Όνειρα από χόρτο

Υπάρχουν κοριτσάκια που ονειρεύονται με ένα μικρόφωνο στο χέρι. Αγοράκια που πανηγυρίζουν για το γκολ ή το καλάθι που -φυσικά στο τελευταίο δευτερόλεπτο- θα χαρίσει στην ομάδα τους το πρωτάθλημα. Υπάρχουν και παιδάκια που ονειρεύονται τη μυρωδιά από το λονδρέζικο χορτάρι μια συννεφιασμένη καλοκαιρινή μέρα.

«Γεια σας. Είμαι ο Νόβακ Τζόκοβιτς και κέρδισα το Wimbledon». Με αυτή τη φράση και το… αόρατο τρόπαιο στα χέρια, ο νέος βασιλιάς του τένις πρόβαρε ως πιτσιρικάς στον καθρέπτη του την τέλεια στιγμή της ζωής του. 20 χρόνια αργότερα αυτή ήρθε και ήταν ακριβώς όπως την είχε φανταστεί.

Στα 24 του, μικρός… κατά τα άλλα, αλλά ο μεγαλύτερος τενίστας που κατακτά το Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, ο Σέρβος δεν είναι πρωτάρης στην κατάκτηση Grand Slam. Μπορεί να έχει… ειδικότητα στο Αυστραλιανό Open (τα δύο από τα τρία Grand Slams της συλλογής του, το 2008 και το 2011), είχε όμως ανέκαθεν προτίμηση στο Wimbledon. Πάντα λάτρευε το χορτάρι του και, ως νικητής, είπε να το δοκιμάσει. Μεθυσμένος από ευτυχία, μάσησε λίγη από την επιφάνεια του κεντρικού κορτ και, όπως ομολόγησε αργότερα, είχε ωραία γεύση. Προφανώς της επιτυχίας.

Καμάρι της πατρίδας του, ο Τζόκοβιτς θα μπορούσε να είχε γίνει ποδοσφαιριστής ή ακόμα και σκιέρ, ακολουθώντας τα βήματα της μαμάς και του μπαμπά. Ευτυχώς οι γονείς του δεν επέμειναν να… πάρει τα βουνά και μόλις η προπονήτρια Γέλενα Γκένσιτς ανακάλυψε το ταλέντο του, χαρακτηρίζοντάς τον ουσιαστικά «the next big thing» στο τένις, ο 8χρονος δεν άφησε ποτέ ξανά τη ρακέτα από τα χέρια του.

Καθιερώθηκε στη συνείδηση του κόσμου και των αντιπάλων του το 2007, όταν έφτασε τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά και των τεσσάρων Grand Slams. Το βασικό του πρόβλημα έκτοτε ήταν η αδυναμία του να ξεκολλήσει από το Νο 3. Φέντερερ, Ναδάλ και στην πορεία Ναδάλ, Φέντερερ άφηναν πάντα τον Τζόκοβιτς δύο –μεγάλα- βήματα από την κορυφή.

Το 2011 ήρθε… προς βοήθεια του Σέρβου, ο οποίος, αφού ανέβηκε στο Νο 2, έβαλε στόχο την πρωτιά. Όχι για τον αριθμό, αλλά γιατί ήταν ο πιο φορμαρισμένος τενίστας (41 νίκες και μία ήττα, από τον Φέντερερ στον ημιτελικό του Roland Garros πριν την έναρξη του Wimbledon) και έπρεπε να το αποδείξει. Όχι με κάθε τρόπο, αλλά με τον καλύτερο τρόπο: την κατάκτηση όχι μόνο του δικού του αγαπημένου Grand Slam, αλλά και του αντιπάλου του.

«Νομίζω πως ακόμα κοιμάμαι, πως ονειρεύομαι», είπε συγκινημένος ο Νόλε, κρατώντας στην αγκαλιά του με την τρυφερότητα… βρέφους το Κύπελλό του. Ο Σέρβος ξέρει όμως ότι όλα είναι πραγματικότητα. Σίγουρα θα έχει κρατήσει λίγο χόρτο από το All England Club για να του θυμίζει τη γεύση των ονείρων που γίνονται πραγματικότητα.