Στη… ζώνη του λυκόφωτος
Το βλέπεις από ‘δώ, το βλέπεις από ‘κεί, το πιάνεις από ‘δώ το πιάνεις από ‘κεί και διαπιστώνεις ότι δεν σου βγαίνει… Η αλήθεια είναι ότι προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, αλλά δυσκολεύεσαι…
Έκτη αγωνιστική, τέσσερα ματς για τον ΑΡΗ (για όσους το έχουν ξεχάσει η ομάδα έχει δύο αγώνες λιγότερους) και ήδη τα έχουμε δει όλα… Μόνο νίκη δεν είδαμε…
Το «έργο» που παίχτηκε στο βαρύ –από την καταρρακτώδη βροχή σχεδόν σε όλο το ενενηντάλεπτο- τερέν του αγωνιστικού χώρου του Παγκρήτιου ανάγεται στη… ζώνη του λυκόφωτος.
Από το απόγευμα της Κυριακής πλανάτε ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ… Ένα παιχνίδι, που η ομάδα είχε την ψυχολογία από το γκολ του Σανκαρέ, ένα παιχνίδι που το είχε φέρει στα μέτρα της στο μεγαλύτερο διάστημα και μετά την αποβολή του Βίσιο στο 81’ φαίνονταν ότι είχε πάρει τον δρόμο του, ένα παιχνίδι που έφτασε στα… χασομέρια, αλλά στο τέλος δεν κερδήθηκε. Και όπως είπε εύστοχα ο Μίσελ μετά την λήξη του αγώνα, αυτή η ισοπαλία με τον τρόπο που ήρθε, ήταν σαν ήττα.
Έτσι χάθηκαν άλλοι δύο βαθμοί (εννέα στη συνολική σούμα) και οι Κίτρινοι απώλεσαν μια καλή ευκαιρία (σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα αποτελέσματα) να «σκαρφαλώσουν» στον βαθμολογικό πίνακα.
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι η ομάδα παρουσιάστηκε βελτιωμένη σε σχέση με τα ματς που προηγήθηκαν. Οι παίκτες είχαν διάθεση, έδειξαν πάθος στις μονομαχίες, υπήρχε μεγαλύτερη συνοχή σε όλες τις γραμμές (η παρουσία του Σανκαρέ εκτός από βάθος έδωσε και ύψος στην άμυνα), ενώ λειτούργησε καλύτερα τόσο στο δημιουργικό όσο και στο ανασταλτικό κομμάτι, καθώς και στις στημένες φάσεις.
Όμως είναι ανεπίτρεπτο αυτό που έγινε στο τελευταίο δεκάλεπτο και από την στιγμή που οι γηπεδούχοι έμειναν με δέκα παίκτες. Και κυρίως στο χρονικό σημείο που είχε φτάσει το παιχνίδι. Την ώρα που θα έπρεπε είτε να είχες «φάει» την μπάλα είτε να την είχες στείλει στο… Λιβυκό πέλαγος, έδωσες το δικαίωμα στον αντίπαλο να πιέσει ψηλά και πάρει μπάλες και στο τέλος να γίνει η ζημιά. Κρίμα…
Θεωρώ ότι πρωτίστως είναι θέμα νοοτροπίας. Όμως είναι και θέμα ψυχολογίας. Άπαντες αδίκησαν για μια ακόμη φορά τον εαυτό τους. Ας ελπίζουμε να είναι η τελευταία φορά…
Υ.Γ.: Ο Γιάκομπ στο διάστημα που αγωνίστηκε έφαγε πολύ «ξύλο» από τους αμυντικούς του Εργοτέλη, αλλά απ’ ότι φάνηκε ο Θάνος είχε ξεχάσει τις κάρτες στην ανάπαυλα του ημιχρόνου στα αποδυτήρια.
Υ.Γ.1: Κατάθεση οπαδικής ψυχής, μαθήματα στήριξης και τραγούδι μέσα στην βροχή και στα 90 λεπτά από τον SUPER 3 Χανίων.
Υ.Γ. 2: Στις δύσκολες στιγμές ξεχωρίζουν οι μεγάλες ομάδες και οι προσωπικότητες…
Υ.Γ. 3: Με τον συμπολίτη, οσονούπω…
