Αμπιντάλ: «Ο καρκίνος δεν τα κατάφερε με εμένα»

Ο Γάλλος αμυντικός μίλησε στην εφημερίδα «Daily Mail» για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, που του άλλαξε ριζικά τη ζωή, αλλά δεν τον κατέβαλε. Το 2011 κι ενώ έπαιζε στην Μπαρτσελόνα του διαγνώστηκε όγκος στο συκώτι. Υπεβλήθηκε σε επέμβαση και επέστρεψε στη δράση για τον τελικό του Champions League το 2011 στο Λονδίνο. Η περιπέτειά του δεν τέλειωσε, καθώς υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση του ήπατος και επέστρεψε στις αγωνιστικές υποχρεώσεις τον Απρίλιο του 2013. Στις αρχές της σεζόν υπέγραψε στον Ολυμπιακό και τελικά αποχώρησε από την ενεργό δράση μετά από το παιχνίδι με την Καλλονή.

Διαβάστε τη συνέντευξη του Αμπιντάλ:

Για την οικογένειά του: «Η μεγαλύτερη κόρη μου είναι 11 χρονών και οι άλλες δυο είναι 9 και 5 χρόνων. Η μεγάλη ήξερε ότι είναι σοβαρό, αλλά δεν αναφέραμε τη λέξη "καρκίνος", ούτε μπαίναμε σε λεπτομέρειες. Είναι τόσο μικρές, δεν θέλεις να τις τρομάξεις ή να τις αναστατώσεις. Απλά είπαμε στα παιδιά ότι: "ο μπαμπάς πρέπει να μείνει στο νοσοκομείο για λίγο". Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, αυτά τα κορίτσια είχαν τη δύναμη να μου ομορφαίνουν τη μέρα. Δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος που έχει παλέψει τον καρκίνο, αλλά ελπίζω ότι ίσως θα είμαι ικανός να εμπνεύσω μερικούς άλλους».

Για το πώς ανακάλυψε ότι πάσχει από καρκίνο: «Ένιωθα υγιής. Οι αγωνιστικές επιδόσεις μου ήταν υψηλές. Πάντα πρόσεχα το σώμα μου. Όταν μου είπαν ότι έχω έναν όγκο στο συκώτι, υπέστην ένα τεράστιο σοκ. Αλλά αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα, ανεξάρτητα από την ηλικία ή τη δουλειά του. Μπορείς να έχεις όλα τα λεφτά του κόσμου, αλλά τίποτα δε σε προετοιμάζει για τον καρκίνο».

Για τη συμμετοχή του στον τελικό του Champions League στο «Γουέμπλεϊ»: «Αυτό το παιχνίδι ήταν μια εμμονή για μένα. Ήμουν αποφασισμένος να το προλάβω. Ο Πεπ ήταν φοβερός, μου έστελνε μηνύματα και μου έλεγε "συνέχισε, όλοι υπολογίζουμε στο να βρίσκεσαι εκεί”.

Ακόμα έχω ένα εισιτήριο από εκείνο το παιχνίδι. Τι βραδιά… Σε ένα φημισμένο γήπεδο, το Γουέμπλεϊ. Πάντα θαύμαζα το αγγλικό ποδόσφαιρο. Μου αρέσει η Λίβερπουλ. Είχα την ευκαιρία να πάω το 2006, όταν ήταν προπονητής ο Ράφα Μπενίτεθ. Ο Ζεράρ Ουγιέ προσπάθησε να με πείσει να υπογράψω, αλλά προέκυψε η Μπαρτσελόνα. Ως παιδί, λάτρευα τον Ντιέγκο Μαραντόνα και το όνειρό μου ήταν πάντα να παίξω εκεί που είχε παίξει εκείνος».

Για το γεγονός ότι του παραχωρήθηκε το Κύπελλο για να το σηκώσει: «Ο Κάρλες Πουγιόλ ήταν αρχηγός στο Γουέμπλεϊ. Περπατούσαμε σε εκείνα τα περίφημα σκαλοπάτια και καθώς πλησιάζαμε στο τρόπαιο γύρισε σε εμένα και μου είπε “εσύ θα το σηκώσεις”. Ήταν μια απίστευτη χειρονομία».

Για τον Λιονέλ Μέσι: «Η ιδιοφυΐα του ποδοσφαίρου, ένα φαινόμενο, κάτι που μόνο ο Θεός μπορεί να παράξει».

Για την πρόθεση του Ντάνι Άλβες να τον βοηθήσει: «Ο συμπαίκτης μου στην Μπαρτσελόνα, ο Ντάνι Άλβες, μου προσέφερε το συκώτι του. Το έλεγε σοβαρά αλλά δε θα μπορούσα ποτέ να το δεχτώ. Έχει επίσης οικογένεια και καριέρα. Είναι μια πολύ σοβαρή επέμβαση και αυτό θα ήταν υπερβολικό. Το ρίσκο για τον Ζεράρ (σ.σ. ο ξάδερφός του που ήταν συμβατός δότης) ήταν τεράστιο. Μου έσωσε τη ζωή. Είναι τόσο απλό».

Για τον καιρό που έλειπε από τα γήπεδα: «Ήταν μακράν το χειρότερο διάστημα. Δεν έκανα χημειοθεραπείας, αλλά η μεταμόσχευση είχε τις δικές της επιπλοκές. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα έπρεπε να δεχτεί το νέο συκώτι. Ήμουν στο νοσοκομείο για 42 μέρες με φοβερούς πόνους.

Δεν μπορείς να κατεβάσεις όμως το διακόπτη. Δεν ξεχνάς ότι έχεις καρκίνο, είναι πάντα εκεί, στο μυαλό σου και σωματικά ένιωθα τόσο αδύναμος. Για επτά μήνες δεν έκανα τίποτα. Δεν μπορούσα. Δεν είχα καθόλου δύναμη. Είχα στεγνώσει. Ούτε αθλητισμός, ούτε προπόνηση.

Υπήρχαν σκοτεινές μέρες που ήμουν τρομοκρατημένος ότι δε θα κατάφερνα ποτέ να ξαναπαίξω. Ξυπνούσα και μετά δυσκολίας είχα τη δύναμη να κουνήσω έναν μυ. Δεν άφηνα τους συμπαίκτες μου στην Μπαρτσελόνα να έρθουν στο νοσοκομείο. Δεν ήθελα οι άνθρωποι να με βλέπουν έτσι».

Για τη ζωή του μετά: «Για μένα το πιο σημαντικό πράγμα ήταν ότι κατάφερα να προχωρήσω με τους δικούς μου όρους. Πήρα την απόφαση, ο καρκίνος δεν τα κατάφερε με εμένα. Αλλά μου άλλαξε τη ζωή. Είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος. Βάζω προτεραιότητες στο τι είναι σημαντικό: Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, οι φίλοι, το να ταξιδεύω με την οικογένειά μου. Απλά θέλω να απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο».