«Να γράψω ιστορία με τον ΠΑΟ»

Οι πολίστες του Παναθηναϊκού και ο προπονητής Φάνης Κουντουδιός με την τρέλα τους και την αγάπη τους για την ομάδα, προσπέρασαν με επιτυχία όλα τα εμπόδια, που ήταν ουκ ολίγα, τερμάτισαν στην 3η θέση και παράλληλα εξασφάλισαν τη συμμετοχή τους στο Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου.

Μα πάνω απ΄ όλα έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση: ότι το τμήμα του πόλο μπορεί, με προϋποθέσεις, να γράψει ιστορία!

Αυτό επισήμανε μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Αφρουδάκης στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Onsports, ενώ δεν έκρυψε ότι θα ήθελε να γράψει ιστορία με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. «Ελπίζουμε η φετινή πορεία της ομάδας να ευαισθητοποιήσει κάποιους ανθρώπους να ασχοληθούν σοβαρά με το τμήμα, να το αγκαλιάσουν και να το φτάσουν ψηλά, διότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να κάνει την επανάσταση και στο πόλο», δήλωσε χαρακτηριστικά ο φουνταριστός του Παναθηναϊκού.

- Ήταν μια περίεργη χρονιά και δύσκολη για τον Παναθηναϊκό. Ωστόσο, ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ποια είναι τα συναισθήματά σου;
«Είμαι πολύ χαρούμενος. Βάσει των δυνατοτήτων της ομάδας, του ρόστερ της, αλλά κυρίως των όσων πέρασε, θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε φέτος στο μάξιμουμ. Και αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί και με ικανοποιεί απόλυτα, το ότι καταφέραμε να κατακτήσουμε την 3η θέση και να βγούμε στο τσάμπιονς λιγκ για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου».

-Πώς ξεπεράσατε όλες αυτές τις δυσκολίες και καταφέρατε να φτάσετε ως εδώ;

«Ήμασταν μια παρέα 13 ατόμων, η οποία είχε το δάσκαλό της, τον προπονητή δηλαδή, ο οποίος είχε αναλάβει πολλά κομμάτια. Λόγω της τρέλας μας και της θέλησής μα να μην πάνε χαμένοι οι κόποι μας, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέχρι τέλους. Όταν ήμουν μικρός είχαμε φτιάξει μια ομάδα ποδοσφαίρου και τα καλοκαίρια διοργανώναμε πρωτάθλημα με κάποιες ομάδες ακόμη από τη γειτονιά και κατεβαίναμε και παίζαμε στην πλατεία. Κάπως έτσι αισθάνθηκα και στον Παναθηναϊκό».

-Όταν υπέγραφες στον Παναθηναϊκό, λίγο πολύ γνώριζες την κατάσταση. Τι ήταν αυτό που σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;

«Ναι, γνώριζα τις δυσκολίες και τα προβλήματα, βέβαια τόσο πολύ δεν τα φανταζόμουν. Και στον Ολυμπιακό είχαμε προβλήματα, όσον αφορά την καθυστέρηση στις πληρωμές, όμως εκεί τα περισσότερα παιδιά δεν αντιμετώπιζαν βιοποριστικό πρόβλημα. Στον Παναθηναϊκό, υπήρξαν φορές που δεν είχαν χρήματα να βάλουν βενζίνη για να έρθουν στην προπόνηση. Δεν είχαμε φυσιοθεραπευτή, δεν είχαμε γιατρό. Όποιος παίκτης χτυπούσε αναλάμβανε μόνος του τα πάντα: να βρει δικό του γιατρό, να τον πληρώσει. Καμιά φορά βοηθούσε και ο προπονητής, ο οποίος αναλάμβανε χρέη και φυσιοθεραπευτή».

-Τι σε οδήγησε να υπογράψεις στον Παναθηναϊκό;

«Μετά από τέσσερα χρόνια στον Ολυμπιακό, θεωρώ ότι είχε κλείσει ο κύκλος μου σε αυτή την ομάδα. Πετύχαμε πολλά πράγματα με τον Ολυμπιακό και στόχος στην αρχή· ήταν να κάνουμε κάτι καλό και στην Ευρώπη, όμως στην πορεία είδα ότι το κύριο μέλημά τους είναι κυρίως το πρωτάθλημα και αυτό πλέον δεν με γέμιζε. Είχα και κάποια προβλήματα με 2-3 ανθρώπους του Ολυμπιακού οι οποίοι θεωρώ ότι δεν με σεβάστηκαν και το περασμένο καλοκαίρι, από τη στιγμή που δεν είδα κάποια διάθεση και από την πλευρά τους, άρχισα να ψάχνω ένα διαφορετικό κίνητρο στην καριέρα μου. Βρέθηκε ο Παναθηναϊκός, ο οποίος πάντα με ενδιέφερε. Και επειδή ο Παναθηναϊκός δεν έχει παράδοση στο πόλο και θεωρώ ότι μπορεί να κάνει την επανάσταση, ήθελα να είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας. Και αυτό για μένα ήταν ένα κίνητρο. Όταν πήγα ήξερα ότι δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα, όμως βάλαμε τις βάσεις ώστε να βρεθούν 2-3 άνθρωποι να βοηθήσουν να μπορέσει η ομάδα να φτάσει ψηλά, διότι ο Παναθηναϊκός είναι πολύ μεγάλος σύλλογος και το τμήμα του πόλο είναι το μοναδικό που δεν έχει τίτλο».

-Άρα, θα μείνεις στον Παναθηναϊκό μέχρι να πάρει τίτλο, όπως είχες δηλώσει πρόσφατα;

«Μακάρι, να μπορέσω να πάρω τίτλο με τον Παναθηναϊκό και αυτό αποτελεί μεγάλο κίνητρο για μένα, αλλά πιστεύω ότι μπορεί να αποτελέσει κίνητρο και για κάποιους ανθρώπους να αναλάβουν το πόλο και να το φτάσουν ψηλά. Όσο για μένα, δεν ξέρω πώς θα πάνε τα πράγματα, δεν έχουμε ακόμη συζητήσει, σίγουρα όμως η επιθυμία μου είναι να μείνω στην ομάδα και να γράψουμε ιστορία».

-Η κατάκτηση της 3ης θέσης και η έξοδος της ομάδας στο τσάμπιονς λιγκ, πιστεύεις ότι μπορεί να ευαισθητοποιήσει κάποιους ανθρώπους να ασχοληθούν με το τμήμα του πόλο;

«Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτός ήταν και ο στόχος μας. Κάποιοι άνθρωποι να εκτιμήσουν την προσπάθεια που καταβάλουν αυτά τα παιδιά, όχι μόνο φέτος αλλά και τα προηγούμενα χρόνια και ο ερασιτέχνης Παναθηναϊκός να το δει και με λίγο διαφορετικό μάτι, διότι πάντα το πόλο ήταν ο φτωχός συγγενής. Ελπίζω η φετινή πορεία της ομάδας να δώσει ώθηση σε κάποιους ανθρώπους να ασχοληθούν με το πόλο. Ήδη με χαρά άκουσα ότι ο κ. Μακρόπουλος εκδήλωσε το ενδιαφέρον του να αναλάβει το τμήμα και αυτό είναι κάτι που το κερδίσαμε φέτος. Άνθρωποι σαν τον κ. Μακρόπουλο να δηλώνουν ότι θέλουν να αναλάβουν το πόλο».

-Πάντως, ο κ. Πλυτάς έχει βοηθήσει πολύ το τμήμα του πόλο…

«Το πόλο του Παναθηναϊκού χρωστάει πάρα πολλά στον Νίκο Πλυτά και ήταν ο άνθρωπος που μεσολάβησε για να πάω στον Παναθηναϊκό».

-Με τον αδελφό σου το Ζάχο ήσασταν φέτος στο ίδιο στρατόπεδο. Με το Χρήστο όμως όχι. Πώς είναι να παίζεις αντίπαλος με τον αδελφό σου και μάλιστα όταν εκείνος αγωνίζεται στον Ολυμπιακό;

«Εντάξει, παρόλο που είμαστε αδέλφια, ο καθένας κοιτούσε το συμφέρον της ομάδας του. Εγώ και ο Ζάχος προσπαθούσαμε να προασπίσουμε τα συμφέροντα του Παναθηναϊκού και ο Χρήστος του Ολυμπιακού. Υπήρχε κόντρα και δεν τα βρίσκαμε. Εμείς για παράδειγμα είχαμε παράπονα για τη διαιτησία και ο Χρήστος μας έλεγε: χάσατε με πέντε γκολ και έχετε και παράπονα; Αλλά μεταξύ σοβαρού και αστείου. Φέτος στα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό η εικόνα μας μάς αδίκησε. Ενώ, είχαμε κερδίσει πολλά δύσκολα παιχνίδια, κόντρα στον Ολυμπιακό χάσαμε σχεδόν με κατεβασμένα χέρια. Ίσως δεν μας ταίριαζε το στιλ παιχνιδιού του, ίσως ακόμη ψυχολογικά δεν ήμασταν έτοιμοι. Και αυτά τα ματς ήταν η μοναδική κακή παρένθεση, όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι».

-Πώς ένιωθες όταν έπαιζες κόντρα στον Ολυμπιακό;

«Στην αρχή ήταν λίγο περίεργα, μετά το συνήθισα διότι παίξαμε πολλά παιχνίδια με τον Ολυμπιακό. Καταρχάς στο δεύτερο παιχνίδι, για πρώτη φορά στην καριέρα μου, αποβλήθηκα με κόκκινη κάρτα, όταν σε μία φάση, είπα κάτι στο διαιτητή που δεν το σκέφτηκα, διότι θόλωσε το μυαλό μου. Κακά τα ψέματα όταν φεύγεις από μία ομάδα θέλεις να την «κερδίσεις», να την «εκδικηθείς»…».

-Υπήρξε κάποιο ματς που ένιωσες μεγαλύτερη πίεση;

«Στο πρώτο ματς που δώσαμε στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, παραμονές Χριστουγέννων. Είχε πάρα πολύ κόσμο και γενικώς οι φίλαθλοι μας στήριξαν όλη τη χρονιά και θέλω να τους ευχαριστήσω πολύ γι αυτό. Στο συγκεκριμένο ματς, όμως ήταν περισσότεροι από ποτέ. Σε εκείνο το παιχνίδι, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια να έχει αγχωθεί περισσότερο. Στην αρχή βέβαια, διότι όταν ξεκίνησε ο αγώνας, τα ξέχασα όλα. Είχα όμως απίστευτο άγχος».

-Ο κόσμος του Παναθηναϊκού σε αγκάλιασε;

«Δεν είχα πρόβλημα και δέθηκα μαζί τους. Όχι, ότι δεν είχα δεθεί και με τον Ολυμπιακό. Έπαιξα τέσσερα χρόνια και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Έπαιξα τραυματισμένος, με τη μέση μου, σε πολλά παιχνίδια με πρόβλημα στον ώμο. Πολλές φορές δεν κοίταξα τον εαυτό μου και έβαλα πάνω απ’ όλα την ομάδα, όπως το 2008 που είχα πρόβλημα στη μέση και έπαιξα σε όλα τα ματς, γνωρίζοντας ότι μπορεί να μου στοιχίσει τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς αγώνες. Έπαιξε ρόλο βέβαια και το γεγονός ότι ήμουν για χρόνια το αντίπαλο δέος του Ολυμπιακού, όταν έπαιζα στη Βουλιαγμένη και ποτέ δεν με είχε ταυτισμένο με τον Ολυμπιακό ο κόσμος, διότι δεν ήμουν ηγέτης του, οπότε ο κόσμος του Παναθηναϊκού με αντιμετώπισε καλά. Σίγουρα υπήρξαν κάποια αρνητικά σχόλια στην αρχή, αλλά ποτέ δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερο πρόβλημα».

-Πώς γίνεται και τα τρία αδέλφια να γίνατε επαγγελματίες πολίστες; Κανείς δεν εξέφρασε ποτέ το ενδιαφέρον να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του;

«Είναι ντόμινο… (γέλια). Τα παιδιά αποκτούν κάποια πρότυπα στις μικρές ηλικίες. Όταν ξεκίνησα να αγωνίζομαι στη Βουλιαγμένη στα παιδικά και εφηβικά στους πρώτους αγώνες, οι γονείς μου αγκάλιασαν αυτή την προσπάθεια και τα αδέλφια μου… μπολιάστηκαν κι εκείνα με το πόλο. Έπαιξε ρόλο βέβαια και η περιοχή που μέναμε, η Βουλιαγμένη, η οποία καλλιεργούσε πολύ το πόλο και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο. Όταν ξεκίνησα στη Βουλιαγμένη σε καμία περίπτωση δεν σκεφτόμουν ότι θα κάνω πρωταθλητισμό, όμως λόγω του ότι η ομάδα έκανε πρωταθλητισμό, με παρέσυρε εμένα και ακολούθησαν και τα αδέλφια μου».

-Σαν χαρακτήρες μοιάζετε τα αδέλφια;

«Εγώ μοιάζω περισσότερο με το Ζάχο. Ο Χρήστος είναι λίγο διαφορετικός χαρακτήρας».

-Στην οικογένεια δηλαδή, οι συζητήσεις για το πόλο μονοπωλούν το ενδιαφέρον;

«Εντάξει, λογικό είναι να μιλάμε για το πόλο, αφού με αυτό ασχολούμαστε και μας αρέσει. Ακόμη και η γυναίκα μου έχει τρέλα με το πόλο και συμμετέχει στις συζητήσεις μας. Έχει φτάσει σε σημείο να της αρέσει περισσότερο και από μένα. Και να σταματήσω εγώ να παίζω, εκείνη θα συνεχίσει να παρακολουθεί πόλο».

-Για μια γυναίκα έχετε τσακωθεί ποτέ;

«Ε όχι εντάξει. Ε δεν θυμάμαι και ποτέ τον εαυτό μου ελεύθερο.. (γέλια)».

-Οι δυο σου γιοι σε παρακολουθούν στα παιχνίδια;

«Ο μεγαλύτερος ο Πολύβιος, έρχεται, ο Χρήστος ο οποίος δεν έχει ακόμη βαφτιστεί, είναι πολύ μικρός για να έρθει. Ο Πολύβιος δεν ξέρω βέβαια πώς θα εξελιχθεί, αλλά μέχρι στιγμής έχει μεγάλη τρέλα με το πόλο. Στο σπίτι παίρνει τα σκουφάκια μου τα φοράει και πηγαίνει στο κρεβάτι του το οποίο το κάνει πισίνα και μας φωνάζει να παίζουμε πόλο»!

-Τι σε φτιάχνει και τι σε χαλάει;

«Με χαλάει η αχαριστία και με φτιάχνει το οικογενειακό κλίμα, είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε επαγγελματικό. Μου αρέσει να είμαι με τη γυναίκα μου τα παιδιά μου, οι στιγμές αυτές είναι μοναδικές, αλλά και σε όποια ομάδα δουλεύω θέλω να νιώθω οικογενειακό κλίμα».

Φωτογραφίες: Γιώργος Μαργιούκλας