Ρότσα: «Η ζωή μου ο Παναθηναϊκός»

Ο Αργεντινός άσος έκανε ντεμπούτο στις 23 Δεκεμβρίου 1979 απέναντι στον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη κι εκτός από το απολαυστικό αφιέρωμα που το Onsports ετοίμασε για τον Χουάν Ραμόν Ρότσα, επικοινωνήσαμε μαζί του για να μας διηγηθεί όλη την ιστορία της απόκτησής του από τον Παναθηναϊκό και το πώς τελικά έγινε ένας από εμάς. Ένας Έλληνας που 32 χρόνια έχει αφιερώσει τη ζωή του στο «τριφύλλι».

Διαβάστε όλα όσα δήλωσε στο Onsports o Χουάν Ραμόν Ρότσα

Πως ήρθατε στην Ελλάδα;

«Εγώ για να ξέρει ο νεότερος κόσμος, είχα έρθει και το 1975 στον Παναθηναϊκό. Κάθισα έξι μήνες, από τον Απρίλιο ως τον Σεπτέμβριο. Τελικά ο Παναθηναϊκός ήταν σε άθλια κατάσταση, διοικητικά και οικονομικά και δεν μπορούσαν να πληρώσουν ούτε τη μεταγραφή μου, ούτε καν τα εισιτήρια για να γυρίσω πίσω. Όταν έφυγα τον Σεπτέμβριο του 1975 έλεγα πως ούτε δεμένος δεν θα γυρνούσα στον Παναθηναϊκό. Η ζωή τα έφερε έτσι, που το Νοέμβριου του 1979 ήταν ο Ντε Φαρίας και ένας εκπρόσωπος της Μότορ Όιλ που είχε στείλει η οικογένεια Βαρδινογιάννη, ήρθαν στο γήπεδο της Μπόκα Τζούνιορ. Έπαιζα εκεί πια. Με βρήκαν και με έπεισαν πως έχουν αλλάξει τα πράγματα. Βοήθησε σε αυτό και ο προπονητής που είχα τότε που με ενθάρρυνε, έδινε και πολλά λεφτά ο Παναθηναϊκός. Έχω την εντύπωση, σε σύνολο με τα χρήματα που πήρε κι η Μπόκα, πρέπει να ήταν μια από τις πιο ακριβές μεταγραφές που έγιναν στον Παναθηναϊκό».

Η δεύτερη φορά στην Ελλάδα ήταν διαφορετική;

«Ήρθα στην Ελλάδα, γνώρισα τον Γιώργο Βαρδινογιάννη και μετά συμφωνήσαμε να παίξω στον Παναθηναϊκό. έμεινα για τρεις μέρες εδώ, στη συνέχεια γύρισα πίσω στην Αργεντινή. Έπρεπε να μαζέψω τα πράγματά μου, να χαιρετήσω τους δικούς μου που ήταν στο βόρειο τμήμα της χώρας. Πέρασαν αρκετές μέρες, δεν ήταν κι εύκολα τα ταξίδια τότε. Εγώ έφτασα εδώ στις 21 Δεκεμβρίου με τη γυναίκα μου και δύο μικρά παιδιά. Μας πήγαν τότε στο ξενοδοχείο που είναι δίπλα στην πλατεία Μαβίλη, το οποίο υπάρχει ακόμα, στο «Αθηναΐς. Ήρθε στη συνέχεια ο πρόεδρος και μου ζήτησε να πάω στο ξενοδοχείο της ομάδας όπου είχε γιορτή και για τα παιδιά. Πράγματι πήγαμε και μετά τη γιορτή μου είπε να μείνω για να εγκλιματιστώ με την ομάδα».

Ότι θα παίζατε σε δυο ημέρες δεν το ξέρατε;

«Ήρθε ξανά ο πρόεδρος την επόμενη μέρα και μου είπε πως θέλει να παίξω όσο αντέχω. Εγώ είχα 20 μέρες χωρίς προπόνηση αλλά και αρκετή κούραση από τα πολλά παιχνίδια στην Αργεντινή. Είπα όμως ότι θα παίξω όσο μπορώ. Θυμάμαι μάλιστα πως ξεκινήσαμε με το λεωφορείο από το ξενοδοχείο της ομάδας και πίστευα πως θα παίζαμε στη Λεωφόρο που είχα πάει ξανά. Όταν προσπεράσαμε το δικό μας γήπεδο ρωτούσα να μάθω τι γίνεται και τότε έμαθα πως θα παίζαμε στη Νέα Σμύρνη».

Πως ήταν το συγκεκριμένο παιχνίδι, τι θυμάστε από αυτό;

«Συναντήσαμε ένα άθλιο γήπεδο, με καμένο χόρτο, είχα πάθει… σοκ όταν το είδα. Στο παιχνίδι θυμάμαι πως πήγα καλά. Έπαιξα τελικά και στα 90 λεπτά, είχα και μια ασίστ. Είπα όμως στον πρόεδρο πως ήταν τυχαίο, αφού όπως είπα ήμουν χωρίς προπόνηση. Τότε μου είπε ο πρόεδρος να παίξω όσο αντέξω και στη συνέχει να καθίσω να ξεκουραστώ. Τελικά άντεξα ακόμα δυο-τρία παιχνίδια. Στη συνέχεια έκανα αποφόρτιση για ένα διάστημα και στις 8 Μαρτίου έπαιξα στην Τούμπα. Νικήσαμε 2-0 τον ΠΑΟΚ και είχα βάλει το πρώτο γκολ».

Άμεση προσαρμογή δηλαδή, όχι όπως συμβαίνει τώρα με συμπατριώτες σας…

«Καμιά φορά λένε πως ο ποδοσφαιριστής που έρχεται από Λατινική Αμερική ότι θέλει μήνες να προσαρμοστεί. Αν το θέλει και μπορεί, δεν είναι έτσι. Μπορεί να χρειαστεί δικαιολογίες και να λέει πως θέλει μήνες να προσαρμοστεί. Να σκεφτείς πως τότε τα ταξίδια από την Αργεντινή διαρκούσαν και 38 ώρες, σε κάτι αεροπλάνα που ούτε να καθίσεις δε χωρούσες…»

Στεριώσατε όμως για τα καλά στην Ελλάδα…

«Για μένα ήταν γραφτό να γίνει έτσι. Η μοίρα μου ήταν έτσι. Εγώ πιστεύω πολύ σε μια ανώτερη δύναμη που καθοδηγεί τους ανθρώπους. Αυτός ήταν ο δικός μου Θεός, με έφερε μια φορά εδώ και γύρισα πίσω. Τελικά με ξαναέφερε εδώ. Δεν φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου να παίζει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Πίστευα πως μπορώ να παίξω στην Ισπανία, την Ιταλία, όμως ο Παναθηναϊκός έκανε καλύτερη πρόταση και από τη Βαγιαδολίδ και από τη Φιορεντίνα και από την Ουάσιγκτον που με ήθελε τότε. Ήταν η μοίρα μου να έρθω στην Ελλάδα».

Τι σημαίνει για εσάς ο Παναθηναϊκός;

«Στον Παναθηναϊκό έχω παίξει ποδόσφαιρο δέκα χρόνια. Μετά έγινα προπονητής στις ακαδημίες, στις μικρότερες ηλικίες. Βοηθούσα και την ομάδα για ό,τι χρειαζόταν απ’ έξω με κάποιες πληροφορίες, κάποιες διασυνδέσεις που έχω. Ειδικά στη μεταγραφή του Μπορέλι είχε βοηθήσει πολύ. Μετά έγινα προπονητής για τρία χρόνια, το περισσότερο που έμεινε προπονητής από το 1979 ως τώρα. Μετά σκάουτερ του Παναθηναϊκού. Τώρα προπονητής στην Κ20, έχω κάνει δηλαδή τα πάντα. Μόνο… πρόεδρος που δεν έχω γίνει, αυτό μου λείπει! (σ.σ. γελάει). Δεν μου ταιριάζει όμως ο ρόλος. Μετά από 32 χρόνια λοιπόν, δηλώνω πως ο Παναθηναϊκός είναι η ζωή μου. Θυμάμαι και το τραγούδι που είχαμε ηχογραφήσει με τον Νίκο Καρβέλα, το 'ΠΑΟ, ΠΑΟ, ΠΑΟ σ' αγαπάω'. Αν κάποια στιγμή θα πρέπει να εγκαταλείψω τον Παναθηναϊκό, θα πάθω ζημιά συναισθηματική που θα είναι πολύ μεγάλη».

Σήμερα πως βλέπετε την κατάσταση στην ομάδα;

«Εγώ ήμουν ο πρώτος της νέας εποχής του Παναθηναϊκού, συνεργάστηκα 32 χρόνια με φανταστικούς εργοδότες. Την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Εγώ προσωπικά, θέλω να πιστεύω και ο κόσμος του Παναθηναϊκού, ευγνωμονώ την οικογένεια Βαρδινογιάννη που μεγάλωσε τον Παναθηναϊκό στην επαγγελματική εποχή του ποδοσφαίρου. Θυμάμαι τα πάντα που έχουν κάνει για την ομάδα. Από τη Λεωφόρο που ήρθα την πρώτη φορά, ως το τροχόσπιτο που υπήρχε στην Παιανία για να αλλάζουμε. Τώρα εκεί βλέπεις ολόκληρη πολιτεία. Η ομάδα φαίνεται πως θα αλλάξει μετά από 32 χρόνια σελίδα αλλά η προσφορά τους ήταν ανεκτίμητη».