Κωστούλας: «Ποδόσφαιρο; Ούτε με σφαίρες...»

Ο ιδιοκτήτης του Παναιτωλικού παραχώρησε συνέντευξη στην ιστοσελίδα agrinionews.gr και δεν δίστασε να δηλώσει ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα «είναι ένα κλειστό κλαμπάκι για μέλη που όσο ψηλά είναι στη ιεραρχία τόσο περισσότερο έχουν ασχοληθεί με βρώμικες καταστάσεις. Η επιτυχία είναι εξαρτημένη από το πόσο είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα. Θυμίζει το βουλευτικό άσυλο ή την ομερτά κάποιων πολιτικών, που έχουν φτιάξει έναν κύκλο μεταξύ τους, μέσα στον οποίο μπορούν να μη λογοδοτούν!». Υποστήριξε ότι δεν θα έμενε στον χώρο ούτε με σφαίρες, ενώ κοινοποίησε την απόφασή του να μην κυνηγήσει την υπόθεση των αδειοδοτήσεων στο CAS όχι λόγω εξόδων, αλλά επειδή πιστεύει ότι δεν πρόκειται να δικαιωθεί.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Κωστούλα στο agrinionews.gr

Υπάρχει περίπτωση να ξανασχοληθεί με τον Παναιτωλικό ο Φώτης Κωστούλας;

«Ούτε με σφαίρες! Όχι με τον Παναιτωλικό, αλλά γενικά με το ποδόσφαιρο, εκτός από το να βλέπω στην τηλεόραση μπάλα. Και το είπα και στην τηλεοπτική συνέντευξη πρόσφατα, αλλά κάπου στη ροή της κουβέντας χάθηκε. Το κακό είναι πως απογοητεύτηκα συνολικά από αυτό που είναι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Δεν φταίει το Αγρίνιο σ’ αυτό. Φταίει ότι το άθλημα στην Ελλάδα είναι ένα κλειστό κλαμπάκι για μέλη που όσο ψηλά είναι στη ιεραρχία τόσο περισσότερο έχουν ασχοληθεί με βρώμικες καταστάσεις. Η επιτυχία είναι εξαρτημένη από το πόσο είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα. Θυμίζει το βουλευτικό άσυλο ή την ομερτά κάποιων πολιτικών, που έχουν φτιάξει έναν κύκλο μεταξύ τους, μέσα στον οποίο μπορούν να μη λογοδοτούν!»

Μήπως η απογοήτευσή σας αδικεί την ομάδα και την πόλη; Γιατί ο κόσμος στήριξε με τα διαρκείας και με τις εκδρομές του...

«Κοιτάξτε την απόφαση την έχω πάρει εδώ και καιρό, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες κατάλαβα ότι δεν ταιριάζω γενικά στο χώρο. Είχα ακόμη και την όρεξη να φτιάξω από την αρχή μια ομάδα και να την ξεκινήσω από ερασιτεχνικό επίπεδο, μια ομάδα για τα ντόπια παιδιά που θα την στήριζα εγώ και η τοπική κοινωνία. Τελικά είδα τον κόσμο να γράφει και να μιλάει για μένα σα να του πήρα κάτι ή σαν να του ζήτησα κάτι όλα αυτά τα χρόνια. Ισχύει κάτι τέτοιο; Έχει ζητήσει κάτι; Όχι, μόνο έχω δώσει. Τώρα κάποιοι μπορεί να λένε ότι ήρθα εδώ να προβληθώ. Σε ποιον; Να αποκτήσω αναγνωρισιμότητα; Γιατί, για να ασχολούνται με μένα και τα προσωπικά μου; Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι στα προσωπικά μου δεν θεωρώ ότι έχει μπει κανείς ούτε και με ενδιαφέρει τι λένε για μένα ως Φώτη Κωστούλα. Αλλά ως δημόσιο πρόσωπο σε γενικές γραμμές δεν έχω παράπονο από το σεβασμό που μου έδειξαν».

Και τα κουτσομπολιά;

«Πράγματα που δεν έχουν σημασία και σε τελική ανάλυση σε μια μικρή κοινωνία είναι και τρόπος να περάσεις την ώρα σου».

Επιστρέφοντας στο ποδόσφαιρο δεν τα γνωρίζατε αυτά;

«Τα ήξερα αλλά δεν φανταζόμουν την έκταση. Μην ξεχνάτε ότι εγώ ήρθα για 2-3 χρόνια, βάζοντας κάποιους στόχους και έμεινα επτά. Έπρεπε όμως να πάω στην πρώτη κατηγορία για να καταλάβω τι υπάρχει από πίσω. Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι αυτό συμβαίνει σε μικρές πόλεις, γιατί ο κόσμος δεν έχει με τι να ασχοληθεί ή πως όλα αυτά συμβαίνουν λόγω του ότι πολλοί έχουν απεριόριστο χρόνο, εξαιτίας της δουλειάς ή της μη-δουλειάς τους. Όμως εδώ μιλάμε για στάση ακατανόητη. Να θυμίσω ότι κανένας δεν μας έχει συμπαρασταθεί στον αγώνα που δώσαμε με την ΕΠΟ. Δε διαβάσαμε πουθενά ότι πράξαμε σωστά. Ο ΟΦΗ πέρυσι που έπαιζε παράνομα και παράτυπα στην κατηγορία είδε να κλείνουν τα λιμάνια, πολιτικούς να διαμαρτύρονται, οπαδούς να κάνουν κινητοποιήσεις κλπ. Εμείς, που έχουμε δίκιο 1000%, δεν είδαμε κάτι. Μάλλον είδαμε αδιαφορία ή χλευασμό! Θα μου πείτε, θέλατε τέτοια; Κατηγορηματικά όχι. Θέλαμε ένα λόγο ενθάρρυνσης και ένα δείγμα ότι ο κόσμος ξέρει ότι έχουμε δίκιο. Με την ευκαιρία αυτή να πω ότι στο CAS δεν πάμε όχι για τα έξοδα αλλά γιατί πρόκειται για τον ίδιο οργανισμό. Αν ήξερα ότι μπορεί να δικαιωθώ και σε 5 χρόνια, θα έδινα όλα τα έξοδα».

Πρέπει να περάσουμε στο σήμερα: Τι πρόκειται να γίνει από δω και πέρα;

«Σε λίγο θα έχω συνάντηση με τον ερασιτέχνη και με το δήμαρχο. Ήρθε ο καιρός να κάνουν αυτοί κάτι τώρα. Το Δ.Σ. της ομάδας, μαζί και εγώ, έχουμε παραιτηθεί. Αν θέλουν μπορούν να βάλουν κάποιους άξιους ανθρώπους, να βοηθήσει και ο δήμος όσο μπορεί, στα πλαίσια της νομιμότητας. Αλλιώς θα απευθυνθώ στο Πρωτοδικείο να ορίσει διοίκηση. Οι σκέψη μου είναι ότι αν βρεθεί κάποιος να επενδύσει θα δώσω όλες τις μετοχές σε ένα μικρό αντίτιμο, σίγουρα πολύ μακριά από όλα τα χρήματα που ξόδεψα. Αν βρεθούν 5 Αγρινιώτες, σοβαροί άνθρωποι, που θα κρατήσουν την ομάδα στην πόλη και στους ανθρώπους της, θα τους δώσω τις μετοχές ΔΩΡΕΑΝ. Αρκεί να έχουν μια οντότητα. Να σημειώσετε ότι πριν από 7 χρόνια όταν ο Τσάρας μου είχε ζητήσει μια μικρή βοήθεια είχα έρθει για να δώσω 150 χιλιάδες ευρώ(!) και έκανα ραντεβού με την τότε διοίκηση σε ένα μικρό γραφειάκι ενός ιατρείου. Δεν υπήρχαν αποδείξεις για τίποτε, ο καθένας έλεγε «τόσα χρωστάμε», «όχι τόσα και λίγα ακόμα», πεταγόταν κάποιος άλλος. Δεν υπήρχε ούτε γραφείο και όλος ο Παναιτωλικός ήταν σε κάτι σακούλες, που κάθε μέρα έβγαζαν και μερικές αποδείξεις ή τιμολόγια. Τελικά, τότε είπα στον Τσάρα ότι θα είναι ευχής έργο να είναι τουλάχιστον διπλάσια τα λεφτά που χρειάζονται, οπότε άστο να το κάνω μόνος μου. Ήταν η εποχή που ήθελα ως συνταξιούχος να έρθω στη πατρίδα και να έχω κάτι ωραίο να κάνω. Αφήνω την ομάδα χωρίς χρέος, με γήπεδο, με άδεια συμμετοχής και σχετικά ισορροπημένη. Όχι ισοσκελισμένη, γιατί κάθε χρόνο έβαζα λεφτά από την τσέπη μου και μάλιστα πολλά».

Θεωρείτε ότι εκπέμπατε σε άλλο μήκος κύματος ζώντας τόσα χρόνια στη Σουηδία;

«Κοιτάξτε, θα ήταν ψέμα να πει κάποιος ότι δεν επηρέασαν 35 χρόνια ζωής σε μια χώρα σαν τη Σουηδία. Εκεί υπάρχει η κουλτούρα της προσφοράς και της συλλογικότητας. Τα παιδιά στις γειτονιές φτιάχνουν ομάδες και πουλάνε φτηνά γλυκά που φτιάχνουν οι μανάδες τους για να τις ενισχύσουν! Γυρνάμε και πουλάνε κουπόνια και λαχεία ενίσχυσης των σωματείων ή κάνουν παζάρια. Δεν ζητάνε επιχορηγήσεις! Όλος ο αθλητισμός στηρίζεται σε λαχειοφόρους, που τις βοηθά το κράτος αλλά πρέπει να τρέξεις για να τις διαθέσεις. Όλοι παίζουν κάποιο άθλημα ή κάνουν κάτι εθελοντικό. Εδώ η κουλτούρα είναι ότι πρέπει κάποιος να μας δώσει. Συνήθως είναι το κράτος. Τι δουλειά έχει σε όλα το κράτος; Κάνε κάτι ΕΣΥ, μην περιμένεις να κάνει εκείνο και κυρίως μην είσαι στο δώσε και στο επίδομα. Εδώ όλοι είναι επιδοματίες…»

Μήπως φταίει και ο Τύπος για τις αντιλήψεις που επικρατούν;

«Έχω διαπιστώσει πράγματα και δεν υποθέτω πια. Παντρεύτηκα δημοσιογράφο και ξέρω. Είναι άλλος ένας τομέας όπου νομίζουμε ότι η ελευθερία είναι να μην υπάρχουν κανόνες. Στη Σουηδία η ελευθερία είναι απόλυτη, αλλά όταν ξεφύγεις σε βάζει ο χώρος σου στη θέση σου με τη δεοντολογία που είναι γραπτή. Και αν δε διορθωθείς διαγράφεσαι από το χάρτη. Χωρίς δίκες και κράτος. Εδώ-και δε με νοιάζει για μένα, αλλά για τους ανθρώπους γύρω μου-άνθρωποι. που κάτι θέλαν ή κάτι ζητούσαν μόλις έβλεπαν ότι δεν θα γίνει. την άλλη μέρα άλλαζαν το τροπάριο. Φταίω κι εγώ που είμαι συγκεντρωτικός και απόλυτος; Και αυτό σημαίνει ότι αν δεν κάνεις τη δουλειά εσύ δεν πρέπει να την κάνει κανένας και να καούν τα πάντα; Δημοσιογράφος μπορεί να γίνεις και εμπειρικά, αλλά όχι όταν έχεις μάθει ότι πάντα κάτι πρέπει να βγάλεις… Είναι βέβαιο ότι από όλη τη συνέντευξη κάποιοι θα απομονώσουν αυτά που είπα μόλις τώρα, μόνο!(σ.σ. γελάει για πρώτη φορά)»

Κοιτώντας πίσω, θεωρείτε ότι πετύχατε ή αποτύχατε;

«Ήθελα να αφήσω την ομάδα στην πρώτη κατηγορία αλλά δεν το κατάφερα, άρα απέτυχα. Ήθελα να φτιάξω εγκαταστάσεις και το γήπεδο στην πόλη και το πέτυχα. Είχα τη θέληση να αλλάξω τη νοοτροπία πολλών για τη μπάλα και να μην είναι αυτοσκοπός, κέρδος ή πόλεμος και πέτυχα εν μέρει, αφού στα χρόνια αυτά υπήρξαν και καμιά 500αριά άνθρωποι που το είδαν έτσι. Όχι όμως όλοι και μάλλον όχι οι νεότεροι, δυστυχώς».

Στο Αγρίνιο θα μείνετε;

«Θα μείνω και θα ασχοληθώ με το Emileon. Δεν ξέρω αν θα έχει γήπεδα ή τις σημερινές χρήσεις. Μπορεί να το αλλάξω όλο και να βάλω μια λίμνη να παίζουν τα παιδιά! Που ξέρεις, μπορεί χωρίς τα βάρη του Παναιτωλικού να αγκαλιαστεί και να επιτύχει…»

Αυτό που σας στενοχωρεί πιο πολύ μετά από όλα αυτά;

«Σημασία έχει ότι στενοχώρησα ανθρώπους που πίστεψαν και δούλεψαν μαζί μου αλλά και ανθρώπους που δεν το άξιζαν. Που θα απογοητευτούν γιατί πίστεψαν ότι θα κάναμε κάτι διαφορετικό. Αυτό με στενοχωρεί ιδιαίτερα αλλά δεν είναι και αρκετό να με κρατήσει. Οι συνεργάτες μου στο τελευταίο Δ.Σ. δήλωσαν όλοι ότι δεν θέλουν να ασχοληθούν άλλο, κανένας δεν θέλει να ακούει. Με πείραξε η εξόντωση που θέλησαν κάποιοι γι’ αυτούς. Τελικά πάντα κάποιος κερδίζει…»