Ερασιτεχνικός Αθλητισμός: Η «κάνουλα» των επιχορηγήσεων και η ανάγκη για επιστροφή στην κανονικότητα

Από το 2010 έως και σήμερα οι επιχορηγήσεις των ομοσπονδιών που συμβάλλουν στην άνθιση του ερασιτεχνικού αθλητισμού σημειώνουν δραματικές μειώσεις ένεκα της κρίσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το ζωτικό αυτό κομμάτι να μην μπορεί να αναπνεύσει και να καταρρέει, παρά τις διακρίσεις που έρχονται όλα αυτά τα χρόνια για την Ελλάδα στις μεγάλες διοργανώσεις.

Σκεφτείτε μόνο πόσα μετάλλια έχουν κατακτηθεί και πόσες κορυφές έχουν κατακτήσει αθλητές και αθλήτριες όλο αυτό το διάστημα δίχως την αμέριστη συμπαράσταση της πολιτείας, αλλά και τις θυσίες που κάνουν καθημερινά με δικά τους προσωπικά έξοδα για να ανταπεξέλθουν σε μια βίαιη πραγματικότητα.

Είναι βλέπετε ακριβό «σπορ» να είσαι αθλητής στην Ελλάδα χωρίς να έχεις εξασφαλισμένο όχι μόνο το μέλλον αλλά ούτε καν και το παρόν με τις συνθήκες που επικρατούν. Τόσο από την ελάχιστη βοήθεια που παρέχει το κράτος στις ομοσπονδίες όσο και από τις εγκαταστάσεις που δεν πληρούν καν τις προδιαγραφές για μια σωστή προπόνηση.

Κι αν το κομμάτι των αθλητών που έχουν βλέψεις διάκρισης και διεκδικούν θέση στο βάθρο είναι το δέντρο, τότε το δάσος αφορά την επέκταση ενός κοινωνικού φαινομένου: τον μαζικό αθλητισμό με βάση του κυρίως τη νεολαία. Χωρίς υποδομές, χωρίς τα σωματεία να μπορούν να καλύψουν βασικές λειτουργίες ή να βάζουν ακόμα και λουκέτο, σταματά αυτόματα και η παραγωγή μελλοντικών πρωταγωνιστών ή ανθρώπων που μπροστά στη δίνη της κρίσης είχαν από κάτι να πιαστούν μένοντας μακριά από μπελάδες και κάθε είδους κακές συνήθειες της εποχής.

Κάθε πέρυσι και καλύτερα

Με εξαίρεση το 2018 όπου δόθηκε η ελάχιστη δυνατή συνολική αύξηση, περίπου 3 εκατ. ευρώ περισσότερα από το 2017 και τα οποία είναι «ψίχουλα» για να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες, τις προηγούμενες σεζόν ομοσπονδίες, σωματεία και αθλητές ζούσαν το χιλιοπαιγμένο έργο του «κάθε πέρυσι και καλύτερα».

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το 2011 όταν και παρατηρήθηκε το πρώτο «γερό» ψαλίδι, η μείωση κυμαινόταν από 10% μέχρι 14% σε σχέση με το 2010. Αν ανατρέξει κάποιος σε προηγούμενες χρονιές η μείωση ασφαλώς και είναι ακόμα μεγαλύτερη. Οι περικοπές για τις ανάγκες του ελληνικού αθλητισμού από το 2012 στο 2013 εκτοξεύθηκαν στο 30% για κάποιες ομοσπονδίες και 15% για αυτές με τις μεγαλύτερες διακρίσεις.

Στον προϋπολογισμό του 2012 προβλέπονταν για τις ομοσπονδίες 38 εκατ. ευρώ ενώ δύο χρόνια πριν 42 εκατ. ευρώ. Το 2014 οι επιχορηγήσεις ήταν μειωμένες κατά 50% σε σχέση με το 2013, ενώ το «τσεκούρι» συνεχίστηκε και το 2015 όπου δόθηκαν 15 εκατ. ευρώ λιγότερα παρά το γεγονός ότι οι τακτικές επιχορηγήσεις ήταν αυξημένες με βάση τους αριθμούς της προηγούμενης χρονιάς.

Το αποκορύφωμα των μειώσεων ήταν το 2016. Και αυτό το γράφουμε διότι επρόκειτο για μια Ολυμπιακή χρονιά με τους Αγώνες στο Ρίο. Ακόμα και εκεί η Πολιτεία παράμεινε στην «σφιχτή» δίνοντας το συνολικό ποσό των 16.349.000 ευρώ, μολονότι σε τέτοιου υψηλού επιπέδου διοργανώσεις οι απαιτήσεις και υποχρεώσεις ομοσπονδιών και αθλητών είναι σαφώς μεγαλύτερες.

Η σκληρή γλώσσα των αριθμών

Επί παραδείγματι η ομοσπονδία βόλεϊ από τα 4,5 εκατ. ευρώ το 2008, έπεσε κάτω από 1 εκατ. ευρώ το 2014 για να λαμβάνει επιχορήγηση κάτι παραπάνω από 1 εκατ. ευρώ την τελευταία τριετία. Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα δραματικής μείωσης είναι και η ομοσπονδία της άρσης βαρών που από το τα 2 εκατομμύρια του 2007 λαμβάνει πλέον μόλις 348.000 ευρώ. Ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν πολλές για ομοσπονδίες που μετά βίας μπορούν να καλύψουν τόσο τα λειτουργικά τους έξοδα αλλά και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη του ερασιτεχνικού αθλητισμού βοηθώντας την βάση που δεν είναι άλλη από τα σωματεία και οι αθλητές.

Το χρέος της Πολιτείας

Βαδίζοντας πλέον σε μια τροχιά που θέλει την Ελλάδα να βγαίνει σταδιακά από την μέγγενη των μνημονίων, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός πρέπει να πάρει την προσοχή και την στήριξη την οποία τόσα χρόνια στερήθηκε. Για να σταματήσει το φαινόμενο να φυτοζωούν τα σωματεία που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα τους. Τους αθλητές να βάζουν από το υστέρημά τους για να καλύψουν τα οδοιπορικά ή τις προετοιμασίες τους, σε περίπτωση που δεν έχουν κάποιον χορηγό να καλύψει τα βασικά λειτουργικά τους έξοδα. Είναι χρέος της Πολιτείας να ανοίξει την «κάνουλα» προς τις ομοσπονδίες και να ελέγξει με κάθε κόστος τυχόν κακοδιαχειρίσεις ώστε να σωθεί και σιγά σιγά να γιγαντωθεί το πιο σημαντικό κομμάτι του ελληνικού αθλητισμού.