Χαριτωνίδης και Γεωργαντής για τον Νίκο Αντωνιάδη: «Ταλαντούχος, σόουμαν όπου και αν έπαιζε»

Το ελληνικό βόλεϊ και ο ελληνικός αθλητισμός γενικότερα είναι φτωχότερο από το βράδυ της Κυριακής 9/10 όταν ο Νίκος Αντωνιάδης άφησε την τελευταία του πνοή.

Ο πρώτος Έλληνας αθλητής που πήρε μεταγραφή για ομάδα του εξωτερικού, ξεκίνησε την καριέρα του από το ποδόσφαιρο καθώς στη Ξηροκρήνη Θεσσαλονίκης όπου έζησε τα πρώτα του χρόνια είχε γραφτεί στον τοπικό ΠΟΞ.

Μετακομίζοντας όμως στην Πολίχνη, ξεκίνησε να φοιτά στο περίφημο 6ο γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, όπου καθηγητής φυσικής αγωγής ήταν ο αείμνηστος Ξενοφώντας Καλογερόπουλος, ο οποίος πολύ γρήγορα εντόπισε το τεράστιο ταλέντο του και τον έστρεψε στο βόλεϊ καθότι ήταν και προπονητής του Ηρακλή.

Ο Κώστας Χαριτωνίδης, συμπαίκτης του στην εθνική ομάδα, αντίπαλος στα τοπικά ντέρμπι Ηρακλή-Άρη μα πάνω απ' όλα φίλος του εκλιπόντος, μιλώντας στο www.volleyball.gr αποκάλυψε:

«Ο Νίκος ξεκίνησε στο 6ο, αλλά είχε το μεγάλο συν που ήταν ο Ηρακλής και οι εγκαταστάσεις της τότε Βασιλικής Πρόνοιας στην Πολίχνη, που ήταν σαν τα τωρινά πνευματικά κέντρα. Εκεί υπήρχε ανοικτό γήπεδο που είχε φώτα κι έτσι όλα τα παιδιά μαζεύονταν και έπαιζαν όλη μέρα βόλεϊ. Κι ο Νίκος ξεχώρισε από την αρχή...».

Εν συνεχεία ο αντιπρόεδρος της ΕΟΠΕ συμπλήρωσε:

«Ο Νίκος είχε τέλεια τεχνική και για τα σημερινά δεδομένα θα ήταν ένας τέλειος λίμπερο. Αλλά εκείνη την εποχή ήταν ένας πραγματικός σόουμαν ο οποίος γέμιζε όλα τα γήπεδα όπου κι αν έπαιζε. Έχω πολλές εικόνες στο μυαλό μου από τον Νίκο Αντωνιάδη. Να με κουβαλά στην πλάτη του όταν είχα χτυπήσει στην προπόνηση στο 6ο, εικόνες από τις μάχες που δίναμε ως αντίπαλοι, από τις προπονήσεις με τη μεικτή Θεσσαλονίκης, από τις ατελείωτες συζητήσεις που κάναμε τα βράδια που βρισκόμασταν. Ο Νίκος ήταν ένα παιδί. Ιδιόρρυθμος για κάποιους, όπως συμβαίνει με όλους τους μεγάλους αθλητές, αλλά καλόψυχος άνθρωπος χωρίς την παραμικρή κακία».

Το ταλέντο του Νίκου Αντωνιάδη γρήγορα ξέφυγε από τα όρια της Θεσσαλονίκης και το 1969 κλήθηκε στην εθνική ανδρών όπου από την πρώτη στιγμή «έδεσε» με τον Μιχάλη Γεωργαντή καθώς οι δύο ήταν «δωμάτιο» στις αποστολές του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Ο παλαίμαχος άσος του Παναθηναϊκού εμφανώς συγκινημένος από την πλευρά του ανέφερε:

«Ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή. Ο Νίκος ήταν...  Ελληνάρας, ένα παιδί με ήθος, χαμηλών τόνων, δυνατών αθλητικών γνωριμιών. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος.

Σαν παίκτης ήταν εκρηκτικός, έχοντας απίστευτο άλμα και πολύ γρήγορο χέρι. Ήταν θεαματικός και αποτελούσε μαγνήτη για τον κόσμο όπου κι αν έπαιζε. Ήταν μέσα στην πλάκα, αλλά όσο κι αν τον... κουρδίζαμε εγώ κι ο Κουμπλής δεν εκνευριζόταν με τίποτα. Επίσης ήταν ένας άνθρωπος που τον ενδιέφερε πολύ η επιστήμη του αθλητισμού και είχε πολύ στενές φιλίες με μεγάλους πρωταθλητές του στίβου».

Συμπαίκτης του στον μεγάλο Ηρακλή της δεκαετίας του 70 και συγκάτοικοι στις αποστολές των κυανόλευκων ήταν ο παλαίμαχος πασαδόρος του Γηραιού Σπύρος Αβραμίδης.

Λίγο μικρότερος από τον Αντωνιάδη, ξεκίνησε λίγους μήνες αργότερα να παίζει βόλεϊ στο 6ο γυμνάσιο και μετά στον Ηρακλή, ο Σπύρος Αβραμίδης από την πλευρά του ανέφερε:

«Όλα τα χρόνια ήμασταν μαζί... Ήταν ένα φοβερό παιδί, γεμάτος καλοσύνη, ευγενικός και με παντοτινές φιλίες. Μέσα στο γήπεδο βέβαια ήταν άλλος άνθρωπος. Εγωιστής με την καλή έννοια ήθελε να κερδίζει πάντα και αν μπορούσε θα έπαιρνε όλες τις μπάλες στην επίθεση γιατί πίστευε ότι θα τις τελείωνε όλες. Κάποιες φορές ήταν και παρορμητικός. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό που παίζαμε στην Αθήνα, κερδίζαμε 2-0 και κάτι του είπε κάποιος από την κερκίδα και ανέβηκε πάνω για να ζητήσει το λόγο. Όταν ηρέμησε η κατάσταση, χάσαμε με... 3-2.»

Μπορεί με την επιστροφή του από τη Γαλλία να έμενε μόνιμα στην Αθήνα δεν σταμάτησαν να έχουν επαφή καθώς ήταν τόσο πολλά αυτά που τους ένωναν. Συγκεκριμένα πρόσθεσε:

«Σε μία από τις πρώτες μου αποστολές με την εθνική, ο Νίκος, ο Κουμπλής και ο Γεωργαντής μου πέταξαν το στρώμα από το φωταγωγό και το ανακάλυψα όταν ανέβηκα στο δωμάτιο. Τελικά μοιραστήκαμε το στρώμα του γιατί δεν άντεχε να με αφήσει να κοιμηθώ στο πάτωμα. Τουλάχιστον εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα γιατί τα περισσότερα ο Νίκος ξαγρυπνούσε λύνοντας σταυρόλεξα».

Ο Αβραμίδης παρά την τεράστια κοινή τους καριέρα ξεκαθάρισε ότι ο Αντωνιάδης «αν έπαιζε ποδόσφαιρο θα άφηνε εποχή καθώς ήταν εξαιρετικός κι εκεί, ενώ είχε καλές επιδόσεις και στον στίβο».

Μάλιστα η απόκτηση του από την ομάδα βόλεϊ του Ηρακλή, λίγο έλειψε να ναυαγήσει καθώς ο ποδοσφαιρικός Ηρακλής προσπάθησε να τον «κλέψει», αλλά δεν τα κατάφερε.

Ένα ακόμη ιστορικό επίτευγμα του Νίκου Αντωνιάδη ήταν το γεγονός ότι τη δεκαετία του 70, αγωνίστηκε με τον Παναθηναϊκό σε αγώνα ευρωπαϊκού κυπέλλου, παρόλο που ήταν εν ενεργεία παίκτης του Ηρακλή. Κι αυτό γιατί εκείνα τα χρόνια επιτρέπονταν μια τέτοια κίνηση προκειμένου να ενισχυθούν οι ελληνικές ομάδες στις διεθνείς τους υποχρεώσεις με τους «πράσινους» να επιλέγουν τον κορυφαίο.

Πηγή: ΕΟΠΕ