Euroleague Final Four 2022: Ο τελικός που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ
Οι συντάκτες του OnSports θυμούνται τον τελικό του Final 4 της Euroleague που τους έχει μείνει αξέχαστος.
Ρεάλ Μαδρίτης και Αναντόλου Εφές θα δώσουν τη δική τους μάχη στην Stark Arena του Βελιγραδίου με στόχο να φτάσουν στην κορυφή της Euroleague.
Η «Βασίλισσα» πήρε τον εμφύλιο απέναντι στην Μπαρτσελόνα, στον Α' Ημιτελικό της Πέμπτης (19/05), ενώ οι Πρωταθλητές Ευρώπης υπέταξαν τον Ολυμπιακό στον Β' Ημιτελικό - πρώτο χρονικά - με το τρίποντο του Μίσιτς σε νεκρό χρόνο.
Με αφορμή λοιπόν τον τελικό του Final Four το Onsports ζήτησε από τους συντάκες του να θυμηθούν τον τελικό, ο οποίος όσα χρόνια και να περάσουν δεν πρόκειται ποτέ να λησμονηθεί.
Πάμε να δούμε λοιπόν ποιος ήταν ο τελικός που τους έχει μείνει αξέχαστος:
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΛΑΣ
Την δική της... Άνοιξη της Πράγας έζησε τον Απρίλιο του 2006 η ΤΣΣΚΑ στην Saska Arena σηκώνοντας το τρόπαιο της Euroleague και επιστρέφοντας στην κορυφή της Ευρώπης, μετά από 35 ολόκληρα χρόνια.
Στο Final Four (28-30/4/2006) που πραγματοποιήθηκε στο εντυπωσιακό κλειστό της Πράγας, την Saska Arena, μπορεί να μην υπήρχε ελληνική ομάδα, αλλά το ελληνικό στοιχείο ήταν έντονο, καθώς συμμετείχαν δυο Έλληνες διεθνείς (ο Θοδωρής Παπαλουκάς με την φανέλα της ΤΣΣΚΑ και ο Μιχάλης Κακιούζης με την Μπαρτσελόνα).
Παράλληλα, ελληνικό χρώμα είχε και η διαιτησία, καθώς από τους οκτώ διαιτητές της διοργάνωσης, οι δυο ήταν Έλληνες. Ο λόγος για τον Νίκο Ζαβλανό και τον Στέλιο Κουκουλεκίδη. Ο πρώτος διεύθυνε τον ημιτελικό Μπαρτσελόνα-ΤΣΣΚΑ (και τον μικρό τελικό Μπαρτσελόνα-Ταού Κεράμικα) και ο δεύτερος τον τελικό ΤΣΣΚΑ-Μακάμπι Τελ Αβίβ.
Δυο πράγματα μου έμειναν από αυτή τη διοργάνωση. Το ένα ήταν οι μεγάλες εμφανίσεις του Θοδωρή Παπαλουκά (είχε 19 πόντους στον ημιτελικό και 18 πόντους στον τελικό) και το άλλο η συνάντηση μας την επόμενη των ημιτελικών με τον Μιχάλη Κακιούζη στην γέφυρα του Καρόλου στα όρια της παλιάς πόλης της Πράγας.
Για τον Παπαλουκά τι να πει κανείς. Με τις εμφανίσεις του στην Πράγα ανανέωσε την συνεργασία του με την ΤΣΣΚΑ. Άλλωστε, η σκηνή που έχει στους ώμους του την ελληνική σημαία και πανηγυρίζει αγκαλιά με τον Ετόρε Μεσίνα είναι συγκλονιστική. Μάλιστα, εκεί γύρισε και του είπε κάτι στο αυτί ο Ιταλός τεχνικός που το μοιράστηκε στη συνέχεια με τους δημοσιογράφους.
«Μην διανοηθείς να φύγεις από τη Μόσχα» του είπε ο Μεσίνα, ο «Τεό» τον άκουσε και δυο χρόνια αργότερα στην Ισπανία το ξανασήκωσε!
Ο Παπαλουκάς εκτός από πολυτιμότερος παίκτης του Final Four της Πράγας, αναδείχθηκε εκείνη τη σεζόν (2006) καλύτερος Ευρωπαΐος παίκτης. Όσο για το δεύτερο περιστατικό που ανακαλεί η μνήμη μας από εκείνη τη διοργάνωση ήταν η τυχαία συνάντηση με τον φίλο Μιχάλη Κακιούζη, ο οποίος εξέφρασε τα παράπονα του για την διαιτησία του ημιτελικού στην οποία συμμετείχε και ο Νίκος Ζαβλανός. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η ΤΣΣΚΑ ήταν καλύτερη, όμως πήρε τα... κουκούτσια έναντι της Μπαρτσελόνα που διαμαρτυρήθηκε έντονα μετά το τέλος της αναμέτρησης. Αυτά όμως είναι πλέον ιστορία που δεν θυμάται ουδείς...
ΗΛΙΑΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ
Το πρώτο είναι συνήθως και το πιο γλυκό... Ειδικά όταν είσαι ένας 15χρονος που ζεις από μέσα αυτή την αξέχαστη εμπειρία. Της κατάκτησης ευρωπαϊκής κούπας στο Πρωταθλητριών (έτσι το λέγαμε τότε ακόμα εμείς) για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
Τον Απρίλη του 1996, όταν ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου (με τους Ντομινίκ Ουίλκινς, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Φραγκίσκο Αλβέρτη ανάμεσα σε άλλους) έβαζε το πρώτο λιθαράκι στην τεράστια «αυτοκρατορία» που χτίστηκε τις επόμενες δύο δεκαετίες, βρισκόμουν μέσα στο Παλέ ντε Μπερσί. Χάρη φυσικά στη σιγουριά του πατέρα μου ότι «θα το πάρουμε το πρώτο ευρωπαϊκό, δεν υπάρχει περίπτωση... Θα πάμε!».
Και έτσι, πίσω από την μπασκέτα που ο Δαλματός γίγαντας των εφηβικών μου χρόνων έκανε το σπριντ της ζωής του και τη σωτήρια τάπα στον Μοντέρο της Μπαρτσελόνα, έζησα -όρθιος στο καρεκλάκι με πόδια που έτρεμαν- τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός έραψε το πρώτο αστέρι στη φανέλα του.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΠΑΚΟΛΙΑΣ
Ανάμνηση τελικού… μπορούν να μπουν πολλά στο τραπέζι. Οι παιδικές αναμνήσεις με το τρίποντο του Τζόρτζεβιτς στο Παρτιζάν-Μπανταλόνα. Η Λιμόζ του Μάλκοβιτς στην Αθήνα, που μας άφησε… χαζούς να ψάχνουμε να βρούμε πώς το πήρε. Το τεράστιο ενδιαφέρον στο Τελ Αβίβ λόγω της διπλής Ελληνικής παρουσίας και η νίκη του απόλυτου αουτσάιντερ της Μπανταλόνα κόντρα στον Ολυμπιακό. Καμιά φορά η ανάμνηση γίνεσαι ισχυρότερη όσο μεγαλώνεις. Επειδή σε συναρπάζει τόσο μα τόσο πολύ, που αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο της.
Παναθηναϊκοί γαρ, είναι προφανές πως η επιλογή θα ήταν σχετική με το «τριφύλλι». Όχι το πρώτο που ήταν η έκρηξη. Ούτε το δεύτερο που ήρθε ως επισφράγισμα μεγαλείου. Το τρίτο ήταν που δεν ξεχνιέται με τίποτα. Κανείς δεν το περίμενε, μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Ήταν και η μέρα τέτοια που ήρθε ως Ανάσταση και γιορτή και πανηγύρι, όλα μαζί!
Το 2002 ο Παναθηναϊκός στην Μπολόνια πέτυχε τον απόλυτο μπασκετικό άθλο. Στην έδρα μιας αντιπάλου με μυθικό ρόστερ. Με τα πάντα υπέρ της. Ανήμερα Κυριακή του Πάσχα. Να βλέπεις τον αγώνα και να έχεις πάντα το αίσθημα πως κάτι θα γίνει και θα το χάσουμε. Γιατί δεν ήθελες να πιστέψεις και μετά να πικραθείς, για κάτι που είχες ως δεδομένο στο μυαλό σου πως θα σου στερήσουν. Είτε η απίστευτη ποιότητα των αντιπάλων, είτε οι διαιτητές, είτε κάποιος τέλος πάντων.
Δεν ήταν νίκη, ήταν άθλος. Ήταν ο ορισμός του ποιος είχε γίνει ο Παναθηναϊκός. Βραδιά που έκανε τον Τζινόμπιλι να τη θυμάται για πάντα ως την χειρότερη της καριέρας του, παρότι βίωσε κάτι… ασήμαντα σκηνικά στο ΝΒΑ, όπως το τρίποντο του Ρέι Άλεν και η ανατροπή του Μαϊάμι κόντρα στο Σαν Αντόνιο. Ακριβώς γι’ αυτό εκείνη η βραδιά που «έκλεισε» με τα υψωμένα χέρια του Ντέγιαν δε θα ξεπεραστεί ποτέ και για κανένα λόγο από άλλον τελικό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ
Δε νομίζω ότι χρειάζεται και ιδιαίτερη σκέψη. Μάιος του 2002. Μπολόνια και τα υπόλοιπα έμειναν στην ιστορία. Το τρίτο ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού δεν ξεχνιέται. Κι αυτό γιατί ήταν το μάγκικο. Στην έδρα της Βίρτους που διοργάνωνε το F4 και με τον Μποντιρόγκα να δίνει ρεσιτάλ. Η στιγμή πάντως που ο Κουτλουάι έβαζε το πιο κρίσιμο τρίποντο του ματς και έβλεπες τους Ιταλούς να τραβούν τα μαλλιά τους ήταν όλα τα λεφτά. Respect στον τεράστιο Μανού Τζινόμπιλι.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ
Πολλοί είναι οι τελικοί στην Ευρωλίγκα που έχουν μείνει αξέχαστοι. Καταρχάς, αν κι έφτασα στα 45, δεν θυμάμαι τους τελικούς στα final 4, που πήγε ο Άρης. Στο μυαλό ήταν η ελληνική ομάδα κι όταν απέτυχε να πάει τον τελικό, στέρευε το ενδιαφέρον. Ο τελικός που με σημάδεψε και δεν θα ξεχάσω ποτέ κι ας ακολούθησαν συναρπαστικοί αγώνες, όπως του Παναθηναϊκού με τη Μπαρτσελόνα, με τη Μπολόνια, με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, του Ολυμπιακού με την ρωσική ομάδα, είναι αυτός της Μπανταλόνα με τον Ολυμπιακό το 1994.
Σε περίοδο πενταήμερης, ξενοιασιάς, όλοι συζητούσαν για το final 4 που θα πήγαιναν στο Τελ Αβίβ, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Πρώτη φορά δύο ελληνικές ομάδες, χαμός. Παίρνει τον ημιτελικό ο Ολυμπιακός, στον τελικό όλοι το έχουν σίγουρο, η παρέα μπροστά στην τηλεόραση ν’ αγωνιά. Οι μισοί τρελαμένοι για την κούπα, έτοιμοι να πανηγυρίσουν, οι άλλοι μισοί, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, έτοιμοι να πανηγυρίσουν την αποτυχία των «ερυθρόλευκων». Οι Πειραιώτες σε όλο το ματς μπροστά, μέχρι που εμφανίστηκε ο Κορνίλιους Τόμσον, έβαλε το τρίποντο (το πρώτο που επιχείρησε αν θυμάμαι καλά), κούπα οι Ισπανοί, ξεροί στον Ολυμπιακό. Και οι μισοί στην παρέα…
ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΚΑΤΗ
Ο τελικός που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι 5/5/2002 όταν ο Παναθηναϊκός έραψε το τρίτο του αστέρι στην φανέλα. Αντίπαλος, η κιντερ Μπολόνια με παίκτες όπως οι Τζινόμπιλι, Ριγκοντο, Γιαριτς, Άντερσεν οι οποίοι κερδιζαν το «τριφύλλι» με 14 πόντους διαφορά λίγο πριν το ημιχρονο. Ξαφνικά εκεί που όλα έμοιαζαν τελειωμενα, Ιμπραήμ Κουτλουάι και Ντέγιαν Μποντιρόγκα πήραν από το χερι τους πράσινους και έκαναν την μεγάλη ανατροπή με 83-89 μέσα στη Μπολόνια.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ
Στα γραφεία της «Πράσινης» απόλαυσα ένα από τα πιο αμφίρροπα και άκρως συναρπαστικά Final 4 στην ιστορία της EuroLeague το 2009. Στο Βερολίνο και την O2 Arena συναντήθηκαν οι κορυφαίοι αθλητές, μερικοί από τους οποίους είχαν «μετακομίσει» από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου, το NBA.
Η γιορτή ξεκίνησε από τους ημιτελικούς όταν την Πρωτομαγιά του 2009 Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός «μονομάχησαν» για μια θέση στον τελικό του θεσμού. Το «τριφύλλι» με τους Διαμαντίδη και Σπανούλη στην ίδια ομάδα μαζί με τους Γιασικεβίτσιους, Νίκολας, Φώτση, Τσαρτσαρή, Πέκοβιτς και Μπατίστ νίκησε 84-82 τον «αιώνιο» αντίπαλό του, Ολυμπιακό των Παπαλουκά, Τεόντοσιτς, Τσίλντρες, Πρίντεζη και Μπουρούση.
Ο Γιάννης Μπουρούσης, ισοφάρισε μεν για τον Ολυμπιακό σε 82-82 στα 70 δευτερόλεπτα πριν την λήξη της αναμέτρησης, όμως δεν κατάφερε να γραφτεί στην ιστορία καθώς έχασε την τελευταία επίθεση για τον Ολυμπιακό, με το τελικό 84-82 να διαμορφώνει ο Νίκολα Πέκοβιτς. Ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που προκρίθηκε στον τελικό του Final 4 όπου κέρδισε 73-71 την ΤΣΣΚΑ, η οποία είχε αποκλείσει την Μπαρτσελόνα με 82-78 και «έραψε» το 5ο αστέρι στη φανέλα του.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΥΜΠΕΡΗΣ
Κάθε τελικός της Euroleague έχει τη δική του ιστορία και μένει στη μνήμη του καθενός για κάτι που συνέβη. Στη δική μου περίπτωση είναι όσα συνέβησαν στις 3 Μαΐου 2009 όταν ο Παναθηναϊκός στέφθηκε για 5η φορά στην ιστορία του πρωταθλητής Ευρώπης, επικρατώντας της ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον τελικό της Euroleague με σκορ 73-71. Μια ομάδα που όμοια της δύσκολα να έχει υπάρξει.
Πλήρης σε κάθε γραμμή με παίκτες με πολλά κιλά μπάσκετ ο καθένας. Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Αλβέρτης, Σπανούλης, Νίκολας, Φώτσης, Τσαρτσαρής Μπατίστ, Πέκοβιτς είναι μερικά από τα όνοματα στην αν μη τι άλλο γεμάτη φαρέτρα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ο μεγάλος τελικός ήταν βγαλμένος από τα πιο τρελά όνειρα κάθε φίλου του Παναθηναϊκού στο πρώτο μισό κι ένας… εφιάλτης στο δεύτερο μισό λόγω των σφυριγμάτων των διαιτητών που έβαλαν την ΤΣΣΚΑ στη διεκδίκηση του τροπαίου. Όμως αποδόθηκε μπασκετική δικαιοσύνη και ο Παναθηναϊκός έραψε ένα ακόμα αστέρι στη φανέλα του.
ΣΟΦΙΑ ΛΥΣΙΟΒΑ
Το Final-4 που μου έχει μείνει αξέχαστο είναι αυτό του 2011 στη Βαρκελώνη, όπου ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τη Euroleague για έκτη φορά στην ιστορία του. Στον ημιτελικό η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε νικήσει και αποκλείσει τη Σιένα, αλλά στον μεγάλο τελικό τα έδωσε όλα ο Δημήτρης Διαμαντίδης απέναντι στη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Με συμπαραστάτες τους Μπατίστ και Νίκολας, οι «πράσινοι» ήταν ασταμάτητοι και δεν άφησαν περιθώρια αντίδρασης στους Ισραηλινούς.
ΜΑΡΙΟΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ
Τελικός 2007, ΟΑΚΑ.
Ίσως γιατί ήταν το πρώτο και μοναδικό Final Four που έχω παρακολουθήσει από κοντά; Ίσως γιατι ένα κατάμεστο πράσινο ΟΑΚΑ δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό σου;
Η επιστροφή του Παναθηναϊκού στο θρόνο του, μετά το 2002 και το έπος της Μπολόνια, η «μάχη» της καλοκουρδισμένης μηχανής του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, απέναντι σε έναν, στον Θοδωρή Παπαλουκά, που έπαιζε μόνος απέναντι σε 12 «καμικάζι» με το τριφύλλι στο στήθος.
Σισκάουσκας «δολοφόνος», Βούγιανιτς και κρύο αίμα, Τομάσεβιτς στα στερνά του αθλητικά χρόνια, να δείχνει και να διδάσκει σε κάτι παιδάκια τύπου Άντερσεν, Σμόντις και Βαν Ντεν Σπίγκελ, πως παίζεται η θέση του σέντερ.
Το τέταρτο αστέρι στη φανέλα, η αρχή μια «χρυσής» πενταετίας για το τμήμα, που έκλεισε με το 6ο στη Βαρκελώνη.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Κωνσταντινούπολη, το σωτήριον έτος 2012.
Μετά από πολλά χρόνια, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός μετέχουν σε Final 4 της κορυφαίας διοργάνωσης της Ευρώπης σε επίπεδο συλλόγων. Οι «ερυθρόλευκοι» παίρνουν την πρόκριση, αλλά οι «πράσινοι» είδαν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας να παίρνει το εισιτήριο για τον τελικό. Ο οποίος είναι το απόγευμα. Όμως, νωρίς το απόγευμα προς βραδάκι είχε κανονιστεί και ραντεβού με ιδιαίτερα όμορφο και μετ’ έπειτα σημαντικό πρόσωπο. Τη γυναίκα!
Έπειτα από μία πρωινή βάρδια στη δουλειά, αποφασίζω να «κλέψω» λίγο χρόνο από το ραντεβού για να μπορέσω να παρακολουθήσω τα πρώτα λεπτά του τελικού. Αλλά δεν ήταν και τα καλύτερα που παρακολούθησα. Οι Ρώσοι άρχιζαν να παίρνουν διαφορά, ο χρόνος πίεζε και αποφάσισα να τον αφήσω και να ξεκινήσω για το ραντεβού.
Κάτι η απογοήτευση για τα πρώτα λεπτά, κάτι τα γούρια σκέφτηκα να μην έχω «επαφή» με τον τελικό. Φανταστείτε την απογοήτευση μόλις πέρασα διόδια, άνοιξα λίγο το ραδιόφωνο και η διαφορά είχε φτάσει στο +19! Οπότε, οι κινήσεις ήταν απλές. Ραδιόφωνο και τραγούδι στο αμάξι. Φτάνω στο «πρόσωπο». Περιμένω λίγη ώρα για τις τελικές ετοιμασίες και είμαι κύριος. Δεν έχω μάθει τίποτα για τον τελικό. Μέχρι που κατεβαίνει το πρόσωπο. Ακολουθεί πραγματικός διάλογος:
- Δεν ακούς τον τελικό;
- Δεν πήγαινε και πολύ καλά και είπα να μην τον ακούσω.
- Πότε δεν πήγαινε καλά;
- Φαντάσου πως κάποια στιγμή χάναμε 19 πόντους!
- Όχι καλέ! Τώρα πρέπει να είναι 2-3 πόντοι η διαφορά. Το έβλεπα στην τηλεόραση μέχρι να ετοιμαστώ!
Τρελάθηκα! Λέω θα ανοίξω το ραδιόφωνο και ότι γίνει τώρα. Αλλά στο αμάξι η κεραία δεν είναι και η καλύτερη. Οπότε στην διαδρομή προσπαθώ να ακούσω την εξέλιξη, αλλά πολλά τα παράσιτα και πιάνω κάτι σκόρπια λόγια και σκορ. Έχει φτάσει το τελευταίο λεπτό, είμαι ακόμα στο δρόμο, για την ακρίβεια πάνω στη Βεΐκου όταν ο Σισκάουσκας ετοιμάζεται για τις βολές με την ΤΣΣΚΑ στο +1. Έτοιμος ο Λιθουανός… Παράσιτα… Φωνές… Έτοιμος για τη δεύτερη… Παράσιτα… Φωνές… Κατεβάζει ο Σπανούλης και μπορεί να δώσει το τρόπαιο στον Ολυμπιακό. Πάσα… Παράσιτα… Παράσιτα… Φωνές… Πολλές φωνές! Και μετά ακολούθησε τηλέφωνο από αγαπημένο πρόσωπο που δεν μπορούσε να μιλήσει από τη χαρά και τις φωνές. Ούτε τότε είχα καταλάβει τι είχε γίνει. Μόνο το βράδυ που επέστρεψα σπίτι και τον είδα σε επανάληψη κατάλαβα τι έγινε.
