Ε, όχι κι έτσι…

Το μόνο που δεν είχαμε δει ήταν να πετυχαίνουν γκολ οι «κίτρινοι» στο 89’ και να ισοφαρίζονται στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων. Κρίμα και άδικο. Δεν  άξιζε αυτήν την τύχη η ομάδα στο καινούργιο γήπεδο της Λάρισας.

Και να μην ξεχνάει κανείς ότι πριν από 70 ώρες περίπου αντιμετώπισε την Μάντσεστερ Σίτι, ένα παιχνίδι με πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας, ενώ υπήρχε και η κόπωση από το ταξίδι της επιστροφής. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε ότι είχε να αντιμετωπίσει μια ομάδα ξεκούραστη, που έπαιζε ίσως το τελευταίο της χαρτί για την παραμονή συν το γεγονός ότι ο Αρης από νωρίς βρέθηκε πίσω στο σκορ και εκ των πραγμάτων καλούνταν να βρει τα ψυχικά αποθέματα για να το γυρίσει. Και το κατάφερε… Όμως έφτανε μια κακιά στιγμή, μια λεπτομέρεια, ένα λάθος, μια αδράνεια για να γκρεμιστούν τα πάντα. Κρίμα και άδικο.

Από την άλλη θα μου πείτε ότι σ’ έναν ακόμη φετινό αγώνα εμφανίστηκε το σύνδρομο της ποδοσφαιρικής… αφέλειας. Ο.Κ. Όπως βέβαια συμφωνώ με αυτούς που λένε ότι στα τέσσερα λεπτά που είχαν απομείνει, μετά το γκολ του Μπομπαντίγια, θα έπρεπε οι παίκτες του Αρη είτε να «φάνε» την μπάλα είτε να την στείλουν στα… Τρίκαλα.

Όμως άλλο ένα και άλλο το άλλο…

Αυτήν την στιγμή δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Οι «κίτρινοι» παραμένουν καθηλωμένοι στα μέσα της βαθμολογίας και μάλιστα η ψαλίδα της διαφοράς από την πεντάδα έχει ανοίξει στους πέντε βαθμούς. Κάτι που σημαίνει πολύ απλά ότι τα περιθώρια έχουν στενέψει ακόμη περισσότερο.

Όμως το τρένο των πλέι οφ δεν έχει χαθεί. Από την στιγμή που υπάρχουν μαθηματικές ελπίδες, η ομάδα οφείλει να το παλέψει μέχρι τέλους και να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια. Το πρόγραμμα στις έξι εναπομείνασες αγωνιστικές χαρακτηρίζεται βατό. Στόχος είναι όσο το δυνατόν περισσότερες νίκες. Προσωπικά πιστεύω ότι μπορεί να κάνει το «έξι στα έξι». Σίγουρα είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Άλλωστε δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι κάποιες άλλες ομάδες, τέτοια εποχή, μεταμορφώνονται σε… Μπαρτσελόνα. Μην σας φανεί περίεργο το φαινόμενο αυτό να το δούμε και φέτος.

Το θέμα όμως είναι να το πιστέψουν και οι ίδιοι παίκτες. Και στο κάτω-κάτω της γραφής το οφείλουν σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο που έχει κάνει τα πάντα για αυτήν την ομάδα. Ένα ευχαριστώ για αυτούς που έχουν παραδώσει μαθήματα οπαδικής συμπεριφοράς και αφοσίωσης ταξιδεύοντας από την μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη.

Υ.Γ. Αναμφίβολα το μεγάλο κέρδος του Αρη στο ματς με την ΑΕΛ ήταν ο Ντανίλο Περέιρα. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο και με ποιο σκεπτικό το εκπληκτικό γκολ που πέτυχε δεν συμπεριλαμβάνεται στα τρία καλύτερα γκολ της αγωνιστικής.

Υ.Γ. 1: Ο Μπομπαντίγια είναι παικταράς…

Υ.Γ.2: Ο Μάνταλος πρωτοτύπησε. Σφύριξε την λήξη του αγώνα την στιγμή που ο Αρης έβγαινε την κόντρα με τρεις ποδοσφαιριστές και «φλέρταρε» με το 2-3. Αθάνατη ελληνική διαιτησία…