«Ο διαιτητής είναι το εύκολο θύμα»

Από μικρή της άρεσε να παρακολουθεί μπάλα, ποτέ όμως δεν της είχε περάσει από το μυαλό ότι κάποια μέρα θα βρεθεί με μία σφυρίχτρα στο χέρι να διευθύνει ποδοσφαιρικούς αγώνες. Το ρόλο του διαιτητή, περισσότερο τον απεχθανόταν, λόγω της κατάχρησης εξουσίας που έβλεπε, παρά της προκαλούσε ενδιαφέρον.

Κι όμως η ζωή της τα έφερε έτσι ώστε να ασχοληθεί ενεργά με το άθλημα που αγαπούσε από μικρή και να εξελιχθεί στην κορυφαία γυναίκα διαιτητή αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. O λόγος για τη Θάλια Μήτση (με ι και όχι ει, διότι βγαίνει από το Ευθαλία, όπως μας επισήμανε η ίδια), η οποία είναι  υπάλληλος της UEFA στην επιτροπή σταδίων και ασφαλείας και τα τελευταία πέντε χρόνια βρίσκεται μεταξύ Ελλάδας και Ελβετίας.

Το Σάββατο που μας πέρασε ήταν 4^η βοηθός στον αγώνα της ΑΕΚ με τον Αρη, ενώ άλλες δύο φορές φέτος έχει επιλεγεί σε αγώνα Super League. Τη βλέπουμε συνήθως στους αγώνες της Β΄ Εθνικής, όπου σφυρίζει για τρίτη συνεχόμενη σεζόν και φέτος τοποθετήθηκε και στον ειδικό πίνακα ταλέντων.

Έχει διαιτητεύσει σε πολλούς διεθνείς αγώνες, όπως στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεανίδων στην Ισλανδία (2007), στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυναικών κάτω των 17 στη Νέα Ζηλανδία(2008), στο Ευρωπαϊκό Νεανίδων στη Λευκορωσία (2009) και ως τέταρτη στο Ευρωπαϊκό Γυναικών στη Φινλανδία (2009). Το 2010 ήταν στο Παγκόσμιο κάτω των 17 στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο, ενώ είναι στις υποψήφιες να σφυρίξουν το Μουντιάλ Γυναικών, που θα διεξαχθεί στις 26 Ιουνίου με 17 Ιουλίου στη Γερμανία.

-Πώς νιώθεις που είσαι μέσα στις υποψήφιες για το Μουντιάλ Γυναικών της Γερμανίας;

«Νιώθω αγωνία και μεγάλη ανυπομονησία. Είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος αυτή για μένα, διότι βρίσκομαι σε προετοιμασία. Σε τρεις εβδομάδες θα πάω στην Πορτογαλία, όπου διεξάγεται ένα φιλικό τουρνουά το Αλγκάρβε Καπ και είναι προσκεκλημένες όλες οι υποψήφιες για το παγκόσμιο, οπότε είναι ένα ακόμη τεστ για μας, μαζί με τόσα άλλα…».

-Τι πιθανότητες υπάρχουν;

«Είναι πάρα πολύ δύσκολο, διότι είμαι και μικρή σε ηλικία και συνήθως προτιμώνται κοπέλες με μεγαλύτερη εμπειρία. Από την άλλη, κατάγομαι και από μία χώρα που το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο και γενικότερα σαν χώρα δεν έχουμε το ειδικό βάρος στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα, που κακά τα ψέματα μετράει στην τελική επιλογή».

-Το ποδόσφαιρο σου άρεσε από μικρή;

«Από μικρή μου άρεσε, αλλά και  γενικότερα ο αθλητισμός. Ασχολούμουν με ενόργανη και μετά με βόλεϊ. Σε καμία περίπτωση όμως δεν φανταζόμουν ότι θα γινόμουν διαιτητής ποδοσφαίρου».

-Τελικά πώς προέκυψε;

«Το ποδόσφαιρο πάντα μου άρεσε, όχι όμως και ο ρόλος του διαιτητή, διότι δεν μου άρεσε η κατάχρηση της εξουσίας που έβλεπα. Παρ’ όλα αυτά παρακολούθησα όταν σπούδαζα στα ΤΕΦΑΑ τη σχολή διαιτησίας, περισσότερο για να μάθω τους κανονισμούς του ποδοσφαίρου. Όταν πήγα στην Ιταλία, ένα χρόνο μετά αφότου τελείωσα τη σχολή διαιτησίας, αποφάσισα να ξεκινήσω εκεί να το κάνω σαν χόμπι ώστε να βγάζω και κάποιο χαρτζιλίκι για τις σπουδές μου. Ήθελα μία απασχόληση που να με βοηθάει στα έξοδά μου, αλλά να μην μου αφαιρεί και πολύ χρόνο από τα μαθήματά μου…»

-Στις φίλες σου φαντάζομαι, θα φαινόταν περίεργο να σε βλέπουν να παρακολουθείς ποδόσφαιρο και πολύ περισσότερο να σφυρίζεις ποδοσφαιρικούς αγώνες.

«Και ναι και όχι, διότι το ποδόσφαιρο αρέσει σε πολλές γυναίκες. Σίγουρα εκείνο που τους έκανε εντύπωση είναι ότι είμαι ενεργά μέσα στο ποδόσφαιρο».

- Η μαμά σου όταν της είπε ότι θέλεις να γίνεις διαιτητής τι σου είπε;

«Η μαμά μου τις πρώτες φορές που γύρναγα στο σπίτι, με ρώταγε: Τι έγινε, κερδίσατε; (γέλια)… Δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς έκανα…»

-Τι απαντάς στις γυναίκες που βλέπουν μπάλα και βγάζουν σπυριά;

«Εντάξει ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του. Δεν μπορώ εγώ να υποδείξω τι θα αρέσει στον καθένα. Δεν ξέρω όμως, αν είναι όντως το δικό τους θέλημα ή είναι απλώς μια αντίδραση προς τους άντρες τους επειδή τις έχουν πρήξει με το ποδόσφαιρο».

-Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να επιβιώσει σε αυτό το χώρο και πολύ περισσότερο να διακριθεί σε αυτόν;

«Είναι πολύ δύσκολο και ειδικά τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε πολύ μεγάλη προκατάληψη. Πρέπει συνεχώς να αποδεικνύεις ότι αξίζει να είσαι σε αυτό το χώρο. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθείς συνεχώς και να δουλεύεις».

-Τι στοιχεία χρειάζονται για να σταθείς σε αυτό το χώρο;

«Πειθαρχία, υπομονή, αγωνιστικότητα, σεβασμό στο παιχνίδι και όραμα».

-Στα χρόνια που σφυρίζεις, τι παράξενα πράγματα σου έχουν συμβεί;

«Θα πω ένα σχετικά πρόσφατο. Όταν ήμουν στο παγκόσμιο στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο, σε ένα γήπεδο με 10.000 κόσμο, μπήκε ένα σκυλί μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Εντάξει είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί, όμως για μένα ήταν πολύ περίεργο να το ζω και μάλιστα σε ένα γήπεδο με τόσο κόσμο…»

-Και τι σου έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση;

«Θυμάμαι όταν είχα πάει στη Γαλλία σε ένα παιχνίδι Τσάμπιονς Λιγκ γυναικών στη Λυών, την ώρα που κάναμε ζέσταμα, ακουγόταν από τα μεγάφωνα ο Ζορμπάς και ο εκφωνητής έλεγε ότι με αυτόν τον τρόπο καλωσορίζει τις διαιτητές από την Ελλάδα. Αυτή η υποδοχή μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μου έχει μείνει αξέχαστη».

-Πώς σε αντιμετωπίζουν όταν μπαίνεις στον αγωνιστικό χώρο. Σε βλέπουν διαφορετικά επειδή είσαι γυναίκα;

«Θα έλεγα ότι οι ποδοσφαιριστές δείχνουν περισσότερο σεβασμό και αν σκεφτόντουσαν να αντιδράσουν άσχημα, τις περισσότερες φορές συγκρατούνται, επειδή απέναντί τους έχουν μια γυναίκα. Κάποια πειράγματα μπορεί να υπάρξουν, αλλά πάντα σε επίπεδο διαιτητή – ποδοσφαιριστή και όχι σε επίπεδο γυναίκα-άνδρα. Πάντως, γενικότερα η συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών είναι εξαιρετική ειδικά σε επαγγελματικό επίπεδο και πλέον έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι πρώτες γυναίκες διαιτητές έκαναν την εμφάνισή τους στα γήπεδα και θεωρούνταν ότι ήταν από κάποιο άλλο κόσμο…».

-Τον πρώτο σου αγώνα τον θυμάσαι;

«Ήταν στην Ιταλία σε τοπικό επίπεδο. Αισθανόμουν τελείως χαμένη. Είχα πολύ άγχος. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω και πολλά πράγματα, όμως κύλησαν τα πράγματα φυσιολογικά».

-Είσαι αυστηρή στο γήπεδο;

«Είμαι αυστηρή εκεί που πρέπει».

-Νιώθεις ότι η ενασχόλησή σου με αυτό το χώρο σε έχει αλλοιώσει ως χαρακτήρα;

«Δεν ξέρω αν με έχει αλλοιώσει σαν χαρακτήρα, αλλά σίγουρα με έχει κάνει πιο αποφασιστική, σκληρή και ίσως πιο απόλυτη».

-Έχεις αισθανθεί άσχημα για κάποια απόφασή σου;

«Ναι όταν στη συνέχεια συνειδητοποιώ ότι ήταν λανθασμένη».

-Και πώς αντιδράς;

«Δεν μπορώ να κάνω κάτι πια για τη συγκεκριμένη απόφαση γιατί είναι αργά, απλώς αυτό που κάνω είναι να το σκέφτομαι μετά τον αγώνα, να το ξανασκέφτομαι στο μυαλό μου το βράδυ, να προσπαθώ να το αναλύσω, να εξηγήσω στον εαυτό μου γιατί έγινε και φυσικά να προσπαθήσω να μάθω από τα λάθη μου ώστε να μην τα επαναλάβω στο μέλλον».

-Θα παρότρυνες άλλες γυναίκες να ακολουθήσουν το δικό σου δρόμο;

«Θα παρότρυνα οποιονδήποτε άνθρωπο αγαπά το ποδόσφαιρο και θέλει να ασχοληθεί με αυτό, να το κάνει».

-Από τότε που ξεκίνησες να σφυρίζεις μέχρι σήμερα, υπήρξαν σκαμπανεβάσματα στα συναισθήματά σου; Με δυο λόγια έχεις μετανιώσει για αυτή σου την απόφαση, ή νιώθεις δικαιωμένη για την επιλογή σου;

«Δεν ξέρω, σίγουρα υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι αν αξίζει να είμαι σε αυτό το χώρο, αλλά πιστεύω ότι στην ομορφιά του ποδοσφαίρου, μπορεί να συμβάλει ο διαιτητής με το να είναι δίκαιος και υπεύθυνος και γι αυτό συνεχίζω, ακόμη και αν τα πράγματα δεν είναι πάντα… ρόδινα. Θέλω και εγώ από την πλευρά μου να συμβάλω ώστε να έχουμε ένα καλύτερο ποδόσφαιρο. Πιστεύω ότι αν ο καθένας μας σε αυτόν το χώρο έκανε καλύτερα αυτό με το οποίο ασχολείται, θα ήταν καλύτερο το ποδόσφαιρό μας».

-Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις ως διαιτητής.

«Το μήνυμα μου είναι να επικεντρωθούμε στο ποδόσφαιρο, αυτό καθεαυτό και να αφήσουμε στην άκρη, τη διαιτησία, οτιδήποτε άλλο νομίζουμε ότι μας φταίει και να αγαπήσουμε αυτό το θέαμα».

-Πιστεύεις ότι αποφάσεις διαιτητών έχουν κρίνει ματς στο παρελθόν;

«Oι διαιτητές κάνουν λάθη, όπως κάνουν και οι ποδοσφαιριστές. Πολλές φορές όμως προσπαθούμε να ανακαλύψουμε λάθη που δεν υπάρχουν, διότι έτσι εξυπηρετούνται συμφέροντα, διότι έτσι βολεύει κάποιους προκειμένου να δικαιολογήσουν τη δική τους αβλεψία, τη δική τους ανικανότητα και το εύκολο θύμα είναι ο διαιτητής. Αντί να ασχοληθούμε με πιο σοβαρά προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ασχολούμαστε με τη διαιτησία. Και βλέπουμε οι διαιτητές να είναι στο επίκεντρο, οι διαιτητές να είναι πρωτοσέλιδα, να ασχολούνται οι ομάδες όχι με την προετοιμασία τους αλλά με το ποιος θα σφυρίξει τον αγώνα και αυτό είναι άσχημο και κυρίως είναι άδικο για τους ποδοσφαιριστές οι οποίοι θα έπρεπε να είναι και οι πρωταγωνιστές. Είναι άδικο για τους ποδοσφαιριστές γιατί εκείνοι χύνουν τόσο ιδρώτα στο γήπεδο και αξίζουν το χειροκρότημα και το σεβασμό όλων μας».

-Τι σε στεναχωρεί περισσότερο;

«Τα φαινόμενα βίας. Πολλές φορές βλέπουμε να ξεφεύγει η κατάσταση για διάφορους λόγους. Ο κόσμος πρέπει να επικεντρώνεται στο θέαμα και όχι να χρησιμοποιεί το γήπεδο για να ασκήσει βία».

-Να υποθέσω ότι προτιμάς να δεις ένα καλό ποδοσφαιρικό αγώνα, από το να κάνεις shopping therapy;

«Δεν είμαι από τα κορίτσια που τρελαίνονται για  shopping therapy, αλλά δεν είμαι και από τους ανθρώπους που παρακολουθούν 24 ώρες το 24ωρο ποδόσφαιρο.

Υπάρχουν και άλλα πράγματα που μου αρέσει να κάνω, όπως το να ακούω μουσική, να πηγαίνω θέατρο, να περνάω χρόνο με τους δικούς μου ανθρώπους».

-Μπορούμε να δούμε γυναίκα διαιτητή σε μουντιάλ;

«Πολύ δύσκολο και αν γίνει, πιστεύω ότι θα γίνει κυρίως για λόγους μάρκετινγκ».

-Πριν από κάθε ματς τι συνηθίζεις να κάνεις;

«Συγκεντρώνομαι, κάνω την προσευχή μου και μπαίνω στο γήπεδο να ευχαριστηθώ το παιχνίδι».

-Τα τελευταία χρόνια είσαι μεταξύ Ελλάδας και Ελβετίας. Σε έχει κουράσει αυτό;

«Σίγουρα είναι κουραστικό, αλλά το θετικό είναι ότι αφού έρχομαι συχνά δράττομαι της ευκαιρίας και βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους».

-Ποιους διαιτητές θαυμάζεις;

«Τον Πιερλουίτζι Κολίνα  για την επιβλητικότητα κι εκφραστικότητά του και τον Ρομπέρτο Ροζέτι για την απλότητα και τον σεβασμό του προς τους ποδοσφαιριστές».

-Το επίπεδο των αγώνων σε  Ελλάδα και Ευρώπη είναι η μέρα με τη νύχτα;

Από νοοτροπία, επίπεδο…

«Στην Ελλάδα το αγωνιστικό επίπεδο είναι αρκετά καλό. Αν συγκρίνουμε όμως την οργάνωση του ποδοσφαίρου με άλλες χώρες και τη συμπεριφορά των παραγόντων, είμαστε χρόνια πίσω».