Εν αρχή ην Παναθηναϊκός και μετά… Δόξα Πειραιώς!

Πριν ακόμα αναγνωριστεί από την ΕΠΟ, το «τριφύλλι» είχε αποκτήσει γυναικείο ποδοσφαιρικό τμήμα. Συγκεκριμένα, το σωματείο ιδρύθηκε το 1980 και βρισκόταν κάτω από την «προστασία» της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Το γεγονός, όμως, πως το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν ήταν αναπτυγμένο στην χώρα μας, σε συνδυασμό με την έλλειψη ικανού αριθμού άλλων ομάδων, για να συσταθεί πρωτάθλημα, δεν βοήθησε τις «πράσινες» στην προσπάθειά τους να διατηρηθούν «ζωντανές».

Έτσι το γυναικείο τμήμα του Παναθηναϊκού λειτούργησε για μόλις τρία χρόνια και το 1982 μπήκε... λουκέτο. Ωστόσο, ο Παναθηναϊκός διατηρούσε στο ρόστερ του αθλήτριες με πλούσιο ταλέντο, οι οποίες έκαναν ό,τι περνούσε από το «χέρι» τους, προκειμένου να συνεχίσουν το χόμπι τους. Έτσι παρά την διάλυση του γυναικείου τμήματος του Παναθηναϊκού, οι παίκτριες δεν εγκατέλειψαν την προσπάθεια και προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα...

Και εγένετο Δόξα... Πειραιά

Το να προκύψει από τα σπλάχνα του Παναθηναϊκού μια ομάδα του... Πειραιά, μπορεί να ξενίζει, όμως είναι γεγονός αναμφισβήτητο, καθώς οι παίκτριες που έφυγαν απ' το τριφύλλι, αποτέλεσαν τον κορμό της νεοσύστατης Δόξας Αθηνών. Ναι, καλά διαβάσετε. Των Αθηνών. Με μπλε και άσπρο χρώμα και συμμετοχή σε φιλικά παιχνίδια με τις λιγοστές γυναικείες, αλλά και ανδρικές ομάδες. Το να διατηρηθεί, άλλωστε, μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου στη «ζωή» μόνο εύκολο δεν ήταν. Και για 8 χρόνια ο αγώνας για την επιβίωση ήταν δύσκολος.

Μέχρι το 1990, όταν η ΕΠΟ προχώρησε στον «εναγκαλισμό» και την αναγνώριση του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Η Δόξα Αθηνών γράφτηκε στα μητρώα της Ομοσπονδίας, αλλά αμέσως προχώρησε σε μετονομασία και αλλαγή έδρας, μετακομίζοντας στον Πειραιά.

Το νέο όνομά της; Δόξα Πειραιώς και η αιτία της μετακόμισης ήταν η έλλειψη γηπέδου, ενώ ως νέα έδρα δήλωσε το... φιλόξενο Δημοτικό Στάδιο Δραπετσώνας.

Μάλιστα, το 1997 η Δόξα συγχωνεύτηκε με την ομάδα Άρτεμις Δραπετσώνας, παίρνοντας το όνομα Ένωση Δόξας Πειραιά-Άρτεμις Δραπετσώνας.

Αξίζει να σημειωθεί πως σε πέντε παρουσίες της ομάδας στο πρωτάθλημα κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο τέσσερις φορές, ενώ η μοναδική απώλεια ήρθε σε αγώνα μπαράζ, από την Καβάλα '86.

Οι τρεις προπονητές του Παναθηναϊκού

Στην τρίχρονη ιστορία του γυναικείου τμήματος του Παναθηναϊκού, πέρασαν απ' τον πάγκο του «τριφυλλιού» ισάριθμοι προπονητές. Την πρώτη σεζόν τα ηνία της ομάδας ανέλαβε ο Σπήλιος Ζαχαρόπουλος, εν συνεχεία ο Γκόμες Ντε Φαρία και τελευταίος ήταν ο παλαίμαχος τερματοφύλακας του συλλόγου, Τάκης Οικονομόπουλος.

Ωστόσο, δεν είχαν την τύχη να οδηγήσουν την ομάδα σε κάποιο επίσημο παιχνίδι, αφού λόγω έλλειψης πρωταθλήματος γυναικών, ο Παναθηναϊκός για τρία χρόνια έδινε μόνο φιλικά.

Εξαιρετικό υλικό που έμεινε στο... κενό

Αρχικά στην ιδέα δημιουργίας γυναικείου τμήματος ποδοσφαίρου στον Παναθηναϊκό ανταποκρίθηκαν περισσότερα από 200 κορίτσια, τα οποία είπαν «ναι» στο νέο εγχείρημα του συλλόγου. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες αυτές που ξεχώρισαν. Τόσο φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού, όσο και με εκείνη της Δόξας στη συνέχεια.

Από το ρόστερ της ομάδας ξεχώρισε η επιθετικός, Γεωργία Τζάνη, την οποία ο Γκόμες Ντε Φαρία αποκαλούσε «θηλυκό Πελέ», ενώ το «παρατσούκλι» Νοβοσέλατς είχε η αμυντικός, Φωτεινή Καραδήμα.

Η παίκτρια, όμως, που έγραψε ιστορία στο γυναικείο ποδόσφαιρο ήταν η Άννα Κουτσοπούλου, η οποία γεννήθηκε στην Παιανία και μεγάλωσε μέσα σε μια άκρως «παναθηναϊκή» οικογένεια. Από μικρή ζούσε με το όνειρο να αγωνιστεί στον Παναθηναϊκό και η δημιουργία του γυναικείου τμήματος το έκανε πραγματικότητα. Μάλιστα δεν άργησε να αναδειχθεί αρχηγός του «τριφυλλιού», όμως με τη διάλυση της ομάδας το 1982 έμεινε στο... κενό, όπως και οι υπόλοιπες συμπαίκτριες της.

Κι ήταν αυτή που τελικά δεν άφησε το όνειρο να χαθεί και πρωτοστάτησε μαζί με εννέα ακόμα κορίτσια στην ίδρυση της Δόξας Αθηνών και μετέπειτα Πειραιά, με την οποία κατέκτησε τίτλους και διακρίσεις, ενώ αποτέλεσε και σημαντική μονάδα της Εθνικής ομάδας. Η αγάπη της για το ποδόσφαιρο ήταν μεγαλύτερη από ό,ι ίσως έπρεπε, όπως είχε τονίσει και η ίδια. «Από μικρή πίστευα ότι το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, φανταζόμουν ότι θα ασχολούμαι με αυτό συνεχώς. Ίσως επένδυσα σε αυτό περισσότερα από όσα μπορούσε να μου δώσει. Μου έδωσε απίστευτες χαρές, αλλά δυστυχώς κουβαλάω μια πίκρα κυρίως εξαιτίας ορισμένων ανθρώπων», ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια της Άννα Κουτσοπούλου.

Η Άννα Κουτσοπούλου αποτέλεσε ίσως και την μεγαλύτερη παίκτρια που έχει αναδείξει ποτέ το γυναικείο ποδόσφαιρο, μαζί με την Φωτεινή Ξηρού. Από τη φύση της ήταν επιθετικογενής με πολύ δυνατό σουτ και έφεση στο σκοράρισμα, ενώ μπορούσε με το ρυθμό της να συμπαρασύρει και τις συμπαίκτριές της. Ωστόσο, σταμάτησε το ποδόσφαιρο με... περίεργο τρόπο και αυτό ήταν κάτι που της άφησε πικρία, με αποτέλεσμα να μην ασχολείται πλέον με τον χώρο.

Οικονομόπουλος στο Onsports: «Είχαμε μια εξαιρετική ομάδα»

Ο Τάκης Οικονομόπουλος, τελευταίος προπονητής των «πράσινων» κοριτσιών μίλησε στο Onsports για το εγχείρημα της δημιουργίας της γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου και μοιράστηκε τις αναμνήσεις του μαζί μας.

«Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα αυτό που είχαμε επιχειρήσει, με τη δημιουργία της γυναικείας ομάδας, αφού δεν υπήρχαν γήπεδα και πολλές ομάδες, ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Πάντως, θυμάμαι πως είχαμε μια εξαιρετική και πολύ δυνατή ομάδα που κοιτούσε στα μάτια κάθε αντίπαλο. Μάλιστα, δώσαμε και ορισμένα φιλικά με ομάδες Β' και Γ' κατηγορίας από το ανδρικό ποδόσφαιρο και τα κορίτσια τα κατάφεραν περίφημα», ήταν αρχικά τα λόγια του Τάκη Οικονομόπουλου.

Για το πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να μεταφέρει τα «μυστικά» του ποδοσφαίρου σε γυναίκες, ο παλαίμαχος τερματοφύλακας ήταν ξεκάθαρος λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ήταν κάτι εύκολο γιατί τα κορίτσια άκουγαν και είχαν όρεξη για να παίξουν μπάλα. Άκουγαν προσεκτικά κάθε οδηγία και προσπαθούσαν να γίνουν καλύτερες από προπόνηση σε προπόνηση. Είχαμε μια άριστη συνεργασία».

Ερωτηθείς για τους λόγους που οδηγήθηκε η ομάδα στη διάλυση, ο Τάκης Οικονομόπουλος, ήταν κατηγορηματικός: «Είπα και προηγουμένως ότι ήταν πολύ δύσκολο να συντηρηθεί η ομάδα κάτω από τις συνθήκες που επικρατούσαν. Είχαμε δύο γήπεδα για να παίξουμε τα οποία όμως ήταν σε τραγική κατάσταση. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως στο γήπεδο που κάναμε προπόνηση το μισό είχε χορτάρι και το άλλο μισό ήταν ξερό. Επίσης, δεν υπήρχαν πολλές ομάδες, ώστε να μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα πρωτάθλημα. Έτσι, η ομάδα δεν κατάφερε να διατηρηθεί».

Τέλος, για το αν θα μπορούσε να γίνει ένα παρόμοιο εγχείρημα στις μέρες μας, ο βετεράνος τερματοφύλακας και τότε προπονητής της ομάδας εμφανίστηκε απαισιόδοξος: «Ο Παναθηναϊκός πρέπει πρώτα να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τώρα και αυτά είναι πάρα πολλά. Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε χρήμα, ούτε χρόνος, αλλά ούτε θέληση για να δημιουργηθεί ξανά η γυναικεία ομάδα του».