Κορακάκη: «Ποτέ δεν δήλωσα ότι γκρεμίστε τα όλα και φτιάξτε μου σκοπευτήριο» (video)

Με μεγάλη περηφάνια, χαρά και συγκίνηση αγωνίζεται πλέον η Άννα Κορακάκη, η οποία με τις επιτυχίες της στους Ολυμπιακούς Αγώνες έδωσε χαρά σε όλους τους Έλληνες. Η πρωταθλήτρια σκοποβολής μίλησε στο Open Sports για τις στιγμές που σκέφτηκε να τα παρατήσει, τις συνθήκες προετοιμασίας της, αλλά και για το γλυκό βάρος να αγωνίζεται σε μεγάλες διοργανώσεις.

Αναλυτικά οι δηλώσεις της Κορακάκη:

Για το αν υπήρξε κάποια στιγμή που σκέφτηκε να τα παρατήσει: «Πάρα πολλές φορές και νομίζω ότι άμα ρωτήσεις όλους τους αθλητές και εκείνους που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό, αν όχι 10 στους 10, οι 9 στους 10 θα στο πουν αυτό ότι ‘ναι, υπήρξε μία στιγμή ή πολλές στιγμές που ήθελα να τα παρατήσω’. Αλλά είμαστε εδώ, δεν τα παράτησα ποτέ και χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό. Είχα πολλούς λόγους επίσης για να μην τα παρατήσω».

Για ορισμένες δηλώσεις της που παρερμηνεύθηκαν μετά την επιτυχία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες: «Απλά αξίωνα τις καλύτερες δυνατές συνθήκες στον τομέα μου, όπως νομίζω ότι κάνει κάθε επαγγελματίας και ο γιατρός και ο δάσκαλος στο σχολείο και ο νοσοκόμος και όλοι. Ποτέ δεν δήλωσα ότι γκρεμίστε τα όλα και φτιάξτε μου, φέρτε τις μπουλντόζες και χτίστε σκοπευτήριο, σηκώστε τα όλα, ποτέ δεν έγινε αυτό. Έλεγα σε αυτό που είχα ήταν παράγκα, ήταν γκαράζ, ήταν αποθήκη απλώς έπρεπε να καλυτερεύσουν κάποια πράγματα, γιατί ήταν τέτοιες οι συνθήκες που ήταν κοντά και επικίνδυνες, όχι μόνο με εμπόδιζαν στην προπόνηση. Ήταν και επικίνδυνες, οπότε αυτό μόνο ζητούσα».

Για συγκίνηση που αισθάνεται όταν εκπροσωπεί την Ελλάδα αλλά και το πώς αισθάνθηκε μετά την κατάκτηση των Ολυμπιακών μεταλλίων: «Καταρχάς νιώθω πάρα πολύ περήφανη, πάρα πολύ χαρούμενη και πλέον πάρα πολύ συγκινημένη, γιατί μετά τους Ολυμπιακούς ερχόταν κόσμος στον δρόμο και μου έπιανε τα χέρια και με κοιτούσε μέσα στα μάτια και μου έλεγε ‘σ’ ευχαριστούμε’, κάποιοι συγκινούνταν και κλαίγαμε μαζί μετά. Οπότε κάθε φορά καταλαβαίνεις ότι αισθάνομαι ένα πολύ γλυκό ‘βάρος’ σε εισαγωγικά.

Θυμάμαι πώς ένιωθα σαν παιδί και πόσο μεγάλο το είχα αυτό το πράγμα και μετά έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι ‘α, το έκανα κι εγώ’. Είναι φοβερό συναίσθημα, είναι φοβερό. Μου λένε συχνά «το μετάλλιο που πήρες’…Λέω παιδιά δεν πήρα ένα, πήρα δύο, μην το αφήνετε το άλλο επειδή δεν είναι και εκείνο χρυσό. Για εμένα εκείνο ήταν πιο σημαντικό από το χρυσό».