Η ζωή κάνει κύκλους…
Όλοι εσείς που πανηγυρίζετε για την συμμετοχή σας στα πλέι οφ και της εξόδου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (εφόσον βέβαια κατακτήσει η ΑΕΚ το Κύπελλο στον τελικό του ΟΑΚΑ στις 30 Απριλίου, γιατί σε διαφορετική περίπτωση τα… μπατζάκια σας θα πάρουν φωτιά), βγάζοντας παράλληλα χολή και το κόμπλεξ σας για την ομάδα, γιατί –με το φτωχό σας το μυαλό- το πρώτο πράγμα που σας ενδιαφέρει είναι πως θα αποτύχει ο Αρης, ποτέ να μην ξεχνάτε ότι ο καιρός έχει γυρίσματα.
Κάποια στιγμή –αργά ή γρήγορα- ο καθένας θα πάρει αυτό που του αξίζει. Και όπως έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, «όπως έστρωσες έτσι θα κοιμηθείς…»
Μπορείτε να χαρείτε για την απώλεια του στόχου, όμως να ξέρετε ότι ο Αρης θα σταθεί και πάλι όρθιος και την επόμενη χρονιά θα παρουσιαστεί πολύ πιο δυνατός. Πάντα με αξιοπρέπεια και ψηλά το κεφάλι.
Όλοι οι Αρειανοί να είστε περήφανοι. Όταν, μετά την ήττα από τον Ηρακλή στο «Κλεάνθης Βικελίδης», οι περισσότεροι είχαν καταδικασμένη την ομάδα (μάλιστα, οι καταστροφολόγοι έκαναν μέχρι και σενάρια παραμονής), ο Αρης βρήκε τα ψυχικά αποθέματα και με τις πέντε συνεχόμενες παλικαρίσιες και ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΕΣ νίκες που πέτυχε, απέναντι σε ομάδες, που στην κυριολεξία έπαιζαν μια κατηγορία ολόκληρη (βλέπε, Αστέρας Τρίπολης), έφτασε να διεκδικεί με αξιώσεις την είσοδό του στην πλέι οφ.
Την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος έκανε το καθήκον του και στα Πηγάδια, έχοντας οι «κίτρινοι» στο πλευρό τους –τουλάχιστον- 3.500 οπαδούς, οι οποίοι παρά την πικρία τους και την –δικαιολογημένη- αγανάκτησή τους στα όσα έγιναν σε άλλα γήπεδα, στήριξαν χωρίς ακρότητες την ομάδα και στο τέλος φώναξαν «Αρη, θυμήσου μια ζωή μαζί σου…»
Ο Αρης, λοιπόν, έκανε το καθήκον του στην Ξάνθη. Όμως υπολόγιζε χωρίς τον… ξενοδόχο. Αυτά που έγιναν στο Πανθεσσαλικό στέλνουν το ποδόσφαιρο πολλά χρόνια πίσω. Μήπως, όμως, κάποιος –υγιώς σκεπτόμενος- περίμενε κάτι διαφορετικό;
Επειδή, όμως, η δημοσιογραφική μου συνείδηση και ηθική δεν συνάδει ούτε με… σαλιαρίσματα και επειδή ουδέποτε έβγαλα κόμπλεξ για άλλες ομάδες και ούτε μετέθεσα τις ευθύνες αλλού –είτε μέσα από γραφόμενά μου είτε καθημερινά μέσω των ερτζιανών από την συχνότητα του επίσημου ραδιοφωνικού σταθμού του συλλόγου- αν κάποιος αναζητήσει τους λόγους της απώλειας του στόχου της συμμετοχής στην διαδικασία των πλέι οφ, θα πρέπει να ανατρέξει αρκετά πίσω.
Κύριοι, η Ευρώπη δεν χάθηκε την τελευταία αγωνιστική. Η Ευρώπη χάθηκε –κυρίως- από τις ήττες κόντρα στην Ξάνθη, τον Πανιώνιο και τον Ηρακλή στο γήπεδο Χαριλάου. Αν υπήρχαν αυτοί οι βαθμοί θα ήταν για… πλάκα τρίτος. Ο Αρης ΟΦΕΙΛΕ να «καθαρίσει» την υπόθεση πεντάδα πολύ πιο νωρίς και όχι να φτάσουμε στο φινάλε και να περιμένει τα ευχάριστα από άλλα γήπεδα. Έπρεπε να είχε στηριχθεί στα δικά του πόδια. Αυτή είναι η αλήθεια.
Όπως αλήθεια είναι ότι ο Αρης πάλεψε μόνος του με αξιοπρέπεια σε αυτόν τον «βούρκο» και έστειλε το δικό του μήνυμα.
Εξαιρετικά αφιερωμένο:
«Ανήκουμε όλοι στην οικογένεια του Αρη, υποστηρίζουμε μία τεράστια ιδέα με αρχές και ιδανικά που μας εκφράζουν όλους γιατί, κατά ένα μαγικό τρόπο μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και ξαναγεννιούνται μέσα μας και γεμίζουμε υπερηφάνεια, γι’ αυτό το δικό μας, που όποιος δεν είναι σαν εμάς, δεν θα το νοιώσει ούτε θα το καταλάβει ποτέ. Για εμάς μία νίκη δεν είναι απλά νίκη μία ήττα δεν είναι απλά ήττα, είναι κατακλυσμός συναισθημάτων που πηγάζουν από την ψυχή μας για τον αγαπημένο μας Αρη…»
