Μαραθώνιος Αθήνας-Λαμπράκης: «Είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις νέους να ζουν με τις ιδέες του πατέρα μου»
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε πριν από 105 χρόνια σε ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας και έφυγε από τη ζωή πριν 54 χρόνια στη Θεσσαλονίκη, δεχόμενος βάρβαρα χτυπήματα στο κεφάλι από άτομα του παρακράτους της εποχής εκείνης.
Πρόλαβε όμως με τους αγώνες του να βοηθήσει τους κατατρεγμένους Έλληνες ακόμη και μέσα στη δύσκολη γερμανική κατοχή και να διδάξει πολλές μελλοντικές γενιές, τι σημαίνει να δίνεις τη ζωή σου για τη Δημοκρατία και την Ειρήνη.
Με την ευκαιρία διεξαγωγής του Μαραθωνίου της Αθήνας, τον οποίο ο ΣΕΓΑΣ έχει αφιερώσει στη μνήμη του, ο γιός του αγωνιστή, που φέρει επίσης το όνομα Γρηγόρης Λαμπράκης, ξεδιπλώνει κάποιες ενδιαφέρουσες αναμνήσεις και διδάγματα που κληρονόμησε από τον πατέρα του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων:
Γρηγόρη πότε γεννήθηκες και κάτω από ποιες συνθήκες:
«Το 1960. Εκείνη η εποχή δεν ήταν η καλύτερη, αλλά έπρεπε να προχωρήσουμε. Μετά βέβαια ήρθε και η χούντα… μας έπεσαν όλα μαζί»
Όταν ακούς το όνομα του πατέρα σου, τι είναι αυτό που έρχεται πρώτο στη μνήμη σου;
«Πολλά πράγματα. Οι αγώνες, οι πορείες, οι Μαραθώνιοι… πολλά».
Το όνομα Λαμπράκης που φέρεις είναι μια βαριά κληρονομιά;
«Σίγουρα εννοείται»
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το διαχρονικό μήνυμα του Γρηγόρη Λαμπράκη με τους αγώνες για τη Δημοκρατία και τη βάρβαρη δολοφονία του από το παρακράτος;
«Είναι αυτό ακριβώς για το οποίο έδωσε τη ζωή του. Οι αγώνες για τη Δημοκρατία, την Ειρήνη, την Ελευθερία και τον παγκόσμιο αφοπλισμό»
Σήμερα ποιοι κατά τη γνώμη σου συνεχίζουν να σπάζονται τις ιδέες, τις αξίες και τα οράματα του αγωνιστή της Δημοκρατίας;
«Στο Ίδρυμα Γρηγόρης Λαμπράκης που λειτουργεί στην Ηλιούπολη έρχονται στις εκδηλώσεις μας πολλοί επώνυμοι αλλά και ανώνυμοι πολίτες. Μεταξύ αυτών που έχουν παραστεί είναι και πολλά γνωστά ονόματα στον ελλαδικό χώρο, όπως ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Γιώργος Νταλάρας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω και τους Βουλευτές, Γιώργο Βλάχο, Σοφία Βούλτεψη και Απόστολο Κακλαμάνη (πρώην πρόεδρος της Βουλής) για τους αγώνες τους να πάρει ο σταθμός του μετρό της Ηλιούπολης το όνομα «Γρηγόρης Λαμπράκης», εντός του οποίου έχει μεταφερθεί και η προτομή του».
Ο ΣΕΓΑΣ με τον Μαραθώνιο της Αθήνας είναι ο μοναδικός που συνεχίζει να τιμά διαχρονικά τον Γρηγόρη Λαμπράκη ή υπάρχουν και άλλοι φορείς από άλλους χώρους που δεν ξεχνούν την προσφορά του;
«Υπάρχουν πολλοί, όπως διοργανωτές διαφόρων αγώνων που γίνονται σε όλη την επικράτεια. Ευχαριστώ τον ΣΕΓΑΣ που συνεχίζει να τον τιμά και να δίνει το όνομά του στον μεγαλύτερο αγώνα που διοργανώνει. Η σχέση είναι αμοιβαία πάντως γιατί προσπαθώ και εγώ να προσφέρω στο ΣΕΓΑΣ, αφού πάνω από 30 χρόνια μετέχω στην οργανωτική επιτροπή του Μαραθωνίου».
Τα οράματα του Γρηγόρη Λαμπράκη είχαν αποδέκτες; Και ποιους;
«Όταν πας σε μια πορεία και βλέπεις τους νέους να ζουν με το όραμά του και τις ιδέες του, θεωρώ ότι είναι κάτι ελπιδοφόρο για το αύριο της πατρίδας μας».
Εσύ σε ποιον χώρο δραστηριοποιείσαι πολιτικά σήμερα;
«Εγώ ασχολούμαι με το Ίδρυμα Γρηγόρης Λαμπράκης. Γενικά ανήκω στο λεγόμενο αριστερό χώρο και στις προηγούμενες εκλογές ήμουν υποψήφιος με το Ποτάμι, λόγω και της προσωπικής μου γνωριμίας με τον Σταύρο θεοδωράκη. Λόγω προβλήματος υγείας όμως δεν έκανα προεκλογικό αγώνα»
Το πρόβλημα υγείας ήταν μια δύσκολη στιγμή για σένα;
«Ναι, γιατί έκανα χημειοθεραπείες αλλά τελικά κατάφερα να το ξεπεράσω. Η θέληση να τα καταφέρω, με οδήγησε να κατεβώ να τρέξω στα 5 χλμ του Μαραθωνίου της Αθήνας 10 μήνες μετά την τελευταία χημειοθεραπεία, παρά την αντίθεση άποψη των γιατρών. Ήθελα να δώσω το μήνυμα ότι ο καρκίνος δεν πρέπει να μας βάζει κάτω και ότι μπορούμε να τον νικήσουμε».
Όσο για την δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας και την έξοδο από την κρίση, πιστεύει ότι: «Δεν γνωρίζω τι δεν έγινε καλά από την αρχή της κρίσης και αν έπρεπε τελικά να μπούμε στα μνημόνια. Είναι θέμα των πολιτικών να το λύσουν. Αλλά δεν είμαι και αισιόδοξος, γιατί όταν κόβεις μισθούς και συντάξεις, πως θα λυθεί το θέμα της ανάπτυξης;»
Ποια η άποψή σου για τον Μαραθώνιο της Αθήνας και την γιγάντωση των συμμετοχών;
«Τα πρώτα χρόνια όταν φθάναμε τις 1.000 συμμετοχές πανηγυρίζαμε. Τώρα έχουμε ξεπεράσει τις 51.000 και αυτό είναι κάτι πολύ καλό. Θα ήθελα όμως μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου και αυτό όχι τόσο στο Παναθηναϊκό στάδιο, όσο στη διαδρομή για να στηριχτούν και οι αθλητές κατά τη διάρκεια του αγώνα. Οργανωτικά ο αγώνας πάει πολύ καλά, αν και πάντα μπορεί να υπάρχουν κάποιες μικρές ατέλειες οι οποίες χρόνο με το χρόνο ξεπερνιούνται».
