Γιούρκας Σεϊταρίδης: Το όνειρο του πάγκου της Πόρτο και οι «κεραυνοί» για την Εθνική Ελλάδας!

Η εφημερίδα «Jornal de Noticias» βρέθηκε στην Αθήνα και δεν έχασε την ευκαιρία να περάσει κι από το ιστορικό κέντρο της πόλης. Εκεί όπου λειτουργεί και το «Moma», το μοντέρνο café -restaurant που διατηρεί ο Γιούρκας Σεϊταρίδης! Ο άλλοτε άσος του Παναθηναϊκού, της Ατλέτικο Μαδρίτης και – φυσικά – της Πόρτο ήταν κι ο άνθρωπος που ήθελαν να συναντήσουν οι Πορτογάλοι και να μιλήσουν για την εποχή που ο 37χρονος, σήμερα, Γιούρκας ήταν το καλύτερο δεξί μπακ στην Ευρώπη και η πρώτη επιλογή του Ζοζέ Μουρίνιο για τους «δράκους».

Ο Σεϊταρίδης δεν αρνήθηκε να παραχωρήσει συνέντευξη και να φωτογραφηθεί με φόντο τον «ιερό βράχο» της ακρόπολης, μιλώντας για όλους και για όλα αλλά κυρίως για την Πόρτο! Ένας από τους πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που έβγαλε τα τελευταία χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν έκρυψε την επιθυμία του να επιστρέψει κάποια στιγμή στην Πορτογαλία και να γίνει ο προπονητής της Πόρτο, αποκαλύπτοντας πως ήδη έχει αρχίσει μαθήματα προπονητικής για να πάρει το σχετικό δίπλωμα. Παράλληλα, μίλησε και για την Εθνική Ελλάδας – με αφορμή τον Φερνάντο Σάντος – λέγοντας πως από το 2014 και την αποχώρηση του Πορτογάλου, χάθηκε κάθε έννοια πειθαρχίας στην ομάδα κι ο καθένας κάνει αυτό που θέλει μέσα στον αγωνιστικό χώρο…

Αναλυτικά όσα είπε:

Πέρασαν 13 χρόνια από τότε που έπαιζες στην Πόρτο. Πως είναι σήμερα ο Σεϊταρίδης;

«Λοιπόν… Προσωπικά είμαι χαρούμενος και συνεχίζω να βλέπω τα παιχνίδια της παλιάς ομάδας μου, της Πόρτο, στην τηλεόραση. Ειδικά τα παιχνίδια πρωταθλήματος».

Τι πιστεύεις για την τωρινή Πόρτο;

«Είναι δυνατή, όπως ήταν και την προηγούμενη χρονιά που πήρε το πρωτάθλημα. Αυτή τη στιγμή είναι ξανά σε καλή θέση, δεν σταματά να διεκδικεί τον τίτλο. Η φιλοσοφία του κλαμπ είναι αυτή».

Είναι ο Σέρτζιο Κονσεϊσάο ο προπονητής που πρέπει να έχει η Πόρτο;

«Ναι! Ήταν παίκτης στην ομάδα και τώρα προπονητής, ξέρει τι σημαίνει να φοράς αυτή τη φανέλα. Έχει μεγάλο πλεονέκτημα, δεν παίξαμε μαζί αλλά ξέρω καλά την προσωπικότητά του».

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης;

«Ο Μπραχίμι. Κάνει τα πάντα σωστά, ντριμπλάρει, σεντράρει. Είναι πολύ καλός με τη μπάλα»

Η Πόρτο είχε κατακτήσει το Champions League λίγους μήνες πριν έρθεις. Πιστεύεις πως μπορεί να το ξανακάνει σύντομα;

«Έτσι πιστεύω, αλλά τώρα είναι πολύ πιο δύσκολο. Χωρίς να θέλω να φανώ ασεβής προς τον οποιονδήποτε, τότε η ομάδα είχε καλύτερη ποιότητα. Είχε παίκτες σαν τον ΜακΚάρθι και τον Ζόρζε Κόστα, που έκαναν τη διαφορά, και προπονητή τον Ζοζέ Μουρίνιο. Αλλά υπάρχουν παραδείγματα που δείχνουν ότι με τη δουλειά, όλα μπορείς να τα καταφέρεις. Η Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε, δεν είναι τέλεια αλλά έχει εξαιρετική άμυνα και της επιτρέπει να παλεύει κάθε σεζόν για το Champions League».

Ποιες είναι οι καλύτερες αναμνήσεις σου από την Πορτογαλία;

«Έχω πολύ καλές αναμνήσεις και ευτυχώς μόνο μια άσχημη, ήθελα να γίνω πρωταθλητής με την Πόρτο αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα! Όταν έπαιζα στην Πορτογαλία ήταν δυσάρεστο ότι χάσαμε τόσους βαθμούς στο «Ντραγκάο», κάτι πολύ σπάνιο. Όσο για τις καλές στιγμές, υπάρχουν αρκετές. Κερδίσαμε το Διηπειρωτικό Κύπελλο, το Super Cup κόντρα στη Μπενφίκα και παίξαμε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ, όπου από ατυχία χάσαμε από τη Βαλένθια. Όμως, η ζωή δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο…»

Μιλάς, δηλαδή, για την πόλη;

«Ναι, από τους ανθρώπους και τους οπαδούς έχω εξαιρετικές αναμνήσεις. Αγαπούν την ομάδα τους και πάντα θέλουν να βοηθήσουν. Ακόμα και όταν έφυγα από την Πορτογαλία μετά από μερικά χρόνια, κράτησα επαφές με φίλους όπως ο Κοστίνια, ο ΜακΚάρθι, ο Μανίς και ο Νούνο Εσπίριτο Σάντο. Η ομάδα της Πόρτο είναι οικογένεια και οι φιλίες διαρκούν. Στην εποχή μου, ελπίζω ότι αυτό συνεχίζεται και τώρα, το κλαμπ ήταν το δεύτερο σπίτι μας».

Θυμάσαι το καλύτερό σου παιχνίδι;

«Μου άρεσαν πάντα τα ντέρμπι με τη Σπόρτινγκ και τη Μπενφίκα, ήταν διαφορετικά. Θυμάμαι και το Super Cup, το πρώτο μου ματς με την Πόρτο. Έχω και μια άσχημη στιγμή να θυμάμαι. Όταν τιμωρήθηκα για δυο παιχνίδια για προσβολή αντιπάλου (σ.σ. Φελάχι) σε έναν αγώνα με την Εστορίλ, αλλά όλα είχαν κατά λάθος, δεν υπήρχε πρόθεση. Ήταν μια λάθος απόφαση».

Ο Ζοζέ Μουρίνιο σε επέλεξε, αλλά δεν ήταν ο προπονητής όταν ήρθες…

«Δυστυχώς αυτό είναι αλήθεια. Ήμουν η πρώτη του επιλογή όταν ο Πάουλο Φερέιρα πήγε στην Τσέλσι, η ομάδα με πήρε, αλλά όταν έφτασαν ο κόουτς ήταν ήδη στην Αγγλία».

Θα ήθελες να επιστρέψεις στην Πόρτο μια μέρα;

«Σίγουρα. Σαν προπονητής! Όχι ακόμα, γιατί τώρα αρχίζω και κάνω τα απαιτούμενα μαθήματα, αλλά σε τρία ή πέντε χρόνια όλα μπορούν να συμβούν (σ.σ. γελάει)».

Σε αναγνωρίζει κανείς όταν επιστρέφεις στο Οπόρτο;

«Υπάρχουν άνθρωποι που με γνωρίζουν και άλλοι όχι. Όταν ήμουν στην ομάδα, είχα και μακρύ μαλλί! Σήμερα, όταν με συναντούν στον δρόμο, μου λένε πως από κάπου με ξέρουν αλλά δεν μπορούν να θυμηθούν από που (σ.σ. γέλια). Πάντως, είμαι οπαδός της Πόρτο! Έπαιξα στο κλαμπ μόνο έναν χρόνο, αλλά πάντα ευχόμουν να ήμουν εκεί για περισσότερα χρόνια».

Γιατί συνέβη αυτό;

«Η Πόρτο έχει έναν φανταστικό οργανισμό, οι ποδοσφαιριστές έχουν όλες τις συνθήκες για να δουλέψουν. Τις πρώτες ημέρες όταν είχα φτάσει στο κλαμπ, ο οδηγός που νομίζω ότι ήταν ο κύριος Ντομίνγκος Περέιρα, πήρε τη μητέρα μου, τον πατέρα μου και την αδερφή μου μια βόλτα για να γνωρίσουν την πόλη, να δουν εστιατόρια, να περπατήσουν… Ήταν κάτι αξέχαστο. Πάντα ρωτούσε αν χρειάζομαι κάτι, είναι ένα παράδειγμα αυτό για το πως δούλευε το κλαμπ, είναι όλοι επαγγελματίες και φίλοι».

Ήταν η Πόρτο το υψηλότερο σημείο της καριέρας σου;

«Ναι, ήδη έχω πει τόσα πολλά για την αγάπη μου για το κλαμπ. Φυσικά, είχα φοβερές στιγμές και στην Ατλέτικο Μαδρίτης και κυρίως στον Παναθηναϊκό με τους αγώνες του Champions League. Όταν με ρωτούν ποιοι είναι οι πιο σημαντικοί τίτλοι που έχω κερδίσει, απαντώ ότι είναι δυο. Το Διηπειρωτικό Κύπελλο που κατακτήσαμε με την Πόρτο και το Euro 2004 που κερδίσαμε με την Ελλάδα».

Απέναντι στην Πορτογαλία…

Λοιπόν… Περάσαμε από έναν πολύ δύσκολο όμιλο, μαζί με την Πορτογαλία, που ήταν το φαβορί παίζοντας στην έδρα της. Ο στόχος μας ήταν να αμυνόμαστε σωστά και να εκμεταλλευτούμε κάθε ευκαιρία, στις αντεπιθέσεις ή στις στημένες φάσεις, για να σκοράρουμε. Τον τελικό, κερδίσαμε, είχαμε και τύχη, αλλά χωρίς αυτή τίποτα δεν κερδίζεται. Ήταν κάτι που μου έκανε πολύ εντύπωση το γεγονός ότι κερδίσαμε δυο φορές την Πορτογαλία στην έδρα της, αλλά κανένας Πορτογάλος δεν μας αποδοκίμασε! Και τις δυο φορές μας χειροκρότησαν. Ήταν κάτι πολύ ωραίο αυτό, γιατί κανείς δεν θέλει να χάνει ειδικά στην έδρα του, αλλά αντέδρασαν πολύ σωστά παρά την ήττα».

Παρότι έχουν περάσει 14 χρόνια, η Ελλάδα εξακολουθεί να «ζει» πολύ έντονα εκείνες τις στιγμές…

«Ναι, ειδικά στην επέτειο του θριάμβου. Ήταν ένα πολύ τεράστιο τρόπαιο για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Δεν είμαστε η Ισπανία, η Ιταλία ή… η Βραζιλία».

Ο Φερνάντο Σάντος πιθανότατα είναι ο πιο γνωστός Πορτογάλος στην Ελλάδα. Ήταν προπονητής σε αρκετές ομάδες και στην Εθνική Ελλάδας. Έφυγε μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2014 και η ομάδα από τότε δεν τα πάει καλά…

«Η Ελλάδα είχε δυο πολύ καλούς ομοσπονδιακούς τεχνικούς. Τον Ότο Ρεχάγκελ και τον Φερνάντο Σάντος. Αμφότεροι ήταν ανταγωνιστικοί άνθρωποι, με μεγάλη προσωπικότητα, δεν άκουγαν τους δημοσιογράφους και τους παίκτες. Στην περίπτωση του Φερνάντο Σάντος, όταν έφυγε η ελληνική ομάδα ταλαιπωρήθηκε για χρόνια. Η ομάδα δεν έχει την ίδια οργάνωση και πειθαρχία, οι παίκτες κάνουν ο καθένας ότι θέλει…»

Την ημέρα που η Πορτογαλία κέρδισε το Euro, πριν από δυο χρόνια, ο Σάντος είπε πολλά λόγια και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ελληνικό λαό. Αυτό είχε ανταπόκριση στην Ελλάδα;

«Δεν το θυμάμαι πολύ καλά, αλλά στην Ελλάδα όλοι τον αγαπούν αρκετά. Ήταν επιτυχημένος στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, τον αγαπούν και σαν άνθρωπο και σαν προπονητή. Ο Φερνάντο έχει καλές αναμνήσεις και σίγουρα θα μπορούσε μια ημέρα να γυρίσει και να ζήσει στην Αθήνα, μια πόλη που του αρέσει πολύ κι έχει μια φανταστική σχέση μαζί του».

Στη Μπενφίκα, παίζουν δυο Έλληνες παίκτες ο Βλαχοδήμος και ο Σάμαρης. Τι πιστεύεις για τους δυο συμπατριώτες σου;

«Ο Βλαχοδήμος έχει καλές δυνατότητες και καλά χαρακτηριστικά για να παίξει και στην Εθνική Ελλάδας. Όσο για τον Σάμαρη, όταν έφτασε στη Μπενφίκα όλοι μιλούσαν με καλά λόγια για αυτόν αλλά τώρα υπάρχει άλλος προπονητής. Δεν είναι πάντα αρκετό να έχεις ταλέντο, θα πρέπει να είσαι και ένα «στοίχημα» για τον κάθε προπονητή. Ελπίζω να βρεθεί μια λύση γιατί το πιο σημαντικό είναι να παίζεις συχνά. Όλοι θέλουν να παίζουν στη Μπενφίκα, αλλά αν δεν πετυχαίνεις αυτόν τον στόχο θα πρέπει να βρεις μια εναλλακτική λύση για να αισθάνεσαι κι εσύ καλύτερα».