«Το beach volley το θεωρώ λιμάνι μου»

Στηρίζει ουσιαστικά την προσπάθεια της Αθλητικής Ένωσης Αστυνομικών Ελλάδος διαθέτοντας το δικό της γήπεδο, ένα από τα πέντε καλύτερα της Ευρώπης για το beach volley στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Σταδίου. Γι’ αυτό άλλωστε προστρέχουν εκεί αθλητές ακόμη και από άλλα αθλήματα για να γυμναστούν, αφού είναι πλήρως εξοπλισμένο κλειστό γήπεδο που παρέχει όλες τις ανέσεις και μια μοναδική άμμο χαλαζία!
Η ιδιοκτήτρια του χώρου Χριστίνα Νικολοπούλου, εργασιακή ψυχολόγος στο επάγγελμα θεωρεί λιμάνι της το beach volley και με μεράκι και σκληρή δουλειά έκανε έναν χώρο, όπου όλοι θέλουν να επισκεφθούν και να προπονηθούν.

Η Αθλητική Ένωση Αστυνομικών Ελλάδος διαθέτει μια καλή ομάδα βόλει που γυμνάζεται στο συγκεκριμένο γήπεδο.

Ο αντιπρόεδρος της Αθλητής Ένωσης Αστυνομικών Ελλάδος, Δημήτρης Αβανίδης μιλώντας γι’ αυτή την συνεργασία υποστήριξε: «Η κα Νικολοπούλου είναι άνθρωπος με θετική ενέργεια, είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι αστυνομικοί προσφέρουν τα μέγιστα στο κοινωνικό σύνολο. Ως εργασιακή ψυχολόγος πρότεινε, και την ευχαριστούμε πολύ για αυτό, συνεργασία "προσφοράς" μεταξύ της Αθλητικής Ένωσης Αστυνομικών Ελλάδος και του ΟΑΚΑ indoor beach volley. Έτσι τα μέλη μας κατά την διάρκεια της χειμερινής περιόδου προπονούνται (προστατευμένοι από τα καιρικά φαινόμενα) στο άθλημα του beach volley εντελώς δωρεάν διατηρώντας την αγωνιστικής του κατάσταση και εκτονώνοντας την ένταση από την στρεσογόνα εργασία μας!».

Η κα. Νικολοπούλου μιλάει για το… παιδί της, την εργασιακή ψυχολογία και τα όνειρα της…

Πως προέκυψε η συνεργασία με την αθλητική Ένωση Αστυνομικών και την δράση που κάνουν και είναι σημαντική για την ελληνική αστυνομία και τον αθλητισμό…

«Είναι πολύ σημαντικό οι κοινωνικές ομάδες που είναι πρώτη γραμμή να έχουν έναν χώρο που θα διώχνουν το άγχος τους, στο οποίο θα κοινωνικοποιούνται σαν ομάδα και αυτός ο χώρος είναι ο χώρος του αθλητισμού. Για πάρα πολλά χρόνια έχω παρατηρήσει με έκπληξη πως πολύ εύστοχα, και είναι πρωτοπόροι σε αυτό, τα μέλη της διοίκησης της Αθλητικής Ένωσης Αστυνομικών Ελλάδος έχουν νιώσει ότι ο χώρος του αθλητισμού διώχνει το άγχος. Συμμετέχοντας λοιπόν σε δράσεις αθλητικές κοινωνικοποιούνται και παρόλη την δύσκολη δουλειά τους, είναι εκεί πρώτη γραμμή σε όλα τα αθλητικά δρώμενα. Έτσι προέκυψε και το beach volley, που είναι κάτι ξεχωριστό. Μοναδικό στην Ελλάδα. Όχι μόνο το άθλημα του beach volley, αλλά και ο χώρος στον οποίο έρχονται η Ελληνική Αστυνομία, το δάπεδο του είναι από χαλαζία. Είναι μια κρυστάλλινη άμμος που όταν πατάς ξυπόλητος, γειώνεσαι και νιώθεις σαν πέντε ετών παιδί! Ανακαλύψανε λοιπόν τον χώρο αυτό και εμένα άνοιξε η καρδιά μου όταν ήρθε ολοένα και περισσότερος κόσμος. Και θα ήθελα να συνεχίσουν και να έχουν και το… κλειδί του χώρου αυτού».

Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί τέτοιες κινήσεις δεν συναντάς εύκολα. Πλέον, με τα χρόνια με τις δυσκολίες, ο κόσμος είναι πιο εσωστρεφής…
«Εύχομαι να αλλάξει αυτό, γιατί όταν βάζεις την καρδιά σου και με την βοήθεια του Θεού γίνονται θαύματα. Έτσι και εγώ δέκα χρόνια πριν ανακάλυψα έναν χώρο που παράπαιε και τον έφτιαξα με πολύ αγάπη, χωρίς κρατική επιχορήγηση και είναι ένα διαμάντι στο Ολυμπιακό στάδιο».

Για να το φτιάξετε συναντήσατε δυσκολίες, δεδομένου ότι όπου υπάρχει το κράτος συνήθως παρατηρούνται καθυστερήσεις;

«Υπήρξε εμπιστοσύνη από την αρχή. Βλέπανε την δυναμική της προσωπικής μου εξωστρέφειας. Ότι όταν βάλω έναν στόχο θα κοπιάσω για να τον κατακτήσω. Στην αρχή είπανε ως είναι διαφορετικό κλειστό beach volley στην Ελλάδα. Η έμπνευση μου είναι οι Έλληνες αθλητές. Εκείνοι μου έδωσαν την ανάγκη ότι θα θέλανε ένα κλειστό beach volley. Είχα τον κατάλληλο άνθρωπο για να το σχεδιάσει εθελοντικά, τον αρχιτέκτονα Γιάννη Ανανιάδη. Εκείνος αγάπησε το όνειρο μου αυτό και με βοήθησε να το υλοποιήσω. Υπήρξαν πολλές δυσκολίες στο μετά, αφού δημιουργήθηκε ο χώρος».

Όπως;
«Δυσκολίες που θα ήθελα να σβήσουν από τη μνήμη μου και να κοιτάξω μπροστά».

Πείτε μας έστω επιγραμματικά…
«Υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που ήθελαν να το πάρουν! Και μέσα στην κρίση μου διπλασίασαν το ενοίκιο. Μου έκαναν περίεργα πράγματα για να μην μπορώ να είμαι εκεί πια. Εγώ πάλεψα και υπήρξε κόσμος που πίστεψε αυτό το όραμα. Δεν έχω ξεπεράσει αυτές τις δυσκολίες ακόμη, αλλά κοιτάζω μπροστά… Μου έτυχε και ο χορηγός μου από τον ΟΠΑΠ που μου έφερε κι αυτός τους εργαζόμενους για team building και να δημιουργούν αυτό το κλίμα της ψυχοθεραπείας μέσω του αθλητισμού και με στήριξε αυτά τα χρόνια και μπόρεσα και πήρα μια ανάσα».

Είναι δύσκολο όταν δέχεσαι πίεση σε κάτι που φτιάχνεις να νιώθεις ότι κάποιος θέλει να σου το πάρει…
«Είναι το παιδί σου… Το νιώθεις πολύ συναισθηματικά γιατί αν το δεις επιχειρηματικά μπορεί κάποιος να πει τι είναι αυτό που έφτιαξες, δεν βγαίνει, κλείστο. Πάμε παρακάτω… Όταν βλέπεις την αγάπη του κόσμου, ότι μέσα στην κρίση, υπήρχε κόσμος που έχασε την δουλειά του που ήρθαν και μου είπαν Χριστίνα δεν έχουμε να πληρώσουμε. Τους είπα δεν πειράζει παιδιά ελάτε και έχει ο Θεός. Για να έχετε κάπου να ξυπνάτε και να πηγαίνετε. Και ήρθε ο κόσμος και στην συνέχεια βρήκε κάποια άλλη δουλειά και ήρθαν και μου είπαν μετά Χριστίνα σε αγαπάμε γιατί είχαμε κάπου να πάμε στην καθημερινότητα μας. Θα μπορούσαμε να είμαστε συνέχεια σε έναν καναπέ στο σπίτι με κατάθλιψη. Κι έτσι εγώ ένιωσα αγαλλίαση ότι είμαι στον σωστό δρόμο. Ας μην έχω βγάλει λεφτά. Δεν είναι ο στόχος τα χρήματα. Ο στόχος είναι να υπάρχει συνεννόηση, επικοινωνία να δένεται ο κόσμος. Εκεί δένεται η καρδιά σου. Γιατί μπαίνεις μέσα στο χώρο αυτό και άμα σκεφτείς τα προβλήματα σου θα έρθει η μπάλα να σε χτυπήσει. Άρα δεν σκέφτεται τίποτε, σκέφτεσαι μόνο να παίξεις, σαν μικρό παιδί».

Η δράση σας γενικά…
«Το 2003 αποφοίτησα από την Αγγλία, το Πανεπιστήμιο στην εργασιακή ψυχολογία. Γύρισα στην Ελλάδα και ο περίγυρος δεν καταλάβαινε τι είναι η εργασιακή ψυχολογία. Με πήρανε το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες να εργαστώ στην διαχείριση πλήθους που λέγεται crowd control. Και εκεί η πρώτη ομάδα που κλήθηκα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα να ανακαλύψουμε, να συντονίσουμε και να ηγηθούμε ήταν 400 άτομα. Η πρώτη ομάδα που στήθηκε. Η εξειδίκευση μου ως εργασιακή ψυχολόγος βοήθησε να γίνουμε ομάδα. Από την πορεία μου εκεί έμαθα πως να στήνω ανθρώπινες ομάδες. Η μεγαλύτερη ήταν 1000 άτομα για πολιτιστικό event στο Ολυμπιακό στάδιο. Εξυπηρετήσαμε 105.000 κόσμο στην συναυλία των U2! Εκεί είδα κάτι μοναδικό. Και η διοργανώτρια εταιρεία έφερε μια μπάντα που παρακίνησε κόσμο από το εξωτερικό για να φτάσει στην Ελλάδα και να ακούσει το πολιτιστικό αυτό δρώμενο. Οπότε αναπτύχθηκε και ο πολιτιστικός τουρισμός. Γιατί το 50% ήταν ξένοι και είχες μετά και τους Έλληνες που ήρθαν να απολαύσουν αυτή τη στιγμή. Η πιο δύσκολη διοργάνωση που συμμετείχα ήταν το Ράλι Ακρόπολις. Εκεί, η ομάδα ήταν αεροδυναμική… Θυμάμαι οι συνθήκες στο βουνό για να αποτρέψεις να μπει ο κόσμος στην ροή των αυτοκινήτων εκεί η καρδιά σου χτυπάει τρελά γιατί μπορεί να συμβεί το αναπάντεχο… Το beach volley το θεωρώ λιμάνι μου. Ήρθε σε μια στιγμή που είχα ωριμάσει απ’ όλο αυτό και λέω θα ήθελα να κάνω ένα ψυχοθεραπευτικό εργαλείο για όλο τον κόσμο και να κάνω και το χατίρι των Ελλήνων αθλητών. Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει στα δέκα χρόνια που κλείνουμε, είναι ότι έχουν ανακαλύψει και άλλοι προπονητές άλλων αθλημάτων και μου φέρνουν τους αθλητές τους να κάνουν ειδική προπόνηση στην άμμο αυτή γιατί είναι ευεργετική. Οπότε έχω αθλητές του στίβου, όπως ο Εμμανουήλ Κάραλης, της Άρσης Βαρών, από το τένις, η Μαρία Σάκκαρη, ποδοσφαιριστές και πρώην παίκτες του μπάσκετ όπως ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς… Ο στόχος είναι μέσα από αυτό το κέντρο να βγει η επόμενη γενιά αθλητών beach volley».

Κάνοντας ένα ταμείο θεωρείται ότι έχετε εκπληρώσει αυτό που ονειρευόσασταν;
«Μαθαίνω κάθε μέρα από τον κόσμο που έρχεται και εμπιστεύεται το όνειρο μου, τον εαυτό μου και βάζω πάντα επόμενους στόχους για να τους κατακτήσω. Ο επόμενος στόχος είναι η νέα γενιά. Θεωρώ ότι η Ελλάδα μας, μπορεί να χτιστεί επικοδομητικά, από την επένδυση στη νέα γενιά. Έφτιαξα με τον καθηγητή μου που είναι ο νούμερο 1 εργασιακός ψυχολόγος στην Μεγάλη Βρετανία ένα πρόγραμμα που θέλω να δώσω στα ελληνικά σχολεία στα 14-15 ετών παιδιά, να μάθουν να μην φοβούνται την αποτυχία, να μάθουν να μην φοβούνται να ακολουθούν τον δρόμο της καρδιάς τους».