Ταμπάκος: «Να προσφέρουμε, αλλά παραγωγικά»

Η απόφαση του Υπουργείου Άμυνας να καλέσει τους Έλληνες Ολυμπιονίκες σε υπηρεσία, οδήγησε πολλούς εξ αυτών σε θέση πρωτόγνωρη και μάλλον άβολη: πίσω από ένα γραφείο.

Ο «χρυσός» Ολυμπιονίκης της Αθήνας και «ασημένιος» του Σίδνεϊ, Δημοσθένης Ταμπάκος, σχολιάζει στο Onsports τα νέα δεδομένα, εντοπίζοντας τη διαφωνία του στον τρόπο «εκμετάλλευσης» των Ελλήνων αθλητών.

«Παραμένω ακόμα ενεργός αθλητής κι έτσι απλώς μετατέθηκα στο ΑΣΑΕΔ για όσο καιρό παραμένω εν ενεργεία. Επαφές είχα και παλιότερα με τη μονάδα μου, τη 113 πτέρυγα Μάχης στη Μίκρα. Οι υποχρεώσεις αφορούν όσους έχουν σταματήσει, όσοι είμαστε ένστολοι αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουμε. Άλλωστε, η γενιά στην οποία δόθηκε ο τίτλος του αξιωματικού έχει πια μεγαλώσει. Υπήρξαν φορές που χρειάστηκε να δίνουμε το «παρών» σε εκδηλώσεις, αλλά χωρίς πολλές υποχρεώσεις. Από την άλλη, κάναμε δύο και τρεις προπονήσεις την ημέρα. Ο πρωταθλητισμός είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης.

Στην περίπτωση αυτή υπάρχει μία αντίφαση. Ενώ μπαίνουν σε εφεδρεία χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ζητούν από τους πλέον διακεκριμένους αθλητές της Ελλάδας να κάνουν υπηρεσίες. Ήταν τιμή που μας δόθηκε από την Πολιτεία για τις μεγάλες διακρίσεις, που φέραμε στη χώρα, οι οποίες την προβάλλουν στο εξωτερικό και είναι πλέον από τις λίγες καλές στιγμές της σε διεθνές επίπεδο. Παράλληλα, ήταν για τους αθλητές αντιστάθμισμα των θυσιών και των κόπων που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια. Οι αθλητές χρειάζονται 10-15 χρόνια δουλειάς για να πετύχουν. Οι περισσότεροι από εμάς είχαμε συμπληρώσει 20 χρόνια δουλειάς πριν πάρουμε αυτή την τιμή.

Ήταν και κάποιου είδους επαγγελματική αποκατάσταση, καθώς δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να κάνουμε άλλη δουλειά, λόγω των ωρών προπόνησης. Ο θεατής βλέπει μόνο την ώρα του αγώνα, το μετάλλιο και τα «προνόμια». Το τι έχει προηγηθεί δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό. Από τους χιλιάδες αθλητές, είναι ελάχιστοι αυτοί που θα διακριθούν σε τόσο υψηλό επίπεδο, κατακτώντας ολυμπιακό μετάλλιο. Είναι λάθος να τα ισοπεδώνουμε όλα.

Στο κομμάτι των ενόπλων δυνάμεων, άποψή μου είναι ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στο κοινωνικό έργο. Ο τρόπος που έχει επιλεγεί δεν ωφελεί κανέναν. Είναι κάτι αταίριαστο, μία υπερβολή. Είναι διαφορετικό να επιλέγεις να δουλέψεις σε ένα γραφείο και άλλο να σου επιβάλλεται. Πρέπει να χρησιμοποιηθούμε πιο παραγωγικά και όχι τύποις. Οι διακεκριμένοι αθλητές μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης και να περάσουν κοινωνικά μηνύματα. Μετά από εκατοντάδες επισκέψεις σε σχολεία, αυτό που έχω βιώσει από την ανταπόκριση και την επικοινωνία με τα παιδιά είναι κάτι πολύ σημαντικό, μέσω του οποίου μπορούν να προβάλλονται οι Ένοπλες Δυνάμεις και να επιτελείται παράλληλα κοινωνικό έργο. Δε σημαίνει ότι δε θέλουμε να προσφέρουμε, αρκεί να γίνει με τρόπο παραγωγικό».

Σχετικά με το μαράζωμα του ερασιτεχνικού αθλητισμού, ο Δημοσθένης Ταμπάκος εμφανίστηκε συγκρατημένα αισιόδοξος: «Είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε νοοτροπία. Έχουμε την τάση να πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο. Για παράδειγμα, είχαμε τα αθλητικά σχολεία. Αντί να βελτιωθεί η κατάσταση σε αυτά, καταργήθηκαν. Όπως καταργήθηκαν και τα προνόμια. Το θεωρώ προσβλητικό να παίρνεις ολυμπιακό μετάλλιο και να παίρνεις μόνο το 50% για να μπεις στη γυμναστική ακαδημία. Θέλω να είμαι αισιόδοξος, ακόμα κι αν σε πρώτη φάση όλα δείχνουν πως δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση. Δεν εθελοτυφλώ, απλώς πιστεύω πως όσο στραβά κι αν πηγαίνουν τα πράγματα, κάπου θα καταλήξουμε. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι η πορεία προς τα εκεί δε θα είναι επίπονη και χρονοβόρα».