Χριστούγεννα, καιρός για θαύματα! (videos+photos)

Αυτό το θαύμα ωστόσο, θαρρείς και περίμενε τα Χριστούγεννα να αναπαραχθεί. Θαρρείς και επέλεξε τον καταλληλότερο καιρό να πείσει και τους πλέον πιο δύσπιστους, με μόνο αντίτιμο να κλέψει λίγη από τη χαμένη μαγεία των ημερών.

Ο λόγος για το θαύμα που άλλαξε ξανά τη ζωή της Μονίκ Φαν Ντερ Φορστ. Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που θα μείνει αξέχαστη για την αργυρή Παρολυμπιονίκη του Πεκίνου (2008), καθώς πριν δύο χρόνια, τέτοιο καιρό, έλαβε το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί.

Και ενώ για τον περισσότερο κόσμο φαντάζει απλά δεδομένο, για εκείνη μετά από 13 χρόνια που ήταν καθηλωμένη σε αναπηρική καρέκλα, το να σταθεί και πάλι στα πόδια της, έμοιαζε με ανεκπλήρωτο όνειρο. Ένα όνειρο που, μέρες Χριστουγέννων, έμελε να διαβεί τις πύλες της πραγματικότητας.

Η Μονίκ Φαν Ντερ Φορστ γεννήθηκε το 1984 και πριν προλάβει να κλείσει τα 15 της χρόνια, η ζωή της έδειχνε το αφιλόξενο πρόσωπό της, όταν ξαφνικά παρέλυσε το αριστερό της πόδι, ταυτόχρονα με το δεξί της γόνατο, το οποίο άρχισε να έχει προβλήματα κίνησης.

Οι θεραπείες που ακολούθησε δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα και δεν θα αργούσε έτσι ο καιρός που η ίδια θα έβρισκε διέξοδο στο προσωπικό της δράμα μέσα από τον αθλητισμό.

Μέσω αυτού προσπάθησε να πάρει πίσω όλα όσα στερήθηκε ανεξήγητα μέσα σε μία στιγμή, να βρει την χαραμάδα από την οποία θα έμπαινε λίγο φως στην ανήλιαγη ζωή της. Οι αρκετές διακρίσεις, με τελευταία το αργυρό μετάλλιο στην ποδηλασία στους Παρολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να αντισταθμίσουν τη σωματική της κατάσταση, ωστόσο μέσα της αισθανόταν πλέον δυνατή. Είχε φθάσει η στιγμή να καρπωθεί τους καρπούς του δέντρου που τόσα χρόνια πότιζε με ελπιδοφόρα προσμονή.

Παρόλα αυτά, ο αθλητισμός ήταν διατεθειμένος να της προσφέρει, όχι μια ηλιαχτίδα, αλλά την πιο ηλιόλουστη μέρα της ζωής της, επιφυλάσσοντάς της ένα θαύμα που η ίδια ίσως και να είχε αντιληφθεί όταν την προσκάλεσε κοντά του.

Εκείνη περίμενε καρτερικά την εκπλήρωση μιας «υπόσχεσης» και πριν από περίπου 2,5 χρόνια, ήρθε η ώρα αυτή η «υπόσχεση» να εκπληρωθεί.

Τότε, κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης στην Ισπανία, η Μονίκ είχε ένα ατύχημα, δεχόμενη ένα χτύπημα από έναν άλλο ποδηλάτη. Ένα χτύπημα που καθυστέρησε 13 ολόκληρα χρόνια, αφού μετά από αυτό άρχισε να νιώθει τσιμπήματα στα πόδια της…

Και αυτό ήταν μόνο η αρχή… Αν και τους πρώτους μήνες τα πράγματα ήταν ανησυχητικά γιατί ένιωθε ενοχλήσεις και στο υπόλοιπό σώμα της, με τη βοήθεια των ιατρών όλα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Εννιά μήνες αργότερα… λουσμένη με τη θαυματουργή χρυσόσκονη των ημερών μπόρεσε να περπατήσει και πάλι! Τα Χριστούγεννα!

Οι γιατροί ακόμη και σήμερα αδυνατούν να δώσουν σαφή επιστημονική εξήγηση για το τι ακριβώς συνέβη, ωστόσο για τη Μονίκ, ελάχιστη σημασία έχει αυτό.

«Πλέον, το όνειρό μου είναι κάποια ημέρα να μπορέσω να τρέξω μαραθώνιο», θα υποστηρίξει και η καρδιά της πια φτερουγίζει και πάλι.

Και αν στις δικές μας καρδιές δεν φτερουγίζει το θαύμα της Γέννησης, η δικής της Αναγέννηση ας γίνει το εφαλτήριο που όλοι καρτερούμε… Όπως το όνειρο που αυτή καρτερούσε 13 ολόκληρα χρόνια…