Έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος…
Ήταν το καλοκαίρι του 2006… Ο Άρης επέστρεφε στον φυσικό του χώρο και ταυτόχρονα ξεκινούσε μια νέα εποχή για τον σύλλογο. Ήταν τότε που έκλεινε ένας κύκλος και άνοιγε ένας άλλος...
Ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές που είχαν περάσει εκείνο το καλοκαίρι το κατώφλι του «Κλεάνθης Βικελίδης» ήταν και ο Σέρχιο Πάρντο Κοντρέρας Κόκε. Ένας προικισμένος και ποιοτικός ποδοσφαιριστής, με καταγωγή από την Μάλαγα της Ισπανίας και με θητεία σε σημαντικές ευρωπαϊκές ομάδες. Στη Θεσσαλονίκη μετακόμισε από την Μασσαλία, ενώ οι πληροφορίες εκείνης της εποχής ανέφεραν ότι το ποσό που δόθηκε στην Μαρσέιγ για την ολοκλήρωση μετακίνησής του δεν ξεπερνούσε τις 15.000 ευρώ!
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ο 27χρονος Ίβηρας επιθετικός στέριωσε για τα καλά στον Άρη, φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και συνέδεσε το όνομά του με την προσπάθεια που έγινε για την αναγέννηση της ομάδας από τις στάχτες της.
Από τον Αύγουστο του 2006 μέχρι τον Απρίλιο του 2011, που φόρεσε την κίτρινη φανέλα, γεύτηκε χαρές, αλλά και λύπες. Στα πέντε χρόνια που ήταν κάτοικος του «Κλεάνθης Βικελίδης» αγαπήθηκε και συνδέθηκε όσο λίγοι ξένοι ποδοσφαιριστές με την ιστορία και τον κόσμο της ομάδας.
Ο Σέρχιο Κόκε, ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της ιστορίας του Αρη, πρόσφερε πολλά στην ομάδα, αλλά και ο ίδιος κέρδισε πολλά από την ομάδα. Άλλωστε στις περιπτώσεις αυτές η σχέση είναι αμφίδρομη. Από την άλλη η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν και φορές που αδίκησε τον εαυτό του.
«Ευχαριστώ όλο τον κόσμο για το ότι μου έχει προσφέρει σε αυτόν τον σύλλογο. Αυτή η ομάδα με έχει βοηθήσει να εξελιχθώ σαν άνθρωπος και μετά σαν ποδοσφαιριστής», είπε χαρακτηριστικά σε μια αποστροφή του λόγου του.
Ο –πρώην- πλέον αρχηγός των «κίτρινων» ετοιμάζεται για άλλες Πολιτείες. Τις… Ηνωμένες. Το Χιούστον θα είναι ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του.
Οι τίτλοι του τέλους της συνεργασίας του με τον Άρη έπεσαν. Και μαζί έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος. Το σίγουρο είναι ότι ο Σέρχιο Κόκε, με τα καλά και τα άσχημά του, όπως όλοι οι άνθρωποι, γράφτηκε στην ιστορία.
Και συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό που μένει είναι η τελευταία εικόνα.
Τα δάκρυα του αποχαιρετισμού…