Γκελαούζος: «Στο 35ο χιλιόμετρο έχεις 80% αρνητικές σκέψεις και 20% την ελπίδα!»
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη συμμετοχή του στον Μαραθώνιο του Βερολίνου ο τρεις φορές νικητής του Μαραθωνίου της Αθήνας, Κωνσταντίνος Γκελαούζος μιλάει για το πώς νιώθει στη διάρκεια ενός τόσο δύσκολου και απαιτητικού αγώνα.
Ο Έλληνας Πρωταθλητής του Παναθηναϊκού, που φέτος ο κορονοϊός τον βρήκε στο Μαρόκο, όπου συνέχισε εκεί την προετοιμασία του πριν μεταβεί στην Άμφισσα, κατέγραψε τις σκέψεις του για τις δυο ώρες τρεξίματος ενός αγώνα όπου παλεύει με την ελπίδα!
Στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο Κωνσταντίνος Γκελαούζος έκανε την ακόλουθη ανάρτηση:
«Να μιλήσουμε για το συναίσθημα του μαραθωνίου;
Αρκετοί με ρωτάτε.
Λοιπόν, έχεις νιώσει ποτέ εκείνη την αρχή του αγώνα που είσαι 80% σίγουρος και 20% αμφιβολίες;
Και αυτό όσο περνάει η ώρα να αλλάζει, και να αλλάζει... και να αλλάζει!
Να σε βρίσκει κάπου στο 35ο χιλιόμετρο με 80% αρνητικές σκέψεις και 20% με την ελπίδα!
Να παλεύεις όχι για τον τερματισμό αλλά για να αντέξεις αλλά 7 χιλιόμετρα.
Πόδια βαρυά δίχως κανένα σημάδι αισιοδοξίας.
Ρίγος στην πλάτη και το δέρμα να ανατριχιάζει σιγά σιγά χάνοντας την φυσιολογική του θερμοκρασία.
Μάτια έχουν θαμπώσει από νωρίς, βλέμμα υπάρχει αλλα δεν είναι εκεί, είναι χαμένο κάπου ανάμεσα στον τερματισμό, στα χαμόγελα, στην αίσθηση της ικανοποίησης... εάν τα καταφέρεις.
Και αν δεν τα καταφέρεις;!
Πάντα κάθε σου σκέψη τελειώνει εκεί.
Μιλάς μόνος σου. Μέσα σου.
Σώμα και πνεύμα έχουν ξεχωρίσει.
Πάμε, εκεί.. κρατήσου εκεί!!!!
Του μιλάς και περιμένεις ένα σημάδι ότι σε ακούει, ένα θετικό σημάδι ότι είσαι καλά!
Δεν υπάρχουν όμως αυτά μετά το 35ο χιλιόμετρο.
Εκεί σώμα και πνεύμα είναι ξεχωριστά.
Σε έχουν εγκαταλείψει οι περισσότερες, εάν όχι όλες, από τις φυσικές σου ικανότητες.
Πλέον παλεύεις με το πνεύμα σου και την ψυχή σου.
Ένα πνεύμα που προσπαθεί να συμμαζέψει την κατάσταση μέσα στις άπειρες σκέψεις,
οι περισσότερες αρνητικές.
Μια ψυχή που προσπαθεί να σηκώσει το βάρος του σώματος σου και να πιστέψει στο ακατόρθωτο.
Και ακόμα πιστεύετε ότι δεν περνάνε εύκολα δυο ώρες τρεξίματος παλεύοντας με την ελπίδα;
Κάποιοι θα ζητούσαν ακόμη μια ευκαιρία στο τέλος.
Και όλα αυτά... σε μια καλή ημέρα!
Ένας χρόνος από το ρεκόρ μου στον μαραθώνιο του Βερολίνου.
Εύχομαι όσο το δυνατόν πιο σύντομα να είναι παρελθόν».
