Μπορεί η Λίβερπουλ να κυνηγήσει ένα μυθικό quadrable; (photos+videos)

Η Λίβερπουλ έχει ήδη κατακτήσει τον πρώτο τίτλο της χρονιάς στην Αγγλία, το League Cup, επικρατώντας της Τσέλσι στον τελικό στα πέναλτι. Βρίσκεται στα προημιτελικά του Κυπέλλου Αγγλίας, όπου είναι το για φαβορί να βρεθεί στα ημιτελικά, έχοντας να αντιμετωπίσει τη Νότιγχαμ Φόρεστ. Πέρασε στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, αποκλείοντας την Ίντερ παρά την ήττα στο «Άνφιλντ», καθώς είχε κερδίσει στο Μιλάνο με 2-0. Και «ζορίζει» όσο περισσότερο μπορεί τη Μάντσεστερ Σίτι στο πρωτάθλημα, έχοντας κλείσει την ψαλίδα της διαφοράς στους 6 βαθμούς (με ματς λιγότερο), σε κάτι που έμοιαζε «περίπατος» για το Σίτι μέχρι πριν λίγες εβδομάδες, μέχρι την ήττα της από την Τότεναμ. Σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει, η Λίβερπουλ κυνηγάει κάτι απίθανο, ιστορικό και εντυπωσιακό: ένα μυθικό quadrable. Πόσο πιθανό όμως είναι να συμβεί κάτι τέτοιο;

Η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ, έχει κατακτήσει κάτι που είχαμε να δούμε από τη Μπαρσελόνα του Γκουαρδιόλα: να παίζει ένα ποδόσφαιρο που όλοι «γνωρίζουν», όλοι έχουν διαβάσει, όλοι περιμένουν αλλά κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει όταν η Λίβερπουλ είναι «στη μέρα της». Διότι ο Κλοπ δεν κάνει τίποτα «μαγικά», ούτε προσπαθεί να «ξανα-ανακαλύψει το ποδόσφαιρο» όπως έχει κάνει κατά καιρούς ο Πεπ – ακόμα και στον περσινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, δοκίμασε διάφορες «πατέντες»: ο Κλοπ δεν θα παίξει με τριάδα στην άμυνα, δεν θα αφήσει το κέντρο του χωρίς «εξάρι», δεν θα αφήσει την ομάδα του χωρίς επιθετικό και πολύ σπάνια, όταν «κυνηγάει γκολ» θα βάλει δεύτερο επιθετικό – καλά καλά ούτε «πρώτο» επιθετικό δεν χρησιμοποιεί. Θα παίξει το ποδόσφαιρο που η ομάδα του δείχνει να έχει «τελειοποιήσει» τα τελευταία χρόνια, με πλάγια μπακ που ανεβαίνουν και συμμετέχουν ενεργά στην επιθετική ανάπτυξη, με μια τριάδα επιθετικών που όλοι τους πατάνε περιοχή, όλοι τους σκοράρουν και αλλάζουν θέσεις μεταξύ τους σε όλο το 90λεπτο και ένα κέντρο που προσπαθεί να κρατάει τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ανασταλτική λειτουργία της ομάδας και την επιθετική ανάπτυξη.

Η Λίβερπουλ προσπαθεί να κάνει κάτι «απλό», που ταυτόχρονα μπορεί να είναι τρομερά δύσκολο: να χτίζει το παιχνίδι της αφήνοντας τη μπάλα όσο λιγότερο γίνεται στα πόδια του αντιπάλου. Και στη συνέχεια, «με το πάτημα ενός κουμπιού από τον πάγκο», να αφήνει τη μπάλα στα πόδια του αντιπάλου, να του δίνει την ψευδαίσθηση ότι έχει τον έλεγχο, ότι την έχει στριμώξει, μέχρι να του κλέψει τη μπάλα και να τον «σκοτώσει» στο transition με τους ταχύτατους επιθετικούς της. Το build – up της η Λίβερπουλ, το ξεκινά από τον Άλισον, αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι τα βολέ προς τον χώρο του κέντρου. Ελκυστικό, όταν αυτό το εφαρμόζουν παίκτες που ξέρουν μπάλα και μπορούν να κυκλοφορήσουν τη μπάλα με ασφάλεια κοντά στη μεγάλη τους περιοχή αλλά και επικίνδυνο όταν γίνει το παραμικρό λάθος και ο αντίπαλος πιέζει ψηλά: κάπως έτσι μπήκε το γκολ της Ίντερ, που θα μπορούσε να βάλει τη Λίβερπουλ σε μεγάλους μπελάδες – η αποβολή του Αλέξις Σάντσες λίγα λεπτά αργότερα, «έσβησε» ουσιαστικά το παιχνίδι.

Μπορεί η Λίβερπουλ να πάει τρένο μέχρι το τέλος της σεζόν σε όλες τις διοργανώσεις; Μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο – μόνο που αυτή ο ομάδα έχει αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι «impossible is nothing». Κι όσο καταφέρνει να κερδίζει ακόμα και σε παιχνίδια που δεν είναι ιδιαίτερα καλή ή ζορίζεται ή στριμώχνεται από τον αντίπαλό της, όπως συνέβη την προηγούμενη αγωνιστική στην Αγγλία κόντρα στη Γουέστ Χαμ όπου κέρδισε δύσκολα με 1-0 ή να προκρίνεται ακόμα και με ήττα όπως συνέβη με την Ίντερ, τότε χτίζει χαρακτήρα και αποκτά «κυνισμό». Διότι το γνωρίζουν ακόμα και το καθίσματα του «ΚΟΠ» ότι δεν γίνεται να μοιράζει τριάρες και τεσσάρες ολόκληρη τη χρονιά.

Το βασικό ζητούμενο είναι το πόσο rotation είναι διατεθειμένος να κάνει ο Κλοπ και πόσο θα ανταποκριθούν οι παίκτες που συνήθως δεν βρίσκονται στο βασικό σχήμα, όταν κληθούν να σηκώσουν στις πλάτες τους φορτία βαριά. Το έχουν ξανακάνει φυσικά, με μισή ομάδα η Λίβερπουλ έριξε την ιστορική τεσσάρα στη Μπαρσελόνα και προκρίθηκε στον τελικό – αλλά αυτά δεν γίνονται κάθε μέρα – ούτε καν από τη μετρ των «θαυμάτων» και των ανατροπών Λίβερπουλ. Στην επίθεσή της, είναι πιθανό κάποια στιγμή να βγει στο γήπεδο η καταπόνηση του Σαλάχ και του Μανέ, που όχι μόνο παίζουν συνέχεια με τη Λίβερπουλ αλλά έφτασαν μέχρι τον τελικό του Κόπα Άφρικα - ίσως αυτός να ήταν ένας λόγος που πήρε η Λίβερπουλ τον Λουίς Ντίαζ το χειμώνα και δεν περίμενε ως το καλοκαίρι. Μαζί με τον Ντίαζ και τον Ζότα, ο Κλοπ θα χρειαστεί ουσιαστική βοήθεια και από τον Φιρμίνο και από τον Μιναμίνο, ακόμα και από τον «παντοτινό ήρωα της τελευταίας στιγμής» Οριγκί: όλοι πρέπει να είναι πανέτοιμοι και «ζεστοί» ανά πάσα στιγμή, ώστε να μην «σκάσει» ο Σαλάχ και ο Μανέ.

Η μεσαία γραμμή, μοιάζει η πιο «γεμάτη» της Λίβερπουλ: Χέντερσον και Μίλνερ, Φαμπίνιο και Κεϊτά, Τιάγκο και Όξλεϊ Τσάμπερλεν και Τζόουνς, δίνουν στον Κλοπ μια μεγάλη ευχέρεια επιλογών. Κυρίως του επιτρέπει να μοιράζει το χρόνο με τέτοιον τρόπο, ώστε κανείς να μην «λιώνει» από τα συνεχόμενα παιχνίδια και κανείς να μην παίζει παραπάνω απ’ όσο αντέχει. Και στην άμυνα, εκεί όπου πέρυσι είχαν παρουσιαστεί τα μεγαλύτερα προβλήματα με τους μαζεμένους τραυματισμούς, δεσπόζει ο – υγιής – Φαν Ντάικ, ο Μάτιπ και ο Κονατέ «κουμπώνουν» μια χαρά δίπλα του και ο Κλοπ δεν χρειάζεται να ποντάρει τα ρέστα του στην ευπαθή κράση του Γκόμεζ. Στα αριστερά ο φετινός Τσιμίκας είναι μια εξαιρετική εναλλακτική λύση του Ρόμπερτσον και ο Νίκο Γουίλιαμς παλεύει «να μπει στα παπούτσια» του Αλεξάντερ – Άρνολντ, όταν ο «βιονικός» Άρνολντ πρέπει να παίρνει ανάσες.

Λογαριασμός και σούμα: η Λίβερπουλ έχει το πιο «γεμάτο» ρόστερ των τελευταίων ετών και ταυτόχρονα έχει την ευτυχία να διανύει μια χρονιά χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς. Έχει έναν προπονητή που λειτουργεί με αξιοκρατία και αποδίδει δικαιοσύνη, δίνοντας ευκαιρίες σε όλους και ο οποίος έχει την ικανότητα να παίρνει το μάξιμουμ από όλους. Έχει αξιόλογους παίκτες σε όλες τις θέσεις της 11άδας, τους οποίους δεν έχουν καταφέρει να «ξεμυαλίσουν» οι Σειρήνες του εξωτερικού, όπως συνέβαινε παλιότερα με τον Σουάρες, τον Κοουτίνιο, τον Τσάμπι Αλόνσο ή τον Μαστσεράνο: ήταν άλλες εποχές βέβαια τότε, η Λίβερπουλ δεν έπαιρνε τίτλους και οι παίκτες έβλεπαν το μέλλον τους μακριά από το «Άνφιλντ» και κοντά στο «Καμπ Νου» ή το «Μπερναμπέου». Τώρα, έχουν αλλάξει τα πράγματα. Και μένει να δούμε αν η Λίβερπουλ μπορεί να καταφέρει κάτι που θα γραφτεί στην ιστορία τη δική της αλλά και του ποδοσφαίρου γενικότερα με ολόχρυσα γράμματα. Όπως πάνω – κάτω γράφτηκαν και αυτά εδώ τα παιχνίδια: