Γιαννιώτας: «Δεν έχω καταφέρει τίποτα ακόμα»

{textlink02}

Ο νεαρός μέσος των Θεσσαλονικιών παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα των οργανωμένων οπαδών του Άρη (Super 3), «SUPER ARIS», όπου αναφέρθηκε στο γκολ που άλωσε την Κρήτη, στο μεγάλο… σχολείο (όπως χαρακτήρισε) την ομάδα Κ-20, αλλά και στη νοοτροπία που πρέπει να έχουν όλοι οι ποδοσφαιριστές της ομάδας, τονίζοντας παράλληλα πως  πρέπει να έχει την ανάλογη συνέχεια και εξέλιξη.

Αναλυτικά η αποκαλυπτική συνέντευξη του Γιάννη Γιαννιώτα:

- Αποφασίσαμε να σου ζητήσουμε να μιλήσεις στην εφημερίδα του SUPER 3 κατόπιν μεγάλης σκέψης. Δε συνηθίζουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο σε νεαρούς ποδοσφαιριστές και πιστεύουμε αντιλαμβάνεσαι το γιατί.

«Είναι απόλυτα κατανοητό, ότι το κάνετε αυτό για να μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα. Έχετε απόλυτο δίκαιο να σκέφτεστε έτσι, αφού τα παραδείγματα σάς έχουν διδάξει πολλά. Ποιος άραγε (… και σίγουρα όχι εγώ, που τότε, σα 15χρονο ball boy του Άρη δεν τον είχα, απλά σαν ίνδαλμα, αλλά, κυριολεκτικά τον λάτρευα), έχει ξεχάσει την περίπτωση του Τόνι Κάλβο.

Γι’ αυτό και πιστεύω ότι δεν πρόκειται ν’ αφήσω να συμβεί σε μένα κάτι τέτοιο. Εδώ έξι ολόκληρα χρόνια πηγαινοέρχομαι, καθημερινά, απ’ το Νεοχώρι Αρναίας στη Θεσσαλονίκη, μιάμιση ώρα να πας και μιάμιση ώρα να ‘ρθεις. Θα ‘ναι κρίμα κι άδικο, κι ιδιαίτερα τώρα, αυτή τη στιγμή “να τα δώσω μια” και ν’ αφήσω τόσους κόπους να παν χαμένοι».

- Πρώτα απ’ όλα έχεις αντιληφθεί την τιμή που σου κάνει ο Άρης, σε τόσο μικρή ηλικία να σου εμπιστεύεται τη φανέλα του, μια φανέλα που ζυγίζει αμέτρητους τόνους;

«Οπωσδήποτε κι εννοείται ότι, πάντοτε, θα είμαι ευγνώμων. Οι τρεις τελευταίες βδομάδες είναι οι καλύτερες, οι πιο ονειρεμένες που βιώνω μέχρι τώρα στη ζωή μου».

- Αλήθεια, πόσο αργά και «βασανιστικά» κύλησαν για σένα, εκείνα τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μεταξύ της κεφαλιάς σου και της κατάληξης της μπάλας στ’ αντίπαλα δίχτυα;

«Ό,τι κι αν σας πω, αυτό που ένοιωθα εκείνες τις στιγμές είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Ήταν σα να ‘χε παγώσει ο χρόνος. Μόνο την ώρα που σταμάτησαν όλοι και στο γήπεδο απλώθηκε μια σιγή νεκρική συνειδητοποίησα τι ακριβώς είχε συμβεί. Απ’ τη χαρά μου δεν μπόρεσα λεπτό να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ».

- Χρειαζόμασταν όσο τίποτα αυτή τη νίκη, για να πάρετε λίγο τα πάνω σας. Ν’ αποκτήσετε και πάλι αυτοπεποίθηση, να πιστέψετε επιτέλους στις τεράστιες δυνατότητες που έχετε σαν ομάδα.

«Σίγουρα ήταν πάρα πολύ σημαντική για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρατε, αλλά, και για να σπάσει, επιτέλους, αυτή η γκαντεμιά που μας κυνηγούσε απ’ την αρχή του πρωταθλήματος. Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει τι ακριβώς συνέβαινε. Στις προπονήσεις η ομάδα “πετούσε” και στους αγώνες παρουσίαζε μια τελείως διαφορετική εικόνα, κάτι που οπωσδήποτε, μας επηρέαζε σε πολύ μεγάλο βαθμό».

- Ξέρεις, τι μας άρεσε πάνω απ’ όλα; Που, παρά την ηλικία σου, ουσιαστικά, στο πρώτο σου βάπτισμα πυρός στον τόσο «αγγελικά» πλασμένο κόσμο του ελληνικού πρωταθλήματος, δε μάσησες λεπτό από κανενός είδους κλωτσιάς και ψευτομαγκιάς, εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Ήταν για σένα ένα πολύ καλό μάθημα. Να ξέρεις ότι έτσι θα ‘ναι από δω και στο εξής…

«Μα, αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Αυτό έβλεπα από μικρός, αυτό ονειρευόμουν κάποια στιγμή να γίνει. Οπότε, όχι μόνο δε μ’ απασχολούν τέτοιες καταστάσεις, αλλά με… ανεβάζουν κιόλας».

- Καταλάβετέ το καλά, κι εσύ και οι συμπαίκτες σου. Είτε είσαι… 12 χρονών, είτε 50, απ’ τη στιγμή που φοράτε την ιερή αυτή φανέλα, εκπροσωπείτε, έναν τεράστιο σύλλογο, μ’ έναν λαό πολεμιστή, έναν λαό γεννημένο νικητή. Κι είναι ανεπίτρεπτο οι παίκτες αυτής της ομάδας να μην έχουν την ίδια, ακριβώς, νοοτροπία.

«Συμφωνώ απολύτως. Δε νοείται να πάμε να παίξουμε κάπου, λέγοντας, πάμε να μη χάσουμε. Κι εδώ θέλω ν’ αναφέρω ότι θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που αποτέλεσα μέλος της Κ-20 ομάδας του Άρη. Ενός πραγματικά τεράστιου σχολείου. Μιας ομάδας, όχι απλά πρωταθλήτριας, αλλά και γεννημένης να κερδίζει. Μ’ αυτή τη νοοτροπία, γεννήθηκε και μεγάλωσε όλη η δική μου φουρνιά και μόνο αυτή υπάρχει πλέον μέσα στο μυαλό και το DNA μας.

Όπου κι αν πηγαίναμε γινόταν “πόλεμος”. Όλοι τους, μ’ εμάς έβγαζαν το κόμπλεξ τους. Κερδίζαμε, για παράδειγμα, 0-2 μες τη Λεωφόρο κι έγιναν επεισόδια. Όλες αυτές οι καταστάσεις είναι πολύ φυσιολογικό να διαμορφώνουν χαρακτήρες, νοοτροπίες και συμπεριφορές. Γι’ αυτό και το μεγάλο μου όνειρο και ο μεγάλος μου στόχος που έχω μ’ αυτή την ομάδα, είναι κάποια στιγμή να καταφέρω να κατακτήσω μαζί της το πρωτάθλημα. Ούτε καν κύπελλο… ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. Να μιλάει όλος ο κόσμος για την πάρτη μας...».

- Μπράβο ρε μικρέ. Ακριβώς αυτή τη νοοτροπία πρέπει να ‘χει ένας παίκτης του Άρη κι αν μπορείς πέρνα τη και στους υπόλοιπους συμπαίκτες σου. Δε νοείται να χάνουμε, για παράδειγμα, 3-0 απ’ την πεθαμένη ΑΕΚ, ένας συμπαίκτης σου ν’ αλλάζει φανέλα κι άλλος να περιμένει στη γραμμή έναν έναν τους αντιπάλους να τους συγχαρεί. Θα σας το έκαναν ποτέ αυτοί στην αντίθετη περίπτωση; Σ’ έναν τόσο βρώμικο και ύπουλο κόσμο, όπως αυτός του ελληνικού ποδοσφαίρου, οι λέξεις δέος, σεβασμός και οίκτος δεν ισχύουν και δε μετράνε για κανέναν. Να το ‘χεις δόγμα σου αυτό…

«Σίγουρα και δεν υπάρχει τίποτα απ’ αυτά, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Εντός αγωνιστικού χώρου είναι, ή εγώ ή αυτός. Με δέος τούς έβλεπα, ball boy όταν ήμουν, όπως βέβαια και τους τωρινούς μου συμπαίκτες. Για παράδειγμα τους παρακολουθούσα, πέρυσι, τέτοιον καιρό, στο ματς με την Ατλέτικο και σκεφτόμουν πως θα πάω να τους μιλήσω.

Πλέον δεν υπάρχουν αυτά και γι αυτό το θέμα τεράστια ήταν η συμβολή όλων των παιδιών, που, όχι μονάχα εμένα, αλλά κι όλους τους μικρούς της ομάδας, μας κάνουν να νοιώθουμε σαν ίσους προς ίσους».

- Να ξέρεις πάντως, ότι, όχι μόνο δεν έχεις καταφέρει ακόμα τίποτα, αλλά μόλις τώρα, ξεκινούν τα δύσκολα για σένα.

«Ο πατέρας μου, μου ‘χει πει ότι στο ποδόσφαιρο κάθε Κυριακή, ακόμα κι ο Ρονάλντο κι ο Μέσι να ‘σαι, θα δίνεις εξετάσεις. Το ό,τι έγινε μια αρχή, αν δεν υπάρξει ανάλογη συνέχεια, δε θα σημαίνει απολύτως τίποτα. Και το παράδειγμα της εξέλιξης που είχε το δικό μου ποδοσφαιρικό πρότυπο, είναι για μένα οδηγός, για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνω…».

- Αν μας επιτρέπεις κιόλας, μια συμβουλή. Τα μάτια σου δεκατέσσερα και προσοχή στις κάθε είδους επιρροές που θα δεχτείς από μανατζαραίους, δημοσιογράφους κι άλλες παρόμοιες… κάστες που παρεπιδημούν, ιδιαίτερα, σ’ αυτήν την πόλη (… κι όχι μόνο) και το μόνο που επιζητούν από σένα είναι το προσωπικό τους όφελος.

«Να ξέρετε, πάντως, δεν είμαι πολύ της δημοσιότητας. Μακάρι αυτή η συνέντευξη σ’ εσάς να ‘ναι η τελευταία που θα δώσω».