Γιαννιώτας: «Φαντάζομαι τον εαυτό μου στη Γερμανία»

Διαβάστε αποσπάσματα από όσα δήλωσε ο Γιαννιώτας στο «Goal»:

Για το ενδιαφέρον προς το πρόσωπό του: «Ας ξεκινήσουμε από τα περσινά. Είχε ένα ενδιαφέρον ο Παναθηναϊκός αλλά τίποτα περισσότερο. Μείναμε εκεί. Στη συνέχεια έρχεται ο Κατίδης και μου λέει για την ΑΕΚ. Μου είπε ότι τον υποδέχτηκαν πολύ καλά και πως η ΑΕΚ έχει πολύ καλές εγκαταστάσεις. Μου είπε ότι θα δουλέψουμε σωστά. Και τότε με προέτρεψε: `'Αδελφέ, εγώ στα είπα ως όφειλα. Τώρα κάνε τη δική σου επιλογή, αν θες να συνεχίσεις στην ΑΕΚ ή τον Αρη. Σκέφτηκα και δεν δυσκολεύτηκα να πάρω μία απόφαση αρκετά εύκολη για εμένα. Διότι απλώς είμαι τέτοιου είδους άνθρωπος.

Παίζοντας έναν χρόνο στην ομάδα που με έβγαλε, δεν το θεώρησα σωστό να φύγω σχεδόν τσάμπα. Σκέφτηκα, όμως, να φύγω στο εξωτερικό. Δεν με ενδιέφερε άλλη ελληνική ομάδα. Αν ήταν ένα ποσό που θα εξασφάλιζε εμένα, την οικογένειά μου και θα βοηθούσε τον Αρη σημαντικά, μπορεί να το έκανα. Το καλοκαίρι, όμως, θα ήταν λίγο ακραίο, χωρίς να έχω παίξει στην ομάδα που με πίστεψε και με εμπιστεύτηκε και τη λατρεύω, να σηκωθώ να φύγω χωρίς καν να έχω παίξει σε αυτήν. Δεν το έβρισκα σωστό. Το σκεπτικό ήταν πάντα το ίδιο. Ή Αρης ή εξωτερικό. Δε θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες, αλλά στόχος μου είναι να παίξω στο εξωτερικό».

«Μπορεί να φύγω και τώρα, μπορεί και το καλοκαίρι. Δεν με ενδιαφέρει, όμως. Στο μυαλό μου είναι ο Αρης. Εξάλλου, ακόμη κι αύριο να μου πουν να πάω κάπου, έχω τον τρόπο να προσαρμοστώ εύκολα. Μέχρι τότε, όμως, το μυαλό μου είναι στον Αρη. Βουλιάζουμε και πρέπει να βρούμε ένα χέρι να μας τραβήξει. Και θα το βρούμε μόνοι μας.

Για την Γερμανία: «Τον εαυτό μου, πάντως, τον έχω φανταστεί στη Γερμανία. Εγώ είμαι Ρεάλ. Ο πατέρας μου, όμως, αγαπάει τις γερμανικές ομάδες. Και του έχει μπει στο μυαλό ότι θέλω να παίξω εκεί. Είναι το όνειρό μου. Θα σου πω κάτι. Αυτό το ταλέντο που έχω, θέλω να το... τερματίσω. Κι όταν θα έρθει η ώρα να κάνω τον απολογισμό μου, να είμαι σίγουρος ότι έχω δώσει τα πάντα από τον εαυτό μου. Οτι συνέτριψα το ταβάνι μου. Να είμαι ήσυχος με τη συνείδησή μου».

Για την Εθνική: «Θυμάμαι που δεν με καλούσαν στις εθνικές ομάδες των μικρών. Επαιρναν άλλα παιδιά από τον Αρη και μ' εμένα δεν είχε ασχοληθεί κανείς. Γυρνούσα στο χωριό με το αυτοκίνητο και σε όλη αυτήν την απόσταση δεν έβγαζα μιλιά. Σκεφτόμουν! Μόνο σκεφτόμουν! Τι πρέπει να κάνω. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Είχα πεισμώσει. Ηθελα να παίξω στην Εθνική. Και τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι μου βγήκε σε καλό, διότι αν είχα παίξει από πιο νωρίς, ίσως να μην είχα αυτό το πείσμα. Ακόμα και τώρα».

Για το δώρο που χρωστάει στον πατέρα του: «Ημουν 13 ετών και ακόμα το θυμάμαι. Μεγάλωσα σε ένα χωριό της Χαλκιδικής, το Νεοχώρι. Πήγα στον Αρη όταν ήμουν 13 ετών. Και επειδή δεν μπορούσα να μετακομίσω στη Θεσσαλονίκη, ο πατέρας μου με πήγαινε και με έφερνε. Κάθε μέρα... κάθε μέρα, για να κάνω προπόνηση με τις ακαδημίες, πληρώνοντας ο ίδιος, βεβαίως, το κόστος για τη βενζίνη και όλα τα έξοδα. Αυτή ήταν η μεγάλη θυσία του πατέρα μου. Και θέλω να τον δικαιώσω.

Μετά από κάποιο καιρό σκέφτηκα και του είπα: «Ρε πατέρα. Σου υπόσχομαι, σου δίνω τον λόγο μου. Οταν θα πάρω μεταγραφή, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να σου πάρω ένα πολύ, μα πάρα πολύ καλό αυτοκίνητο. Του το έχω υποσχεθεί από τα 13 μου. Και θα το κάνω. Ολα αυτά τα χρόνια, ύστερα από τόση ταλαιπωρία, το αυτοκίνητό του μοιάζει να είναι 200 ετών. Σε αυτόν χρωστάω τα πάντα. Και θέλω να του το ανταποδώσω. Ηταν δύσκολα χρόνια. Ξέρεις τι λένε, όμως; Για να πετύχεις κάτι, πρέπει να περάσεις από δυσκολίες. Ε, νομίζω ότι αυτές πέρασα και περνάω τώρα, ώστε να έρθει η ώρα που θα πετύχω για να το επιστρέψω στους ανθρώπους που με πίστεψαν».

Για την αφίσα του Ντέμη: «Ναι, δεν έχω λόγο να μην το παραδεχτώ... Στο δωμάτιό μου έχω δύο αφίσες κρεμασμένες. Μία με τον Κόκε μπροστά σε μία θύρα του γηπέδου, όπου γίνεται χαμός από πανηγυρισμούς, και μία του Ντέμη Νικολαΐδη. Τον λάτρευα ως παίκτη».

Για την ΑΕΚ και την επιθυμία του πατέρα του: «Ο πατέρας μου είναι τρελός ΑΕΚτζής. Αρρωστος. Δύο όνειρα έχει: να με δει με τη φανέλα του Αρη και τώρα να με δει να φοράω τη φανέλα της ΑΕΚ. Το καλοκαίρι μου είπε: `'Εγώ θέλω να σε δω εκεί. Αλλά αποφασίζεις μόνος σου. Να αποφασίσεις αυτό που θα σε κάνει να νιώθεις όμορφα''. Του είπα ότι στον Αρη είμαι καλά, αισθάνομαι όμορφα και θέλω να συνεχίσω εκεί. Το σεβάστηκε και μου έδωσε να καταλάβω ότι έκανα το σωστό. Θυμάμαι πέρυσι, όταν ξεκίνησα να παίζω, έβγαζα την μπάλα μόνος μου έξω από το άγχος. Κι όμως, ο κόσμος με χειροκροτούσε και με στήριζε. Με αγκάλιασε. Πώς μπορώ να το ξεχάσω;».

Για τον Κατίδη: «Ο Κατίδης είναι παρεξηγημένο παιδί. Στη θέση του εγώ ίσως να έκανα και χειρότερα. Βγαίναμε έξω κι ενώ εμένα με σήκωνουν στα χέρια, τον Κατίδη τον κοιτούσαν με μισό μάτι. Μάλλον για τον εκρηκτικό χαρακτήρα του. Σε πολλά από αυτά που τον κατηγορούσαν δεν είχε καμία ευθύνη. Το είχαν βρει καραμέλα, όμως.

Ο,τι κι αν γινόταν, έφταιγε ο Κατίδης. Κάνουμε ζέσταμα στη θύρα 3 κι αυτός, πλησιάζοντας, σηκώνει τα χέρια του και χαμογελάει ειρωνικά για την κακή μας τύχη. Ε, τότε ανεβαίνουν στα κάγκελα κάποιοι και του βρίζουν ό,τι έχει και δεν έχει. Στην ΑΕΚ δεν ξέρω τι γίνεται, δεν το ζω. Αλλά επιμένω ότι είναι πολύ καλό παιδί και του έβγαζαν συνέχεια τα αρνητικά, για να λένε ότι φταίει ο Κατίδης. Εδώ πέρυσι έμπαινε αλλαγή και ο κόσμος τον γιούχαρε. Οι οπαδοί της ομάδας του! Είναι δυνατόν; Είναι 19 χρονών. Πώς να το αντιμετωπίσει; Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει με τον Κατίδη».