Γκαλίτσιος: «Δική μου ευθύνη»

Αναλυτικά τα όσα δήλωσε στην εφημερίδα Goal:

Για τα πρώτα του βήματα ως ποδοσφαιριστής:

«Η ομάδα δεν ήταν στα καλύτερά της. Προσωπικά, υπήρχε και το βάρος του ονόματος. Αυτό το βάρος που δεν αισθάνθηκα ποτέ, αλλά οι άλλοι ήθελαν να μου φορτώνουν και να με βλέπουν διαφορετικά. Συνεχώς υπήρχε μία διαδικασία σύγκρισης. Τέλος πάντων.

Ήμουν μικρός τότε λοιπόν, αλλά είχε ήδη να ξεκινήσει να χτίζω την κοσμοθεωρία μου. Έκανα αυτό που μου άρεσε κι αυτό που ήθελα χωρίς να υπολογίζω τις έξωθεν γνώμες. Έβγαινα έξω, αγόρασα αυτοκίνητο όταν πολλοί συμπαίκτες μου αρνούνταν να κάνουν τις επιθυμίες τους πραγματικότητα επειδή φοβούνταν τι θα πει ο κόσμος. Τότε υπήρχαν κάποιοι επιτήδειοι που έπαιρναν τηλέφωνο τον πατέρα μου και του έλεγαν να με μαζέψει επειδή βγαίνω έξω, επειδή έχω έναν ιδιαίτερο τρόπο γενικώς.

Αλλά τι να τους πω; Τι να απαντήσω σε κάποιον που δεν ξέρει τα βασικά. Να του πω ότι έβγαινα και ξενυχτούσα στα ρεπό; Τι θα έπρεπε να κάνω; Να μείνω μέσα και να κλάψω τη μοίρα μου; Τότε λοιπόν, εκείνη την περίοδο, ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θέλω να μείνω μόνος μου. Η μητέρα μου έβαλε τα κλάματα. “Τι είναι αυτά που ζητάς; Τι θα πει ο κόσμος”, μου είπε.

“Μάνα, δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος. Δεν με απασχολεί καθόλου”, της απάντησα και ήταν σε μία περίοδο, που αυτός ο… κόσμος είχε προσπαθήσει να εισέλθει για τα καλά μέσα στο σπίτι μας. Ήταν η εποχή που το τηλέφωνο του πατέρα μου χτυπούσε συχνά από αυτόκλητους παιδαγωγούς, δήθεν φίλους, που ήθελαν το καλό μου.

“Μου λένε ότι γυρνάς δεξιά κι αριστερά, ότι βγαίνεις, ότι…, ότι…, ότι…”, μου είπε μια φορά ο πατέρας μου. “Πατέρα, άκου με. Εγώ νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου. Αυτός που σε πήρε τηλέφωνο, προφανώς, δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του και ψάχνει να βρει ενδιαφέρον στη ζωή κάποιου άλλου. Να τους πεις εκ μέρους μου ότι τους έχω γραμμένους”, του είπα. “Τελικά είσαι πολύ ιδιότροπος”, απάντησε ο Γιάννης.

Ο χρόνος πέρασε. Προσωπικά άρχισα να αισθάνομαι πιο απελευθερωμένος, αυτό μου έβγαινε και στο παιχνίδι μου, ήμουν καλά και το έδειχνα. Με τον καιρό ήρθε και το πιο εκκεντρικό ντύσιμο, έβγαινα και δεν με ένοιαζε τίποτα.

Το ποδόσφαιρο, βεβαίως, δεν επηρεαζόταν σε τίποτα από όλα αυτά και είναι βλακώδες έστω κι αν το σκεφτεί κανείς .Ήταν, άλλωστε, ορατό. Ένα χρόνο μετά, ήρθε ο πατέρας μου και μου άνοιξε μία συζήτηση. “Τελικά ξέρεις κάτι; Δίκιος έχεις. Γιατί πρέπει να με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος; Ειλικρινά σου μιλάω, γιε μου, κάνε ό,τι θες”».

Για την πορεία του στον Ολυμπιακό:

«Σου είπα, ο χαρακτήρας μου με έχει βάλει σε μπελάδες κάποιες φορές. Επίσης, η εκκεντρικότητα δεν έπαιξε ρόλο στον Ολυμπιακό. Ήταν λάθος κάποιες συμπεριφορές που είχα. Φαντάσου πως ακόμα θυμάμαι μία κουβέντα που είχαμε τον πατέρα μου στο σπίτι λίγο πριν υπογράψω στον Ολυμπιακό.

“Είσαι σίγουρος για την επιλογή σου;”, με ρώτησε. “Απόλυτα. Είμαι καλύτερος από όλους και θα παίξω”, απάντησα με θράσος. Περίμενα ίσως ότι θα παίξω πολύ σύντομα κι όταν αυτό δεν συνέβαινε, πήγαινα στην προπόνηση ξενερωμένος. Κι αυτό προφανώς έβγαινε. Αυτό είναι λάθος δικό μου. Υπήρχαν στιγμές που πήγαινα στο γήπεδο και δεν ήθελα να βλέπω κανέναν. Θα σου θυμίσω κάτι και βγάλε εσύ τα συμπεράσματά σου.

Όταν πήγαμε για προετοιμασία στην Ολλανδία, ο Βαλβέρδε είχε δηλώσει ότι ο Γκαλίτσιος είναι θησαυρός για την ομάδα. Εγώ τι άλλο να προσθέσω; Προφανώς δεν είχε κι εγώ τη σωστή συμπεριφορά. Και ναι, όντως, αν μου έκανες την ίδια ερώτηση πριν από δύο χρόνια, πιθανώς να ήμουν θυμωμένος και να μην σου απαντούσα με τον ίδιο τρόπο.

Γενικά όσο έμεινα στον Ολυμπιακό συνέβησαν όλα. Ακόμα και τραυματισμοί που εγώ πολύ σπάνια χτυπάω. Ίσως να ήταν η αρνητική σκέψη και διάθεση που είχα σχηματίσει και που με οδηγούσε ακόμα και στους τραυματισμούς».

Για τον έχει αναγνωρίσει τα λάθη του όσο διάστημα είναι στο εξωτερικό:

«Όχι τόσο. Με έχει βοηθήσει πολύ η μεταβατική περίοδος. Αυτοί οι τέσσερις μήνες δηλαδή που έμεινα χωρίς ομάδα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο για εμένα. Ένιωθα ότι ήμουν διωγμένος. Έλεγα ότι αυτά που βγάζουν προς τα έξω για εμένα δεν ισχύουν. Αυτοί οι τέσσερις μήνες ήταν που με βοήθησαν να τα ξεπεράσω όλα.

Φαντάσου ότι με έπαιρναν τηλέφωνο δημοσιογράφοι και μου έλεγαν “Άντε να βρούμε καμία ομαδούλα για εσένα”. Και τους απαντούσα: “Φίλε, μην ανησυχείς για εμένα. Θα το κόψω. Έχω λεφτά να ζήσω άνετα να ζήσω σε όλη μου τη ζωή”. Άκου εκεί. Να βρούμε κάποια ομαδούλα.

Τι λες ρε φίλε… Καλύτερα να λυπηθείς τον εαυτό σου, όχι εμένα. Ευτυχώς, όμως, τότε είχα βρει και τον δικό μου άνθρωπο, τον Μάκη Μίχα, που με βοήθησε σε πολλά πράγματα, όπως και ο Πολ Κουτσολιάκος. Εκείνη την περίοδο ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Με έμαθε να σκέφτομαι διαφορετικά, να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.

Είχα φτάσει στο σημείο να ξυπνάω και να γελάω. Να κοιτάζω στον καθρέφτη και να λέω στον εαυτό μου γελώντας ειρωνικά: “Μπράβο μεγάλε. Δεν έχεις ομάδα. Τι ωραία που τα κατάφερες…”».

Για τα δύο πράγματα που θα ήθελε να κάνει πριν εγκαταλείψει την καριέρα του…

Πρώτον: «Θέλω να κατακτήσω τον τίτλο σε ένα από τα πιο δυνατά πρωταθλήματα της Ευρώπης».

Δεύτερον: «Να πάρω πρωτάθλημα με τη Λάρισα. Το πιστεύω. Αν δεν το πίστευα, θα ντρεπόμουν να το πω».