Γκελαούζος: «Όνειρό μου το Πανελλήνιο ρεκόρ και οι Ολυμπιακοί Αγώνες»!

Ο Μαραθωνοδρόμος του Παναθηναϊκού, Κωνσταντίνος Γκελαούζος μίλησε αποκλειστικά στην «ΠΡΑΣΙΝΗ» λίγα 24ωρα μετά τον 37ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, για το τρίτο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο που κέρδισε στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, αλλά και το χάλκινο μετάλλιο στη γενική κατάταξη με επίδοση 2.19.01, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον κόσμο του «τριφυλλιού» που τον περίμενε στα Μεσόγεια, δημιουργώντας μια απίστευτη ατμόσφαιρα!

Ο σύγχρονος… Σπύρος Λούης, έγινε ο 2ος γρηγορότερος Έλληνας όλων των εποχών στην Αυθεντική διαδρομή του Μαραθωνίου -πίσω από τον Νίκο Πολιά, που έχει το 2.17.56 από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας- και αποκάλυψε μέσω της «ΠΡΑΣΙΝΗ» πως θέλει να γίνει Νο1 μέχρι να τελειώσει την καριέρα του!

Ο Κώστας Γκελαούζος, που στις 21 Νοεμβρίου θα γίνει 29 ετών, μίλησε και για το… τρελό όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ ευχαρίστησε τον προπονητή του Χρήστο Παπαχρήστου και την οικογένειά του για την στήριξη.

Στο παρελθόν έτρεχες κυρίως μεσαίες αποστάσεις 5 και 10χλμ. Πριν από τρία χρόνια που ξεκίνησες να τρέχεις σε Μαραθωνίους το περίμενες πως θα πετύχαινες αυτό το 3Χ3 στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας;

«Η αλήθεια είναι ότι όταν κάνω κάτι που μου αρέσει, θέλω να το κάνω στο 100%. Αρχικά δεν ήξερα αν είχα τις δυνατότητες να τρέξω Μαραθώνιο, καθώς υπάρχουν πολλοί καλοί αθλητές που δεν είναι… φτιαγμένοι για αυτό. Όταν δοκίμασα και είδα πως μπορώ, ήταν λογικό για μένα πως δε θα έτρεχα λιγότερο από αυτό που μπορώ! Έτσι αυτό ακριβώς κάνω σε κάθε αγώνα».

Πίστευες ότι εκτός από το Χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, θα κατάφερνες να τερματίσεις και 3ος στην γενική κατάταξη του ΑΜΑ, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο και πόσο δύσκολο ήταν αυτό;

«Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν καθόλου στα πλάνα μου. Δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μου. Με συνόδευε ο ποδηλάτης, που είναι πάντα δίπλα στον πρώτο Έλληνα αθλητή και του λέω όταν έπιασε η βροχή, αστειευόμενος «Φαντάζεσαι να εγκαταλείψουν όλοι και να βγω πρώτος;». Μέχρι το 38 χιλιόμετρο μου λέγανε είσαι πίσω από την 3άδα και δε τους πίστευα. Όταν το κατάλαβα έκανα μια αντεπίθεση και μπήκα στην τριάδα. Αυτό το μετάλλιο ήρθε ξαφνικά»!

Στο Βερολίνο σημείωσες νέο ατομικό ρεκόρ 2.18.37, ενώ και την Κυριακή σημείωσες εξαιρετική επίδοση 2.19.01, καταφέρνοντας να κατέβεις τα 2.20 δύο φορές μέσα σε λίγες ημέρες. Πως κατάφερες να προετοιμάσεις το σώμα σου για να καταφέρεις να τρέξεις την ίδια απόσταση και μάλιστα σε μία πολύ δύσκολη διαδρομή, όπως είναι ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας;

«Όταν έτρεξα στο Βερολίνο πίστευα ότι ήμουν στο 100%, όμως από την επίδοσή μου τώρα στην Αθήνα, καταλάβαμε με τον προπονητή μου πως τότε ήμουν στο 95% και αν ήμουν τότε στο πικ θα μπορούσα να βελτιώσω ακόμη περισσότερο το ατομικό μου ρεκόρ. Μετά το Βερολίνο ήμουν πολύ καλά, το σώμα μου δεν έβγαλε προβλήματα. Έτσι με τον προπονητή μου κρατήσαμε την προπόνηση στα ίδια επίπεδα, με σκοπό να ξανατρέξω στην Αθήνα. Μία μέρα πριν τον αγώνα που βρεθήκαμε για την τακτική με τον Χρήστο Παπαχρήστου είπαμε πως θα πάμε τον αγώνα με τον ίδιο ρυθμό, όπως πέρσι με σκοπό να κάνω έναν αντίστοιχο χρόνο. Μέχρι το 32ο χλμ πήγαινα για κάνω τον ίδιο χρόνο με πέρσι, όμως όταν κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο, πίεσα τον εαυτό μου και τα κατάφερα. Μέχρι όμως να πατήσω το χρονόμετρο μέσα στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο δεν είχα δει τι χρόνο είχα κάνει»!

Ο 37ος ΑΜΑ για σένα θα είναι ένας αγώνας που θα θυμάσαι για πάντα, καθώς έγινες ο δεύτερος γρηγορότερος Έλληνας όλων των εποχών στην Αυθεντική διαδρομή, πίσω από τον Νίκο Πολιά, που έχει το 2.17.56 από στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ήταν αυτό μέσα στους στόχους σου και μέχρι που πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις;

«Σίγουρα είναι μέσα στις φιλοδοξίες μου να καταφέρω να πετύχω το όριο στην Κλασική διαδρομή, όμως δεν ξέρω πότε θα το καταφέρω αυτό. Σκεφτόμουν πως μπορεί να τα καταφέρω σωματικά να κάνω και κάτω από το 2.19. Θα ήθελα να το πετύχω μέχρι να σταματήσω την καριέρα μου. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω του χρόνου στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας να το πραγματοποιήσω, καθώς θα τρέξω έναν Μαραθώνιο τον Απρίλιο και ακόμη έναν τον Ιούλιο και ίσως ακόμη έναν δε ξέρω πως σε τι κατάσταση θα είμαι του χρόνου, έχοντας τρέξει πέντε Μαραθωνίους σε έναν χρόνο. Όμως μέχρι να τελειώσω την καριέρα μου εύχομαι να έχω γίνει ο γρηγορότερος Έλληνας στην Κλασική διαδρομή»!  

Τι είναι αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις την ώρα του αγώνα όταν το σώμα σου σου λέει… να σταματήσεις;

«Η αλήθεια είναι πως ψάχνω για νέα κίνητρα κάθε φορά που τρέχω. Πως θα είναι τα πράγματα μετά τον αγώνα, τι θα κάνω. Τι θα έχω πετύχει. Φέτος με περίμενε η μητέρα μου, οπότε σκεφτόμουν αυτό ακριβώς. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθε να δει αγώνα μου η μητέρα μου, δεν μιλήσαμε την προηγούμενη ημέρα και δεν ήξερα ότι θα ήταν στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο. Έκλαψα για πρώτη φορά στη ζωή μου, όταν την είδα να με περιμένει. Πήδηξα το διάζωμα και πήγα και την πήρα αγκαλιά. Δεν είπαμε τίποτα, το μόνο που της είπα είναι πως… πρέπει να σταματήσουμε να κλαίμε γιατί μας βλέπουν και θα γίνω ρεζίλι»!

Στον φετινό Μαραθώνιο κάτι πρωτόγνωρο συνέβη όταν οπαδοί του Παναθηναϊκού τραγουδούσαν τον ύμνο, σου άναψαν καπνογόνα και σε καταχειροκρότησαν όταν περνούσες. Πως αισθάνθηκες εκείνη την ώρα και γιατί… άνοιξες το βήμα σου;

«Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής υπήρχαν Παναθηναϊκοί που μου φώναζαν. Όμως στη Μεσογείων ξαφνικά είδα να κυματίζουν πράσινες σημαίες. Περνούσα από δίπλα τους και τραγουδούσαν τον ύμνο του Παναθηναϊκού, οπότε και εγώ φυλούσα το τριφύλλι στη φανέλα μου. Δεν κατάλαβα καν να επιταγχύνω, ασυναίσθητα μάλλον άνοιξα το βήμα μου. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα, αν είχα αυτή την εξέδρα και σε άλλα σημεία της διαδρομής, θα μπορούσα να κάνω και 2.16!»

Το να πιάσεις το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι κάτι πολύ δύσκολο, ειδικά για έναν Έλληνα Μαραθωνοδρόμο, ωστόσο είσαι πολύ κοντά να βρεθείς στην ελληνική αποστολή. Είναι μέσα στους στόχους σου ένα Ολυμπιακό Μετάλλιο στην καριέρα σου;

«Είναι ένα όνειρο για κάθε αθλητή. Για μένα είναι… εξωπραγματικό. Το να πιάσεις το όριο δυστυχώς είναι κάτι πολύ δύσκολο. Το 2015 το όριο ήταν 2.19, κάτι που σημαίνει πως φέτος θα το είχα πιάσει δύο φορές, αλλά δυστυχώς κάθε χρόνο αλλάζουν τα όρια. Παρόλα αυτά δεν είναι κακό να ονειρευόμαστε. Και αν μου δοθεί η ευκαιρία να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα ευχαριστηθώ όλο το στάδιο μέχρι το κορυφαίο αθλητικό γεγονός».

Τέλος ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες μετά τον αγώνα;

«Ήπια μια μπύρα με τον προπονητή μου, τον Χρήστο Παπαχρήστου, τον οποίο θέλω και να τον ευχαριστήσω για την υπομονή του, την επιμονή του και το έργο του. Εκείνος σκέφτεται και εγώ πραγματοποιώ. Και εύχομαι να πετύχουμε ακόμη περισσότερα πράγματα στο μέλλον»!