«Για τον Κώστα Κατσούλη…»

Δίνοντας στον κόσμο να καταλάβει τη στάση ζωής του Κώστα Κατσούλη, ο αδερφός του δημοσίευσε τον επικήδειο για τον αδικοχαμένο φίλαθλο του Εθνικού. Ο Θύμιος Κατσούλης λοιπόν φρόντισε να τονίσει πως ο αδερφός του πάντοτε στεκόταν στο πλευρό όσων είχαν ανάγκη, είτε εντός είτε εκτός γηπέδου και ζήτησε παράλληλα να μην χυθούν δάκρυα για τον χαμό του αλλά να προσπαθήσουν άπαντες να κάνουν «από λίγο το αυτονόητο» ώστε αυτή η κοινωνία να μην χρειαστεί άλλους… μάρτυρες.

Αναλυτικά αναφέρει: «Για τον Κώστα Κατσούλη.

Ο Κώστας είναι αδερφός μου. Του άρεσε να πηγαίνει στο γήπεδο και να υποστηρίζει τον Εθνικό. Ήταν συνειδητά Εθνικός Πειραιώς, τον γοήτευε να υποστηρίζει τον μικρό Εθνικό των “300” απέναντι στα μεγαθήρια. Τον Κώστα τον ενδιέφεραν οι αδύναμοι με αυτούς πήγαινε, αυτούς προστάτευε.
Σε μένα το συμβάν δεν ήταν καθόλου ξαφνικό και πιστεύω ούτε στον Κώστα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο αδερφός μου αψήφησε την ζωή του για να προστατέψει κόσμο, για να υποστηρίξει το δικαίωμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας των αδύναμων, για να υποστηρίξει το δίκαιο.

Αυτό του άρεσε. Του ‘λεγα “Κώστα ασχολήσου λίγο πιο πολύ με τα καθημερινά” και μου ‘λεγε ότι οι άντρες είναι για να κάνουν μεγάλα πράγματα. “Δηλαδή τι ρε Κώστα;” του ‘λεγα γελώντας και μου απαντούσε αυτοσαρκαζόμενος, “Ε, ξέρεις , από Κυπριακό και πάνω”.

Και όμως κατά βάθος το πίστευε αυτό, έτσι είχε χαράξει την πορεία του, όσο και αν φαίνεται απίστευτο. Είτε στεκόμενος να φάει αυτός το ξύλο και να γλιτώσει ο άμαχος πληθυσμός είτε δίνοντας δανεικά σε κόσμο που τα είχε ανάγκη λέγοντας τους “μην αγχώνεσαι, όποτε και αν μπορείς τα επιστρέφεις”, είτε στηρίζοντας ψυχολογικά τους στεναχωρημένους, είτε μη κρατώντας κακία σε κανέναν είτε, είτε…

Ήξερε ότι είναι εφικτό όλος ο κόσμος να περνάει καλά. Για αυτό πάλευε. Εκείνη την ημέρα την Κυριακή 14/9/14, ο Κώστας είδε την έφοδο με μαχαίρια και σιδερογροθιές απέναντι σε άμαχο πληθυσμό και κάθισε να αποκρούσει το κύμα για να την γλιτώσουν μικρά παιδιά και υπερήλικες που είχε βάλει πίσω από την πλάτη του. Στριμωγμένοι στη κάτω γωνία της κερκίδας (στο πέταλο) και σε θέση άμυνας προσπάθησε μέχρι την τελευταία στιγμή να λήξει το περιστατικό, να πει “τελείωσε ρε παιδιά, επιτέλους φτάνει”.

Αυτό δεν άρεσε καθόλου στους επιτιθέμενους. Δεν μπορούσανε να χωνέψουν πως ένας άντρας στεκόταν ακόμα στα πόδια του και προστάτευε και άλλους δέκα. Ο Κώστας έπρεπε να πέσει πάση θυσία. Ένας αναγκάστηκε να ανέβει στα κάγκελα και από πίσω άρχισε να τον χτυπάει στο πίσω μέρος του κεφαλιού με κάποιο αντικείμενο. Τα κατάφερε. Ο Κώστας έπεσε. Αφού έπεσε κάτω ένας από τους συλληφθέντες είπε ότι κάποιοι συνεχίσανε να τον βαράνε στο κεφάλι, με τα πόδια και με έναν μεταλλικό κάδο σκουπιδιών…

Κάτι άλλο που πρέπει να ειπωθεί για τον Κώστα είναι ότι οπαδοί του Εθνικού είπανε ότι όταν αυτοί ήταν περισσότεροι ο Κώστας προστάτευε τους αντιπάλους. Όπου και αν βρισκότανε θα έμπαινε για να σώσει την ζωή οποιουδήποτε βρισκότανε κάτω. Του οποιουδήποτε επαναλαμβάνω. Επιπλέον είχε καταλάβει ότι το καλό το υπερασπίζεσαι στα χαμηλά. Στο γήπεδο, στους χούλιγκαν, στις κακόφημες καφετέριες. Είχε την δύναμη να είναι φιλάνθρωπος εκεί που χρειάζεται. Δυστυχώς δεν έχει γίνει κατανοητό ότι η πράξη του Κώστα ήταν αντιφασιστική. Ο Φασισμός είναι αυτό ακριβώς το πράγμα, η παντελής έλλειψη ανθρωπιάς και οίκτου. Αυτά για τον Κώστα, θα ακούσουμε πολλά τις επόμενες μέρες γιατί και μας τα καλά που χε κάνει δεν μας τα ‘λεγε, δεν ήθελε να φέρνει τον άλλον σε δύσκολη θέση.

Πιστεύω άμα ήταν εδώ θα μου ‘λεγε “σταμάτα ρε Θύμιο, χαλάρωσε μελό το κάνες”. Του ‘λεγα για διάφορους ανθρώπους που κατά την γνώμη μου δεν ήταν εντάξει απέναντι του και μου το κόβε αμέσως: “Μη πεις κουβέντα για αυτόν!” Ο Κώστας ήταν ιδεολόγος, άνθρωπος των ιδεών. Ας διαδώσουμε όλοι την ιστορία του και την ιδέα του μπας και καταλάβει η κοινωνία ότι υπάρχουν και άνθρωποι που αν και είναι θηρία δεν κοιτάνε να φάνε τον αδύναμο αλλά να τον βοηθήσουν, να τον προστατέψουν. Και αυτό είναι μεγάλη ικανοποίηση. Ο Κώστας ηρέμησε, άγιασε. Δεν ήταν αυτή η κοινωνία για τον Κώστα. Αν την επόμενη φορά κάνουμε όλοι από λίγο το αυτονόητο, να μπούμε μπροστά στους χώρους μας ο καθένας και να πούμε φτάνει-αρκετά-πίσω ή ό,τι δύναται ο καθένας (ακόμα και να κόψει μια καλημέρα), αυτή η κοινωνία δεν θα χρειαστεί άλλους μάρτυρες. Οπότε όχι δάκρυα, απλά χαρά που υπήρξαν τέτοιοι άνθρωποι και να προσπαθήσουμε να ξαναβγάλουμε τέτοιους ανθρώπους -αν και είναι δύσκολο- και την επόμενη φορά να μην αναγκαστούν να κάνουν τον ήρωα και να θυσιαστούν για μας.

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014
Θύμιος
Καλό ταξίδι Κώστα κοίτα από ψηλά και γέλα με τη καρδιά σου».