Ξυλάς: «Ζωντανή η παράγκα»

Ο εκ των μετόχων του Παναθηναϊκού, ανέφερε στην επιστολή του τους λόγους για τους οποίους πλέον θα απέχει από τα διοικητικά της ΠΑΕ και έχουν να κάνουν με το παρασκήνιο που επικρατεί στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Παράλληλα, ο Γιάννης Ξυλάς τονίζει ότι η προσπάθεια που ξεκίνησε το 2008 για να «καθαρίσει» ο χώρος του ποδοσφαίρου απέτυχε, με την «παράγκα» να είναι ξανά στο προσκήνιο και την ίδια ώρα τον Παναθηναϊκό να παραμένει διχασμένος και να ταλαιπωρείται από την εσωστρέφεια και τα δικά του προβλήματα.

Όπως τόνισε, απογοητεύτηκε από την «κατάντια», όπως χαρακτήρισε την τωρινή κατάσταση και τόνισε ότι η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τους μετόχους του Παναθηναϊκού που δεν παρέμειναν ενωμένοι έτσι ώστε να πολεμήσουν από κοινού και με όλες τους τις δυνάμεις απέναντι στο «παρασκήνιο».

Η επιστολή:

«Αξιότιμοι Κύριοι, φίλοι Παναθηναϊκοί,

Σήμερα βρίσκομαι εδώ μετά απο πρόσκληση του Δημήτρη Γόντικα για την οποία σας ευχαριστώ, και την οποία αποδέχτηκα λόγω της κρισιμότητας του Συμβουλίου αυτού αλλά και διότι μου δίνεται η ευκαιρία να ξεκαθαρίσω τη δική μου θέση και στάση.

Ο χώρος του Ελληνικού ποδοσφαίρου δυστυχώς δέν με εκφράζει καθόλου. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που επενδύουν στο Ελληνικό ποδόσφαιρο δέν το κάνει απο αγάπη για το άθλημα. Διεπίστωσα αυτό που φοβόμουν πρίν ασχοληθώ ενεργά, οτι δηλαδή υπάρχρει πολλή βρωμιά και απάτη.

Πρίν τρία χρόνια, ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα του Γιάννη Βαρδινογιάννη που αποφάσισε να ανοίξει την ΠΑΕ σε μία κίνηση ενότητας, αλλά και στο κάλεσμα των Βγενόπουλου-Γιαννακόπουλου μετά την κοινή συνέντευξη που έδωσαν στην ίδρυση της ΠΕΚ, διότι πίστεψα σε ένα όραμα.

Η ομάδα των ανθρώπων που αποφασίσαμε τότε να συνδράμουμε, ο καθένας στο μέτρο των δυνατοτήτων του, πιστεύω κάναμε μία μεγάλη θυσία γιατί βάλαμε χρήματα που ξέραμε εξαρχής οτι δέν θα ξαναδούμε και, κάποιοι από εμάς τουλάχιστον, εκτεθήκαμε σε ανεπιθύμητη προβολή. Υπήρχε όμως το όραμα που ήταν διπλό: αφενός να ξαναενωθεί ο ΠΑΟ που ήταν για χρόνια διχασμένος απο τις κόντρες των δύο μεγάλων Παναθηναϊκών οικογενειών, και αφετέρου να καθαρίσει το ποδόσφαιρο απο τη λαίλαπα της παράγκας Ολυμπιακού-Γκαγκάτση.

Δυστυχώς σήμερα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έγιναν (με τα όποια λάθη τους), και παρότι στο ενδιάμεσο γίνανε βήματα στη σωστή κατεύθυνση με επιστέγασμα τις αγωνιστικές επιτυχίες σε Ελλάδα και Ευρώπη αλλά και την – προσωρινή - διάλυση του συστήματος Γκαγκάτση, βρισκόμαστε πάλι στο σημείο μηδέν.

Ο ΠΑΟ παραμένει διχασμένος, και η παράγκα σήμερα πάλι ζεί και βασιλεύει, με άλλο προσωπείο.

Αλλά ποιός θα διαλύσει την νέα παράγκα, όταν εμείς τρωγόμαστε μεταξύ μας; Πώς, όταν οι δύο Παναθηναϊκές (υποτίθεται) εφημερίδες που συντηρούνται από τόσο επιφανείς Παναθηναϊκούς, είτε κάνουν πόλεμο η μία στην άλλη, είτε συμμαχούν πρόσκαιρα για να πολεμούν τους υπόλοιπους μετόχους;

Αυτή λοιπόν η κατάσταση, η κατάντια τολμώ να πώ, με απογοήτευσε πλήρως, δυστυχώς μετάνοιωσα για την (σύντομη) εμπλοκή μου και γιαυτό αποχώρησα τον περασμένο Μάϊο απο το ΔΣ της ΠΑΕ παρόλο που τη θέση αυτή στο ΔΣ τη θεωρούσα αρχικά ιδιαίτερα τιμητική.

Δέν θέλω επίσης να έχω σχέση με ένα χώρο στον οποίο υπάρχει η διάχυτη εντύπωση πως αντί να πρωταγωνιστούν οι αθλητές, πρωταγωνιστούν οι απατεώνες προέδροι μικρότερων ομάδων που πουλάνε παιχνίδια για το στοίχημα και εκδούλευση στις μεγάλες ομάδες, που πρωταγωνιστούν οι στημένες διαιτησίες και οι δημοσιογράφοι που κάνουν το άσπρο-μαύρο για ιδιοτελείς σκοπούς.

Ασφαλώς και υπάρχουν εξαιρέσεις ανθρώπων σε όλα τα παραπάνω και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που γνώρισα κάποιους απο αυτούς. Δυστυχώς όμως έχω την εντύπωση πιά πως οι σωστοί και τίμιοι είναι η μικρή μειοψηφία. Και το κυριότερο: αισθάνομαι πλέον οτι δέν υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι σύντομα.

Δυστυχώς κύριοι, σε αυτό το αδιέξοδο έχουμε ΕΜΕΙΣ την κύρια ευθύνη, ο Παναθηναϊκός, διότι δέν κρατήσαμε ένα αρραγές μέτωπο ώστε να φοβηθεί ο αντίπαλος, να φοβηθούν τα λεγόμενα «λαμόγια» και οι απατεώνες και να διαλυθούν. Αντ’ αυτού, φροντίσαμε να διαλυθούμε εμείς, μας έφαγαν οι εγωισμοί και τα μικροσυμφέροντα, δέν βάλαμε τον Παναθηναϊκό της καρδιάς μας πάνω απ’ όλα.

Πραγματικά λυπάμαι άν ακούγεται υπεροπτικό αυτό που θα πώ διότι από χαρακτήρα μόνον υπερόπτης δέν είμαι, αλλά δέν ανήκω εγώ σε αυτόν το χώρο.

Με εκτίμηση,

Γιάννης Α. Ξυλάς».