Αρης, respect…

«Θυμάμαι που ξυπνούσα τον πατέρα μου, ξενυχτισμένο από τη δουλειά και του έλεγα “σήκω μπαμπά, πάμε στο γήπεδο να δούμε τον Αρη”. Ο Βασίλης Τσιτσάνης δεν μπορούσε να εκδηλωθεί για τα Αρειανά του αισθήματα ως καλλιτέχνης που ήταν, όμως από τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε και η Θεσσαλονίκη ήταν “στο αίμα του”».

Αυτό είναι ένα απόσπασμα των όσων είπε η Βικτωρία Τσιτσάνη στην εκπομπή του Super 3, στον επίσημο ραδιοφωνικό σταθμό του συλλόγου. Ο σύνδεσμος ήταν αυτός, που πριν από πέντε χρόνια περίπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή μαζί της, βάζοντας τότε το νερό στ’ αυλάκι.

Ανήμερα, λοιπόν, του εορτασμού των 97 χρόνων, στις 25 Μαρτίου, μια μέρα ξεχωριστή για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, μια μέρα όπου εμπνευσμένοι άνθρωποι αποφάσισαν την ίδρυση του τεράστιου αυτού συλλόγου, αποδείχτηκε για πολλοστή φορά πόσο μεγάλη είναι η οικογένεια του Αρη, με ερείσματα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.

Μια οικογένεια που στις τάξεις της έχει σπουδαίους ανθρώπους, καταξιωμένους στον χώρο τους, σεβαστές προσωπικότητες, ανθρώπους με πλούσια διαδρομή.

Και βέβαια ο Βασίλης Τσιτσάνης δεν είναι ο μοναδικός. Υπάρχουν πολλοί ακόμη. Απλά, αρκετοί από αυτούς άργησαν να βγουν στην επιφάνεια και να πάρουν την θέση που τους αρμόζει στην οικογένεια του Αρη, γιατί για πολλά χρόνια υπήρχε επικοινωνιακό έλλειμμα.

Σε άλλες εποχές κάποιοι έκαναν προσπάθειες για να μικρύνουν τον σύλλογο. Όμως η προσπάθειά τους έπεσε στο κενό. Όσο κι αν το ήθελαν, τελικά δεν το κατάφεραν. Άλλωστε για όλους –για άλλους πιο γρήγορα και για άλλους πιο αργά- έρχεται το πλήρωμα του χρόνου.

Και όπως λέει ο στίχος σ’ ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Τσιτσάνη: «Τι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγές, εγώ αντέχω τις φωτιές…»

Σεβασμός σε όλους αυτούς τους μεγάλους ανθρώπους.

Σεβασμός σε όλους αυτούς που προσέφεραν και προσφέρουν ανιδιοτελώς στο μεγάλωμα του Αρη.

Σεβασμός στις αρχές, στις αξίες και στα ιδανικά του συλλόγου.

Αρης, respect…

Υ.Γ. Με τον… τελικό κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης θα ασχοληθώ λίαν συντόμως.