Το «θαύμα των Άνδεων» και ο αγώνας που παίχτηκε 40 χρόνια μετά...

Σαν χθες (13/10), πριν ακριβώς 40 χρόνια, η συγκεκριμένη ομάδα ράγκμπι από την Ουρουγουάη ξεκίνησε το ταξίδι της από το Μοντεβίδεο με προορισμό το Σαντιάγο της Χιλής για έναν αγώνα με τους «Old Grangonians». Το αεροπλάνο που μετέφερε τους αθλητές, καθώς επίσης φίλους και μέλη των οικογενειών τους, συνετρίβη έπειτα από λάθος υπολογισμό των πιλότων πάνω σε μια από τις κορυφές των Άνδεων σε υψόμετρο περίπου 4.200 μέτρων.

Από τους 45 ανθρώπους που βρίσκονταν στο αεροπλάνο (5 μέλη πληρώματος και 40 επιβάτες), οι 12 σκοτώθηκαν ακαριαία ή λίγες ώρες μετά, άλλοι πέντε είχαν χάσει τη μάχη μέχρι το επόμενο πρωί και ένας ακόμα υπέκυψε στα τραύματά του την όγδοη μέρα. Μην έχοντας προφανώς υπολογίσει τι επρόκειτο να τους τύχει, οι επιβάτες δεν είχαν τον απαραίτητο ρουχισμό για να αντέξουν το τρομακτικο κρύο στα χιονισμένα βουνά και βέβαια τα αποθέματα τροφής ήταν ελάχιστα. Οταν μάλιστα την ενδέκατη μέρα άκουσαν σε ένα μικρό τρανζίστορ που ανακάλυψαν στο αεροπλάνο ότι οι έρευνες για τον εντοπισμό τους σταμάτησαν (το αεροπλάνο ήταν λευκό και μοιραία χάθηκε μέσα στα χιόνια με αποτέλεσμα να μην είναι ορατό), οι ελπίδες τους να ζήσουν «έσβησαν».

Στις 29 Οκτωβρίου, 16 μέρες μετά, άλλοι οκτώ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν χιονοστιβάδα έπληξε την άτρακτο στην οποία είχαν βρει καταφύγιο. Για αρκετές μέρες, όσοι είχαν επιζήσει, πάλευαν με τους εαυτούς τους για το αν θα έπρεπε τελικά να γίνουν ανθρωποφάγοι προκειμένου να ζήσουν. Ακόμα και αυτοί που είχαν τις πιο έντονες αντιρρήσεις, πειστηκαν ότι ο μόνος τρόπος να παραμείνουν ζωντανοί ήταν να τραφούν με τη σάρκα των νεκρών φίλων, συμπαικτών, αδερφών, συζύγων.  

Στις 12 Δεκέμβρη 1972, σχεδόν δύο μήνες μετά το δυστύχημα, τρεις από τους επιζήσαντες, οι Παράδο, Κανέσα και Βιζιντίν, αποφάσισαν να ρισκάρουν και να ξεκινήσουν πεζοπορία προκειμένου να αναζητήσουν βοήθεια. Έπειτα από ένα δεκαήμερο, οι Παράδο και Κανέσα (ο Βιζιντίν είχε στο μεταξύ επιστρέψει στο μέρος της σύγκρουσης), συνάντησαν έναν άνδρα πάνω σε ένα άλογο.

Ο Σέρχιο Καταλάν έμελε να είναι τελικά ο άνθρωπος που θα έσωζε τους ίδιους αλλά και τους φίλους τους. Ο Καταλάν είδε από μακριά τους δύο άνδρες να παρακαλούν για βοήθεια και τους φώναξε «αύριο». Την επομένη πήγε στο ίδιο μέρος, τούς πέταξε από μακρινή απόσταση τρόφιμα (τους χώριζε ένα ποτάμι), καθώς και χαρτί και μολύβι. Οι Παράδο και Κανέσα του έγραψαν τι ακριβώς είχε συμβεί προς μεγάλη έκπληξη του Καταλάν που ενώ γνωριζε για την πτώση του αεροπλάνου, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι άνθρωποι παρέμεναν ζωντανοί παρά την πάροδο δύο μηνών.

Η επιχείρηση διάσωσης ξεκίνησε το πρωινό της 22ας Δεκέμβρη 1972 και μέχρι το απόγευμα της ίδιας ημέρας, οι 16 επιζώντες είχαν αφήσει πίσω τους τα συντρίμμια του αεροπλάνου και το κρύο των Άνδεων.

Χθες, ακριβώς σαράντα χρόνια μετά την αεροπορική τραγωδία, όσοι από τους παίκτες των «Old Christians» επέζησαν, ταξίδεψαν στο Σαντιάγο και αγωνίστηκαν κόντρα στους «Old Grangonian», την ομάδα δηλαδή που επρόκειτο να αντιμετωπίσουν πριν τέσσερις δεκαετίες. Πριν την έναρξη του συμβολικού αυτού αγώνα, αλεξιπτωτιστές ντυμένοι με τις σημαίες της Χιλής και της Ουρουγουάης, έπεσαν στο κέντρο του γηπέδου, την ίδια ώρα που σε μια γωνία οι αθλητές των «Old Christians» προσεύχονταν μπροστά σε ένα τεράστιο κάδρο στο οποίο απεικονίζονταν οι αδικοχαμένοι συμπαίκτες, φίλοι και συγγενείς τους.

«Το 1972 έμαθα ότι εμείς οι ίδιοι ορίζουμε τα όριά μας. Εάν ποτέ μου έλεγαν ότι θα σε αφήσουμε σε ένα βουνό σε υψόμετρο 4.000 μέτρων και με θερμοκρασίες κάτω των -20 βαθμών Κελσίου, θα τούς έλεγα ότι θα αντέξω 10 λεπτά. Τελικά άντεξα 72 ολόκληρες μέρες», δήλωσε ο 66χρονος σήμερα, Ντάνιελ Φερνάντεζ, ενώ ο εκ των «υπευθύνων» για τη διάσωση του ίδιου και των υπόλοιπων 15, Φερνάντο Παράδο, ισχυρίστηκε ότι «από εκείνη την ημέρα και έπειτα, κατάλαβα ότι πρέπει να απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο στη ζωή και να την διασκεδάζεις χωρίς φόβο...».