Μαρτσάκης: «Το κράτος ταπεινώνει τα ΑμεΑ»

Ο Χρήστος Μαρτσάκης σε μια εκ βαθέως εξομολόγηση στην συντάκτρια της «Πράσινης», Δήμητρα Πολυχρονοπούλου

Τράκαρε με τη μηχανή στις 3 Ιανουαρίου το 1999, καθώς έτρεχε σε καταρρακτώδη βροχή. Όμως ένα ιατρικό λάθος, όπως εξηγεί ο ίδιος, ήταν αυτό που του στοίχισε το πόδι του στα 16 του χρόνια! Βγήκε από το κόμμα και ζήτησε στη μητέρα του μια… μηχανή αμέσως όταν βγήκε από το νοσοκομείο. Κάτι που φυσικά έγινε, αφού δε δέχεται εύκολα το «όχι» ως απάντηση!

Ο Χρήστος Μαρτσάκης, ένας λεβέντης από την Κρήτη, παίζει μπάσκετ με αμαξίδιο μετά από 21 επεμβάσεις, δε ζητάει επιδόματα, αλλά την ευκαιρία να δουλέψει, και εξηγεί αποκλειστικά στην εφημερίδα «Η Πράσινη» το γιατί ΔΕΝ νιώθει Ήρωας!

Η κουβέντα με τον 36χρονο αθλητή του Παναθηναϊκού, έγινε σε μια καφετέρια στο Νέο Ηράκλειο -που δεν διαθέτει καν ράμπα στον εξωτερικό χώρο, για να μπορεί να έρθει ένας άνθρωπος με αναπηρία να πιει καφέ- και φυσικά ξεφεύγει από τα όρια της συνέντευξης, αφού κάθε απάντηση πάει τη συζήτηση σε άλλο… επίπεδο, με τον Χρήστο Μαρτσάκη να μιλάει για όλα, ξεκινώντας φυσικά από την αγάπη του για το «τριφύλλι»!

Πως επέλεξες να έρθεις στον Παναθηναϊκό;

«Εγώ είχα ξαναμιλήσει με προηγούμενη διοίκηση του Παναθηναϊκού για να φτιάξουμε μια ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο, αλλά δεν είχε προχωρήσει, οπότε στο δικό μου μυαλό πάντα υπήρχε αυτή η ιδέα και πάντα το ήθελα. Είμαι Παναθηναϊκός και έτσι ήταν ιδανικό για μένα να παίξω στην ομάδα της καρδιάς μου. Όταν έβγαλε ο σύλλογος την ανακοίνωση ότι θα φτιάξει ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο, έστειλα αμέσως email και μετά μίλησα με τον Άγγελο Σκλαβουνάκη, τον Βαγγέλη Παπαλιό, τον Δημήτρη Πετρούνια και τον Θοδωρή Σιούτα. Δε τα… βρήκαμε κατευθείαν, καθώς εγώ ήμουν της άποψης πως ο Παναθηναϊκός πρέπει να είναι ανταγωνιστικός, όχι απλά να φτιάξει μια ομάδα, αλλά να παίρνει τίτλους. Μετά όμως όταν ξαναμιλήσαμε, είδα και τις κινήσεις που έγιναν, καθώς προσέγγισαν τον Παναγιώτη Κοντογιάννη και τα δύο παιδιά από την Βουλγαρία, και τον Σπύρο Σπάθη και φτιάξαμε μια 5άδα για να μπορούμε να παίξουμε και φυσικά ήταν τιμή μου να είμαι μέλος αυτής της ομάδας».

Φανταζόσουν ότι η ομάδα θα πετύχαινε την άνοδο στην Α1 κατηγορία στην πρώτη χρονιά της λειτουργίας της;

«Ναι, το φανταζόμουν ότι θα ανεβαίναμε κατηγορία. Ήξερα τους παίκτες μας και ήμουν σίγουρος για την απόδοση της ομάδας μου. Όπως και τώρα θα σου πω, πως και του χρόνου σίγουρα θα είμαστε στο Final 4. Δε σου λέω πως θα πάρουμε το πρωτάθλημα, κάτι που πιστεύω, γιατί θα με πεις υπερβολικό. Του χρόνου όμως που θα το πάρουμε να θυμηθείς τη μέρα που στο λέω»!

Την πρώτη φορά που έπαιξες με το τριφύλλι στην καρδιά πως αισθάνθηκες;

«Ήμουν απίστευτα αγχωμένος. Ευτυχώς παίζαμε με μια όχι τόσο δυνατή ομάδα, την Πάτρα, οπότε ήταν χαλαρή η μέρα. Είχαμε πολύ κόσμο που φώναζε για την ομάδα και για εμάς. Και επειδή τόσα χρόνια εγώ με τον Παναθηναϊκό το ζούσα αυτό τελείως διαφορετικά, καθώς ήμουν από αυτούς που φώναζαν στις εξέδρες, τώρα ξαφνικά αυτό «γύρισε»! Και είπα «Τι γίνεται;», «Τι πετύχαμε;» Και «Για ποιον σύλλογο το πετύχαμε αυτό;»

Ακόμη και οι Βούλγαροι συμπαίκτες μας… έγιναν Παναθηναϊκοί. Είναι τέτοιο το κλίμα στην ομάδα που και να μην ασχολείσαι, αυτόματα θα μπεις στη διαδικασία να πας να δεις και τα άλλα αθλήματα του συλλόγου, να δεις τι είναι. Να καταλάβεις αυτοί οι οπαδοί, που αφήνουν τα πάντα για να είναι δίπλα στην ομάδα, γιατί το κάνουν; Προσωπικά έχω χάσει πολλά πράγματα από την αγάπη μου για την ομάδα, αλλά δε μετανιώνω για τίποτα. Την ίδια εβδομάδα πήγα να δω Ίντερ-Παναθηναϊκός στη μπάλα και Σιένα-Παναθηναϊκός στο μπάσκετ, και έχασα την δουλειά μου για να τα κάνω αυτά. Υπάρχουν παιδιά που αφήνουν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, για να πάνε να δουν τον Παναθηναϊκό. Έχω πάει να δω από μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο μέχρι και πινγκ πονγκ. Είναι… αρρώστια»!

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού γιατί «αγκάλιασε» από την αρχή αυτό το τμήμα;

«Από την αρχή υπήρχε δέσιμο με τους οπαδούς. Μας ξέρουν τους περισσότερους και έτσι παίζουμε πάντα σε ένα γεμάτο γήπεδο. Τρελάθηκα όταν είδα στο Ηράκλειο ότι ήρθαν παιδιά από όλη τη Κρήτη. Ήρθαν και για μένα και για τον Παναθηναϊκό! Ήταν απίστευτα συγκινητικό επίσης στην Κομοτηνή, όπου έβγαλαν… πανί για την κόρη μου, καθώς ήξεραν ότι το προηγούμενο διάστημα είχε κάνει αφαίρεση ενός όγκου 17εκατοστών. Έβγαλαν πανί για την Θεοδοσία μου, και τους ευχαριστώ γι’ αυτό!

Εμείς όλοι στο μπάσκετ με αμαξίδιο θέλουμε να ενώσουμε τον κόσμο μας, και χαιρόμαστε που κάθονται όλοι στην ίδια κερκίδα για να μας στηρίξουν. Το ότι έρχονται και μας βλέπουν και παιδιά με κάποια αναπηρία, είναι πολύ όμορφο για όλους μας. Γιατί αυτό θέλουμε, να έρθουν τέτοια άτομα να μας δουν να παίζουμε, και να μπουν στον αθλητισμό. Είτε στον Παναθηναϊκό είτε οπουδήποτε, να βγουν από το σπίτι τους, γιατί η ζωή δε τελειώνει μετά από ένα ατύχημα ή μια αρρώστια»!

Πες μας μια κουβέντα που σου έχει πει κάποιος μετά από αγώνα που θυμάσαι;

«Κουβέντες ακούμε πάρα πολλές κάθε φορά. Κάποια μέρα φορούσα μια μπλούζα από Χανιά, και την έδωσα σε ένα παιδί, και αμέσως το πρόσωπό του έλαμψε. Είδα τη χαρά στα μάτια του. Πολλές φορές δε χρειάζονται τα λόγια για να καταλάβεις κάτι. Εμείς δεν είμαστε και τίποτα το… ιδιαίτερο, είμαστε επαγγελματίες αθλητές. Παρότι δε ζούμε από αυτό, καθώς όλοι μας έχουμε άλλες δουλειές. Κάποια χρόνια δούλευα βράδια και ερχόταν με έπαιρνε ο Κοντογιάννης από τη δουλειά και φεύγαμε από τη Ρόδο και ερχόμασταν Αθήνα για να παίξουμε ένα παιχνίδι. Επέστρεφα, δούλευα ξανά και την άλλη μέρα κοιμόμουν. Τώρα που παίζω στον Παναθηναϊκός δεν υπάρχει ούτε κούραση, ούτε τίποτα, γιατί παίζω για την ομάδα μου. Με το που φοράω τη φανέλα και συνειδητοποιώ πως παίζω για τον Παναθηναϊκό και ξεχνάω τα πάντα. Μετά έρχεται και η ανταμοιβή μας με τα παιδιά που μας μιλάνε ή μας χειροκροτούν»!

Σε 10 χρόνια ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο για τον Παναθηναϊκό;

«Να φτιάξουμε ένα γήπεδο, και σε αυτό το γήπεδο να είναι όλα τα αθλήματα. Να είμαστε όλα τα τμήματα μαζί. Δε με τρελαίνει να παίρνουμε στη μπάλα το πρωτάθλημα, γιατί ξέρω τι πρωτάθλημα είναι αυτό στην Ελλάδα. Θα ήθελα να κάνουμε ξανά τις πορείες που κάναμε στην Ευρώπη. Όταν κερδίζαμε την Ίντερ, την Ρόμα, όταν παίξαμε στην Μπαρτσελόνα! Το γήπεδο είναι πολύ σημαντικό για τον σύλλογο, και πραγματικά εντυπωσιάστηκα και με τον Παναγιώτη Πελεκούδα και την πρωτοβουλία του για το PAO Alive. Ήρθε πέρσι, και έκανε αυτή τη κίνηση. Αυτό είναι ο Παναθηναϊκός. Η ιδέα μου είναι ως ομάδα να μαζέψουμε κάποια χρήματα, και να τα προσφέρουμε ως ομάδα για το PAO Alive».

«Εντάξει το πόδι μου κόψανε δεν έπαθα κάτι χειρότερο»!

Η συνέντευξη αυτή είναι από τις όμορφες που ο δημοσιογράφος δε ξέρει τι τίτλο να βάλει!  Είναι ολόκληρη ένα μάθημα ζωής για όλους μας, καθώς η δύναμη πηγάζει από μέσα μας και εμείς αποφασίζουμε το πως θα ζήσουμε και ο Χρήστος Μαρτσάκης είναι ένα λαμπρό παράδειγμα γι’ αυτό!

Μίλησέ μας για το ατύχημα που είχες, το οποίο σου άλλαξε τη ζωή και πως αντέδρασες μετά;

«Ήταν 3 Ιανουαρίου του 1999, έτρεχα με τη μηχανή και έπεσα πίσω από ένα αυτοκίνητο. Δεν είχα κάτι σοβαρό στο πόδι, αλλά από λάθος χειρισμού του γιατρού καταλήξαμε στον ακρωτηριασμό. Τα πρώτα χρόνια η αλήθεια είναι πως εκείνη την ημέρα δεν έφευγα από το σπίτι. Όμως το ατύχημα το πέρασα ανώδυνα. Ήμουν μόνο 16 χρονών και εγώ μπαινόβγαινα στα χειρουργεία και πέρασα και ένα διάστημα σε κόμμα. Οπότε η μητέρα μου που με περίμενε απέξω πέρασε πιο δύσκολα από εμένα.  Όταν ξύπνησα λοιπόν με ρώτησε η μητέρα μου «Τι θέλεις να κάνουμε μόλις βγεις από το νοσοκομείο;» Και της είπα να πάρουμε άλλη μηχανή. Δεν μου λένε και εύκολα όχι και έτσι πήρα άλλη μηχανή. Δεν είμαι της άποψης ότι έφταιγε η μηχανή. Εγώ έτρεχα με καταρρακτώδη βροχή. Μου αρέσουν πολύ οι μηχανές και δεν είναι δυνατόν να κατηγορήσεις τη μηχανή για κάποιο ατύχημα. Με διάφορα παιδιά που μιλάω και με τους γονείς τους, αυτό λέω, πως αν είναι να το πάθεις θα πέσει ένα τούβλο πάνω σου. Δε το γλιτώνεις. Όχι βέβαια να προκαλούμε την τύχη μας, αλλά δε γίνεται να κλείνεσαι μέσα σε ένα σπίτι, γιατί και εκεί μπορεί να σε βρει το κακό»!  

Πως ένιωσες και τι έκανες όταν έμαθες για τη λάθος διάγνωση του γιατρού;

«Τον συγκεκριμένο γιατρό η μητέρα μου τον είχε… θεοποιήσει. Του αγόραζε χρυσές εικόνες. Με είχε ρίξει σε κόμμα, γιατί η ασφάλεια που είχα ήταν πολύ καλή και ήξερε πως έδινε λεφτά. Οπότε η μητέρα μου νόμισε ότι με έσωσε. Πήγαμε στα δικαστήρια, και εκεί τον… αθώωσαν οι πολιτικοί. Γιατί αυτός ήταν σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Αυτόν τον άνθρωπο ειλικρινά τον «έσωσε» η κόρη μου γιατί ήρθε πολύ νωρίς στη ζωή μου και έπαψα να ασχολούμαι. Αν γυρνούσα όμως την ζωή μου πίσω, δε θα άλλαζα δύο πράγματα: την γέννηση της κόρης μου στα 21 και το τρακάρισμα στα 16!

Μετά το τρακάρισμα έμαθα πως πρέπει να ανταπεξέλθω και να επιβιώνω, άρα πήρα πολλά μαθήματα και αυτόματα έγινα αυτό που είμαι σήμερα. Δε θα τα άλλαζα με τίποτα αυτά τα δύο γεγονότα της ζωής μου. Εντάξει το πόδι μου κόψανε δεν έπαθα κάτι χειρότερο. Αν εγώ το χειριστώ σωστά, δε θα στερηθώ τίποτα. Και έτσι έγινε. Δεν άφησα σε κανέναν το δικαίωμα για να με λυπηθεί. Ακόμη και σε… καυγάδες μέσα ήμουν και φυσικά κανείς δεν είπε ότι δε σε… βαράω»!  

«Ήρωες είναι οι παππούδες μας που πολέμησαν. Αυτοί είναι ήρωες!»

Όπως όλοι οι αθλητές με αναπηρία, έτσι και εσύ, δεν θέλετε να σας αποκαλούν ήρωες! Γιατί δεν αποδέχεστε αυτόν τον χαρακτηρισμό;

«Έχω κάνει πλέον 21 χειρουργεία, συμπεριλαμβανομένου αυτό που έκανα τώρα στον ώμο*. Όμως ζω και παίζω μπάσκετ. Γιατί είμαι ήρωας εγώ και δεν είναι μια γυναίκα που μεγαλώνει πέντε παιδιά μόνη της. Ή ένας που μένει στο εξωτερικό και «παλεύει» να βρει να φάει και να ταΐσει την οικογένειά του; Ήρωες είναι οι παππούδες μας που πολέμησαν. Αυτοί είναι ήρωες. Εμείς απλά προσπαθούμε να επιβιώσουμε στη ζωή, όπως προσπαθούν όλοι, απλά με κάτι παραπάνω. Εσύ μπορεί να μην κάθεσαι στο καρότσι, αλλά να επιβιώνεις πιο δύσκολα από εμένα. Το ότι δε σε καθηλώνει ένας σοβαρός τραυματισμός σε αναπηρικό αμαξίδιο, είναι σίγουρα σημαντικό. Αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι, που προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Καθημερινοί ήρωες».

*Θα ήθελα να ευχαριστήσω το Ιατρικό του Παλαιού Φαλήρου, και ειδικά τον κύριο Χρήστο Δάρα, ορθοπεδικό χειρουργό, και τον κύριο Κώστα Μελά για τις άψογες ιατρικές υπηρεσίες που μου προσέφεραν, αλλά και την Γεωργία Μελά, για την υποστήριξη και τη συμπαράσταση, όπως και όλη την οικογένεια του Παναθηναϊκού ΑμεΑ.

«Δεν ζητάω επιδόματα, να δουλέψω θέλω»!

Στο φλέγον ζήτημα της εργασίας ο «βράχος» της ψυχραιμίας και της λογικής, Χρήστος Μαρτσάκης εκρήγνυται! Η αδικία τον «πνίγει» καθώς τα γρανάζια της γραφειοκρατίας τον έχουν στείλει ως… εργάτη σε υπηρεσία που δεν μπορεί να τον απορροφήσει, γιατί κανείς δεν έχει προνοήσει σε αυτή τη χώρα, τις κατάλληλες θέσεις εργασίας για άτομα με αναπηρία!  

«Το κεφάλαιο εργασία είναι πολύ δύσκολο ειδικά στην Ελλάδα. Υπάρχουν ελάχιστες επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν άτομα με αναπηρία! Ακόμη και οι δήμοι δεν προσλαμβάνουν ΑμεΑ, εγώ ο μοναδικός δήμος που έχω δει να εργάζονται αρκετά άτομα με αναπηρία είναι ο Δήμος Αμαρουσίου, εκεί που εργάστηκα και εγώ για ένα διάστημα», ανέφερε αρχικά και πρόσθεσε: «Έκανα τα χαρτιά μου με μια εγκύκλιο του ΑΣΕΠ για μόνιμος στον Δήμο μου. Με πήραν με τα προσωρινά αποτελέσματα στο Δήμο Αμαρουσίου, δούλευα εκεί για 1μιση χρόνο ως κηπουρός. Όταν βγήκαν οι οριστικοί πίνακες με «πέταξαν» να πάω να δουλέψω στα Χανιά, στην ΔΕΥΑΧ. Δε με δέχονται εκεί καθώς δε με χρειάζονται. Δε κόβει το μυαλό σε όλους αυτούς που φτιάχνουν τα κριτήρια ότι πρέπει να βρουν τις κατάλληλες θέσεις για να απορροφηθούν τα άτομα με αναπηρία; Αυτή τη στιγμή η ΔΕΥΑΧ με ενημέρωσε πως δε με χρειάζεται, γιατί ζήτησαν εργάτες. Έχω δουλέψει ως σερβιτόρος, και νύχτα έχω δουλέψει και γενικά έχω κάνει πολλά πράγματα, όμως αυτοί οι άνθρωποι που κάθονται πίσω από ένα γραφείο δε μπορούσαν να ελέγξουν τα χαρτιά και να με τοποθετήσουν σε άλλη θέση;

Ένας άνθρωπος που έχει υποστεί ακρωτηριασμό έχει 50% αναπηρία, με 50% αναπηρία δε δικαιούσαι επίδομα, πρέπει να έχεις 67% και άνω για να πάρεις κάποιο επίδομα. Εγώ έχω 67% αλλά επίσης δεν δικαιούμαι επίδομα γιατί δουλεύω. Και φυσικά θέλω να δουλέψω.

Δεν γίνεται να έχουμε όλοι κάποιον… γνωστό πολιτικό για να κανονίζουμε τις υποθέσεις μας! Αν εμένα με διώξουν από την ΔΕΥΑΧ πως θα ζήσω με τα 300ευρώ;

Εγώ δε βγαίνω στην τηλεόραση, γιατί δεν γίνεται να παρακαλώ για το αυτονόητο. Είναι κάτι νόμιμο και δεν καταλαβαίνω γιατί ο ΑΣΕΠ δεν έλεγξε τα χαρτιά ούτως ώστε να με βάλει σε άλλη θέση κατάλληλη. Τα παιδιά σε καρότσι παίρνουν επιδόματα, οι υπόλοιποι όμως που θέλουν να δουλέψουν, που θα δουλέψουν;

Το αναφέρω αυτό γιατί επιτέλους θέλω να ακουστεί και το δικό μου πρόβλημα, που αντιμετωπίζω εδώ και 8 μήνες. Αλλά και να καταλάβουν όλοι τι γίνεται στα άτομα με αναπηρία. Το κράτος μας ταπεινώνει!

Δεν ενδιαφέρονται για εμάς. Οι πολιτικοί μιλάνε για την αναπηρία για να πάρουν κάποιους ψήφους και μετά τέλος. Κακομοίρης δεν είμαι εγώ, κακομοίρης είσαι εσύ που δε ξέρεις να κυβερνήσεις!»

Τι θα άλλαζες στην νοοτροπία της χώρας μας;

«Θα άλλαζα όλη μας την νοοτροπία. Θα έβαζα στα σχολεία μας την αληθινή ιστορία της Ελλάδας. Και φυσικά όλα τα κοινωνικά θέματα, όπως την αναπηρία, το σεξ, το aids, τη δωρεά οργάνων, και πολλά άλλα. Από την 1η δημοτικού μέχρι να τελειώσει ένα παιδί το σχολείο να ξέρει όλα τα θέματα που αφορούν στην κανονική ζωή, ένα από αυτά είναι και η επανένταξη, μετά από ναρκωτικά, μετά από ατυχήματα ή μια αρρώστια. Είμαστε τόσο πίσω σαν χώρα και δεν υπάρχουν υποδομές για την επανένταξη. Άρα πρέπει να υπάρχει κάποιος… άγιος, και να ασχοληθεί από προσωπική επιλογή. Γιατί ούτε τα νοσοκομεία, ούτε τα σπίτια μας, ούτε η κοινωνία μας μπορούν να χειριστούν μια τέτοια κατάσταση. Δεν υπάρχουν υποδομές στην χώρα μας για τα άτομα με αναπηρία και δεν υπάρχει και η κατάλληλη εκπαίδευση.

Εγώ, όπως και άλλα παιδιά πηγαίνουμε σε νοσοκομεία ή σε σπίτια, όπου μας καλούν για να μιλάμε σε συγγενείς και σε κάποιον που έχει υποστεί ακρωτηριασμό, για να τον βοηθήσουμε να βγει από το σπίτι του, όχι απαραιτήτως να έρθει στον αθλητισμό, απλά να δει τη ζωή με άλλα μάτια και να βγει από το σπίτι του!»