Δ. Παπαδόπουλος: «Ακόμα και σήμερα, δεν το πιστεύουμε»

Δεκαέξι χρόνια συμπληρώνονται από την 4η Ιουλίου 2004, όταν η Εθνική Ελλάδος κέρδισε με 1-0 την Πορτογαλία μέσα στην έδρα της και κατέκτησε το Euro.

Ο παλαίμαχος επιθετικός Δημήτρης Παπαδόπουλος με συνέντευξη του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ αναφέρθηκε στον θρίαμβο της Εθνικής ομάδας, αλλά και στην μεγαλύτερη αποτυχία που δεν ήταν άλλη από το ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν απέκτησε το δικό του «σπίτι», αλλά και το δικό του προπονητικό κέντρο. 

Αναλυτικά η συνέντευξη του:

Κύριε Παπαδόπουλε συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από τον άθλο της Εθνικής στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004. Τι θυμάστε από αυτή την πορεία;

«Ήταν μια τεράστια επιτυχία. Η πορεία στο Euro 2004 ήταν η δικαίωση για όλα τα παιδιά και για τον προπονητή. Ειλικρινά ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης».

Στο τελευταίο φιλικό πριν το Euro η Ελλάδα αντιμετώπισε την Ελβετία. Ο προπονητής της Γιάκομπ Κουν είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα θα είναι η ευχάριστη έκπληξη της διοργάνωσης και δεν θα εκπλαγεί αν το κατακτήσετε. Εσείς πότε πιστέψατε ότι μπορείτε να πετύχετε;

«Εκείνη η ομάδα είχε ένα μεγάλο σερί με 15-20 παιχνίδια αήττητη. Είχε δείξει ότι διαθέτει μια καλή ομάδα. Πήγαμε στην Πορτογαλία, χωρίς πίεση για να κάνουμε μια αξιοπρεπή πορεία και τα καταφέραμε. Σημαντικό ρόλο στην πορεία μας ήταν η νίκη στην 1η αγωνιστική με την Πορτογαλία. Κερδίσαμε τους διοργανωτές κι ένα εκ των φαβορί για τον τίτλο. Αυτή η νίκη μας έδωσε αυτοπεποίθηση. Πιστέψαμε στους εαυτούς μας και χωρίς άγχος και πίεση δίναμε την κάθε μάχη ξεχωριστά».

Τι είναι αυτό που σας έχει μείνει χαραγμένο;

«Πάρα πολλά πράγματα. Η απονομή, τα πανηγύρια. Ακόμα και το κλάμα του Ρονάλντο ήταν αξέχαστο και μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τι πετύχαμε. Δεν μπορώ να ξεχάσω φυσικά την επιστροφή μας από την Πορτογαλία. Προσγειωθήκαμε μεσημέρι στην Ελλάδα και για να φτάσουμε στο Καλλιμάρμαρο το βράδυ. Η υποδοχή των Ελλήνων ήταν κάτι συγκλονιστικό».

Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας;

«Όλοι οι ποδοσφαιριστές βάλαμε το εγώ μας στην άκρη. Ήμασταν πραγματικά μια οικογένεια. Ήμασταν όλοι μαζί για 2-3 μήνες και ήμασταν όλοι δεμένοι. Ακριβώς όπως η οικογένεια. παρά τις όποιες τριβές μπορεί να υπάρχουν, τα ξεπερνάγαμε όλα για να βγούμε έξω και να αγωνιστούμε».

Οταν μιλάτε στα παιδιά σας γι αυτή την επιτυχία τι τους λέτε;

«Τα παιδιά έχουν την ευκαιρία και βλέπουν τα παιχνίδια μέσω του ίντερνετ. Έχουν απορίες, αλλά αισθάνονται υπερήφανα. Είναι σημαντικό ότι με την επιτυχία μας δώσαμε αυτοπεποίθηση στα παιδιά και τα κάναμε να πιστέψουν».

Από την απόλυτη επιτυχία φτάσαμε σε πολύ απογοητευτικές αγωνιστικές στιγμές για την Εθνική ομάδα. Τι έφταιξε;

«Η Εθνική είχε μια πορεία 10-15 χρόνων πολύ επιτυχημένης πορείας. Είναι λογικό να κάνει τον κύκλο της. Για μένα το χειρότερο δεν ήταν ότι ήρθαν άσχημα αποτελέσματα. Ήταν άλλωστε διαφορετικές οι συγκυρίες. Υπήρχαν σχεδόν κάθε χρόνο δύο ομάδες που έπαιζαν στο Champions League και 3-4 στις άλλες διοργανώσεις. Οι μεγάλες ομάδες που εκπροσωπούσαν τη χώρα μας χρησιμοποιούσαν Έλληνες. Περνάμε όλοι παραστάσεις και εμπειρίες από Champions League και γινόμασταν καλύτεροι. Στήριζαν τους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Το χειρότερο για μένα είναι ότι δεν δημιουργήθηκε ένα βοηθητικό για την εθνική ομάδα. Παρά το γεγονός ότι πέρασαν τόσα χρήματα δεν επενδύθηκαν ώστε να φτιαχτεί ένα σπίτι της Εθνικής. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία για μένα».

Πριν λίγες ημέρες είχες την ευκαιρία να μιλήσεις με παιδιά προσφύγων που ζουν στην Ελλάδα, σε ένα βίντεο που συνεργάστηκες με την UEFA Foundation. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου;

«Ήταν μια πρωτοβουλία της UEFA Foundation, η οποία πραγματοποιεί διάφορα πρότζεκτ με σκοπό να βοηθήσει τα νέα παιδιά. Ήταν ένα πρότζεκτ που ήθελα κι εγώ πολύ να κάνω. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με παιδιά που ζουν στη Λέσβο. Να τους πω και τη δική μου Ιστορία. Ήμουν κι εγώ πρόσφυγας και το ποδόσφαιρο με βοήθησε να ενταχθώ στην κοινωνία και να βοηθήσω την οικογένειά μου. Ήθελα να τους μεταφέρω το μήνυμα ότι παρά τις δυσκολίες μπορούν να τα καταφέρουν».

Παράλληλα δείχνετε το κοινωνικό σας πρόσωπο και με άλλους τρόπους, όπως βλέπουμε σε διάφορες δημοσιεύσεις...

«Καταρχήν να σας ενημερώσω ότι εδώ και 1,5 χρόνο έχουμε δημιουργήσει μια ομάδα σε συνεργασία με την Action Aid και βοηθάμε κορίτσια και αγόρια 12 με 18 χρονών. Μία με δύο φορές την εβδομάδα έχουν την ευκαιρία να αθληθούν, αλλά να μάθουν επίσης ξένες γλώσσες, υπολογιστές, καθώς και ψυχολογική υποστήριξη. Στο πρόγραμμα συμμετέχουν οικογένειες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα».

Πόσο σημαντικό είναι αυτή την εποχή οι διακεκριμένοι αθλητές να δείχνετε το κοινωνικό σας πρόσωπο, κατά του ρατσισμού;

«Μιλάμε για ανθρώπους. Δεν έχει σημασία τι χρώμα έχεις ή που γεννήθηκες. Είναι άνθρωποι. Θα πρέπει όλοι να βοηθήσουμε. Οι πόλεμοι και η παγκοσμιοποίηση έχουν φέρει πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο. Ο Έλληνας είναι ένας ευαίσθητος λαός και νομίζω ο καθένας μας θα πρέπει να προσφέρει όπως μπορεί».