Γκιώνης: «Παίζω για την περηφάνια»

Αναλυτικά τι είπε στον NOVA ΣΠΟΡ FM για:

-το πώς ασχολήθηκε με το πινγκ-πονγκ: «Όταν ήμουν εννιά ετών, εντελώς τυχαία μία θεία μου παντρεύτηκε κάποιον που ήταν πρόεδρος σε έναν σύλλογο που είχε τμήμα πινγκ-πονγκ. Εγώ επειδή ψαχνόμουν και ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό πήγα και κόλλησα. Μετά το ένα έφερε το άλλο και συνέχισα».

-το πότε κατάλαβε πως μπορεί να γίνει επαγγελματίας: «Το κατάλαβα πριν από 5-6 χρόνια, όταν αγωνιζόμουν στο εξωτερικό και διαπίστωσα πως θα μπορούσα να έχω κάποιες οικονομικές απολαβές για να το ακολουθήσω επαγγελματικά. Αποφάσισα να αφήσω στην άκρη την οδοντιατρική, αφού είναι κάτι που μπορώ να το κάνω μια ζωή».

-τις προπονήσεις: «Αφιερώνω πολλές ώρες στην προπόνηση. Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή κάνω διπλές προπονήσεις, ενώ Τρίτη και Πέμπτη κάνω μόνο απογευματινές για τρεις ώρες. Χρειάζεται πολλή δουλειά και στη φυσική κατάσταση. Στο δικό μας άθλημα παίζει ρόλο και η εμπειρία. Αν έχεις σωστές τοποθετήσεις, δεν χρειάζεται να τρέχεις συνέχεια και μπορείς να διαχειρίζεσαι καλύτερα τις δυνάμεις σου».

-την ημερομηνία λήξης για έναν αθλητή πινγκ-πονγκ: «Στο δικό μας άθλημα έχουμε περίεργα παραδείγματα, με αθλητές που συνεχίζουν και μετά τα 40. Ο Καλλίνικος Κρεάνκα είναι 41 και συνεχίζει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Παίζει ρόλο τι ζωή κάνεις, αλλά εκεί στα 37 πιστεύω πως αρχίζει σταδιακά η πτώση».

-το αν θα προέτρεπε κάποιον να ασχοληθεί με το πινγκ-πονγκ: «Σίγουρα θα προέτρεπα έναν νέο να ασχοληθεί με το πινγκ πονγκ. Είναι ένα συναρπαστικό άθλημα, που γυμνάζει όλο το σώμα και τα αντανακλαστικά, αλλά παράλληλα χρειάζεται και πολύ μυαλό. Όσο ταλέντο κι αν έχεις, αν δεν είσαι έξυπνος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Πιστεύω πως όσοι έχουν ασχοληθεί με το πινγκ-πονγκ έχουν κολλήσει μαζί του».

-την απουσία «υλικών» κινήτρων: «Το μόνο που μπορώ να κερδίσω είναι να έχω ένα καλύτερο συμβόλαιο στην ομάδα μου ή μία καλύτερη θέση στο ranking. Κατά τα άλλα, το κάνω μόνο για την περηφάνια να εκπροσωπείς την πατρίδα σου. Με στενοχωρεί που δεν υπάρχουν τα προνόμια, αλλά αυτό που είναι το χειρότερο είναι πως έχουν χαθεί τα προνόμια στις μικρές ηλικίες. Έτσι μπορεί σταδιακά να χαθεί ο αθλητισμός. Βλέπουμε πολλά παιδιά που σταματούν στα 16-17 για να ασχοληθούν με το διάβασμα και μετά είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψουν στον πρωταθλητισμό».