Φύσσας: «Μια μέρα, χαραγμένη στη μνήμη όλων μας»
Για το θαύμα του 2004, αλλά και τα συναισθήματα του μετά τον τελικό με την Πορτογαλία, μίλησε ο Τάκης Φύσσας.
Δεκαέξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την 4η Ιουλίου 2004, όταν η Εθνική μας ομάδα κέρδισε με 1-0 στο «Ντα Λουζ» την Πορτογαλία και κατέκτησε το Euro.
Ο Τάκης Φύσσας, παλαίμαχος άσος της Εθνικής σε συνέντευξη του στην επίσημη σελίδα της ΕΠΟ μίλησε για την συγκεκριμένη επιτυχία.
Αναλυτικά η συνέντευξη του:
Πότε, στη διάρκεια του τουρνουά, σκέφτηκες ότι το Κύπελλο μπορεί να το πάρει η Ελλάδα;
Έχω ακούσει πολλούς να απαντούν ότι το σκέφτηκαν μετά την πρόκριση επί της Γαλλίας. Και πράγματι αυτή η επιτυχία, απέναντι στην τότε Πρωταθλήτρια Ευρώπης, ήταν πάρα πολύ μεγάλη και βάσει αυτής υπήρχε λόγος να αισιοδοξεί κάποιος για την πορεία μας. Προσωπικά, πάντως, το ένιωσα μετά την ημιτελικό με την Τσεχία. Η νίκη μας επί της πιο φορμαρισμένης ομάδας του τουρνουά, το ασημένιο γκολ στην τελευταία στιγμή του αγώνα ήταν στοιχεία με έκαναν να το πιστέψω. Να πιστέψω ότι πρέπει να ολοκληρωθεί το θαύμα.
Ποιες ήταν οι σκέψεις, τα συναισθήματά σου πριν από τον τελικό.
Είχα άγχος. Υπήρχε αγωνία. Αλλά ήταν διαφορετικά από τις προηγούμενες φορές. Είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ήδη τι συντελούσαμε, είχαμε αντιληφθεί τη σημασία των μικρών θριάμβων που είχαμε πετύχει στη διάρκεια του EURO 2004. Και είχαμε φτάσει πλέον ενώπιον μιας πολύ μεγάλης, μιας μοναδικής πρόκλησης: πότε θα είχαμε ξανά τέτοια ευκαιρία;
Ποια στιγμή του τελικού θυμάσαι χαρακτηριστικά (στη διάρκεια του αγώνα);
Θυμάμαι προς τα τελευταία λεπτά του αγώνα ένα σουτ του Φίγκο. Η μπάλα χτύπησε ελάχιστα στη μύτη του παπουτσιού μου και κοίταξα με αγωνία την πορεία της και πού θα κατέληγε. Τελικά, ευτυχώς, έφυγε εκτός εστίας και η επαφή μου ήταν τόσο ανεπαίσθητη, που αν δεν κάνω λάθος ο διαιτητής δεν έδωσε κόρνερ. Ίσως κανένας, πλην εμού, δεν είχε καταλάβει το άγγιγμα της μπάλας.
Μοιράσου μαζί μας μια στιγμή που θυμάσαι μετά τη λήξη του τελικού.
Θυμάμαι τη στιγμή του γύρου του θριάμβου τους Πορτογάλους, τους θεατές της ηττημένης ομάδας, να μας χειροκροτούν! Λίγους μήνες πριν είχα πάρει μετεγγραφή στην Μπενφίκα και είχα ζήσει την έννοια του ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Κάτι εντελώς διαφορετικό από τις ελληνικές συνήθειες στα γήπεδα. Μια υγιή νοοτροπία. Όμως ήταν συγκλονιστικό! Φανταστείτε έναν λαό να περιμένει πώς και πώς να κατακτήσει η Εθνική Ομάδα του το EURO, να χάνει δεύτερη φορά από την Ελλάδα και τελικά να απογοητεύεται, ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, να ΄χει τη δύναμη να μας χειροκροτεί. Αυτό με ξεπέρασε!
Με ποιον μίλησες πρώτα, εκτός ομάδας, μετά τη λήξη του τελικού και τι θυμάσαι πως είπατε;
Δεν θυμάμαι με ποιους μίλησα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πάντως, να αναζητώ τους δικούς μου στην εξέδρα, όπου ο ενθουσιασμός είχε… χτυπήσει κόκκινο. Και θυμάμαι να επικοινωνώ με τον πατέρα μου με ένα νεύμα. Δεν το έχω ξαναπεί αυτό: του ζήτησα στην ουσία να είναι ήρεμος, γιατί είχα μέσα μου μία ανησυχία.
Τι σημαίνει για το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα, η 4η Ιουλίου 2004.
Είναι μια ημέρα χαραγμένη στη μνήμη όλων μας. Μια ημέρα γιορτής, που ξυπνά υπέροχες αναμνήσεις και οπωσδήποτε κάποιες απ’ αυτές έχουν και διδακτικό χαρακτήρα. Πάνω απ’ όλα, είναι μια ποδοσφαιρική γιορτή.
