». Έπαιξε Champions League, ήταν μέλος εξαιρετικών ομάδων του Παναθηναϊκού. Αποκορύφωμα η περίφημη σεζόν «χτισίματος» της ομαδάρας του Γιάννη Κυράστα.

Μετά τον Παναθηναϊκό πήγε στον ΟΦΗ, όπου έμεινε για μισή σεζόν. Η κάτω βόλτα τον είχε πάρει για τα καλά. Επέστρεψε στην πατρίδα του πριν γυρίσει στην Ελλάδα το 2002 για λογαριασμό της Καλλιθέας. Μία αγωνιστική περίοδο και εν συνεχεία Σουηδία, Πολωνία και ξανά Σουηδία. Μέχρι να αποφασίσει πως πρέπει να βάλει τέλος στην καριέρα του.

Ήταν ουσιαστικά και το δικό του τέλος. Το μόνο που έμενε ήταν να γίνει γνωστή η σκληρή και τραγική ημερομηνία. 4 Νοεμβρίου 2022. Μετά από «μάχη» με την κατάθλιψη, τις καταχρήσεις, τις αποτοξινώσεις, τις θεραπείες, τη φυλακή. Αφήνοντας στον κόσμο του ποδοσφαίρου θλίψη και ένα τεράστιο γιατί…