Αταλάντα: Από το όνειρο του Champions League, στον εφιάλτη του κορονοϊού

Το ημερολόγιο έδειχνε 19 Φεβρουαρίου όταν η Αταλάντα κέρδιζε με το επιβλητικό 4-1 τη Βαλένθια στο «Σαν Σίρο», κάνοντας καθοριστικό βήμα για την πρόκριση στα προημιτελικά του Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία της.

«Είναι μια θαυμάσια νύχτα, ένα υπέροχο όνειρο», έλεγε μετά το ματς στο γήπεδο του Μιλάνου, στο οποίο βρέθηκαν πάνω από 40.000 «μπεργκαμάσκι», ο αρχηγός της Αταλάντα, Παού Γκόμεζ. «Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα όλος αυτός ο κόσμος να ταξιδέψει ως εδώ από το Μπέργκαμο. Είναι φανταστικό, μοναδικό και θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη όλων μας».

Πράγματι, σχεδόν πέντε εβδομάδες μετά, ουδείς το έχει ξεχάσει, αλλά για διαφορετικό λόγο, όπως καταγράφει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Εκείνο το βράδυ στην πόλη του στυλ και της μόδας, οι δεκάδες χιλιάδες φίλοι της Αταλάντα έγιναν άθελά τους αιτία για να εξαπλωθεί ταχύτατα ο κορονοϊός, ο Covid-19, ο ιός που «θερίζει» το Μπέργκαμο και τη βόρεια Ιταλία, με το συνολικό αριθμό των θανάτων σε όλη τη χώρα να υπερβαίνει τους 6.000! Εκείνο το ματς Αταλάντα – Βαλένθια αναφέρεται πλέον ως το «Partita Zero», δηλαδή το «Παιχνίδι Μηδέν». Μία «βιολογική βόμβα» που εξερράγη στο «Σαν Σίρο» σύμφωνα με τον επικεφαλής του τμήματος πνευμονολογίας του κεντρικού νοσοκομείου του Μιλάνου.

Ο ανοσολόγος Φρανσέσκο Λε Φος συμφωνεί, λέγοντας: «Υπάρχουν πολλοί βασικοί παράγοντες ενεργοποίησης του ιού, αλλά και καταλύτες που βοηθούν στην εξάπλωσή του. Ωστόσο, εκείνος ο αγώνας πιθανότατα να ήταν εκ των βασικών παραγόντων. Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε, επομένως το χρονοδιάγραμμα είναι κατάλληλο. Η συσσώρευση χιλιάδων ανθρώπων, σε απόσταση μερικών εκατοστών μεταξύ τους, που αγκαλιάζονται, φωνάζουν, φιλιούνται, όλα αυτά βοηθούν τα μέγιστα μία ιογενή αντίδραση. Εκ των υστέρων, μπορούμε να πούμε πως ήταν τρέλα που έγινε το παιχνίδι με κόσμο. Εκείνη τη στιγμή, όμως, τα πράγματα δεν ήταν ξεκάθαρα».

Πράγματι, εκείνες τις ημέρες υπήρχε ελάχιστο άγχος για την επιδημία που είχε ξεκινήσει στην επαρχία Γουχάν της Κίνας. Ο «Ασθενής Ένα» μόλις είχε γίνει γνωστός στο Κοντόνιο – την πρώτη ιταλική πόλη που μπήκε σε καραντίνα – μόνο δυο μέρες νωρίτερα.

Όπως ξεκαθαρίζει ο πλάγιος μπακ της Αταλάντα, Ρόμπιν Γκόσενς, κανείς δεν είχε καταλάβει εκείνες τις ημέρες του αγώνα πόσο επικίνδυνος ήταν ο ιός σε συνδυασμό με την παρουσία οπαδών στις εξέδρες του «Σαν Σίρο». «Όλοι τον υποτιμήσαμε τον Covid-19, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Έβγαινα, πήγαινα σε εστιατόρια, έβλεπα φίλους. Δεν γνωρίζαμε τίποτα γι’ αυτόν, μέχρι που άρχισαν να ανακοινώνονται τα πρώτα θύματα», θυμάται ο 25χρονος Γερμανο-Ολλανδός αμυντικός.

Μέχρι να διεξαχθεί ο επαναληπτικός στη Βαλένθια, ο κορονοϊός είχε ήδη κάνει αισθητή την παρουσία του στη βόρεια Ιταλία και, κυρίως, στο Μπέργκαμο. Υπήρχαν, μάλιστα, και αμφιβολίες για το κατά πόσο θα «πετούσε» η Αταλάντα με προορισμό την Ισπανία.

Εν τέλει το παιχνίδι πραγματοποιήθηκε, με την ομάδα του Τζιαν Πιέρο Γκασπερίνι να «σφραγίζει» την πρόκριση στα προημιτελικά του Champions League με δεύτερη νίκη, αυτή τη φορά με σκορ 4-3, στο άδειο από θεατές «Μεστάγια». Με τη λήξη του αγώνα, οι ποδοσφαιριστές της Αταλάντα συγκεντρώθηκαν στο κέντρο του γηπέδου και κράτησαν ένα μικρό πανό που έγραφε «Μπέργκαμο, αυτό είναι για σένα. Μην παραδίνεσαι ποτέ!».

Η αφιέρωση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Όπως ακριβώς και η πρόκριση. Πριν το παιχνίδι, είχαν λάβει μηνύματα στήριξης ακόμη και από το δήμαρχο του Μπέργκαμο, αλλά και από διευθυντή ενός εκ των νοσοκομείων την πόλης η οποία είχε ήδη αρχίσει να «αγκομαχάει» με τον αυξημένο αριθμό μολυσμένων με τον κορονοϊό.

Όλοι έψαχναν μια ανακούφιση από την κρίση στην υγεία και η ομάδα τους προσέφερε διέξοδο. «Μας χάρισαν δύο ώρες διασκέδασης και χαράς», έλεγε ενθουσιασμένος ο πρόεδρος της Αταλάντα, Αντόνιο Περκάσι. «Έδωσαν χαρά στο Μπέργκαμο και την Ιταλία σε αυτές τις δύσκολες και περίεργες στιγμές που ένας τρομερός ιός απειλεί τις ζωές μας».

Ωστόσο, ο αγώνας δεν θα έπρεπε να διεξαχθεί. Όπως είχε αναρωτηθεί εκείνες τις ημέρες ο Γκόσενς, «ποιος ο λόγος να γίνει το παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών, όταν έξω από το γήπεδο θα βρίσκονται χιλιάδες φίλοι της Βαλένθια;».

Οι δε οπαδοί της Αταλάντα, που δώρισαν τα χρήματα που είχαν δώσει για τα εισιτήρια για το εκτός έδρας παιχνίδι σε ένα νοσοκομείο της πόλης, έλαβαν σαφείς εντολές να μην ακολουθήσουν την αποστολή της ομάδας στο αεροδρόμιο κατά την αναχώρησή της για τη Βαλένθια. Ούτε, φυσικά, να μεταβούν στο αεροδρόμιο για να την αποθεώσουν, μετά την πρόκριση. Ή, ακόμη, να μαζευτούν στο κέντρο του Μπέργκαμο για να πανηγυρίσουν.

Ωστόσο, η ζημιά από τη διεξαγωγή του πρώτου αγώνα, είχε ήδη αρχίσει να γίνεται ορατή. Και η ρεβάνς απλά επιδείνωσε την κατάσταση. Το 35% του επιτελείου του συλλόγου, βρέθηκε θετικό στον κορονοϊό! Το αν μολύνθηκαν στο «Μεστάγια» ή το Μιλάνο ή κάπου αλλού, δεν ήταν δυνατό να προσδιορισθεί. Ήταν, όμως, ξεκάθαρο, οι αγώνες δεν έπρεπε να γίνουν.

Ο Γκασπερίνι και οι παίκτες του επέστρεψαν σε μια χώρα εντελώς διαφορετική από αυτή που άφησαν φεύγοντας. «Φτάσαμε στο Μπέργκαμο περίπου στις 3.30 τα ξημερώματα της Πέμπτης και βρεθήκαμε σε μια κατάσταση που ξέραμε πως θα ήταν τρομερή, αλλά δεν περιμέναμε να είναι σε τέτοιο σημείο», τονίζει ο τεχνικός της Αταλάντα. «Η εξέλιξη, από την Κυριακή που είχαμε φύγει για την Ισπανία, ήταν αλματώδης. Ήταν ένας κόσμος την Κυριακή και ένας άλλος την Πέμπτη. Η ζωή μας είχε αλλάξει».

Παρ’ όλη την εκατόμβη νεκρών, υπάρχουν ακόμη αρκετοί που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του κράτους για γενικό lockdown. Κάτι που προκάλεσε την έκρηξη του Γκόμεζ. Υπάρχουν, μάλιστα, ιολόγοι που υποστηρίζουν πως ο ιός ενδεχομένως να έχει ήδη μεταλλαχθεί στη Λομβαρδία, κάτι που τον καθιστά ακόμη πιο φονικό και δύσκολο στην εύρεση εμβολίου.

«Υπάρχει κάτι στη Λομβαρδία το οποίο δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε πλήρως», υποστηρίζει η ιολόγος νοσοκομείου στο Μιλάνο, Μαρία Ρίτα Γκιζμόντο. «Έχουμε ξεπεράσει ήδη τον αριθμό των θανάτων της Κίνας σε μια απείρως μικρότερη σε έκταση περιοχή και σε λιγότερο χρόνο. Κάτι παράξενο συμβαίνει».

Συνεπώς, δεν είναι γνωστό πότε θα τελειώσουν όλα αυτά. Ούτε, φυσικά, το πότε θα επιστρέψει η Αταλάντα στη δράση. Αυτό που όλοι γνωρίζουμε, είναι πως ο σύλλογος, η πόλη και οι άνθρωποί της, πριν από περίπου ένα μήνα ζούσαν σε ένα όμορφο όνειρο. Πλέον, αισθάνονται παγιδευμένοι σε έναν ατέρμονο εφιάλτη.