Η κατάρα του Φρεντ Πέρι
Ο Φρεντ Πέρι, ο τελευταίος Βρετανός τενίστας, που κατέκτησε το Γουίμπλεντον (1936), πέθανε το 1995 σε ηλικία 85 ετών, με την ικανοποίηση ότι κανένας δεν του πήρε τα σκήπτρα όσο ζούσε. Μα ούτε και μετά θάνατο μπορεί κανείς…
Μόνο τα τελευταία 5 χρόνια ξοδεύτηκαν πάνω από 250 εκατομμύρια λίρες, σε εγκαταστάσεις, γήπεδα, προπονητικές μεθόδους και υποτροφίες, προκειμένου το βρετανικό τένις να αναδείξει έναν παίκτη ή μια παίκτρια, που να είναι αντάξιοι της παράδοσής του.
Τζίφος. Με εξαίρεση τον Άντι Μάρεϊ, ο οποίος αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση, κανείς άλλος δεν μπόρεσε να «σκάσει μύτη» στο προσκήνιο, πολύ περισσότερο να διεκδικήσει κάτι καλό στο Γουίμπλεντον.
Ο Μάρεϊ αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Αλλά ο Μάρεϊ δεν είναι προϊόν του αγγλικού συστήματος. Αν δεν είχε την μητέρα του να τον τρέχει στα 15 του στη Βαρκελώνη για προπόνηση δίπλα στους καλύτερους δασκάλους, δεν θα ήταν αυτός που είναι σήμερα.
Με το δίκιο της, λοιπόν, να καμαρώνει σήμερα η Τζούντι τον κανακάρη της από την εξέδρα. Μετά τον χωρισμό της από τον Γουίλ, ο Άντι είναι το αποκούμπι της στη ζωή, η οποία τα τελευταία χρόνια είναι πράγματι ωραία.
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Eκτός από το διαζύγιο η μαμά Μάρεϊ πέρασε και άλλη μια λαχτάρα, όταν στα 16 του οι γιατροί διέγνωσαν στον Άντι μια γενετική ανωμαλία στο γόνατο, η οποία έβαζε σε κίνδυνο την καριέρα του.
Ο Μάρεϊ, που ήταν πάνω στην ανάπτυξη ως έφηβος και ως αθλητής, χρειάστηκε να σταματήσει για 6 μήνες το τένις, προκειμένου να διορθωθεί το πρόβλημα στο γόνατο και να επιστρέψει στα κορτ.
Τέλος πάντων, ο Μάρεϊ βρήκε τον δρόμο του. Εκείνο, που τον έχει χάσει είναι το βρετανικό τένις. Την αιτία ψάχνουν μάταια εδώ και 75 χρόνια, να την βρουν οι ειδικοί.
Ο Πίτερ Πρέστον σε άρθρο του στην «Γκάρντιαν» έδινε την εξής εξήγηση στο φαινόμενο: «Οι άνθρωποι, που παρακολουθούν τένις είναι μεσαίας τάξης. Οι άνθρωποι, που παίζουν τένις είναι επίσης μεσαίας τάξης».
«Γράφονται σε κλαμπ μεσαίας τάξης και εκπαιδεύονται από μεσαίας τάξης προπονητές. Δεν πιέζονται να πετύχουν γιατί ήδη είναι πετυχημένοι στο χώρο τους».
Την ίδια ώρα οι Ρώσοι, οι Σέρβοι, οι Τσέχοι, οι Κινέζοι, οι Ισπανοί έχουν κάνει το τένις τρόπο ζωής. Ακόμη και μέσο επιβίωσης. Στην ίδια κατάσταση με τους Άγγλους τείνουν να βρεθούν τα ξαδελφάκια τους, οι Αμερικανοί.
Μετά τον Πιτ Σάμπρας, που έχει κρεμάσει εδώ και χρόνια την ρακέτα του, δεν έχουν βγάλει άλλο μεγάλο τενίστα. Και στις γυναίκες, μετά τις αδερφές Γουίλιαμς, υπάρχει το χάος. Όταν θα σταματήσουν και αυτές…
Ο Πρέστον θεωρεί ότι οι άλλοτε ισχυροί Αμερικανοί τείνουν να εξαφανιστούν ως αθλητικό είδος, επειδή παράγιναν μαλακοί. Και οι τενίστες θα ακολουθήσουν την μοίρα των μποξέρ. Κάποτε οι μισοί παγκόσμιοι πρωταθλητές προέρχονταν από τις ΗΠΑ.
Πλέον, τούς βρίσκεις στις Φιλιππίνες, στο Μεξικό, στη Ρωσία. Τόπους, όπου οι άνθρωποι αντέχουν τον πόνο. Από αυτή την άποψη δεν είναι διόλου τυχαίο ότι από τις 4 Βρετανίδες που συμμετείχαν στο κυρίως ταμπλό του φετινού Γουίμπλεντον ούτε μία δεν ήταν βέρα.
Η μητέρα της Χίδερ Ουότσον κατάγεται από την Παπούα και η ίδια έχει μεγαλώσει στη Φλόριδα. Η Έλενα Μπάλτατσα γεννήθηκε στο Κίεβο, η Αν Κιόθαβονγκ είναι κόρη προσφύγων από το Λάος και η Λάουρα Ρόμπσον είναι προϊόν της Αυστραλίας.
