Θα ήθελες να είσαι παίκτης του Παναθηναϊκού;

Κάθε παιδί έχει ένα όνειρο για το τι θα κάνει όταν μεγαλώσει. Να παίξει ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο. Μέσω αυτής της «δουλειάς» να βγάζει πολλά λεφτά και να κάνει την… καψούρα του επάγγελμα. Όπως όλοι μας άλλωστε, που κάποτε θέλαμε το ίδιο. Είναι ευλογία να έχεις ταλέντο και να μπορείς να ζεις απ’ το ποδόσφαιρο. Αναφορικά με την Ελλάδα, όνειρο οι «μεγάλες» ομάδες της χώρας. Ο Παναθηναϊκός φυσικά και μπαίνει είτε στην κορυφή είτε ανάμεσα στις κορυφαίες επιλογές αν θέλετε. Προορισμός που για τους περισσότερους (όχι μόνο Έλληνες αλλά και ξένους) ίσως να φάνταζε και… ταβάνι. Στο παρελθόν τουλάχιστον, διότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Ειδικά αυτή την εποχή. Πιο ειδικά αυτή τη στιγμή. Διότι το «τριφύλλι» έχει φτάσει στο σημείο να είναι ένα κακόφημο κλαμπ, που καθυστερεί τις πληρωμές, σε μια χώρα με capital controls, με το φόβο να… φας πιστόλι, χωρίς να είναι δεδομένο πως θα παίζεις στην Ευρώπη πλέον, ενώ ταυτόχρονα έχεις να αντιμετωπίσεις και όσα συμβαίνουν συνολικά στο ποδόσφαιρό μας τα οποία λίγο πολύ όλοι τα γνωρίζουν και τα παραδέχονται.

Αλήθεια λοιπόν, θα θέλατε να είστε παίκτης του Παναθηναϊκού αυτή; Πριν απαντήσετε το εύκολο «μα το συζητάς ρε… βλάκα; Εννοείται. Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε θα την βρει την άκρη», συνυπολογίστε πως πλέον οι περισσότεροι παίκτες είναι ξένοι. Και συνυπολογίστε και τα παρακάτω στοιχεία. Που δεν είναι προϊόν φαντασίας, αλλά η καθημερινότητα που έχει να αντιμετωπίσει ο κάθε παίκτης των «πράσινων» πλέον.

*Ξυπνάς κάθε πρωί και πληροφορείσαι τα όσα γράφονται στον Τύπο. Γιατί πλέον από εκεί ενημερώνεσαι πριν πας στην προπόνηση και ρωτήσεις τον προπονητή σου «τι συμβαίνει;». Μαθαίνεις πως πολλοί πρώην παίκτες της ομάδας έχουν κάνει προσφυγή. Μαθαίνεις πως η ομάδα χρωστάει παντού και δεν υπάρχει κανείς για να βάλει χρήματα. Περιμένεις με αγωνία να δεις τι θα γίνει με την δόση του Οκτωβρίου, καθώς αποτελεί την πρώτη ένδειξη για σένα. Είτε είσαι «παλιός», είτε ήρθες το καλοκαίρι και ακόμη δεν έχεις πάρει κάποια χρήματα μια και αυτή είναι η πρώτη δόση της σεζόν ουσιαστικά. Εν μέσω όλης αυτής της αγωνίας και των πληροφοριών που δεν έρχονται απ’ την διοίκηση (την ποια;), πρέπει να κάνεις την δουλειά σου…

*Άντε και ξεπερνάς όλα όσα μαθαίνεις από… τρίτους. Πας για προπόνηση με όσο το δυνατόν καλύτερη διάθεση μπορείς, ελπίζοντας πως κάτι θα γίνει, θα πάρεις και τα λεφτά σου όπως προβλέπεται επειδή «έλα μωρέ υπερβάλουν». Εκεί καλημερίζεις ανθρώπους, παιδιά που δουλεύουν για να είναι όλα καλύτερα για σένα. Η δική τους καλημέρα, όμως, βγαίνει δύσκολα και όχι με χαμόγελο. Όχι επειδή έχουν κάτι μαζί σου. Συζητάς μαζί τους και σου εξηγούν. Μαθαίνεις πως έχουν πολλούς μήνες να πληρωθούν οι άνθρωποι. Μαθαίνεις πως τα τελευταία λεφτά που πήραν ήταν απ’ τον Δημήτρη Σαραβάκο και τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Μαθαίνεις πως 5 μήνες δεν έχουν πάρει τον έτσι κι αλλιώς μικρό μισθό τους. Μαθαίνεις πως δίνουν αγώνα για να βάλουν βενζίνη και να έρχονται στην δουλειά. Προφανώς και «σβήνεται» το χαμόγελο απ’ το πρόσωπό σου.

*Τελειώνεις την προπόνηση ψάχνεις να βρεις τον μασέρ επειδή είναι αναγκαίο όλο αυτό για τους αθλητές. Έχεις ξεπεράσει το σοκ των διαρκών αλλαγών μέρα με τη μέρα (τη μία φεύγει ο φυσιοθεραπευτής μαζί με τον εργοφυσιολόγο-διατροφολόγο, την άλλη ο υπεύθυνος αποκατάστασης) με αλλαγές ανθρώπων που εμπιστευόσουν δίχως άλλο. Αλλά σοκάρεσαι ακόμη περισσότερο όταν σου λένε πως έχει φύγει και ο μασέρ, επειδή ο άνθρωπος δεν άντεχε άλλο την… απληρωσιά. Με απλά λόγια βλέπεις να φεύγουν όσοι βρίσκουν την ευκαιρία, άνθρωποι που ήταν εκεί για τις ανάγκες ενός αθλητή.

*Το έμαθες κι αυτό απ’ τον Τύπο, αλλά το κατάλαβες πλήρως λίγες μέρες πριν. Όταν δεν είδες στην προπόνηση τον Βλαχοδήμο και ρώτησες αν είναι όλα καλά. Σου είπαν πως το παιδί πήγε στην Πορτογαλία για να υπογράψει στην Μπενφίκα. Άρα σου «δένουν» και όσα διάβαζες για τις αποχωρήσεις απ’ την ομάδα. Κάτι που σε κάνει να αισθανθείς πως θα παίζεις λίγο παραπάνω ίσως, αλλά κυρίως πως χαμηλώνει ο… πήχης της ποιότητας και των απαιτήσεων. Αποδυναμώνεσαι, ενώ βλέπεις πως το φαινόμενο όποιος μπορεί καλύτερα να φύγει, περνάει και στους συναθλητές σου.

*Το μόνο σου… αποκούμπι είναι ο προπονητής. Ο άνθρωπος που σε κρατάει «ζεστό», σε κάνει να ξεχάσεις όσο γίνεται και είναι ο μόνος που μπορείς να ρωτήσεις τα πάντα και να εμπιστευτείς την απάντησή του. Πλέον, όμως, μέχρι κι αυτός δείχνει να μην ξέρει τι να σου πει. Μαθαίνεις και τις δηλώσεις του που αποδεικνύουν πως ο άνθρωπος έχει την ίδια απόγνωση με σένα. Κι αυτός δεν γνωρίζει κι αυτός φοβάται για το μέλλον κι αυτός δεν πληρώνεται, οπότε μέχρι τώρα κρατάει την ομάδα ενωμένη μόνο με την ικανότητά του να είναι και ψυχολόγος πέραν όλων των άλλων. Βλέπεις, όμως, πως κι αυτός έχει την ίδια αβεβαιότητα, τους ίδιους προβληματισμούς με σένα. Στοιχείο που σαφώς σε ταράζει.

Σαφώς και η στήριξη του κόσμου μετράει. Σαφώς και όλοι πρέπει να κάνουν την δουλειά τους μέχρι τελευταία στιγμή (μακάρι να μην φτάσει ποτέ αυτή με την έννοια που την αναφέρουμε). Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι παίκτες είναι άνθρωποι που επηρεάζονται και έχουν προβλήματα όπως όλοι μας πλέον. Για παράδειγμα ο Τσάβες δεν ήρθε στον Παναθηναϊκό επειδή γεννήθηκε οπαδός του στην Αργεντινή! Ήρθε επειδή του έδωσε την προοπτική του να παίξει Ευρώπη και φυσικά ένα μεγαλύτερο συμβόλαιο απ’ αυτό που είχε. Με το που ήρθε στην άλλη άκρη του πλανήτη, λοιπόν, άρχισαν τα προβλήματα που διαβάσατε απλά ως μερικά παραδείγματα. Πάντα μα πάντα σε περιπτώσεις όπως αυτές, πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του ποδοσφαιριστή. Ειδικά τώρα που έχει… ξεθωριάσει το παιδικό όνειρο και καταλαβαίνουμε πλέον πως κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να χαμηλώνει μέχρι και την αξιοπρέπειά του για το μεγαλείο του Παναθηναϊκού ή άλλης ομάδας.