Νταμαρλής: «Είμαστε οικογένεια στον Άρη»

Ο νεαρός μέσος των «κίτρινων» μίλησε στην εφημερίδα των οργανωμένων οπαδών του Άρη, για την πορεία της ομάδας, το ζήτημα με τον Μάκη Κατσαβάκη, αλλά και τους στόχους του.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Νταμαρλή:

Πόσα χρόνια βρίσκεσαι στον Αρη;

«Φέτος, διανύω, αισίως, τον ένατο χρόνο παρουσίας μου στην ομάδα. Θα χαρακτήριζα τα τέσσερα, πρώτα, χρόνια, πάρα πολύ δύσκολα, και για μένα και για τη μητέρα μου, αφού, τέσσερις φορές την εβδομάδα, αναγκαζόμασταν να κάνουμε, συνολικά 280 χιλιόμετρα, για να συμμετέχω στις προπονήσεις και στους αγώνες της Β΄ ομάδας. Τα καλοκαίρια μάλιστα, που οι γονείς μου δούλευαν, αναγκαζόμουν, κάθε φορά που πηγαινοερχόμουν με το λεωφορείο, να κάνω, πάνω από τέσσερις ώρες ταξίδι».

Αμέτρητοι κόποι και χιλιόμετρα, που, όμως, απ' ότι φαίνεται, δεν πήγανε χαμένα.

«Αυτό πιστεύω κι εγώ. Όλοι μου έλεγαν, ότι, αν κάνω υπομονή και συνεχίσω να δουλεύω σκληρά, κάποια στιγμή, θα δικαιωθώ. Κι αφού κατάφερα ν' αγωνιστώ με τη φανέλα του Αρη, αισθάνομαι, ότι, τόσο οι δικοί μου κόποι, όσο κι αυτοί των γονέων, δεν πήγανε χαμένοι».

Αλήθεια, πως κύλησαν, οι τρείς τελευταίοι μήνες; Διάστημα, που, πραγματικά, άλλαξαν πολλά πράγματα, για σένα.

«Όπως είναι λογικό, περίμενα ότι θα 'ταν μια δύσκολη περίοδο, τόσο, για μας, τους νέους παίκτες, όσο, και για την ομάδα που περνάει, φέτος, ένα μεταβατικό στάδιο. Κάτι που, άλλωστε, φάνηκε, ιδιαίτερα, στο ξεκίνημα, όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν πολύ καλά. Είναι αλήθεια, πάντως, ότι, μέχρι τώρα, τα πράγματα εξελίσσονται καλύτερα απ' ότι περίμενα και σ' αυτό πολύ μεγάλο ρόλο παίζουν οι «παλιοί» παίκτες της ομάδας, που απ' τη πρώτη μέρα έχουν σταθεί δίπλα μας, σαν μεγάλα μας αδέρφια, κάτι, πάρα πολύ σημαντικό, για όλους εμάς, τους μικρούς σε ηλικία ποδοσφαιριστές, που μας λείπουν οι παραστάσεις κι η εμπειρία στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων. Αυτοί ήταν που μας εμψύχωναν, κρατώντας μας, στα δύσκολα».

Οικογενειακό το κλίμα, δηλαδή.

«Εδώ κι ένα περίπου μήνα, ναι, έχει αλλάξει. Είμαστε, πολύ πιο δεμένη σαν ομάδα κι αυτό φαίνεται κι απ' τον τρόπο που πανηγυρίζουμε κάθε μας τέρμα».

Μας πρόλαβες, αφού, είναι κάτι που 'χουμε παρατηρήσει και θέλουμε να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία επ' αυτού. Βγάζεται πολύ συναίσθημα, πολύ μεγάλη τρέλα σε κάθε γκολ που πετυχαίνετε, γίνεστε ένα κουβάρι όλη η ομάδα. Αυτός ο αυθόρμητος τρόπος που πανηγυρίζετε μας έχει τρελάνει. Πρώτη φορά βλέπουμε παίκτες της ομάδας, να πανηγυρίζουν γκολ, όπως, εμείς, οι οπαδοί της.

«Είναι, πάνω απ 'όλα, γιατί αισθανόμαστε μια οικογένεια, ο ένας με τον άλλο. Βάζει γκολ ο συμπαίκτης μας και νοιώθουμε, σα να το 'χουμε βάλει εμείς οι ίδιοι».

Άσχετο κι εντελώς αδιάφορο, αλλά, μια που το 'φερε η συζήτηση, ας το ρωτήσουμε. Καλώς έφυγε, .αυτός που έφυγε το καλοκαίρι; Με την εγωπάθεια και τον, εγωκεντρισμό του, δε κολλούσε με το κλίμα της ομάδας

«Δε γνωρίζω με λεπτομέρειες τι ακριβώς έγινε. Τα 'βλεπα, όμως, στη προετοιμασία. Νομίζω, με τη στάση του, έδειχνε ότι ήθελε να φύγει κι απ' τη στιγμή που κάποιος παίκτης δε νοιώθει καλά σε μια ομάδα, θεωρώ ότι είναι καλύτερο και για αυτόν και για την ομάδα, να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Αν θα δικαιωθεί θα φανεί στο μέλλον».

Τελικά, το θέμα με τον Κατσαβάκη, ποιο ήταν;

«Πιστεύω ότι, ως προπονητής, είχε τις δικές του αντιλήψεις, τις δικές του απόψεις και θεωρίες, που, βέβαια, ήταν απ' όλους μας σεβαστές, αλλά, ίσως δε ταίριαζαν με το πνεύμα και την φιλοσοφία της ομάδας. Δημιουργήθηκαν, από πολύ νωρίς, ορισμένα περιστατικά με κάποιους παίκτες, που, όπως και να το κάνουμε, επηρέασαν όλη την ομάδα. Από τότε, όμως, που έγινε η αλλαγή, το κλίμα άλλαξε, τα πράγματα ηρέμησαν και μπήκαν στη σωστή τους βάση, μ' αποτέλεσμα, πλέον, η ομάδα να πηγαίνει πολύ καλύτερα».

Μπορεί οι αντικαταστάτες του, να μην έχουν πάρα πολλές παραστάσεις απ' τη Σουπερ Λιγκ, αλλά, είναι παιδιά του συλλόγου και γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, μέσα σ 'αυτόν.

«Μα, απ' τους τριάντα, περίπου, παίκτες, που 'μαστε στην ομάδα, αυτοί γνωρίζουν τους είκοσι κι αυτό, νομίζω, τα λέει όλα. Μας γνωρίζουν εδώ και πολλά χρόνια, από μικρά παιδιά κιόλας, και ξέρουν ποιο είναι το «κουμπί» μας».

Πως κρίνεις, τη μέχρι τώρα, πορεία της ομάδας στο πρωτάθλημα;

«Είναι απόλυτα ξεκάθαρο, νομίζω, ότι αδικείται απ' τη βαθμολογική θέση που κατέχει αυτή τη στιγμή. Χάσαμε τόσους βαθμούς, καθαρά και μόνο, λόγω απειρίας ή κάποιων άδικων, διαιτητικών αποφάσεων εις βάρος μας, που, αν τους είχαμε τώρα, θα μπορούσαμε να μιλάμε με πολύ διαφορετικές προοπτικές. Έστω κι έτσι, πάντως, έχουμε μπροστά μας πολλά παιχνίδια, ακόμα, να ρεφάρουμε, καλύπτοντας το χαμένο έδαφος».

Παρατηρείται το άσχημο φαινόμενο, στα εφτά απ' τα δέκα ματς, που 'χουμε δώσει, ως τώρα να βρισκόμαστε πίσω στο σκορ. Που οφείλεται αυτό;

«Είναι κάτι που μας πονάει πάρα πολύ. Το 'χουμε επισημάνει και το συζητάμε όλοι μαζί, πριν από κάθε ματς. Τι γίνεται και συμβαίνει, ξανά και ξανά, δε ξέρω. Η μόνη λογική εξήγηση, που μπορώ να δώσω, είναι η απειρία που 'χουμε σαν ομάδα. Είναι κάτι που πρέπει, άμεσα, να διορθωθεί ,γιατί, δε γίνεται, να κυνηγάμε το σκορ, σε κάθε αγώνα».

Όντως, είναι ένα θέμα. Επιβάλλεται, το συντομότερο, ο Αρης,  να αποκτήσει την καλώς εννοούμενη, ποδοσφαιρική πονηριά και μαγκιά σαν ομάδα για να μη χάνει, έτσι, άδοξα, δικούς του βαθμούς.

«Συμφωνώ απολύτως. Αγώνες, όπως αυτοί, της Λειβαδιάς, κι όχι μόνο, κερδίζονται μόνο αν διαθέτεις τα στοιχεία αυτά. Όπως προείπα, το 'χουμε συζητήσει άπειρες φορές κι είμαι σίγουρος ότι, μέρα με τη μέρα, με τη πάροδο του χρόνου, θα' ναι κάτι που θα  διορθωθεί».

Είμαστε κι εμείς αισιόδοξοι, για αυτό, γιατί, βλέπουμε, ότι, πραγματικά, η ομάδα παλεύει. Καταθέτει πάθος και ψυχή, που, για μας, μετρά πάνω απ 'όλα. Μπορεί, προς το παρών, να μας διέπει μια ποδοσφαιρική αφέλεια κι .αγαθοσύνη, αλλά είμαστε μια «τρελοομάδα» που δεν τα παρατάει ποτέ.

«Συμφωνώ απόλυτα. Αυτή ακριβώς η «τρέλα» που 'χουμε, είναι που μας κάνει επικινδύνους, για κάθε αντίπαλο. Δεν είναι τυχαίο που, όλοι, μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για το φετινό Αρη. Μπορεί, όντως, να 'μαστε πολύ άπειροι, αλλά, είμαστε καλοί παίκτες κι αυτό το παραδέχονται όλοι. Δεν ξέρω, ίσως, αυτή η έλλειψη πίεσης ή η άγνοια κινδύνου, που μας χαρακτηρίζει, μας κάνει καλό. Όπως και να 'χει, πάντως, μ' οποιονδήποτε αντίπαλο κι αν παίζουμε κι όποιο κι αν είναι το σκορ, εμείς δεν τα παρατάμε ποτέ».

Το ότι είσαστε μια παρέα, πόσο βοηθάει σ' αυτό;

«Πάρα πολύ. Μη ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι, ως μέλη της Κ17 και Κ21, γνωριζόμαστε χρόνια και παίρνει ο ένας κουράγιο απ' τον άλλον. Όπως, επίσης και πάρα πολύ σημαντικό, ότι, σχεδόν, όλοι, είμαστε Έλληνες και ξέρουμε τι σημαίνει το όνομα Αρης».

Κι οι ξένοι, πάντως, έχουν μπει, για τα καλά, μέσα στο κλίμα. Φέτος, μετά από πολλά χρόνια, αν και με πολύ μεγάλη χρονική κι οικονομική πίεση, φαίνεται, ότι ,πετύχαμε διάνα στις επιλογές τους.

«Θα συμφωνήσω απόλυτα. Κι οι τρεις τους, στο χώρο που είναι ο καθένας, βοηθούν τρομερά την ομάδα και το σημαντικότερο. Είναι εξαιρετικοί χαρακτήρες κι έχουνε γίνει ένα μαζί μας».

Δεν ξέρουμε αν το γνωρίζεις, αλλά οι τελευταίες, μεγάλες ομάδες του Αρη, προήλθαν από παιδιά που προέρχονταν απ' τα σπλάχνα του συλλόγου. Σας το είπε κι ο μεγάλος Γιάννης Βένος αυτό.

«Ναι, το θυμάμαι. Μας το 'χε πει, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, που είχαν παραθέσει οι βετεράνοι στην ομάδα, σε μια δύσκολη περίοδο, στην αρχή, όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν και τα καλύτερα. Μας είπαν ότι κι αυτοί που δημιούργησαν το μεγάλο Αρη, κάπως έτσι ξεκίνησαν. Στα 2-3 πρώτα χρόνια, ήταν ακριβώς, στην ίδια κατάσταση μ' εμάς τώρα. Ήταν νεαροί ποδοσφαιριστές, που δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά και δεν έφερναν τα καλύτερα αποτελέσματα. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, η ομάδα δένονταν και σιγά σιγά ανέβαινε, μ' αποτέλεσμα να μεγαλουργεί γι αρκετά χρόνια, γράφοντας, έτσι, τη δική της ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ήταν, πραγματικά, λόγια που μίλησαν στις καρδιές όλων μας. Μακάρι, κάποτε, να συμβεί και μ' εμάς το ίδιο».

Να ξέρεις, ότι, η ιστορία επαναλαμβάνεται κι η ζωή κάνει κύκλους. Οι ομοιότητες, όντως, είναι πάρα πολλές. Αρκεί, να συνεχίσετε με το ίδιο πάθος και θέληση, προσηλωμένοι στο στόχο και πάνω απ' όλα σοβαροί, μετρημένοι και δίχως να πάρουν τα μυαλά σας αέρα.

«Πραγματικά, αν μείνουμε ενωμένοι, με κάποιες προσθήκες στο μέλλον, που θα μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω, θα έχουμε πολύ μέλλον σαν ομάδα. Αρκεί, όπως είπατε, να συνεχίσουμε έτσι. Να δουλεύουμε το ίδιο σκληρά, δίχως τα μυαλά μας να παίρνουν αέρα, ή να πετάμε στα σύννεφα από δυο καλές εμφανίσεις που κάναμε. Άλλωστε, ακόμα δεν έχουμε πετύχει απολύτως τίποτα, απεναντίας έχουμε ν' αποδείξουμε πάρα πολλά κι αυτό μόνο μέσα από σκληρό αγώνα μπορεί να 'ρθει. Πρέπει να 'χουμε το νου μας, όντας, διαρκώς, σ' εγρήγορση. Στο… περίφημο ελληνικό πρωτάθλημα συμμετέχουμε, όπου, ανά πάσα στιγμή, ομάδες, όπως ο Πλατανιάς, η Βέροια, η Λειβαδιά, ο Πανθρακικός, ή παλαιότερα η Λάρισα και τόσες άλλες, μπορούν να μεταμορφωθούν σε Μπαρτσελόνα. Πιστέψτε με, όλοι, γνωρίζουμε τι συμβαίνει στο ελληνικό πρωτάθλημα κι έχουμε το νου μας. Είμαστε Αρης όμως και δεν μασάμε από κανέναν κι από τίποτα. Ακόμα κι απ' τη διαιτησία».

Μια που είπες τη μαγική λέξη. Ανέλυσε τη συμπεριφορά της, απέναντι στον Αρη.

«Ειλικρινά, δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω και που να τελειώσω. Απ' το ότι στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια μας, έχουμε ισάριθμες αποβολές, απ' το ότι μας έχουν αρνηθεί καταφανέστατα πέναλτι, ότι μας έχουν καταλογισθεί πέναλτι φαντάσματα ή απ' το ότι στα δέκα, αυτά, παιχνίδια έχουμε δεχτεί 42 κίτρινες κάρτες. Στη Λειβαδιά, στο δεύτερο ημίχρονο, το πρώτο φάουλ το πήραμε στο 87’».

Διαχρονική, η συμπεριφορά της διαιτησίας εις βάρος της ομάδας μας, αλλά, φέτος, πάει να σπάσει κάθε ρεκόρ.

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αναρωτιόμουν για ποιο λόγο να υπάρχει μια τέτοια προκατάληψη εις βάρος του Αρη. Ρωτούσαμε τους ίδιους τους διαιτητές και φυσικά, πειστική απάντηση δεν παίρναμε ποτέ. Ειδικά το παράδειγμα με τις κάρτες είναι ενδεικτικό. Δε νομίζω, σε καμιά ομάδα, να βγαίνουν τόσο εύκολα, όσο στη δική μας».

Όλα αυτά πρέπει να τα καταλάβει κι ο τελευταίος Αρειανός και να 'ρθει να στηρίξει, ακόμα πιο μαζικά κι έντονα.

«Ο κόσμος έχει δείξει, με τον πλέον έμπρακτο τρόπο, την αγάπη και τη στήριξη του. Το ότι μαζεύουμε πάνω από 10.000, σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι μας, εν μέσω τέτοιας οικονομικής κρίσης, τα λέει όλα. Το είδαμε και το Σάββατο, στη Λειβαδιά αυτό. Ο κόσμος έχει καταλάβει, ότι μόνο έτσι, θα φτάσει η ομάδα εκεί που της αρμόζει και κάνει υπομονή και στηρίζει».

Να μείνουμε λίγο στο ματς της Λιβαδειάς. Για τους περισσότερους από εσάς ήταν η πρώτη φορά που πήγατε ν' αγωνιστείτε, κάπου και σας ακολούθησε τόσος πολύς κόσμος. Πως βιώσατε αυτή την εμπειρία;

«Είναι ανεπανάληπτο συναίσθημα να βλέπεις τόσο πολύ κόσμο, να κάνει 7-8 ώρες ταξίδι για να έρθει να σου συμπαρασταθεί. Ήταν τρομερή η ώθηση που μας έδωσε, καθ' όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης κι ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο απ' τη στιγμή που μείναμε με δέκα παίκτες. Παρά τις απουσίες που είχαμε, θέλαμε να κάνουμε δώρο στο κόσμο αυτή τη νίκη. Μπορεί να μην τα καταφέραμε ,αλλά οι οπαδοί μας, είδαν ότι παλέψαμε, κάτι που κάνουμε σε κάθε παιχνίδι».

Τι είναι αυτό που σε συγκινεί περισσότερο; Να παίζεις σ' ένα κατάμεστο «Βικελίδης» ή όταν, σε μια δύσκολη έδρα, βλέπεις δικούς σου οπαδούς;

«Σίγουρα το να παίζεις στο «Βικελίδης» με 20.000 κόσμο είναι κάτι το ανεπανάληπτο, το ασύγκριτο. Όταν βλέπεις, όμως, σ' ένα μακρινό, εκτός έδρας παιχνίδι, να σε συνοδεύουν τόσοι άνθρωποι, νοιώθεις μια τεράστια υποχρέωση, να κάνεις ότι περνά απ' το χέρι σου να τους ευχαριστήσεις. Όπως είπα και προηγουμένως, αυτό, ήταν κάτι που λέγαμε και μέσα στ' αποδυτήρια. Θέλαμε, με κάθε τρόπο, να φύγουν οι οπαδοί μας χαρούμενοι, κάτι που καθαρά και μόνο, λόγω απουσιών και διαιτησίας, δεν συνέβη».

Το δικό σου το μέλλον, πως το βλέπεις;

«Όνειρο μου, είναι να μείνω για πολλά χρόνια στην ομάδα. Φυσικά, αν για το δικό μου το καλό, της οικογένειας μου και το καλό της ομάδας, έρθει κάποια πρόταση, ασφαλώς και μόνο, απ' το εξωτερικό, θα το συζητήσω. Άλλα, αυτή τη στιγμή, πραγματικά, νοιώθω υπέροχα στον Αρη και μακάρι να παραμείνω για πολλά χρόνια ακόμα στην ομάδα».

Πως κρίνεις τη συμπεριφορά της διοικούσας προς εσάς;

«Πολύ τίμια. Ξέρουμε ότι τα πράγματα, οικονομικά, είναι πολύ δύσκολα, αλλά τους νοιώθουμε ότι είναι δίπλα μας και το σημαντικότερο, έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη μας. Δεν μας κοροϊδεύουν με ψεύτικες υποσχέσεις, κάτι που, για κάθε άνθρωπο, μετράει περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο».

Να ξέρεις ότι είναι πολύ σπουδαίο, τα μικρά Αρειανάκια, να 'χουν πρότυπα, παιδιά όπως εσύ κι ο Γιαννιώτας. Μην το λησμονήσεις ποτέ σου αυτό.

«Αν και παίζω, μόλις δυόμιση μήνες στην ομάδα, έχω γίνει αποδέκτης αυτής της αγάπης του κόσμου, κάτι που, όπως είναι φυσικό, μ' αρέσει πάρα πολύ, αλλά και με γεμίζει με ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη κι υποχρέωση να συνεχίσω να προσπαθώ ακόμα περισσότερο. Να σταθώ αντάξιος της αγάπης και της εμπιστοσύνης όλων αυτών των ανθρώπων».