«Στην καρδιά μου ο Κετσπάγια»

Ο 19άχρονος αμυντικός μίλησε για την Ελλάδα, τη Γερμανία, αλλά αναφέρθηκε μέχρι και στην κρίση και… τις γυναίκες.

Αναλυτικά τα όσα είπε στην «Espresso»:

Πολλοί πιστεύουν στο πεπρωμένο. Εσύ;

«Αν λάβω υπ’ όψιν μου τις αφηγήσεις της μητέρας μου, που λένε ότι από έξι μηνών άρχισα να περπατάω, αν αξιολογήσω τις επιδόσεις που είχα στα τεστ που περάσαμε τα παιδιά των δημοτικών σε όλα τα σχολεία της Πιερίας σε ηλικία οκτώ ετών, τότε νομίζω ότι πρέπει να πιστέψω. Δεν μπορούσαν να διανοηθούν στην Αθήνα ότι υπάρχει παιδί σε αυτήν την ηλικία με τέτοιες επιδόσεις. Ξαναπέρασα πάλι τα τεστ με αυστηρή επιτήρηση, αλλά με την ίδια επιτυχία. Ο Γιώργος Μαυρομουστακίδης, ο προπονητής, τους εξηγούσε ότι έχω φυσικές δυνάμεις και τον κοίταζαν περίεργα. Να προσθέσω ότι και η έκρηξη του ηφαιστείου στην Ισλανδία ματαίωσε κατά κάποιο τρόπο τη μεταγραφή στην Τότεναμ, αφού, ενώ ήταν όλα έτοιμα, δεν μπορούσαμε να πετάξουμε. Χάθηκε χρόνος και εκεί μπήκαν σφήνα η Τζένοα, η Γιουνάιτεντ και η Σάλκε, για να καταλήξω τελικά στη Γερμανία. Αν δεν είναι το πεπρωμένο, τι είναι;».

Νικητής από κούνια;

«Η φύση αποφάσισε να με προικίσει με πολλή δύναμη. Στα δεκατέσσερά μου χρόνια ανέβηκα με την ομάδα μου, το Σβορώνο Κατερίνης, στην τέταρτη κατηγορία, ενώ πήραμε και το Κύπελλο. Στο σχολείο δεν έχανα σε αγώνες ούτε από παιδιά που με περνούσαν τέσσερα ή πέντε χρόνια. Τι να πω, ίσως να είναι έτσι».

Ημερομηνία-σταθμός;

«Ήταν 2 Δεκεμβρίου, όταν σε ηλικία δεκαπέντε χρονών και διακοσίων ογδόντα τριών ημερών έκανα ντεμπούτο με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Έσπασα το ρεκόρ. Χρειάστηκα μέρες για να το πιστέψω. Ήταν μεγάλη η χαρά μου».

Γιατί δεν έμεινες στον Πειραιά; Πιστεύεις το «ουδείς προφήτης στον τόπο του»;

«Δεν είναι απαραίτητο να συμβεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλά παραδείγματα. Εγώ από τον Ολυμπιακό δεν έχω παράπονο. Το αντίθετο. Είναι η ομάδα που με ανέδειξε. Είναι μέσα στην καρδιά μου κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Ήταν δύσκολο, όμως, να παίξω και όλοι θέλουν να παίζουν. Ήρθαν οι προτάσεις και ήταν αρκετές. Προσπάθησα να δω στα μάτια των προπονητών που μίλησα αυτό που είδα στον Κετσπάγια. Ο Τιμούρ ήταν ό,τι καλύτερο μου έτυχε στην Ελλάδα. Τίμιος, ειλικρινής και δεν έκανε χάρη σε κανέναν. Αυτό που είδα στο Μάγκατ με εντυπωσίασε. Μου έδωσε να καταλάβω ότι με πίστευε. Αυτό ήταν αρκετό για να με πείσει να υπογράψω στην ομάδα του».

Πιστεύεις ότι το προτέρημα του καλού προπονητή είναι να γνωρίζει τι μπορεί να πάρει από τον παίκτη τουο;

«Είναι σημαντικό. Όλοι οι προπονητές με τους οποίους μέχρι τώρα συνεργάστηκα είναι μεγάλα ονόματα. Από όλους έχω πάρει κάτι. Δεν ξέρω αν αυτοί πήραν τον καλύτερο εαυτό μου. Όλοι με έβαλαν να παίξω και τους ευχαριστώ πολύ. Ο Κετσπάγια, όμως, είναι στην καρδιά μου».

Ο Φέλιξ Μάγκατ;

«Για το Μάγκατ τι να πω εγώ! Οι επιτυχίες του, οι εμπειρίες του και ο τρόπος που δουλεύει είναι ο καθρέφτης του. Θα είμαι πάντα υποχρεωμένος για το γεγονός ότι με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα στον κόσμο και σε μια δημοφιλή ομάδα. Μπορεί τώρα να έφυγε, αλλά του εύχομαι να είναι πάντα καλά».

Η Σάλκε πέρασε στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Έκπληξη;

«Πολλοί ίσως να μη μας είχαν υπολογίσει. Τα καταφέραμε και είμαι πολύ περήφανος, γιατί είχα ιδιαίτερη συμμετοχή σε δύο καθοριστικά παιχνίδια. Στο πρώτο εναντίον της Μπενφίκα, όπου με ισοπαλία βγαίναμε έξω. Έδωσα όλες μου τις δυνάμεις. Στο τέλος του παιχνιδιού οι συμπαίκτες μου με σήκωσαν στον αέρα στα αποδυτήρια και από την ΟΥΕΦΑ ανακηρύχτηκα παίκτης της αγωνιστικής. Στο δεύτερο εναντίον της Βαλένθια όλη η πόλη ήταν στο πόδι. Μπήκαμε στο γήπεδο αγχωμένοι. Σιγά-σιγά συνήλθαμε και έπρεπε να επιστρατεύσω όλη μου τη δύναμη για να αντιμετωπίσω τους πολύ καλούς επιθετικούς των Ισπανών. Τελείωσε το παιχνίδι και για πρώτη φορά στη «Σάλκε Αρένα» άκουσα τόσο κόσμο να φωνάζει ρυθμικά το όνομά μου».

Και τώρα η Ίντερ…

«Είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Απέκλεισε την Μπάγερν. Σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε όμως, γιατί να μην έχουμε τις ίδιες πιθανότητες; Σέβομαι την Ίντερ, αλλά δεν τη φοβάμαι».

Στην Μπουντεσλίγκα όμως δεν πάτε καλά.

«Φταίει το αρνητικό ξεκίνημα. Ίσως να χάσαμε την αυτοσυγκέντρωσή μας και έτσι τα αρνητικά αποτελέσματα χειροτέρεψαν την κατάσταση. Βρεθήκαμε στη ζώνη του υποβιβασμού. Δε φοβηθήκαμε, όμως, ότι μπορεί να συμβεί κάτι κακό. Τώρα έχουμε συνέλθει, έχουμε νέο προπονητή, αλλά χάσαμε την επαφή με την κορυφή».

Θα είστε στον τελικό Κυπέλλου με σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας…

«Είναι δικαιότατη η πρόκριση στον τελικό. Φαίνεται ότι σε παιχνίδια χωρίς επιστροφή η ομάδα δείχνει χαρακτήρα. Μπορεί να αντιμετωπίζουμε την Ντούισμπουργκ, ομάδα Β’ Κατηγορίας, αλλά αυτό είναι στα χαρτιά. Έχει παίκτες που για πολλά χρόνια έπαιξαν στην Μπουντεσλίγκα και, το κυριότερο, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε, αφού πέτυχαν κάτι πολύ σημαντικό. Θα γίνει μεγάλη μάχη».

Πώς είναι να βρίσκεσαι κάθε μέρα με το Ραούλ, το Χούντελαρ, το Νόιερ και τους άλλους σταρ της ομάδας;

«Θα μιλήσω πρώτα για το Χαριστέα. Όταν η Ελλάδα πήρε το EURO 2004, ήμουν ένα παιδάκι που είχε βγει στους δρόμους και πανηγύριζε με τις ελληνικές σημαίες. Ο Άγγελος ήταν ο ήρωάς μου. Καταλαβαίνετε τη χαρά μου όταν τον είδα στα αποδυτήρια. Εκεί το κλίμα μεταξύ των παικτών είναι φανταστική. Οι μεγαλύτεροι μας προσέχουν, μας συμβουλεύουν και εμείς τους σεβόμαστε. Είμαι τυχερός γιατί και στον Ολυμπιακό βρέθηκα με σούπερ σταρ και έχω μάθει τόσα πράγματα. Ο Ραούλ μάλιστα, με έχει καλέσει να φάμε μαζί με την οικογένειά του. Εγώ βρίσκομαι σχεδόν κάθε μέρα με το Βασίλη Πλιάτσικα, που πρέπει να πω ότι με βοηθά πάρα πολύ για τη γρήγορη προσαρμογή μου. Φοβερό παιδί ο Βασίλης, τώρα έχει συνέλθει από τους τραυματισμούς και είναι έτοιμος να ξαναβρεθεί στην ενδεκάδα».

Πώς ήταν ο… ελληνικός εμφύλιος στο παιχνίδι εναντίον της Φρανκφούρτης;

«Περίεργο και ταυτόχρονα όμορφο συναίσθημα. Ευτυχώς, δε χτυπήσαμε και το λέω αυτό γιατί είχαμε πολλές σκληρές μονομαχίες με τον Αμανατίδη και τον Γκέκα. Μάλιστα, έγινε και συναρπαστικό στην εξέλιξη, ενώ κάναμε και ρεκόρ ελληνικής παρουσίας σε αγώνα της Μπουντεσλίγκα».

Κεφάλαιο εθνική ομάδα…

«Περιμένω με ανυπομονησία το κάλεσμα του Φερνάντο Σάντος. Τώρα που άρχισα να αγωνίζομαι βασικός στη Σάλκε και με την εμπειρία του Τσάμπιονς Λιγκ, αισθάνομαι πολύ σίγουρος για την απόδοσή μου. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν εξαιρετικοί παίκτες στη θέση μου, ξέρω να κάνω υπομονή, αλλά έχω λαχτάρα να φορέσω τη γαλανόλευκη. Έζησα μεγάλες στιγμές με τις Ελπίδες και τη Νέων, αλλά η συμμετοχή με τους άνδρες δε συγκρίνεται. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δουλεύω και να προσπαθώ για το καλύτερο».

Παρακολουθείς το ελληνικό πρωτάθλημα;

«Δε χάνω το παραμικρό. Είμαι πολύ χαρούμενος με τον Ολυμπιακό. Είναι η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος και δικαιότατα κερδίζει και αυτόν τον τίτλο. Έχασε εκτός έδρας στα ντέρμπι και αυτό ήταν το θέμα, γιατί ο Ολυμπιακός δεν καταλαβαίνει από έδρες. Από την άλλη όμως, πέρυσι κέρδισε ντέρμπι και έχασε το πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός αυτή τη χρονιά είχε ποιότητα. Οι νέοι παίκτες έδωσαν άλλο χρώμα στην ομάδα. Χρειάζεται όμως ένα διάστημα προσαρμογής για να αποκτήσει η ομάδα συνοχή και σταθερή απόδοση. Η καινούργια χρονιά θα φέρει επιτυχίες και καλό θέαμα. Τουλάχιστον, έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Μου άρεσε η αμυντική λειτουργία και πιστεύω ότι ο Αβραάμ Παπαδόπουλος ήταν η εγγύηση για να έχει ο Ολυμπιακός την καλύτερη άμυνα. Τον θεωρώ έναν από τους κορυφαίους Έλληνες αμυντικούς, εμπνέει σιγουριά και καθοδηγεί με μαεστρία όλη την αμυντική γραμμή».

Τι περιορισμούς σου έχει επιβάλει ο αθλητισμός;

«Δεν είμαι ίδιος με τα παιδιά της ηλικίας μου. Πρόλαβα να παίξω όπως τα παιδάκια μέχρι τα δεκατρία μου. Μετά, άρχισε το ποδόσφαιρο και παρά το γεγονός ότι βρέθηκα σε ερασιτεχνική ομάδα, για μένα όλα δούλευαν επαγγελματικά. Δε με πείραξε το γεγονός ότι μεγάλωσα γρήγορα, ούτε ότι στερούμαι ορισμένες απολαύσεις. Είχα συγκεκριμένο στόχο. Όλα έχουν ένα τίμημα».

Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήρες τηλέφωνο, όταν έγινε η μεταγραφή στον Ολυμπιακό;

«Ο παππούς μου, ο Παύλος».

Στη Σάλκε;

«Η μητέρα μου».

Είσαι ευτυχισμένος;

«Νομίζω ότι από τη στιγμή που άρχισα να παίζω περισσότερο, αυτό με έκανε ευτυχισμένο. Η ζωή δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο, αλλά για την ώρα είναι αυτό που μου δίνει ατελείωτη χαρά».

Έχεις γούρια;

«Το σταυρό μου, γιατί πρέπει να σου πω ότι πιστεύω πολύ στο Θεό».

Σου λείπει η Ελλάδα;

«Οι δικοί μου άνθρωποι. Είναι η πατρίδα. Είμαι λίγο διάστημα στο εξωτερικό και η νοσταλγία είναι έντονη. Ευτυχώς, έχω συνέχεια κοντά μου τον αδελφό μου Παύλο. Μας επισκέπτονται τακτικά οι γονείς μας, ενώ ήρθε και ο παππούς μου. Ογδόντα πέντε χρόνων παρακαλώ και ήρθε να με δει…».

Σε επηρέασε η οικονομική κρίση;

«Επηρέασε τους συγγενείς μου, τους φίλους μου, όλη τη χώρα. Παρακολουθώ με αγωνία τις εξελίξεις. Εκνευρίζομαι με αυτά που ακούω στη Γερμανία. Νομίζουν ότι τα κάνουν όλα καλά και μόνον αυτοί εργάζονται σκληρά. Ειλικρινά, έχω έναν επιπλέον λόγο να παρουσιάζομαι κάθε αγωνιστική και πιο καλός».

Πώς πάνε οι κατακτήσεις;

«Έχει πλάκα. Ο Παύλος έχει αναλάβει να διαβάζει τα γράμματα. Έχει τη βοήθεια του φίλου μας Σταύρου, ο οποίος έχει γεννηθεί εδώ και γνωρίζει άπταιστα τη γλώσσα. Οι Γερμανίδες είναι όμορφες γυναίκες με ωραίο σώμα. Λείπει όμως το ταμπεραμέντο και αυτό νομίζω το έχουν οι δικές μας. Ψηφίζω Ελληνίδες λοιπόν. Το άσχημο είναι ότι ο χρόνος μου είναι ελάχιστος. Για να είμαι ειλικρινής, το ποδόσφαιρο είναι η πρώτη προτεραιότητά μου και χρειάζομαι πολλή ξεκούραση και ηρεμία».